Gaat de letterbeitelaar over de schreef

Gepubliceerd op 23 augustus 2022 door Willem

Voor dat ik begon met dit te schrijven keek ik naar een wit vel.
Maagdelijk. Onbeschreven.
Maar ook, niet meer te herstellen.
Eenmaal één letter getypt…
Gedaan met de maagdelijkheid.
Ik had ook kunnen blijven kijken. Maar dan had ik jou niet bereikt.

Als ik jou dus wil bereiken moet ik over de schreef.
Dat vraagt om voorzichtigheid.
Want je kunt niet meer terug.

Als dat woord er staat heb je niet meer in de hand hoe de ander dat woord verstaat.
Tenzij je zeer omzichtig uitlegt wat je eigenlijk bedoelt te zeggen.
Kortom…

In de Oude Tijden schreven mensen voornamelijk door te beitelen in steen.
Dat vroeg (en vraagt) om minstens evenveel voorzichtigheid.

Als de letterbeitelaar, mooi woord om te schrijven, bestaat waarschijnlijk niet, maar toch;
als deze vakman wilde beginnen te “schrijven”, beitelde hij eerst enkele schreven.
Ja je leest het goed, hij beitelde op bepaalde plaatsen die hij secuur uittekende met houtskool, enkele “schreven”.

Een schreef is een korte rechte kap, een beitelslag, die de rand van de letter bepaalt.

Er zijn natuurlijk heel veel lettertypes. Maar een aantal lettertypes hebben nog altijd een “schreef”.
Kijk maar eens.

Dit is de letter “i” van het type “Iowan Old Style” dat ik graag gebruik (omdat het schreven heeft – net zo als “Times”).
Ik zal hem wat groter maken.

I of i, of h, f, enz.

 

Het gaat om de “uitsteeksels” links en rechts onderaan de letter (en soms ook bovenaan).

Wel die werden eerst gebeiteld. En daarna werd de letter als het ware “opgevuld” door langs het houtskoollijntje steen weg te kappen. De kans dat je te veel steen weg beitelde was veel kleiner; de letterbeitelaar had wel geleerd om zuinig om te gaan met de steen die hem toevertrouwd werd!
Eén enkele fout en je kon de steen niet meer gebruiken.
Hij zorgde wel dat hij niet over de “schreef” ging zogezegd!

Maar zoals ik hier in het begin schreef: “Als ik jou wil bereiken moet ik over de schreef”

Zo, heb ik nu één woord geschreven dat alles te maken heeft met het thema voorzichtigheid. Het bewaken van het overschrijden van een grens en het dragen van de verantwoordelijkheid wanneer dat dan eenmaal toch gebeurt.
En het aanvaarden van de consequenties.

Je kunt natuurlijk zwijgen, nooit beitelen, het witte vel wit laten maar dan is er weinig contact. Wordt er weinig gecreëerd.

Leven, scheppen, communiceren betekent de steen breken, het witte vel ontmaagden.
Met zwarte inkt nog wel. Het uiterste contrast oproepen.
Vandaar voorzichtigheid. Voor-zicht.

En dan nog worden er fouten  gemaakt. Gaan we over de schreef.
De Maagd-energie waarover ik hier schrijf, helpt ons innerlijk af te stemmen op dat deel in ons dat voor ons weet, zonder de mening van een ander, gewoon vanuit een dieper deel in ons zelf, of het juist is.

Natuurlijk dient dit ontwikkeld te worden.
Elk kind vindt, gedreven door een instinctief aanvoelen, de persoon die hem of haar kan helpen dit vermogen te ontwikkelen.
Dat wordt dan jouw “leraar”, die het geduld en de voorzichtigheid heeft leren kennen en in dienst van jou gebruikt om jou te laten ervaren, zelf te laten ervaren wanneer je iets “goed” of “fout” doet.
Jou leert dat er binnen in jou iets weet heeft van en jou op het moment dat het gepast is, jou waardeert.

In dat waarderen jouw waarde eert. De waarde die jij er zelf aan geeft, bevestigt.
De “leraar” waakt erover dat jij dat enkel doet wanneer het op zijn plaats is.
Die herkent wanneer het juist is of wanneer je over de schreef gaat.

Die zijn eigen “Maagdelijke energie” gebruikt opdat jij het, door hem, in jezelf zal herkennen en op die wijze langzaamaan meesterschap bereikt.
En wat leer je zo langzaamaan herkennen?

