Gepubliceerd op 19 januari 2021 door Willem
Er breken bijzondere tijden aan.
Heerlijke dooddoener om mee te beginnen.
We willen allemaal weer normale tijden.
Maar die zullen er niet meer komen.
Er komen enkel nog bijzondere tijden.
En die zullen na verloop van tijd toch weer normale tijden worden.
Want zo gaat het al-tijd.
Lezers van dit blog weten dat ik regelmatig z.g. astrologische thema’s in het licht zet door ze vanuit kosmologisch verband te beschouwen. Ik zal straks nog beter uitleggen wat ik hier mee bedoel.
Maar eerst.
Astrologie is een op allerlei wijzen verkrachtte en geïnterpreteerde leer die, doordat zij al die behandelingen heeft ondergaan, nog nauwelijks serieus genomen wordt.
Dat heeft vooral te maken met het feit dat “leren”, maar ook wetenschappen en zelfs godsdiensten door mensen gebruikt worden om hun eigen gelijk te halen.
Net zo als diverse groeperingen zeer uiteenlopende richtlijnen “terugvinden” in hun heilige geschriften. Hetgeen stelselmatig leidt tot allerlei godsdienstoorlogen.
Elke godsdienst kent zijn schisma, elke cultuur zijn tegencultuur, elk volk zijn zondebok.
Want wat de boer niet kent dat vreet hij niet.
Dit leidt vervolgens tot het fenomeen dat mensen zich terugtrekken achter de muren van hun eigen gelijk. Voor dit gelijk partijen oprichten. Dat gelijk uitroepen tot de waarheid en er vervolgens achter gaan staan. Of sterker nog ervoor.
Toch even vertellen hoe dat bij mij werkt. Terwijl ik dit schrijf zie ik me zelf als kind uit bed komen en mijn vader loopt in de woonkamer hard te vloeken want de heimachines zijn weer begonnen. Vlak naast ons huis waren ze bezig een nieuw flatgebouw op te trekken en daarvoor moesten meerdere heipalen de grond in worden geramd.
Om de vier seconden deed het heiblok de ramen van ons huis trillen en mijn vader heeft maandenlang een onbegonnen strijd gestreden.
Ik weet dus wel iets van erin-rammen en heien.
Precies zo wordt bij mensen een waarheid er in geramd.
Het woord waarheid bestaat uit waar en heid.
Laat voor eens en altijd, ik zal het er even subtiel in rammen, duidelijk zijn wat dit woord toont.
Het laat zien dat degene die de waarheid verkondigt laat zien WAAR hij staat, WAAR hij als paal is ingeramd.
Een waarheid toont ons enkel dat wij iets voor waar nemen. Dat verwijst naar waarnemen. Onze zintuigen nemen het waar, dan is het dus zo, toch?
En zo wordt het eigen gelijk bevestigd en vinden we allemaal de rechtvaardiging voor onze eigen muren.
We hebben dit gelijk-hebben tot ideaal gemaakt en hebben het zelfs omgevormd tot een parlementaire democratie met meerdere partijeen waaruit men kan kiezen. En geloven dat dit beschaving is. Met alle gevolgen van dien…
Maar de waarheid die we verkondigen toont enkel waar wij staan. Toont ons stand-punt. Waar wij in ge-heid zijn.
Wat is het toch dat we die sterke neiging hebben ons vast te bijten in. Ons standpunt niet te verlaten.
Dat is een kant in het karakter van de mens dat we kennen uit het dierenrijk.
De woorden vastbijten in riepen het volgende beeld op:
Ik zie de katten buiten wanneer ze iets te eten krijgen. De eerste van de vijf, pakt een stuk eten vast en op het moment dat de tweede kat aankomt en ook wil beginnen, bijt de eerste kat zich letterlijk vast in zijn brok en verstijft. Hij geeft niet af. Staat op scherp. Als de ander geen aanstalten maakt het af te pakken en voor het gevecht gaat, wat zelden gebeurt, dan loopt de eerste kat met zijn prooi weg en gaat op zijn eigen rustige plek zitten en ontspant en eet verder.
Dit gedrag hebben we ook allemaal in ons.
Maar we zijn niet zo, we gedragen ons zo.
Het is een eigenschap die ontwikkeld werd.
En ontwikkelde eigenschappen leiden tot gedrag.
Het is aan ons om bewust te kiezen voor welke eigenschappen die diep in ons leven tot ontwikkeling komen.
Op zich is er niets mis mee dat een kat opkomt voor zijn eten. En dat hij niet afgeeft is ook te begrijpen.
Maar wij zijn geen kat. Wij hebben er één in ons.
En hier maak ik een uitstapje naar de astrologie zoals hierboven beloofd.
Voor mij is het een beeldentaal, de allereerste psychologische inzichten vanuit een ver verleden, bijeen gebracht door mensen die ver durfden uit te zoomen en naar grotere verbanden schouwden.
Zij zouden dan spreken over de as Leeuw-Waterman in ons.
Twee dierenriemtekens die tegenover elkaar staan. De Leeuw die heerst in de maand juli en augustus en de Waterman als tegenpool midden in de winter.
Deze beelden vertegenwoordigen twee polen in de mens. Zijn dierlijke natuur en zijn menselijke natuur.
De dierlijke natuur die maakt dat de kat zich vastbijt in. Zijn macht ten toon spreidt.
En daarmee heerst en bepaalt. De meeste stemmen haalt, het hardste brult. Tot koning wordt en desnoods de tiran uithangt.
De actualiteit in de USA toont schitterend hoe dat eruit ziet als een mens zich heeft vastgebeten in zijn Leeuw-aspect en gedwongen troonsafstand moet doen.
Dat is de negatieve kant van het thema.
De Leeuw-energie heeft ook een positieve kant.
Die kant komt naar boven en naar buiten als de verbinding gezocht wordt met het tegenbeeld. De Waterman.
Macht kan dan verbonden worden met menselijkheid en resulteert in een koningschap die het volk ten goede komt.
Vandaag 19 januari 2021 om 21.47 gaat de zon het teken van de Waterman binnen.
Dat maakt dat er vanaf dat moment een andere energie in de lucht hangt.
Dat is ook precies de reden waarom de grondleggers van de Verenigde Staten van Amerika lang geleden hebben vastgelegd dat een nieuwe president geïnaugureerd wordt op het moment dat de zon de Waterman binnenwandelt. En dat gebeurt dus vanaf 19 januari.
Deze grondleggers kenden hun klassiekers, de grote kosmische verbanden waarbinnen zij zich bewogen, en kozen bewust dit moment omdat ze op die wijze “de wind mee hadden”.
Een nieuwe president komt aan de macht als de “sterren gunstig staan”.
Het is nu aan Biden om beiden, Leeuw en Waterman te verbinden.
Verwijzend naar zijn opdracht om naast de Leeuw-kwaliteiten vooral ook de Waterman kwaliteiten tot ontwikkeling te brengen.
Want enkel in de combinatie van die twee wordt koningschap een realiteit.
Koningschap die een toonbeeld is van machtsuitvoering in dienst van het geheel.
Er staat veel op het spel dezer dagen.
Het kosmisch uurwerk is zo afgesteld dat allerlei thema’s bijeen komen en tot wat het zal leiden is onduidelijk omdat de mens nu eenmaal ongrijpbaar is.
Wat wel duidelijk is, is dat we allemaal nu voor een keuze staan.
De kosmos confronteert ons sterk met de noodzaak om datgene dat niet deugt te vervangen.
Er wil iets nieuws doorbreken en dat zal gebeuren maar wij bepalen de manier waarop.
Door de keuzes die wij zelf maken.
Ben dus zuinig op je stem. Verken je standpunt. En wrik je los als het niet goed voelt.
Enkel je hart geef je aan hoe het juist voelt.
Helemaal in lijn met de Waterman-energie wil ik je daarom vragen iets te doen, als het goed voelt.
Ik geef je hieronder een link naar een site en bevoel eens of het je aanspreekt.
Waar gaat dit over.
Over vaccinatie.
Ik ben niet voor of tegen vaccinatie, zoals ik ook niet voor of tegen antibiotica ben.
Ik zoek naar de derde kracht die verbindt.
Maar.
De farmaceutische industrie maakt misbruik van haar macht. Dat is geen standpunt. Dat is een constatering die zich met feiten laat staven.
Nog altijd is er geheimhouding rond de prijsbepaling. De afspraken zijn niet nagekomen. De verschillende vaccins worden niet gelijk gedistribueerd over de hele wereld voor alle landen, voor alle mensen, los van de infrastructuur.
Het dreigt toch weer ieder voor zich te worden en de meerderheid die het het hardst nodig heeft staat weer in de kou.
De katten bij de voederbak.
Leeuw-energie eenzijdig gericht, uit op winst en eigenbelang. Pfizer gaat 30 miljard dollar winst maken, zeggen ze zelf. Tegenover een onberekenbaar verlies voor velen.
Als we de Waterman-energie inroepen dan kunnen we deze beweging bijbuigen.
Dan beseffen we dat we samen een volk zijn. Aarde bewoners.
Het virus doet zijn uiterste best om ons te tonen dat we mondiale wezens zijn, verbonden en dus kwetsbaar als we dat niet accepteren.
We hebben dus systemen, instituten nodig die mondiaal kijken en denken, voelen en handelen.
Al is het maar om dat andere probleem, dat duizenden malen grotere probleem dat achter de deur geschoven is, het klimaatprobleem, op te lossen.
Ik roep daarom iedereen op om naar die site (onderaan) te gaan en te doen wat menselijk is.
Ik roep je op om je te scharen achter dit standpunt. Bewust te handelen.
Want er is niets mis met standpunten als je je maar bewust bent van je ware motieven die jou bewegen ze in te nemen.
Want als je hart het je ingeeft en je op het spoor brengt van een verandering, als zij je ingeeft dat het niet langer klopt, want zij kan dat als enige echt, dan kun je indien nodig gewoon weer veranderen van standpunt omdat bewustwording altijd groei inhoudt.