Dat datgene dat jij zegt, doet of voortbrengt, een ware uitdrukking is van iets van je zelf, van iets oorspronkelijks. Dat je voortbrengt wat in je leeft. 

Dat je een ware medeschepper wordt.

Elke nieuw geboren mens, draagt in zich een “ziel” die weet heeft van zijn roeping en de attributen bij zich draagt nodig om deze roeping tot uitdrukking te brengen.
Laten we onze kinderen vooral die ruimte geven hun eigen leraar te vinden.
Want alleen zij weten waarvoor deze leraar hen kan helpen.
En vanaf dan start de lange weg van zelfdiscipline. 

De weg die aangeeft hoe je een discipel wordt van je-Zelf.

Hetgeen zoveel wil zeggen als, leren van de vele fouten die je zelf maakt.
Fouten die gemaakt moeten worden; hoe anders te weten wanneer het “juist” is?

Want dat is precies wat de leraar leert; dat de fout, enkel de fout, je toont waar het geheel geschaad werd.
Fouten snijden zo hout.
Worden functioneel, zelfs nuttig.

En zo leert de leerling de kracht van het kritisch kijken naar.
Dat oordelen een middel is tot en geen doel op zich.
Oordelen die worden tot doel op zich dienen slechts een eigen standpunt te verdedigen.
Die worden tot eigen-gelijk. En lijkt eigen gelijk niet erg veel op het eigen lijk.

De Maagd energie leert ons dat de rechter die spreekt, in dienst staat van een hogere Wet die hij dient.
We hebben allemaal een rechter ook in ons.
Spreekt die namens die hogere Wet?
Luister dan naar Hem.

Spreekt die zijn eigen mening uit waarbij hij refereert aan een mening, een opvatting die in de mode is, voortkomt uit het familiegeweten, kortom geen wezenlijke verbinding heeft met iets wat de mens overstijgt, negeer hem dan.

Met dezelfde resoluutheid waarmee je de rotte appel die op de schaal ligt, weggooit of nog beter naar de composthoop brengt.

 

Het is op die wijze dat een Maagd,
onbevlekt,
een wonder kan verrichten,
doordat zij,
 
uit zich-zelf
een nieuw kind
geboren kan laten worden.

 

 

 

©           Willem Versteeg.

23 augustus 2022 

wanneer de Zon het beeld van de Maagd binnentreedt.

 

Over sluiers en versluiering

Gepubliceerd op 23 augustus 2021 door Willem

Een “nieuwe maand” is wederom aangebroken, de periode waarin de zon door het beeld van de Maagd beweegt vanaf 23 augustus.
Zij die geboren zijn in deze periode die loopt tot ongeveer 22 september gaan als “Maagd” door het leven.
Vreemd toch dat vrijwel iedereen die je er naar vraagt precies weet onder welk teken hij of zij geboren is. Terwijl slechts weinig mensen in staat zijn om bv. op hun lichaam de plaats aan te wijzen waar hun lever of milt zich bevindt.
Het weet hebben van je eigen “zonneteken” is voor vrijwel iedereen een zekerheid.
Het geeft maar weer eens aan dat we op een veel diepere wijze, maar grotendeels onbewust, verbonden zijn en ons verbonden weten met een groter gebeuren.

Ik hoop van harte dat deze verhalen een ieder kunnen helpen om wat meer bewust te worden van deze verbondenheid.

Ik wilde deze keer weer eens stil staan bij waar het beeld van de Maagd zoal voor staat.
Maar eerlijk gezegd heb ik in de verhalen die over de Maagd gaan, haar,
al zeg ik het zelf, heel uitgebreid beschreven in de reeds gepubliceerde verhalen. 

Daarom stel ik voor dat je nog eens terug kijkt.

“De knoppen aan de bomen en de Witte Wieven over de velden in september”

https://www.poustinia.be/willem/de-knoppen-aan-de-bomen-en-de-witte-wieven-over-de-velden-in-september/

“Een  verborgen feest in september”

https://www.poustinia.be/willem/een-verborgen-feest-in-september/#more-877

“De Maagd leert ons kritisch te durven kijken naar.”

https://www.poustinia.be/2020/08/

 

Dat geeft me tevens de ruimte om iets anders aan te kaarten.