De groei die we nu buiten ons projecteren en ophangen aan de economie, ons gezamenlijke huishouden, maar die eigenlijk bedoeld was voor het innerlijke huishouden.
De wereld groeit vanzelf. Dat heeft ze al miljoenen jaren zonder ons prima gedaan.
Met ons kan ze dat blijven doen als wij er voor kiezen in bewustzijn te groeien en het dierlijke in ons zelf op te heffen tot het humane.
In becoming human.
Voor elkaar en de planeet.
Dus laat je stem horen op:
https://eci.ec.europa.eu/015/public/#/screen/home
Lieve groeten
© Willem Versteeg.
19 januari 2021
Gepubliceerd op 21 december 2020 door Willem
En hoeveel wijzen zullen hem volgen?
Als je dit verhaal dat ik op 21 december 2020 schrijf, leest voordat de avond valt, heb je misschien nog tijd en zin (en een beetje geluk) om naar buiten te gaan tussen 17.15 en 18.30 uur.
Als je dan naar de hemel kijkt in zuidwestelijke richting, daar waar de zon zojuist onderging, dan zie je aan de hemel een schouwspel dat, naar verluidt, in het jaar 7 voor Christus ook zichtbaar was en de boeken is ingegaan als de Ster van Bethlehem.
Bewijzen zijn er natuurlijk niet, we hebben de verhalen.
Wat vast staat is dat de planeten Jupiter en Saturnus toentertijd een samenstand vertoonden aan de hemel die niet onopgemerkt is gebleven.
Nu is het zo dat deze twee planeten elke 20 jaar een samenstand hebben, maar niet elke conjunctie toont een dergelijke stand waarbij de twee voor ons oog zo dicht bij elkaar staan.
Heel vaak is er zo veel ruimte tussen de twee dat het eigenlijk niet echt opvalt.
Het is tenslotte de uitzondering die opvalt nietwaar.
Wel; vandaag is er weer eens zo’n uitzondering. Net als in 1662 en in 1223 staan de twee “supersterren van ons zonnestelsel”, weer vlak bij elkaar.
Ze maken dan een superconjunctie.
Ze doen dat in 2060 en 2080 nog eens en dan is het weer wachten tot ergens in 2400.
Dus de moeite om dit eens te zien.
Is het weer slecht dan heb je de komende dagen nog een kans want tot zeker 25 december blijft de stand de moeite waard. Daarna beginnen ze langzaam uiteen te bewegen en is het uitzonderlijke er vanaf zogezegd.
Wat het ook uitzonderlijk maakt is het feit dat dit gebeurt precies op het moment van de winterzonnewende. Op 21 december, als de zon op haar laagste stand het teken van de Steenbok binnenwandelt.
Zoals dus ook gebeurde in het jaar 7 voor Christus.
Alles in de kosmos gebeurt aan de hand van vaste patronen, gestuurd door kosmische wetmatigheden.
Om die patronen zichtbaar te maken en mede daardoor de samenhang en de betekenis van deze patronen te kunnen vatten, moeten we over een vermogen beschikken om ver uit te zoomen.
En dan bedoel ik niet enkel dat we beschikken over telescopen en computers maar ik bedoel ook psychologisch dat we moeten leren uitzoomen om betekenisvolle conclusies te trekken.
Maar…
We zijn als mens nogal geneigd om, zoals Michel De Montaigne schrijft in “De Essays”, door de duisternis te wandelen met alleen de lichtbundel van een zaklamp voor ons uit. En op basis van wat we zien in die bundel beoordelen we heel de wereld.
Een teken van enorme zelfoverschatting.
We moeten dus oppassen nu niet direct aan te tonen dat er een nieuwe verlosser op het punt staat geboren te worden.
Ook al vragen de tijden er wel degelijk om.
We mogen niet de fout maken dit verlangen direct op de buitenwereld te projecteren en iemand te overladen met al onze verwachtingen en hoop dat hij of zij het voor ons zal oplossen.
We kunnen het ook op iets projecteren. Een vaccin. Een Kerstakkoord ter vermijding van een dreigende Brexit.
Of vul zelf maar in. De wensenlijstjes liggen al onder de kerstboom…
En toch ontvouwt de geschiedenis, net zo als alles in de kosmos de manifestatie is van haar eigen ingeschapen wetten, volgens streng geometrische patronen.
Deze patronen laten een prachtige innerlijke structuur zien die zich aan ons vooral toont in hoe de natuur is vorm gegeven.
Spiraalvormen, vlakverdelingen, verhoudingen die een gevoel van harmonie in ons oproepen. Gulden sneden zo ver het oog rijkt.
Wat een ieder die de natuur intrekt of natuurdocumentaires volgt ervaart is dat er diep in ons gemoed iets geroerd wordt. Beroerd wordt.
Zo sterk dat we sprakeloos zijn en slechts die ene klank uitbrengen die klinkt als oooooaaaahw of zoiets.
Het engelse werkwoord “to awe” komt daar zeer dicht bij.
In het nederlands heet dat: ontzag wekken, ontzagwekkend.
Beter gezegd; ontzag-wekkend.
We hebben diep in ons dit vermogen te voelen wat we voelen als we oog in oog staan met de uitwerking van kosmische wetmatigheden in de natuur.
En dit gevoel heeft als doel ons te informeren over een diepere, onzichtbare werkelijkheid.
Dat gevoel wekt in ons iets op.
Ontzag.
Ontzag voor iets groters.
Liefde voor de natuur. Liefde voor de schoonheid ervan. Liefde voor de onderliggende harmonische verhoudingen. Liefde voor het Plan achter deze schepping.
Enkel als we begrijpen dat dit soort gevoelens bedoeld zijn ons te verbinden met een nog dieper menselijk aspect dan kunnen we ontdekken wat het verschil is tussen een gevoel en een mening.
We raken nu aan een heikel thema en ik zal proberen het zo simpel mogelijk te verwoorden.
We hebben als mens het vermogen om te oordelen. Ergens iets van te vinden.
Dit oordelen kunnen we doen op twee manieren.
Maar luister goed.
Er is een verschil tussen doen en vermogen.
We doen niet altijd wat we vermogen.
We hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons gevoel.
En we hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons denken.
Als we oordelen op basis van ons gevoel dan merken we direct of iets ons sympathiek is of onsympathiek. We zeggen dan ook vaak dat we dat zo voelen maar kunnen niet direct uitleggen waarom dat zo is.
Als we oordelen op basis van ons denken dan merken we direct dat we een mening hebben over iets. En we merken dat we een hele rits argumenten kunnen aandragen die deze mening staven.
Twee vermogens dus.
Maar dit vermogen werkt bij velen van ons als een soort automatisch doen.
Vermogen veronderstelt bewustzijn. Het bewust hanteren van.
Maar meestal drukt dit vermogen van ons zich automatisch uit in een vreemdsoortige manier van doen die we automatisch oordelen noemen. Denk nog maar weer eens aan de lichtbundel van de zaklamp en onze zelfoverschatting waar Michel Montaigne naar verwees (zie hierboven).
Deze automatische reactie van ons vermogen tot voelen of denken houdt ons in een ijzeren houdgreep en speelt met ons. Ze hebben ons in hun macht zonder dat we het echt door hebben.
Onze praatprogramma’s op televisie en alle romantische series op talloze zenders, spiegelen ons voortdurend hoe ons leven zich aan ons voltrekt als we die mechanismen in ons hun gang laten gaan. Als we onbewust automatisch blijven reageren op.
We doen dit oordelen op basis van gevoel en verstand de hele dag door.
We gebruiken dit vermogen in ons niet bewust.
Dit vermogen gebruikt ons en wordt tot een automatisch doen wat leidt tot veel geblaaaaaaaaaaat, omdat WIJ er geen BEWUST gebruik van maken.
Zouden we er wel bewust gebruik van maken, dan zouden we contact maken met dit vermogen tot voelen en dan zinken we dieper in dat gevoel. We kunnen dan met de lift naar andere etages gaan. In plaats dat we uitstappen op de eerste etage en bij de televisieprogramma’s terecht komen, of in de echtelijke ruzies op de tweede etage, kunnen we bewust dieper gaan en ons laten raken door andere lagen.
Lagen die, en hier komt het geheim van de natuurbeleving om de hoek kijken, automatisch bezocht worden als we ons verbinden met de natuur of wanneer we ons open stellen voor de werking van de kosmos.
Wanneer we met open mond, zwijgend, naar buiten gaan.
Wanneer we met open mond, zonder oordeel dus, ons verbinden met.
Wanneer we met open mond, zwijgend, naar een kunstwerk kijken.
Wanneer we met open mond, zwijgend, getuige zijn van een opera of een concert.
Wanneer we met open mond de ander tot ons toe laten.
En waarom ook al weer?
Omdat door dit gevoel heen we een onzichtbare werkelijkheid ontmoeten.
Een dieper ontzag krijgen voor.
De natuur.
De kosmos.
Je zelf in de ander.
Namasté.
En door dit diepere gevoel toe te laten dat ons verbindt met een diepere werkelijkheid
ontdekken we als bonus de andere diepere menselijke vermogens.
Vermogens die we hard nodig hebben en ons helpen niet in de val van de projectie te vallen die maakt dat we vertrouwen dat anderen het voor ons zullen doen.
We kunnen ontdekken dat er diep in ons een vermogen schuilt dat maakt dat we op een verantwoorde manier een samenleving met elkaar kunnen inrichten waarbinnen de menselijke vermogens en vrijheden optimale kansen krijgen zich te manifesteren op een wijze die de groei en ontwikkeling van het geheel, de ecologisch verantwoorde manier van samenleven met alles om ons heen garandeert.
We hebben allen een verbinding met een diep in de kosmos werkende kracht die verantwoordelijkheid genoemd wordt.
Dat is het vermogen om antwoord te geven aan de oproep medeschepper te zijn.
En zich te onderwerpen aan de werkzaamheid van de kosmische wetmatigheden.
De Grieken noemden de kracht van het medeschepper willen zijn Zeus en de Romeinen spraken over Jupiter.
De Grieken noemden die kracht in ons die zich onderwerpt aan de wetten van de kosmos Kronos, de Romeinen kenden hem als Saturnus.
Daar zijn ze weer de twee die vandaag samenkomen.
Daarnaast sluimert in de mens een diep verlangen zich te verbinden met de ander.
Een netwerk op te zetten analoog aan het grote kosmische netwerk.
Een netwerk, een samenleving die levenschenkend is voor alles wat er deel van uitmaakt.
Dit kunnen we het grote thema noemen waaraan in de nabije toekomst gewerkt kan worden door mensen die er bewust voor kiezen mee te bouwen aan en zich onthouden van oordelen.
Dit thema waar de twee krachten in ons, Jupiter en Saturnus zich mee verbinden, werd door de Soemeriërs geduid als de Waterman.
De twee gasreuzen in ons zonnestelsel, die vandaag op een zo betekenisvolle wijze samenkomen, vormen deze conjunctie, precies vandaag, op de eerste graad van het teken Waterman.
Na tweehonderd jaar lang samen conjuncties gemaakt te hebben in aardetekens, schuiven de twee hoofdrolspelers nu naar het luchtteken van de Waterman. En ze zullen samen de komende tweehonderd jaar dit thema sterk ondersteunen vanuit verschillende luchttekens daarmee de hogere denkvermogens van de mens binnen het bewustzijn brengend.
Natuurlijk doen die twee planeten dat zelf niet.
Maar het is nu aan ons.
Het is een synchronistisch verschijnsel dat aangeeft dat er in de kosmische ontwikkeling, patroonmatig, wetmatig, een moment is aangebroken in de ontwikkeling van de schepping dat deze archetypische krachten op het punt staan zich in allerlei vormen aan de mensheid te openbaren.
Tegenwoordig spreekt men van emergentie; het moment dat toont dat een bepaalde evolutie binnen een systeem op het punt staat zich te tonen binnen de inherente, materiële mogelijkheden.
Vroeger kon men niet anders dan in symbolische taal deze scheppingsverschijnselen toedichten aan hemelfenomenen.
Vandaag de dag beginnen nieuwe inzichten in de systeemtheorie en de chaostheorie zich te verbinden met archetypische psychologische inzichten waardoor we beter dan ooit begrijpen dat goden niet langer in de hemel gezocht moeten worden maar diep in ons eigen innerlijk wachten op bevrijding als we het aan durven af te dalen in de diepste krochten waar ze te lang aan ketenen hebben gelegen, verbannen als ze waren.
Daarom neem ik (en als Waterman ben ik zeer vooringenomen natuurlijk) de vrijheid om in dit gebeuren een betekenisvolle analogie te zien omdat ik vertrouwen heb in kosmische patronen en daaruit veel hoop put voor de nabije toekomst.
Voor mij is er daarom wederom een ster die we kunnen volgen.
Ik wens een ieder een fantastisch, kosmisch verbonden kersttijd en een verbazingwekkend nieuw jaar met onvermoede nieuwe mogelijkheden voor wie mee wil doen.
© Willem Versteeg
21 december 2020.
Gepubliceerd op 21 november 2020 door Willem
Als de zon vandaag op 21 november rond 16.48 uur ondergaat heeft ze precies 8 en een half uur aan de hemel gestaan.
Enkele uren later als de avond reeds gevallen is, zo rond 21.46 uur, zal ze het teken van de Boogschutter binnen gaan waarmee de laatste cyclus aanvangt die maakt dat we zullen spreken over de donkere dagen voor Kerstmis.
Op 21 december zal de zon nog maar 7 uur en 56 minuten aan de hemel staan.
Dit tegenover de 16 uur en 31 minuten op de 21 juni van dit jaar.
Aan het begin van de zomer staat ze meer dan twee maal zo lang aan de hemel.
Nu trekt ze slechts een magere lage boog langs de hemel, net boven de bomen in de verte uitkomend. Stralen uitzendend die zo schuin het aardoppervlak raken dat daardoor de warmte van haar over een veel groter gebied verspreid wordt waardoor ze haar warmte snel verliest voor ons.
Het enige voordeel van haar lage stand is dat het licht diep in de huizen doordringt en bijzonder lange, contrastrijke schaduwen werpt op.
Dit is de tijd van het jaar dat het kosmische decor ons een toneel toont waarbij het licht terugtreedt. Zo sterk terugtreedt dat oude volkeren uit ver vervlogen tijden rituelen hielden en de zonnegod smeekten om vooral toch weer terug te keren.
Oude volkeren die, sterker dan wij vandaag de dag, beseften dat het leven zonder zon een onmogelijkheid was.
We gaan enkele maanden tegemoet waarin we met zijn allen weer uitdrukking zullen geven aan onze hunkering naar het licht, naar licht, naar lichtheid, naar verlichting.
Doorgaans doen we dat vanaf 21 december maar de laatste tijd alsmaar vroeger.
Het heeft er alle schijn van dat onze behoefte steeds sterker wordt. Onze behoefte naar wat dan precies?
Lees verder »
Gepubliceerd op 21 oktober 2020 door Willem
WAAR HEMEL EN AARDE EEN HUWELIJK SLUITEN
Automaten zijn voorwerpen die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet, maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.
Ieder van ons is vertrouwd met allerlei automaten en daardoor weten we allemaal dat automaten enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren. De ontwerpers hebben namelijk in de automaat een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de automaat het gewenste resultaat.
Een automaat gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen.
Bij de eenvoudige automaten zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn uiteraard ook automaten die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.
Denk maar eens aan de computer of de smartphone die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.
Dat zijn twee voorbeelden van ingewikkelde automaten die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.
Om het allemaal wat hanteerbaar te houden hebben de ontwerpers ervoor gekozen de automaat een aantal basishandelingen mee te geven die de ontwerper de basisinstellingen noemt en waarmee de meeste gebruiker meer dan genoeg kan doen.
Kijk maar weer eens naar de computer. Dit apparaat kan ongelooflijk veel doen, zeker als hij wordt uitgebreid met allerlei verschillende softwarepakketten die niet standaard bij het apparaat zijn geleverd.
De meeste van ons werken met een computer en gebruiken enkel de meegeleverde programma’s en velen van ons doen nog minder met dit apparaat en voor de meesten van ons is het een veredelde schrijfmachine en een middel om contact te leggen middels email en webbrowsers.
Dat de computerontwerper nog een hele resum aan verborgen mogelijkheden heeft ingebouwd, de zg. parameters of systeeminstellingen, die maakt dat het apparaat zich gedraagt op een wijze die voor de gebruiker als aangenaam wordt ervaren en wat dichter bij de eigen belevingswereld ligt, is voor velen van ons wellicht wel bekend, maar weinigen doen moeite om daar contact mee te leggen, laat staan daardoor het apparaat een eigen “karakter” te geven.
Het wordt over het hoofd gezien, als te veel tijd rovend gezien, te ingewikkeld.
Vandaar dat de meesten van ons nog geen fractie van de mogelijkheden van het apparaat gebruiken.
Computerontwerpers hebben dat snel ontdekt en als gevolg van dit specifieke gedrag van de gebruikers, dat in grote mate voorspelbaar blijkt, zijn zij zich gaan richten op het ontwikkelen van nog betere systemen om het gedrag van de gebruiker tegemoet te komen en zo ontwierpen zij wat zij het algoritme noemen.
Om het verhaal simpel en begrijpbaar te houden zal ik niet in detail gaan maar een bedrijf als Apple schotelt ons een appel voor om in te bijten en als we niet wakker worden wanen we ons in een door hen gecreëerd paradijs.
Microsoft toont ons diverse “windows” waar we doorheen schouwen en we krijgen een wereld voorgeschoteld die door hen is ontworpen en zich aan ons opdringt en ons eigen vermogen tot verbeelding in de schaduw stelt.
De internetreus Google, wiens naam verdacht veel lijkt op het woord “goochelen”, maakt dat het woord zinsbegoocheling een wel heel bijzondere bijbetekenis krijgt.
Wie de algoritmen die zij ontwikkeld hebben, blindelings, als een automaat volgt, heeft niet in de gaten dat de informatiestroom die zij ons voorschotelt ons een wereld binnenleidt waarvan we op den duur zelf niet meer weten wat we er nu van moeten geloven. Maar ja als Google het ons voor-tovert?
Dit terzijde, maar kijk zeker ook nog even naar een item uit de uitzending “Zondag met Lubach” van afgelopen zondag 18-10 op Nederland 3, de “Fabeltjesfuik”
(https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/532160/Zondag_Met_Lubach.html#)
(goed kijken; achter “Zondag” en achter “Met” staat een “underscore”)
Als ik mijn ogen sluit duiken er beelden op van mensen die in coma op hun rug liggen, aangesloten op grote gekleurde buizen, “tubes” die helemaal zijn afgestemd op “you”.
Heb je ooit de film “The Matrix” gezien?
Google brengt binnenkort een applicatie op de markt die jouw gedrag zo heeft bestudeerd dat hij in staat is om een brief die je bent beginnen schrijven, of het eerste hoofdstuk van je boek of de eerste regels van jouw eigen unieke gedicht, voor jou verder afmaakt en dat wanneer een ander het leest het niet van echt is te onderscheiden!
Dit is geen fake-news. Je kunt het controleren als je er even naar “Goochelt”.
Dit nieuwe programma begrijpt zelf geen snars van wat het schrijft maar het past zich zo foutloos aan aan jou dat het jou op den duur overbodig maakt of je verlost van een “writers block”.
The crux zit hem in het feit dat het programma, het apparaat, de computer geen zelfbewustzijn heeft. Niet kan reflecteren.
Het kan leren, het kan zijn kunstmatige intelligentie op een hoger niveau tillen. Maar het is niet, of nog niet in staat om te reflecteren.
Laat staan dat het bij de zelfreflectie ook het vermogen heeft om in een diepgewortelde “database” te schouwen naar de ethische consequenties van wat het waarneemt.
Dat is iets dat mensen kunnen.
Althans laten we het hopen. Laten we hopen dat we op tijd wakker worden en niet verworden zijn tot automaten.
Hoe je dat te weten kunt komen of het al zo erg is ?