De Maagd verwijst naar het diep menselijke vermogen om diep van binnen weet te hebben van de juistheid van iets. We hebben in ons hart als het ware een soort meetinstrument dat wikt en weegt.
Dit is een instrument dat onbezoedeld is en onbezoedeld gehouden dient te worden.
Vandaar dat het diep verborgen is, moeilijk bereikbaar, afgeschermd, versluierd.
Aan het beeld van de Maagd hangen ook de connotaties en associaties vast van onbereikbaarheid, mysterieus, ontoegankelijk, afstandelijk, nurks, kritisch.
Allemaal bedoeld om dat ragfijne instrument haar werking niet te laten verliezen.
Daarom hangt dat rond haar.
Dat maakt dat het het meest kostbare element van haar wezen is.
Maar wat kostbaar is maakt hebzuchtig in de ogen van degene die het in zichzelf niet kan terugvinden.
Wat je zelf niet hebt of denkt te hebben, zoek je bij de ander. 

 

Ga eens met me mee in de volgende overweging.

De bronnen van onze beschaving liggen in Azië en met name in het gebied dat we nu kennen als Syrië, Irak, Iran en Afghanistan.
Wij hier in het Westen, zoals we dat noemen, hebben een zeer aparte relatie met deze gebieden.
Ik durf te beweren, kijkend vanuit kosmische verbanden, dat we ons nog maar nauwelijks realiseren dat onze wortels daar liggen en dat we nauwelijks moeite doen om dit feit te achten.
Deden we dat wel dan zou onze relatie met die gebieden op slag veranderen.
Maar omdat we dat niet doen worden we door allerlei “oorzaken” gedwongen om de relatie met deze gebieden en alles wat daar gaande is, onder ogen te komen.
We worden willens en wetens geconfronteerd met wat daar gaande is.
Dat kan goedschiks en dat kan kwaadschiks; maar er is geen ontkomen aan.
En dat komt omdat we onze wortels die daar liggen niet achten.
Dat komt omdat we onszelf beter achten dan.

Wij hebben hier in het Westen bv. een beeld van de Maagd dat is verbonden met het beeld van Maria. Het christendom, dat zich, zie de geschiedenis van de godsdienstoorlogen door de eeuwen heen, superieur waant tegenover de islam bv., heeft Maria de hemel ingeprezen en haar een goddelijke status gegeven en haar onderdeel gemaakt van een wonderbaarlijke gebeurtenis, zijnde de maagd die een zoon van God op aarde brengt.

Het beeld wat ik hierboven beschreef van de Maagd, verwijzend naar het vermogen om van binnen te weten wat waar is, wat juist is, wat klopt en de strikte wijze waarop ze dit beschermt in zichzelf, deze archetypische beschrijving van een menselijk vermogen diep in ons dat om ontwikkeling vraagt, leunt nauw aan bij het beeld dat de soefi’s, de mystieke tak van de islam, ons sedert eeuwen toont middels talloze mystieke teksten en gedichten.

Waar een gangbaar geloof bij ons, ons probeert te laten geloven in wonderen, toont een oeroude mystieke stroming zoals de soefi’s, ons een ander beeld dat nauw aansluit bij de nieuwe inzichten die de nieuwe stromingen binnen de ontwikkelingspsychologie, zoals de transpersoonlijke stromingen en de Jungiaanse inzichten ons tonen.

Beelden die spreken over diepgewortelde menselijke eigenschappen die een kosmische relatie tonen en om bewuste ontwikkeling vragen.

 

We ontkomen niet aan de confrontatie.

Wat je via je voordeur naar buiten werpt komt in het geheim via je achterdeur weer terug binnen.

Is dat wellicht de reden waarom de Perzische dichter en soefi-mysticus van Afghaanse komaf, Jalal ad-Din Rumi, de meest vertaalde en gelezen dichter in de Verenigde Staten is?

Is dat de reden dat we essentiële grondstoffen voor onze Westerse economieën weghalen, desnoods roven, uit die gebieden?

Hoe zou het komen dat Afghanistan de grootste producent is van opium in de wereld?

Waar liggen onze werkelijke belangen als het gaat om relaties onderhouden met deze gebieden?

Hier is veel versluierd.
Hier wordt veel versluierd gehouden.
In het nieuws komen slechts de gevolgen van dit al.
En ze raken ons diep in het hart.
Tot de volgende overstroming dicht bij eigen huis ons treft!