Wel, begin mijn verhaal wat ik hier boven begonnen ben maar opnieuw eens te lezen en elke keer dat ik het woord automaat of apparaat of computer gebruik, vervang het dan door het woord MENS.
Ik help je een stukje op weg, maar dan moet je het zelf maar verder zetten:
Mensen zijn wezens die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet (geboren), maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.
Ieder van ons is vertrouwd met allerlei medemensen en daardoor weten we allemaal dat mensen enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren (die hen aangeboren zijn om te doen).
De ontwerpers hebben namelijk in de mens een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de mens het gewenste gedrag.
Een mens gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen. (genetische bepaaldheid, overgeërfde structuren, instinctieve handelingen, reptielbewustzijn)
Bij de eenvoudig ontwikkelde mensen zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn uiteraard ook mensen die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.
Denk maar eens aan de hoogopgeleide blanke westerling en de gekleurde medemens die volop van het koloniale systeem heeft weten te profiteren die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.
Dat zijn twee voorbeelden van ontwikkelde mensen die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.
Om het allemaal wat hanteerbaar te houden…
ga terug naar boven en lees verder en probeer zelf het verhaal op een menselijke manier af te maken…
Ik ga niet als een automaat hier alles voor je doen…
welkom terug…
Als we niet op tijd wakker worden, wordt bewaarheid waar futurologen in de jaren zestig en zeventig naar verwezen. De intelligente machine die de mens verdringt naar de betekenisloze achtergrond.
Onze enige uitweg ?
Wakker worden in zelfbewustzijn. In de mogelijkheid tot zelfreflectie.
We hebben de kans om uit de automatische modus te stappen en te zien wat we doen. Daarvoor moeten we optreden tegen alle impulsen in ons die ons naar automatisch handelen trekken.
Automatisch handelen en gemakzucht liggen dicht tegen elkaar. Zo dicht dat we er nauwelijks in slagen wakker te worden, zo hebben we onszelf overgeleverd aan de de programma’s die in ons werken en ons dieper wezen volledig in slaap hebben doen sukkelen.
Het enige wat helpt is een daverende explosie, een schrikreactie die ons doet opveren en ons met ons hoofd tegen een balk doet stoten. Opdat we eindelijk de sterren weer eens zien. En wellicht vangen we een flits op van onze afkomst…
Een explosie die ons op de rand van …… brengt.
Ik was 14 jaar toen in 1968 de hel los brak.
Vele gebeurtenissen in dat jaar hebben een diepe indruk op me gemaakt.
De oorlog in Vietnam die uitgebreid op televisie te volgen was. De studenten opstanden in Leuven en in Parijs. De moord op Martin Luther King en later Robert Kennedy, de broer van.
Apollo 8 die voor het eerst rond de maan vloog en de epische foto, “Earth Rise”, naar de aarde stuurde.
Het was vooral dat beeld dat voor eeuwig op mijn netvlies is blijven branden.
Samen met het nieuws dat in april van dat jaar er in Rome een groep wetenschappers bijeen kwamen, die zich de Club van Rome noemden en vier jaar later in 1972 hun rapport publiceerden “Grenzen aan de groei”.
Voor het eerst leerde ik het woord “ecologie” kennen.
Deze twee monumenten hebben mijn verdere leven bepaald op zo’n manier dat ik nu begrijp waar het huwelijk tussen man en vrouw een afspiegeling van dient te zijn.
Er is een eeuwig durend verbond tussen onze Vader die we leren kennen in de kosmologie en onze Moeder die we leren kennen in onze Aarde die ons geboren laat worden.
En het is aan ons om deze twee te vieren door met beiden een levende verbinding aan te gaan. De mens wordt zo de derde kracht die de verborgen krachten van beiden ontsluit.
Ik denk dat dit de boodschap is die alle religies van alle tijden en alle oude culturen ons telkens weer trachten te vertellen, maar wij zijn getrouwd met ons zelf. En regelrecht op weg naar een ramp.
Nu bijna 50 jaar later moeten er nog altijd mensen overtuigd worden van die naderende ramp.
——-
We staan op de rand van de dood.
We gaan richting 1 november, de tijd van het jaar om stil te staan bij de grote overgang.
We gaan het teken van de Schorpioen binnen op 22 oktober.
Het rijk van Pluto.
Beslissende weken op weg naar onder andere verkiezingen in de Verenigde Staten…
Sedert meer dan een jaar worden we geconfronteerd met een levensvorm die zich in ons heeft genesteld en leeft in en van ons en vooral door ons.
In de computerwereld spreekt men dan van een virus.
In de mensenwereld spreekt met dan ook van een virus.
Wanneer het in de computerwereld speelt dan weet men dat iets of iemand het er daar bewust heeft geplaatst en dat het zeer negatieve bedoelingen heeft.
Als het bij ons speelt dan weet men dat…
Als we het aan de natuur (Moeder Aarde) en zijn ingebed zijn in de grotere wetmatigheden (Vader Hemel) hadden gevraagd, maar dat is een hele grote als, dan begrijpen we dat virussen levensvormen zijn die onderdeel uitmaken van het gehele spectrum van alle levensvormen.
Bestudering van dit geheel maakt dat we begrijpen dat deze levensvorm zich als zeer negatief toont, wanneer ons handelen in deze wereld een onverantwoord karakter heeft dat tot gevolg heeft dat het levensweb verstoord wordt; een handelwijze waarin wij het virus een voedingsbodem geven waarop zij niet alleen kan leven maar waarop zij zich exponentieel kan vermenigvuldigen.
Het is dus aan ons om te zien welke voedingsbodem het is die wij haar geven.
En hoe ziet die voedingsbodem er dan uit?
Wij tenderen te leven als een automaat, als een apparaat.
Lees het verhaal in die gedachte nog maar eens terug.
Wij vallen terug op vooringestelde programma’s die door anderen zijn ontworpen.
Wij zoeken nauwelijks naar de verborgen mogelijkheden die ingeschapen zijn.
Wij nemen de basisinstellingen over.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als juist voelen.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als “in tune” met het geheel voelen.
Wij keren ons enkel nog naar diegenen die voor ons weten wat goed voor ons is
Wij herkennen onze echte scheppers niet meer.
Dat we van sterrestof zijn gemaakt door onze Vader en dat Moeder Aarde onze grondstoffen heeft aangedragen, is leuk voor in songteksten en gedichten maar daar wordt niet meer rond gevierd, laat staan acht op geslagen.
Wij vallen terug op de instellingen die het apparaat in stand houden, dat heet kiezen voor je zelf, van het voeden van het lichaam tot het nastreven van het hiernamaals al of niet met vele bruiden, zo verlicht worden dat we als vanzelf naar de hemel zweven.
Zelfliefde en alle andere ego-begoochelingen en voor de meeste van ons is dat genoeg en we zien niet wat daar dan de gevolgen van zullen zijn.
Laat staan dat we acht slaan op het feit dat ons handelen direct het levensweb raakt.
We hebben helemaal geen zicht meer op het feit dat anderen hier handig gebruik van maken en ons voor allerlei karretjes laten lopen terwijl ze ons het paradijs voorspiegelen met appels en windows voor ons openen die ons zicht geven op hetgeen ons wordt beloofd.
Hoor je het ook; de verzuchting van mensen…
“Het is toch wel heel vervelend om een mondkapje te dragen de hele dag en dat het uitgaan in het weekeind je wordt ontnomen.”
Zucht;
het is een kwestie van instelling.
Je bent vrij om te denken:
Ik treed een tijdje terug om zelf geen voedingsbodem te zijn voor. Daarmee bescherm ik de ander en daardoor het geheel waar ik op die wijze een levend en verantwoord deel van uitmaak.
Dat heet; een andere instelling kiezen.
Een instelling die leidt tot een ander gedrag.
Een gedrag dat nieuwe ervaringen oplevert.
Net voldoende nieuwe ervaringen om samen te ontdekken waar wij met zijn allen voortdurend elkaar zieke voedingsbodems voorschotelen.
Eens dat in beeld komt, zullen we blij zijn dat Saturnus en Pluto ons dwingen om even terug te plooien in de hoop dat we ons bewust worden van ons automaat-zijn en dat een nieuwe toekomst niet gebouwd kan zijn op de dictatuur van die automaat.
Maar wel op de mens die zich verbonden weet met het levende geheel dat ons allen voedt als we ons op dit levende geheel INSTELLEN.
Die zich verbindt met een enkele draad en wordt tot een levenssnoer om zo tezamen met anderen meebouwt aan een pulserend, vibrerend en volop levend levensweb.
We behoren bij de rijkste kinderen van de klas.
We schakelen even enkele maanden terug en wanneer het voorjaar van 2021 terugkeert kunnen we de plannen waarop we met zijn allen hebben zitten broeden, langzaam, gezamenlijk ten uitvoer gaan brengen.
Doe je mee?
20 oktober 2020; in getallen 20-10-2020
© Willem Versteeg.
Huize Poustinia
We zijn nog altijd gesloten en blijven dat tot het voorjaar van 2021.
We zijn in goede gezondheid.
Ook de moeder van Huguette die in haar kangoeroe-woning onder de kapel huist.
We werken hard aan het in stand houden van het web.
Op de achtergrond, maar gemotiveerder dan ooit.
We zijn in de overlevingsstand gegaan en dat werkt wonderwel zeer goed.
Zorg goed voor elkaar, dan hoef je je geen zorgen te maken over jezelf.
info@poustinia.be – www.poustinia.be
Gepubliceerd op 22 september 2020 door Willem
“Mellon! Zeg vriend en treedt binnen!”
Gandalf voor de deuren van Moria
Vandaag 22 september 2020 om 15.36 uur ging de zon het dierenriemteken van de Weegschaal binnen. Het elk jaar terugkerende verschijnsel dat de herfst begint.
De herfstevening.
In mijn verhaal van september 2018 heb ik daar een paar mooie voorbeelden van gegeven hoe volkeren dit moment achtten.