Want de werkelijke samenhangen worden niet gemeld en besproken. Althans niet in prime time.
Deden we dat wel dan zouden we samen bijeen komen omdat we elkaar en elkaars wortels leren kennen en achten.

Dan zou de boodschap van Rumi bv. tot ons komen dat er een centrale as is, verbeeld als de as die loopt tussen de Maagd en de Vissen als beeld voor de grote zuil die de tempel draagt.
Geworteld in een oceanisch collectief (Vissen) kan elke mens zich afstemmen op de kracht om te weten hoe juist te handelen (Maagd).

 

Daarbij neemt hij de zuil vast en begint langzaam rond de zuil te draaien.
En al draaiende, zoals Rumi zelf beschrijft, het juiste ritme vindend, stroomt de inspiratie van boven naar beneden binnen. Om het vervolgens verder-te-dragen.
Zoals de zuil het dak van de tempel draagt, draagt de danser rond de zuil de inspiratie verder de wereld in. 

In de vorm van verdraagzaamheid.

 

© Willem Versteeg

23 augustus 2021

De kraanvogels keren weer terug gehoorzamend aan een kosmisch ritme waar ze zich aan overgeven

Gepubliceerd op 20 februari 2021 door Willem

Ik zet me neer achter mijn toetsenbord, kijk omhoog, door het raam naar buiten en er trekken drie enorme falanxen met, als ik goed geteld heb, vijfennegentig kraanvogels voorbij, op weg naar het noorden.

Een paar dagen geleden, op veertien februari, de verjaardag van Huguette, net na de ouderwetse winterdagen met de haast ongekende middeleeuwse taferelen, passeerden de eerste groepen.

Trouw gehoorzamend aan een kosmische impuls gaan de vogels op de wieken, ergens in Spanje en Portugal en zoeken de gunstige winden die hen naar hun zomerverblijven ergens in Zweden en Noorwegen brengen.

Ze hebben deze dagen letterlijk de wind mee, want er is warm weer voorspeld.

Sterke winden uit het zuiden maken dat de temperatuur weer uitzonderlijk hoog zal worden en dat we wederom van een vroeg lenteoffensief kunnen genieten aan het begin van de periode die we kennen als de Vissen-periode van het jaar.

De Vissen-periode; vanaf 18 februari is de zon het teken van de Vissen binnengewandeld en blijft daar door lopen tot ze op 20 maart het begin van de lente mag aankondigen.

In deze periode van het jaar dat samenvalt met de Vastentijd, krijgen we de kans om stil te staan bij waar de Vissen symbool voor staan binnen het archetypische spel van ons menszijn.

Daar is veel over te vertellen maar ik word deze maal sterk aangetrokken door het gevoel dat we veel sterker dan we beseffen onder de invloed staan van allerlei diep doorwerkende, collectieve stromen in onze psyche. Stromen waartegen we enkel verstandelijk ons kunnen verzetten. Verstandelijk in de zin van dat het ons vrij staat om over van alles een eigen mening te hebben. En daar vervolgens dan ook sterk in te willen en te blijven geloven.

Los van wat er onderhuids aan allerlei gevoelens als heftige stromingen zich in ons roert.

In deze tijd van het jaar zien we, maar we zien het niet, daar ligt nu net het grote probleem voor de Vissen-energie, dat er ondergronds processen bezig zijn die maken dat alle materie die in de afgelopen winter langzaamaan werd afgebroken, zich nu in een soort oersoep-toestand bevindt.

Allerlei elementen zijn uiteengevallen en bevinden zich nu in een soort colloïdale oplossing. En uit deze oplossing putten de planten en de zaden die wakker worden hun voedsel en kracht om nieuwe gestalten aan te nemen.

Alles van het vorige jaar heeft zich overgegeven aan een nieuwe cyclus en elk onderdeel zal straks deel uit maken van een nieuw verband.

Maar, en dat is waar veel mensen die Vissen georiënteerd zijn, steeds feller mee te maken krijgen, is het thema van de oplossing.

De mens heeft het vermogen om zijn verbeeldingskracht zo te gebruiken dat hij als het ware een andere, nieuwe dimensie binnentreedt.

De Franse theoloog en filosoof Henri Corbin introduceerde daar het begrip “imaginale wereld” voor en de Zwitserse psychiater C. G. Jung heeft als geen ander dit gebied verkend.

Voor de duidelijkheid, we spreken hier in het geheel niet over een imaginaire wereld, een gefantaseerde wereld. Dat is een wereld die zelf gecreëerd wordt. 

Nee, hier bedoelen we een werkelijkheid die bewust opgezocht en betreden wordt en waar dan contact gelegd wordt met de inhouden van die werkelijkheid.

Schrijvers, dichters, mystici blijken vaak reizigers van deze wereld te zijn en getuigen op hun buurt van hun ervaringen.

Ze ervaren hierbij een soort “uitzoomen”, een vermogen dat zich langzaamaan opent die maakt dat de werkelijkheid vanuit grotere verbanden overschouwd kan worden.

Een belangrijke ervaring van deze reizigers is telkens weer dat het uitermate belangrijk is om alle balast die men doorgaans bij zich draagt, af te geven bij de douane.

Want elk belastend thema dat in de tas blijft zitten, heeft effect op wat men in die andere wereld beleeft.

Wie met een blauwe bril de grens over trekt, zal in een blauwe wereld terecht komen.

De vraag is dan telkens weer; is de imaginale wereld blauw, of maakt zij het reiziger duidelijk dat de blauwe bril nog steeds op staat.

Het voert hier veel te ver om dit thema verder uit te werken.

 

Waar ik naar toe wil is het probleem van de oplossing.

Het leven toont ons de cyclus van geboorte en dood, opbouw en afbraak.

Dezelfde bouwblokken worden onder impuls van een geestelijke werkelijkheid telkens in nieuwere vormen gerangschikt daarbij telkens nieuwe eigenschappen openbarend.

Geboorte en opbouw verloopt langs strikte kosmische wetmatigheden evenals dood en afbraak.

Zo gaat het al sedert het begin der tijden in de natuur.

Sedert mensenheugenis is er echter iets anders gaande. Iets nieuws.

Zolang de mens natuurverbonden handelde was er niets aan de hand maar startend bij wat men de industriële revolutie noemt en vooral door de Eerste Wereldoorlog en met name door de Tweede Wereldoorlog, aangejaagd door de wetenschappelijke ontdekkingen die het gevolg waren van deze oorlogen, heeft de mens een hele serie acties ondernomen die in toenemende mate tonen dat hij steeds minder natuurverbonden handelt.

Sterker nog, zijn acties, aangejaagd door allerlei economische motieven, schaden de natuurlijke omgeving waarin hij leeft op een welhaast desastreuze wijze zoals nu langzaamaan duidelijk begint te worden.

Want er gaat iets grondig mis binnen de natuurlijke processen van afbraak en opbouw.

De mens heeft de laatste tijd zoveel gevaarlijke stoffen (chemicaliën, isotopen, onoplosbare koolwaterstofverbindingen, hormonen) in de natuur binnen gebracht met als gevolg dat deze stoffen niet afbreken binnen een éénjarige cyclus en dus als reststoffen mee gaan in de nieuwe opbouw en daarmee een storende werking hebben binnen de nieuwe vorm.

Talloze planten en dieren en evenzoveel mensen dragen de meest exotische stoffen in hun cellen en organen met zich mee en we weten nauwelijks wat daar de gevolgen van zijn.

Maar dat is tot daar aan toe.

Wat veel erger is, en dat is wat de Vissen natuur in de mens het meeste belast, is de opeenhoping op emotioneel en gevoelsmatig vlak van alle balast die het gevolg is van allerlei opgelopen trauma’s als gevolg van onpersoonlijk geweld dat de mens belaagt.

Nu pas begint, maar nog nauwelijks echt erkend, door te dringen wat de gevolgen waren en zijn van oorlogstrauma’s. Met name trauma’s die het gevolg zijn van onpersoonlijk geweld.

Het klinkt vreemd maar de mens heeft eeuwen lang persoonlijk geweld, zichtbaar aangedaan geweld door een ander, een plaats kunnen geven binnen zijn psyche en binnen de gemeenschap.

Vroeger vocht men met open vizier zoals dat heet.

Het vizier, een klep op de helm die de ogen beschermt werd voor de strijd opgelicht zodat je kon zien wie je tegenstander was. De handeling die de klep omhoogbrengt zien we nog terug in het brengen van het saluut.