Wie nieuw is bij dit blog moet daar zeker toch eens kijken.
https://www.poustinia.be/willem/de-kruipende-slangen-van-el-castillo-en-het-begin-van-de-herfst/#more-688
Momenten die in vroegere culturen van levensbelang waren, gaan nu in deze zg. moderne tijd, achteloos voorbij.
We slaan er geen enkele acht meer op.
We leven niet langer meer in het besef dat ons leven gestuurd wordt door krachten die ons ver te boven gaan.
Ons leven is volledig uit balans.
Daar wil ik even bij stil staan nu de Aarde in haar jaarlijkse gang rondom de zon ons weer oproept stil te staan bij dit geheiligde moment.
Het moment dat we in vrijheid de keuze maken om ons af te stemmen op de diepere betekenis van dit moment.
Vroeger waren het de sjamanen, de ouderen, de priesters, de voorgangers, die ons opriepen bijeen te komen op deze momenten voor een hernieuwde verbinding met…
We hebben deze gidsen stelselmatig aan de deur gezet er vanuit gaande dat we zelf wel in staat zijn om ons leven vorm te geven en van betekenis te voorzien.
Natuurlijk hadden we met zijn allen ook wel redenen om velen van hen aan de deur te zetten, voelend dat zij zelf ook de verbinding aan het kwijt raken waren.
Maar in opstand kwamen we niet echt want velen van ons waren, net als degenen die ons hadden moeten leiden, in de ban geraakt van iets anders, iets groters dat ons langzaam steeds meer begon te boeien.
We waren in de ban van … J.R.R. Tolkien zou zeggen: “The Lord of the Rings”.
Maar daar kom ik zo op terug.
Laten we eens kijken hoe het allemaal is begonnen.
Lees verder »
Gepubliceerd op 22 augustus 2020 door Willem
Vandaag schuift de zon het teken van de Maagd binnen, een beeldende, haast archaïsche wijze om te zeggen dat er vanaf vandaag een andere energie in de lucht hangt.
De “Ouden” noemden deze energie “Maagd”. Om een naam te geven aan wat er merkbaar anders was. Anders was dan wat er speelde in de periode die eraan vooraf ging.
Zo hadden ze door eeuwenlange observatie vastgesteld dat er op deze wijze een twaalftal stromen van energie in de natuur werkzaam zijn.
En wat er elke maand gebeurde was het simpele feit dat één van die twaalf scheppende basiskrachten sterker op de voorgrond trad terwijl de andere krachten daardoor als het ware naar de achtergrond gedrukt werden; maar geenszins afwezig waren.
Alsof een grote wereldboom met twaalf reusachtige wortels met de aarde verbonden was en elke maand verschoof de focus van de aandacht van de boom naar één van de twaalf wortels en zodoende stemde de boom zich zeer sterk af op één van die twaalf oerenergieën die vanuit de diepte inwerkte op zijn ontwikkelingsproces, hem op die manier ook tonend welke verschillende grondprincipes aan de schepping ten basis lagen.
En hij als boom kon op die wijze zich bewuster worden van de verschillende werkingen van deze krachten die elk op hun beurt weer een bijdrage leverden aan de veelzijdigheid van zijn verschijningsvorm.
Zijn leven was niets anders dan uitdrukking geven aan de mogelijkheden van deze twaalf grondtonen.
Anders gezegd; de twaalf die in den beginne geschapen waren kregen zo de gelegenheid zich zelf in het geheel van hun mogelijkheden te aanschouwen doordat de levensvorm die zich aan hen toonde als boom, hier uitdrukking aan gaf.
Een schepping in wording die zo zich zelf leerde kennen.
Zowel boom als oerkrachten kenden elkaars oerverbondenheid en afhankelijkheid en vonden in dit besef hun reden van bestaan.
We leven nog altijd met onze kalender waarin we deze 12 maanden terugvinden. Door allerlei kalenderhervormingen loopt het begin van de maand niet meer in de pas met de verschuiving rond de 21e en 22e dag van de maand.
Hoe anders was dat vroeger, heel lang geleden toen de grote jaarfeesten wel in de pas liepen met, dus precies pasten op de gebeurtenissen in de natuur en zo een prachtige spiegel waren voor deze, door de mens ervaren kosmische verbondenheid.
Het is deze kosmische verbondenheid die we langzaamaan zijn kwijt geraakt door alle mogelijke culturele invloeden waardoor we ons steeds verder hebben verwijderd van de oorspronkelijke verbondenheid die ons is ingeschapen en waardoor ons leven in de grond zin en betekenis heeft.
Ja, je leest het goed; ik durf de bewering aan dat de mate waarin we ons verbonden weten met de kosmos en de natuur het leven voor ons in de grond zinvol en betekenisvol zal zijn.
Zoals dat was toen we als vierjarige kleuter aan het strand speelden met ons schepje en emmertje. Met het zonnehoedje op de bol wisten we ons één temidden van de vier elementen. Zo leerden we de elementen aarde en water hanteren middels onze attributen en oefenden we onze motoriek en creatieve vermogens om later volwassen medescheppers te kunnen worden. Temidden van een gezonde dosis zeelucht en de warmte en het licht van de zon speelden we zittend en wandelend langs de waterkant in en met het zand van het strand.
Het is die ervaring die menigeen doet terugkeren naar de kustlijn of de rand van een water, de plek op aarde waar je zelf het vijfde element vertegenwoordigt terwijl je uitdrukking geeft aan het kruis der vier elementen. Waar je het evenwicht leert hanteren van deze vier krachten die alles op aarde uitmaken.
Het beeld van een ernstig spelend kind in het zand, taartjes bakkend van zand, water scheppend uit de zee, illustreert prachtig het oerbeeld van de as Maagd-Vissen, die hoort bij dit moment van het jaar.
Het kleine kind dat zojuist de anale fase heeft achtergelaten waarin het heeft ontdekt dat het zelf iets kan voortbrengen, zelf iets kan maken, maar dat het ook moet leren hoe één en ander te controleren, dat zichzelf een ik heeft leren noemen en zich begint te onderscheiden van de ander, nu op het punt staat de wereld te ontmoeten waar het handelend kan gaan optreden, waarin het kan gaan werken. Waar het leert wat zand met jou kan doen en wat jij met zand kunt doen.
Trouwens, zand is aarde dat door de andere elementen, water, lucht en vuur zo is vervormd dat het zich laat transporteren. Zand is de reizende vorm van aarde. Zand is de vorm waarin aarde zich bevindt die maakt dat zij een verbindende schakel wordt voor.
Landbouwgrond heeft een bepaalde hoeveelheid zand nodig om vruchtbaar te zijn en goed van structuur. Wat dacht je van de combinatie water, zand en cement.
Internet, smartphones, satellieten, computers ondenkbaar zonder silicium, het hoofdbestanddeel van zand.
Zand teruggebracht tot zijn zuiverste vorm maakt glas mogelijk. Hoe zuiverder dit glas, hoe zuiverder het licht zijn zevenvoudige wezen toont.
Werken met zand, spelen met zand, leert het kind wat er nodig is om tot resultaat te komen. Het leert onderscheiden. Het leert wat nuttig is en wat niet.
Het leert door het maken van fouten. Leert het verschil kennen tussen oké en niet-oké.
Het leert de wereld te ordenen.
En hanteert daar maatstaven voor. Maatstaven die diep van binnen beleefd en aangevoeld worden. Waar het leert contact mee te krijgen.
Hier ontmoet het de tegenpool, het oerbeeld van de Vissen dat symbool staat voor de grote onzichtbare kosmische orde. (aan het strand zijn de zee en de oceaan nooit ver weg)
Waar het leert dit innerlijke weten te beschermen, zuiver te houden, maagdelijk.
Het is deze oerenergie die volop in het kind werkt in deze fase van het leven.
Dezelfde fase die we elk jaar opnieuw binnengaan van 22 augustus tot 22 september.
Dit is dan de oogstfase van het jaar.
Het resultaat van een jaar hard werken.
In de oude landbouwculturen die we lang geleden achter ons hebben gelaten, gold het heel sterk.
De oogsttijd doet een appèl op diegenen die oog hebben voor, de kritische blik hebben om te zien welke appel deugt en welke niet.
Welke boon beschadigd is en welke niet. Kritische selectie is cruciaal. Kwaliteitscontrole zouden we nu zeggen.
Deze zg. Maagd-energie komt in het lichaam sterk tot uitdrukking in de werking van onze darmen. Daar vindt de kwaliteitscontrole plaats. Daar is iets dat weet heeft van maatstaven. Daar huist zelfs een deel van ons zenuwcentrum dat autonoom werkt en ons instinctieve en emotionele leven stuurt.
Poep (ontlasting) transplantaties tonen aan hoe essentieel een gezonde darmflora is voor een gezond leven.
Miljarden bacteriën bewaken als innerlijke Vestaalse Maagden het evenwicht doordat ze in contact staan met het grotere levensweb van alle bacteriën en zo dit individu levend en gezond trachten te houden.
Over Vestaalse Maagden gesproken, dat waren jonge vrouwen, maagden die in de tempel leefden en geleerd hadden contact te leggen met de verborgen geestelijke wereld achter de wereld der verschijnselen. Zij gingen gesluierd door het leven om zich zelf te beschermen tegen invloeden van buitenaf om maagdelijk afgestemd te blijven op de oerkrachten achter de schepping. Ze werden door priesters beluisterd die de boodschappen van hen vertaalden naar het gewone volk dat op die wijze richting en sturing ontving.
Daar komt het beeld van de versluiering vandaan. Van het voorzichtig manoevreren.
Van het voor-zicht alvorens tot handelen over te gaan.
We hebben de Maagd energie heel hard nodig. Speciaal in deze tijd waar nauwelijks nog gesproken wordt over wat we zelf kunnen doen om ons eigen immuniteitssysteem van ons eigen lichaam in opperste conditie te brengen en te houden.
Waarom horen we daar zo weinig over.
Alles draait om maatregelen tegen. We willen ons zelf blijkbaar toch zo graag overtuigen van het feit dat we zelf iets kunnen doen.
Terwijl ons lichaam na eeuwen evolutie perfect is ingericht om dergelijke problemen op te lossen.
Op voorwaarde dat het een levend deel is en blijft van het grote levensweefsel van waaruit het is ontstaan.
Laat ons leren van de grote fout die we met zijn allen hebben gemaakt na de Tweede Wereldoorlog toen we geloofden dat we de wereldbevolking makkelijk zouden kunnen voeden als we de landbouwgrond zouden vol stoppen met door ons gemaakte chemicaliën die massa’s opbrengst aan ons beloofden.
Verblind door de grote opbrengsten in het begin zijn we er met zijn allen ingetuind.
Dezelfde chemicaliën die middels het voedsel in ons lichaam en in de biosfeer terechtkwamen hebben het levensweefsel zo aangetast en verzwakt dat we daar een grote tol voor gaan betalen.
Ze hebben de wereldbevolking explosief doen toenemen, de economie die wilde groeien excessief doen groeien en daardoor een klimaat geschapen waarvan we nu weten dat dat een klimaat is dat ons niet langer dient, maar ons schijnbaar tegenwerkt.
Of toont het gewoon wie we zijn.
Laat ons niet langer blind zijn maar als een Maagd erg kritisch durven kijken naar ons eigen gedrag.
Corona is niet de crisis, ze verwijst slechts naar ons eigen gedrag dat ons doet stikken.
Er is maar één echt probleem.
Klimaat is iets dat je samen creëert.
En het sleutelwoord is: bereidheid tot het leren van de lessen die het levensweefsel ons toont.
Als extraatje een kort “Maagdelijk” verhaaltje:
Op een goede dag zat een man in de tempel in een diepe meditatie verzonken
toen er een klein muisje uit een hoekje kroop en de tempel binnenwandelde.
Hij was hier nieuw en vooral heel nieuwsgierig.
Hij bemerkte in de verte de man in diepe meditatie en ging af op de geur die daar in de verte lonkte. Aangekomen bij de blote voeten van de man, waarvan een heerlijke lichte kaasgeur opsteeg, begon het kleine diertje enthousiast aan de uitgestoken grote teen te knabbelen.
“Wat doe jij nu, schiet op, wegwezen! Jij klein nietig ding!
Zie je niet dat je me stoort in mijn meditatie me te verbinden met het hoogste goddelijke wezen?”
Waarop de muis antwoordde:
“Hoezo verbinden met het hoogste goddelijke wezen
als je het met mij nog niet eens kunt worden!”
© Willem Versteeg
22 augustus 2020
Gepubliceerd op 19 juli 2020 door Willem
De oplettende lezer heeft gemerkt dat ik in de afgelopen tijd in mijn zoeken naar “wat er zoal in de lucht hangt elke maand” me voornamelijk richt op de oorspronkelijke archetypische betekenis van de typische “energie” die er in de lucht hangt elke maand. De energie die lang geleden benoemd werd, een naam kreeg en tot ons is gekomen als zijnde de beelden van de dierenriem.
Al heel lang geleden bemerkte men dat er telkens (elke maand) “iets anders in de lucht hing” en dat die typische energie niet enkel een ander natuurgebeuren tevoorschijn roept maar tevens invloed uitoefent op hoe de mens zelf zich verhoudt tot zichzelf, de ander en het wereldgebeuren.
Het is slechts deels dat we in vrijheid uitdrukking kunnen geven aan wat ons beweegt.
Er zijn sterke kosmologische krachten werkzaam in ons die zich via ons menszijn zoeken uit te drukken.
We zijn in de grond veel minder vrij dan we wel willen denken.
En als we vrij zijn en daar sterk van overtuigd zijn dan blijkt, als we eerlijk reflecteren op ons eigen gedrag, dat veel van wat we bewerkstelligen, uiteindelijk niet zo’n succesvol effect heeft, noch voor ons zelf, noch voor de ander laat staan voor het collectief.
Niet omdat ik dat vind, vraag het aan oorspronkelijke volkeren, vraag het aan minderheden, vraag het aan de gekleurde medemens, vraag het vooral aan de dieren, de planten, de gesteenten van de aarde. Vraag het aan de lucht, het water van de oceanen.
Misschien heeft zelfs de Maan wel een mening over ons en houdt Mars zijn hart vast.
Vanuit de oudheid is er al veel bekend over deze oorspronkelijke energiebeelden die we kennen als de twaalf tekens van de dierenriem en in de serie verhalen die ik de afgelopen twee jaar bijeen geschreven heb, heb ik een beeld geschetst van die archetypische krachten die in ons hun weg zoeken en die aan de basis liggen van onze cultuurfeesten, de namen van de maanden.
Maar ik heb me voorgenomen om verder en dieper in te zoomen op deze materie want dat is wat deze tijd vraagt.
Als we enkel de beelden elk op zich beschouwen komen we niet veel verder. Hoe goed we ze ook kennen en kunnen omschrijven en herkennen in onszelf.
We komen er wezenlijk niet veel verder mee als ons standpunt dat van ons zelf is.
Zelfkennis is een goede zaak, maar ook dit thema mag niet als doel gelden. Ook dit thema staat in functie van.
We kunnen ons zelf maar echt begrijpen als we ons zelf in een driehoek plaatsen.
Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.
Een niet gemakkelijke zin. Een niet gemakkelijk te erkennen levensfeit. Maar zonder de achting van dit besef komen we nooit tot de zo broodnodige opheffing der tegenstellingen en de groei naar de nieuwe derde verbindende kracht die daaruit ontstaat en die zo de drijvende kracht wordt voor ons ware menszijn; ons wezenlijk verbonden weten met de levende schepping om ons heen.
De schepping in zijn totaliteit komt werkelijk volledig tot leven wanneer elk levend wezen daarin zijn eigen plek kan innemen. Als we daar voor zorgen, zorgt dat geheel dat we zelf ook op onze plek vallen.
Onze zorg voor het geheel maakt dat het geheel voor ons zorgt.
Als je dat niet gelooft, moet je voor jezelf zorgen. En de ander de ander laten.
We zullen dus een stap verder moeten gaan en ook de archetypische symboliek van elk beeld in relatie moeten brengen tot het grotere geheel.
Laat dat nu precies zijn wat er op dit moment wereldwijd aan het gebeuren is met ons.
Ik wil jullie graag laten zien hoe ik tot deze gedachten kom.
Morgen zijn we weer een maand verder dan mijn laatste verhaal van vorige maand waar ik iets vertelde over de zonsverduistering die zich toen aandiende.
Morgen is er weer een nieuwe maan. Zoals elke maand gebeurt.
Elke maand komen de twee kosmische scheppingsprincipes, zon en maan bijeen, en planten een zaadje. Nieuwe maan noemen we dat.
Lees en luister met je hart en open je voor de symboliek.
Dit zaadje gaat vervolgens door vier fases heen (de schijngestalten) en krijgt zo gedurende een maand alles wat het nodig heeft om zich te kunnen uitdrukken.
Elk jaar worden er zo 12 zaadjes geplant. Elk zaadje heeft een andere oriëntatie.
Morgen wordt er een nieuw zaadje geplant en dat zaadje krijgt de oriëntatie die verbonden is met het archetypische beeld van de Kreeft, want de samenstand van zon en maan vindt plaats tegen de achtergrond van de Kreeft.
Sterker; we krijgen een herkansing, want een maand geleden deed zich het fenomeen voor dat de samenstand van zon en maan toen ook plaatsvond in de Kreeft.
(we hebben dus een jaar waarin we uitzonderlijk twee keer, daarom is dit dus zo belangrijk, een Kreeft-zaadje krijgen)
Dit tweede zaadje met Kreeft signatuur, gaat vanaf 21 juli door vier fases die op hun beurt gekleurd worden door de Leeuw. Want vanaf 21 juli loopt de zon door de Leeuw.
Wel wat speelt hier dan symbolisch.
Het zaadje zal sterk gekleurd worden door het beeld van de Leeuw en zal dus als het ware gedrenkt worden, in een bad gaan dat vol zit met ideeën die alles te maken hebben met “hier ben ik”, “hier wil ik zijn”, “ik wil stralen, ik wil mij tonen”.
Als een mannetjesleeuw af en toe eens brult temidden van zijn harem vrouwen op de savanne, dan is zijn gebrul tot op bijna tien kilometer afstand te horen.
Maar het zg. DNA van het zaadje, zijn grondstructuur, zijn eigen oriëntatie is die van de Kreeft.
Het archetypische beeld van de Kreeft is het moederprincipe, in de mythologie is Demeter daarvan de verpersoonlijking. Grondthema is hier zorg dragen voor het geheel, het gezin, de schepping. Het geheel gaat hier voor het individu.
Deze twee thema’s kunnen op gespannen voet van elkaar komen te staan.
(Ik ga nu even niet in op het oude verhaal van Demeter en Kore die eigenzinnig bloemen ging plukken daar waar het niet mocht, met alle gevolgen van dien – heel toepasbaar voor deze tijd – maar dat zal ik een andere keer wel eens vertellen)
Deze twee thema’s dus:
Van binnen uit precies weten wat wel of niet goed voelt, niet zozeer voor jezelf maar afgestemd op wat nodig is voor de groep, het gezin, de grotere groep.
En anderzijds de impuls om jezelf te willen doorzetten. Zelf het middelpunt willen zijn. Je zin willen doordrijven. Kreeft tegenover Leeuw.
Ongelooflijk herkenbaar vandaag de dag voor een ieder van ons wanneer we voor de keuze staan.
Ga ik naar het strand? Is dat veilig? Voor mij? Breng ik anderen in gevaar?
Mij kan toch niets gebeuren. Ik mankeer niets. Iedereen moet maar voor zich zelf zorgen.
Ik heb vakantie en ik geniet ervan.
Laten we deze zin er maar weer eens bij halen:
Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.
Werken met kosmologische verbanden heeft mij geleerd alles in een driehoek te plaatsen.
Het is de grondstructuur van heel de schepping.
Je kunt de kennis van je ware zelf plaatsen op de top van de driehoek.
Op de basis van de driehoek staat in de ene hoek Ik en in de andere hoek De Ander.