Het laat zien dat gevechtshandelingen verbonden waren met morele waarden.

Men sneuvelde vroeger op het veld van eer, op een eervolle wijze.

Maar vanaf het moment dat het geweld zich verborg in een mortier, een bom, een gas, een drone, een terroristische aanslag, stond en staat de mens tegenover een agressor zonder gezicht. 

En het blijkt in de traumatherapie dat dit een veel groter probleem is dan ooit gedacht.

Het is veel moeilijker om op dit geweld als het ware het juiste gezicht te plakken, reden waarom de psyche niet veel andere mogelijkheden kent dan de ontkenning, de  verwerping.

Ieder van ons kent een familielid die getekend is door dergelijke ervaringen.

 

Het wegstoppen, het dumpen als ware het radioactief afval dat de zoutmijnen in moet of diep op de bodem van de oceaan gedumpt.

In de wereld van de vissen terecht komt.

Vissen-georiënteerde personen voelen dit aan. Hebben hier weet van.

Dragen dit met zich mee. En zoeken hier een oplossing voor. Want het is hun natuur. 

De oplossing verzorgen.

Vele Vissen zie je dan ook onbewust naar lucht happen omdat ze makkelijk versmelten (eens in de school altijd in de school) met hen die lijden.

Maar hoe dit te doen zonder de kennis van deze verbanden. 

De invloed van het collectief op het individu en dan met name de traumatische collectieve last die we als collectief en als individu te dragen hebben.

Dumpen blijkt geen zin te hebben want de natuur kan niet anders dan alles wat niet opgelost werd terug te brengen. Hetgeen zich uit in de toenemende stroom van wat we geestelijke afwijkingen noemen.

Aan de staat van de geestelijke gezondheid van een volk kan men afleiden hoe het is gesteld met het afvalverwerkingsbeleid.

 

Fragmenten uit een lied van Paul van Vliet komen bovendrijven:

“Dat zei de zee die me vertelde dat hij moe is

Die zei dat hij er zeer beroerd aan toe is

En als de zee, de zee zegt dat hij moe is

Wil dat zeggen dat het land er zeer beroerd aan toe is”

 

Heel het lied vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=mCJqf2tmY0s

 

 

Waar ligt dan de echte oplossing?

 

Tegenover het beeld van de Vissen staat het beeld van de Maagd.

Dit grootse archetypische beeld van de Maagd en de Vissen staat centraal in het esoterische Christendom. 

De begrippen zuiverheid en overgave vormen hier het koningskoppel.

Overgave als kerngedachte van de Vissen staat tegenover de zuivere afstemming van de Maagd.

De Maagd heeft weinig met de lichamelijke maagdelijkheid te doen; het betreft hier een mentale en gevoelsmatige zuiverheid. Het juist afgestemd zijn op.

Het precies weten wanneer iets wel of niet in orde is. Tot op het materieel niveau aan toe.

Daarom de waarschuwing de imaginale wereld enkel te betreden als je maagd, zuiver afgestemd, bent.

Dat je geen onnodige ballast meedraagt die bezoedelt.

De Maagd heeft een diep onderscheidend vermogen en weet direct of de aangedragen oplossing klopt of niet. 

Wanneer ze de tegenovergestelde kracht van de Vissen weet te integreren, het plaatsen in het grotere verband, weet ze zeker.

Maar haar grootste kracht ligt in het vermogen om wat niet deugt in het gezicht te zien.

Ze heeft de durf om het aangedane geweld tegemoet te treden en in het gezicht te zien. Michelangelo drukte dit voortreffelijk uit in de Pietà.

 

Dit vermogen van Maria staat symbool voor het vertrouwen van de gewone sterveling die geen weg uit de ellende weet en een veldkapel opzoekt en zijn of haar zorgen middels een kaars aanbiedt aan de grote moeder Maria, vertrouwend dat haar kracht mag overgaan op degene die haar bezoekt.

Ze heeft ook een ander vermogen, wellicht nog belangrijker in deze tijden. 

Het hart weet, de Zetel van Wijsheid volgens de oude Litanie, uit welke hoek de ware boodschappers komen. Wat is echt en wat is fake!

Ze herkent de echte boodschapper uit de imaginale wereld.

Begrijpt dat Gabriël haar een boodschap komt brengen.

En ze ervaart de bevestiging van dit feit in haar Magnificat.