Enkel wanneer Ik zich richt naar De Ander komt het ware zelf binnen het zicht.
In archetypische, kosmologische termen betekent dit het volgende:
De Leeuw die symbool staan voor de drijvende kracht van I AM – Ik Ben, zal zich zelf maar echt leren kennen als hij het Waterman principe in zichzelf oproept.
Hij zal het tegenovergestelde thema zich bewust moeten worden.
Dit Waterman thema ligt verborgen in het symbooltje dat gebruikt wordt voor de Waterman. Dat zijn twee boven elkaar liggende golvende lijntjes.
Deze twee golvende lijntjes drukken precies uit waar het bij de waterman om gaat.
Dit is het beeld van resonantie. Op elkaar afgestemd zijn. In harmonie met.
Achting hebben voor. Rekening houden met.
Mooi uitgedrukt in het woord: akkoord.
Samen in de zelfde richting stromend.
Een golf is de uitdrukking van stromende energie.
En een golf bevindt zich in de ene fase in het lichte gedeelte en tijdens de tweede fase in het donkere gedeelte. Het verbindt boven met beneden. Het gaat door licht en duister heen.
Het verbindt de twee levenspolen. Het is de ene keer een deeltje de andere keer een golf. Noch het één, noch het ander. Heeft weet van beide; is zichzelf en de ander.
Als hij elektrisch is wekt hij een magnetisch veld op. Is hij magnetisch dan wekt hij elektrisch veld op.
Hij creëert zijn eigen voertuig en kan zich daardoor door het luchtledige verplaatsen.
Hij draagt een geheim in zich dat we als mensheid nog niet hebben ontsluierd.
We weten iets van de elektrische kant van de lucht, maar de magnetische kant van de lucht is nog maar net begonnen haar geheimen te ontsluiten in de veldenleer en de daarin werkende dynamieken die het leven van levensvormen aaneenrijgen.
Als ze al haar geheimen en raadselen openbaart zal het watermantijdperk echt anders aan ons verschijnen.
Als de Leeuw in ons zich voor deze krachten wenst te buigen omdat hij iets groters dan zichzelf daarin herkent maakt het dierlijke in ons plaats voor de ware mens.
Als Leeuw en Waterman willen zien dat ze elkaar nodig hebben om tot een waar akkoord te komen dan staat een nieuw wezen op dat zijn ingeschapen hogere vermogens kan gaan uitdrukken.
Als je deze twee krachten naast elkaar laat bestaan en op elkaar laat inwerken dan begrijp je waar het in oude verhalen over gaat als Koning Arthur met zijn twaalf ridders rond één ronde tafel zit en gezamenlijk op zoek zijn naar de beste manier om het land te regeren.
Of in nieuwe verhalen wanneer 27 regeringsleiders bijeen komen om te beslissen over een enorm hulppakket aan maatregelen om te herstellen van een door een pandemie veroorzaakte crisis in Europa.
Lukken zij er in om Leeuw en Waterman te verbinden?
Het enige wat nodig is, is ruimte geven aan de ontmoeting met het ware wezen van de ander.
Als beiden de ander willen leren kennen, zorgen beiden voor elkaar.
De oplossing zit hem niet in het vinden van de oplossing. De oplossing zit hem in het blijven roeren.
De oude symboliek van de dierenriem, diep archetypisch beschouwd, laat ons dus zien dat we onze gezonde ontwikkeling op een dusdanige wijze ter hand nemen dat we telkens een serieuze poging doen om delen van ons zelf te leren kennen door op zoek te gaan naar het tegenoverliggende beeld.
Maar laat nu toch tegenoverliggende beelden zich in eerste instantie voordoen als tegenstanders.
Weet dan dat tegenstanders maar tegenstanders zijn omdat we tegenover hen staan.
Als we ergens ander gaan staan, er niet meer tegenover, dus van stand-punt veranderen, als we moeite doen om in de ander zijn voetsporen te stappen, op een ander zijn stand-punt te gaan staan, als we proberen tot een akkoord te komen dan wijkt de schaduw en kunnen de stralende golven van de zon ons hart doen laten voelen dat het klopt.
© Willem Versteeg
19 juli 2020
Gepubliceerd op 20 juni 2020 door Willem
Willems blog
de archetypische betekenis van wat er deze maand van 20 juni tot 21 juli 2020 in de lucht hangt.
Zomerzonnewende en zonsverduistering 2020
life te volgen
Ze zijn er nog, de zonaanbidders, maar morgenochtend om 5.53 uur zullen de meeste van hen online de opkomst van de zon, de zomerzonnewende, kunnen meemaken vanaf hun computerscherm via een online stream die English Heritage verzorgt omdat Stonehenge gesloten is.
Elk jaar trekken zo’n tienduizend zonaanbidders naar deze heilige plaats op de vlakte van Wiltshire in Zuid-Engeland om getuige te zijn van de opkomst van de zon op deze speciale dag.
Als je namelijk in het verlengde van de grote as van het monument staat en je kijkt door de halve boog in de richting van de Heel Stone, die even buiten de “Henge” ligt, dan zie je dat recht achter de Heel Stone, daarom staat hij dáár, de zon opkomt.
Ga naar deze site: https://earthsky.org/earth/gallery-the-summer-solstice-as-seen-from-stonehenge en ben vanaf deze avond 20 juni om 22.30 tot aan de volgende ochtend getuige van het fenomeen.
Je kunt natuurlijk ook gewoon je wekker zetten op zondagochtend 21 juni om 5.30 en dan mis je het grote moment niet.
En weet dan dat je dat moment met velen over heel de wereld deelt.
Het is een bijzonder moment vooral ook omdat enkele uren later er een zonsverduistering zal plaatsvinden. Weliswaar in onze streken niet waarneembaar, dan moet je een stuk zuidelijker gaan. De eclips is te zien in Midden-Afrika, Jemen, Noord-India, Zuid-China.
De maan staat wat dichter bij de aarde dan gebruikelijk vandaar dat er een zeer speciale ringverduistering zal optreden.
Op het hoogtepunt zal er van de zon nog slechts een prachtige dunne ring van licht te zien zijn omdat de maan, die dan iets kleiner is dan de zon, er mooi voor schuift en zo de vurige zonnering tevoorschijn tovert.
Wil je het zien: https://www.timeanddate.com/live/eclipse-solar-2020-june-21
De zon gaat vanavond om 23.53 uur het teken van de Kreeft (Cancer) binnen en daarmee begint de zomer. Morgenochtend op 21 juni om 8.40 uur schuift de maan tussen de aarde en de zon, wordt zo Nieuwe Maan en verduistert de zon grotendeels.
Beide hemellichamen staan dan in het teken van de Kreeft.
Een maand later wanneer het opnieuw Nieuwe Maan is zal deze samenstand plaatsvinden op 20 juli om 19.32 en wat het heel bijzonder maakt is dat beiden dan nog steeds door de Kreeft lopen.
We hebben dus binnenkort twee maal een nieuwe Maan in de Kreeft.
Het zal me een zorg wezen zal je denken. Voor de meeste van ons is dat natuurlijk zo.
Maar in de tijd van Stonehenge wisten de druïden van toentertijd wel beter.
De zon staat recht boven de Kreeftskeerkring, vandaar dat de zomer begint. En laat nu de Kreeft het archetypische beeld zijn dat verbonden is met de Maangodin.
Als de Maan dus door de Kreeft gaat, en daar doet hij precies een maand over, gebeurt het deze keer dat hij twee maal de Zon als het ware kust.
Het beeld dat hij ons mensen laat zien is dat de Maan het zonlicht afschermt en slechts een ring van licht overlaat.
Hij toont als het ware, symbolisch gesproken, het zwarte hart van de zon.
En dat is één keer ook werkelijk te zien voor heel veel mensen op deze wereld.
Dit hele fenomeen ontstaat door de werking van de schaduw.
Het samenspel van de drie waarbinnen ons leven verankerd is, het samenspel van zon, maan en aarde, toont ons nu wel een heel bijzonder beeld.
Het laat ons exact zien wat er op dit moment wereldwijd bezig is te gebeuren.
De zon, bedoeld nu als archetypisch werkend principe in de psyche van de mensheid, die staat voor zelfexpressie, voor de manier waarop hij in het leven staat en door het leven gaat, de constellatie aan de hemel deze maand vraagt aan de mensheid of hij bereid is te kijken naar het zwarte deel van de zon.
Anders gezegd; zijn we bereid te kijken naar en verantwoordelijkheid op te nemen voor ons eigen onjuiste handelen, onze manier van in het leven staan en door het leven gaan die maakt dat wij het leven niet dienen, maar corrumperen. Kijken naar de keren dat wij het leven naar onze eigen hand zetten. Dat wij nemen wat ons goed uit komt. Dat wij onze eigen dienaar zijn. En daarbij verschrikkelijke keuzes hebben gemaakt die ten koste gingen van.
Het gaat om erkenning van. En voelen wat het hart er van vindt.
Ik moet onvermijdelijk denken aan de rol van Melkor (Morgoth) in “In de Ban van de Ring” en zijn dienaar Sauron. Hij was de “Lord of the Rings”, morgen zichtbaar aan de hemel.
De hoofdrolspelers uit dat verhaal konden enkel samen de oplossing voor het grote conflict vinden door zelf het kwaad in henzelf niet uit de weg te gaan.
Er is niet zoiets als een theodicee dat bepaalt dat wat nu gebeurt op de wereld een godsoordeel is. Ook de natuur slaat niet terug.
Al dit soort gedachten komen voort uit tweeheidsdenken. In denken in polariteiten. In oorzaak en gevolg. In goed en kwaad.
Het gaat hier enkel maar om één gegeven.
“Waar twee in Mijn Naam bijeen zijn, zal Ik zijn”
Archetypisch kijken naar kosmische verschijnselen zoekt naar synchronistische gebeurtenissen die een betekenis in zich dragen.
Aan ons om te herkennen.
Het Jungiaanse gedachtengoed leent zich bijzonder goed om ons wat dit betreft op pad te zetten.
“Waar twee in Mijn Naam…”, verwijst, zoals de hemellichamen tonen, dat we een eerlijk zicht moeten hebben op de twee aspecten van de schepping. Zon en Maan.
En dat beiden een donkere zijde hebben.
De Zon toont zijn donkere zijde als we ons afkeren van haar. En als we dat doen, doe het maar eens dan zie je je eigen schaduw voor een stuk.
Het zijn de delen van ons menszijn die we niet willen of kunnen zien.
Niet omdat we het niet kunnen. Maar het zijn onze eigen oordelen erover die ons in de weg zitten. Onze voordelen zijn zo vergiftigend dat we nog liever de ander de schuld geven en hen vervolgen voor wat we denken te zien in hen.
De Maan heeft een donkere zijde. De Dark Side of the Moon.
Pink Floyd wist daar alles van in de jaren zeventig van de vorige eeuw toen ze fantastische liederen maakten over Money, over The Machine, over Brain Damage, over Time, over de Eclipse en over Us and Them.
Het werd tot op de dag van vandaag de meest verkochte plaat ooit!
Samen met Thriller van Michael Jackson. Over donkere zijdes gesproken.
De oplossing ligt in de simpele, maar o zo moeilijke acceptatie van het feit dat ze beide ook in mij en jou bestaan.
En het is aan ons om er een relatie mee aan te gaan.
Om in het midden van die twee te leven en beide te verbinden.
En er is een derde kracht in de schepping voorhanden die te hulp komt als we NIET meer kiezen voor het één of het ander, maar beiden omarmen en die hulp aanroepen en er mee werken om te ontdekken dat uit de oplossing der tegendelen een nieuwe schepping zich kan ontvouwen.
Dat is “Waar twee in Mijn Naam bijeen zijn, zal Ik zijn.”
Toen heel lang geleden het z.g. Christendom in Glastonbury in Zuid-West Engeland voet aan wal zette, ontmoette het daar een eeuwenoude religie die sterk natuurverbonden was en als hoogtepunt haar viering hield in de Stone-henge in Wilthire.
Restanten van nog veel oudere culturen die de boodschap van de hemel kenden en eerden en vierden en trachtten toe te passen in hun dagelijkse leven.
Dus als je tijd hebt nodig ik je van harte uit om morgen de “Ring in the Sky” te zien en een besluit te nemen en een wens te doen.
PS
Voortaan zullen mijn blogs van de maand telkens verschijnen rond de 21e van de maand.
© Willem Versteeg
20 juni 2020
Gepubliceerd op 1 juni 2020 door Willem
Met de Tweelingen in quarantaine in juni
Dat woord zijn we de afgelopen tijd wel vaker tegengekomen.
We weten allemaal nu wat het betekent.
Maar weten we ook waar het vandaan komt?
Het verwijst naar het franse woord voor veertig, quarante.
De oorsprong ligt in het Italiaanse gebruik om aanmerende schepen ten tijde van de pestepidemie in de 14e eeuw verplicht stil te laten liggen in de haven. De bemanning mocht dan niet van het schip af komen. Dit alles ter voorkoming van verspreiding van infecties.
Maar waarom veertig dagen?
Is dat willekeur of verwijst dat ergens naar?
Waar zijn we dat nog tegengekomen?
In de Bijbel vinden we verschillende verwijzingen naar het getal 40. En telkens hebben die getallen betrekking op overgangsfasen, op generaties.
Op perioden van voorbereiding op. Van 40 jaar door de woestijn trekken (Joodse volk) tot 40 dagen voorbereiding (Jezus) in de woestijn.
Dichter bij huis bereidt een vrouw gedurende 40 weken het nieuwe leven in haar voor op een geboorte.
En na 40 dagen na de bevalling is zij medisch gezien weer helemaal hersteld.
In het Tibetaanse Boeddhisme gaat de ziel na de dood van het lichaam gedurende 49 dagen door de drie bardo’s heen en worden er gedurende 40 dagen teksten gereciteerd om de overledene langs deze overgangs-wegen te leiden op weg naar goed karma.
Na de dood van Christus duurt het 40 dagen alvorens de Hemelvaart plaats vindt en na zeven maal zeven dagen, 49 dagen is hij vergeestelijkt.
Wonderlijke paralellen.
Nog verder terug.
De sterrengroep die bekend is als het Zevengesternte, ook bekend als de Pleiaden in het sterrenbeeld van de Stier, verdwijnt in het Nabije Oosten als zichtbaar beeld aan de hemel gedurende 40 dagen om dan weer terug te keren. Reden voor culturen als Egyptenaren en later ook de Inca’s om hierop hun kalenders af te stemmen. Kalenders die voor hen aangaven wanneer te zaaien en te oogsten.
Het zijn dit soort verbanden die mij fascineren en me onverdroten doen verder zoeken. Zoeken naar nog meer en diepere verbanden omdat ze volgens mij een verborgen betekenis openbaren die we al lang zijn verloren.
Een voorbeeld.
Je kunt een quarantaine uitzitten en wachten tot die voorbij is waarna je daarna weer vrolijk verder kunt. Maar je kunt die tijd ook nuttig gebruiken omdat die periode een specifieke bedoeling heeft.
Je krijgt of neemt veertig dagen om je af te stemmen op bepaalde kosmische ritmen die iets met je kunnen doen.
Bij de Tibetanen is het doel het verkrijgen van goed karma. Bij de Christenen gaat het om vergeestelijking.
Men gebruikt deze periode die gegeven wordt.
Aan ons de keuze; gebruiken wij de opgelegde quarantaine, die nu lock-down heet, op een zinnige wijze.
Zijn we er zo mee omgegaan? Of doen we het de volgende keer beter?
Pinksteren.
Pentèkostè (vijftig) of in het Vlaams Sinksen (een verbastering van het Oudfranse sinquiesme (vijftigste).
Een feest dat voor velen van ons nog weinig betekenis heeft.
Het heeft iets met 50 dagen en vergeestelijking te maken. Althans de Heilige Geest meldt zich dan. Toch?
Veertig dagen na Pasen wordt Hemelvaart gevierd en 10 dagen later (50 dagen na Pasen) valt Pinksteren.
Laat ik eens een poging doen om al deze thema’s met elkaar in verband te brengen en dan zullen we eens zien waar we dan uitkomen.
Lees verder »
Gepubliceerd op 1 mei 2020 door Willem
In mijn verhaal van vorig jaar rond 1 mei heb ik jullie verteld over de twee kruizen die uitdrukking geven aan de vier feesten die verbonden zijn met de natuur en de vier feesten die verbonden zijn met de cultuur. (https://www.poustinia.be/2019/05/)
De vier grote cultuurfeesten; bij de Kelten waren dat Beltane rond 1 mei in het hart van de lente, tegenover Samhain rond 1 november in het hart van de herfst, het begin van hun nieuwe jaar, Lughnasadh rond 1 augustus, hoogzomer, het oogstfeest en Imbolc rond 1 februari dat evolueerde tot Lichtmis midden in de winter.
Voor een dieper begrip van de samenhangen die spelen in deze periodes van het jaar staan we eens stil bij de z.g. polariteit van het kruis.
De periode van het midden van de lente waar 1 mei in valt, valt samen met de periode van de Stier en zo valt 1 november het midden van de herfst samen met de periode van de Schorpioen.
En zo is de periode van het midden van de winter, de Waterman, de tegenpool van de periode van de hoogzomer, de Leeuw.
Het kruis van de vier cultuurfeesten van de Kelten toont dus de kruisrelatie van de vier tekens die later in de Christelijke traditie terugkeren in de idee van de vier evangelisten die op hun beurt weer een relatie vertonen met de vier beelden rond de troon van God, beschreven in de Openbaring van Johannes. Dat zijn daar de mens, de leeuw, het rund en de adelaar. (de adelaar staat hier voor getransformeerde schorpioen)
De Stier staat tegenover de Schorpioen en de Leeuw tegenover de Waterman.
In dit verhaal gaan we eens kijken naar de polariteit Stier-Schorpioen.
Eén van mijn belangrijkste ontdekkingen in het jaren lang bezig zijn met onderzoek naar kosmische samenhangen en verbanden is het gegeven dat je een bepaald gegeven maar pas echt kunt doorgronden als je er in slaagt het te verbinden met zijn tegendeel.
Mijn begrip van de Stier werd maar pas vollediger toen ik de Stier in relatie bracht met de Schorpioen en ontdekte hoe ze elkaar aanvullen en verheffen.
Je mag ook gerust deze zin vervangen door de volgende zin:
Mijn begrip van de lente werd maar pas vollediger toen ik de lente in relatie bracht met de herfst en ontdekte hoe ze elkaar aanvullen en verheffen.
Of deze:
Mijn begrip van de geboorte werd maar pas vollediger toen ik de geboorte in relatie bracht met de dood en ontdekte hoe ze elkaar aanvullen en verheffen.
We leven hier in Poustinia nu al meer dan dertig jaar in een intieme relatie met de ons omringende natuur die we in die voorbije tijd voor een groot stuk hebben gecultiveerd.
Maar zo gecultiveerd dat we telkens in samenspraak met de ons omringende natuur voortdurend aan de biotoop zelf hebben gevraagd wat we hier het beste zouden kunnen doen; er voor wakend dat we onze wil zouden opleggen, wetend dat we daarvoor de gevolgen ook zelf zouden moeten dragen.
Deze samenwerking heeft geleid tot de cultuur zoals hij of zij zich rondom ons huis toont.
Door deze innige samenwerking hebben we een fantastische tuin gekregen die ons jarenlang van enorm veel voedsel heeft voorzien. Een tuin die langzaam zich heeft ontwikkeld tot een soort park waar vele levensvormen gedijen.
Maar wat ze ons vooral heeft gegeven is het inzicht in allerlei natuurlijke en kosmische processen en verbanden die de onderliggende wetmatigheden openbaarden.
Eén van de grootste fundamentele problemen waar we nu op onze wereld mee worden geconfronteerd is dat we de polariteit van Stier en Schorpioen niet hebben geëerd en geacht.
En juist in deze tijd van corona-crisis wil ik daar wat dieper op in gaan.
Lees verder »