Het grootste vermogen van de Maagd is haar vermogen tot des-identificatie.

Ze kan, als ze haar tegenpool van de Vissen integreert, het zich bewust zijn van het collectief, zo dragen dat ze niet één wordt met hetgeen ze ervaart.

Daarmee kan ze zelfs de grootste smarten dragen omdat ze zich er niet in verliest en ermee versmelt, maar ze draagt doordat ze ze aanschouwt.

Maria geeft zo geboorte aan de bodhisattva, de verlichte geest van het Vissentijdperk die de compassie belichaamt.

 

© Willem Versteeg

zaterdag 20 februari 2021

De maagd leert ons kritisch te durven kijken naar.

Gepubliceerd op 22 augustus 2020 door Willem

 

Vandaag schuift de zon het teken van de Maagd binnen, een beeldende, haast archaïsche wijze om te zeggen dat er vanaf vandaag een andere energie in de lucht hangt.

De “Ouden” noemden deze energie “Maagd”. Om een naam te geven aan wat er merkbaar anders was. Anders was dan wat er speelde in de periode die eraan vooraf ging.

Zo hadden ze door eeuwenlange observatie vastgesteld dat er op deze wijze een twaalftal stromen van energie in de natuur werkzaam zijn.

En wat er elke maand gebeurde was het simpele feit dat één van die twaalf scheppende basiskrachten sterker op de voorgrond trad terwijl de andere krachten daardoor als het ware naar de achtergrond gedrukt werden; maar geenszins afwezig waren.

Alsof een grote wereldboom met twaalf reusachtige wortels met de aarde verbonden was en elke maand verschoof de focus van de aandacht van de boom naar één van de twaalf wortels en zodoende stemde de boom zich zeer sterk af op één van die twaalf oerenergieën die vanuit de diepte inwerkte op zijn ontwikkelingsproces, hem op die manier ook tonend welke verschillende grondprincipes aan de schepping ten basis lagen.

En hij als boom kon op die wijze zich bewuster worden van de verschillende werkingen van deze krachten die elk op hun beurt weer een bijdrage leverden aan de veelzijdigheid van zijn verschijningsvorm.

Zijn leven was niets anders dan uitdrukking geven aan de mogelijkheden van deze twaalf grondtonen. 

Anders gezegd; de twaalf die in den beginne geschapen waren kregen zo de gelegenheid zich zelf in het geheel van hun mogelijkheden te aanschouwen doordat de levensvorm die zich aan hen toonde als boom, hier uitdrukking aan gaf.

Een schepping in wording die zo zich zelf leerde kennen. 

Zowel boom als oerkrachten kenden elkaars oerverbondenheid en afhankelijkheid en vonden in dit besef hun reden van bestaan.

We leven nog altijd met onze kalender waarin we deze 12 maanden terugvinden. Door allerlei kalenderhervormingen loopt het begin van de maand niet meer in de pas met de  verschuiving rond de 21e en 22e dag van de maand. 

Hoe anders was dat vroeger, heel lang geleden toen de grote jaarfeesten wel in de pas liepen met, dus precies pasten op de gebeurtenissen in de natuur en zo een prachtige spiegel waren voor deze, door de mens ervaren kosmische verbondenheid.

Het is deze kosmische verbondenheid die we langzaamaan zijn kwijt geraakt door alle mogelijke culturele invloeden waardoor we ons steeds verder hebben verwijderd van de oorspronkelijke verbondenheid die ons is ingeschapen en waardoor ons leven in de grond zin en betekenis heeft.

Ja, je leest het goed; ik durf de bewering aan dat de mate waarin we ons verbonden weten met de kosmos en de natuur het leven voor ons in de grond zinvol en betekenisvol zal zijn.

Zoals dat was toen we als vierjarige kleuter aan het strand speelden met ons schepje en emmertje. Met het zonnehoedje op de bol wisten we ons één temidden van de vier elementen. Zo leerden we de elementen aarde en water hanteren middels onze attributen en oefenden we onze motoriek en creatieve vermogens om later volwassen medescheppers te kunnen worden. Temidden van een gezonde dosis zeelucht en de warmte en het licht van de zon speelden we zittend en wandelend langs de waterkant in en met het zand van het strand.

Het is die ervaring die menigeen doet terugkeren naar de kustlijn of de rand van een water, de plek op aarde waar je zelf het vijfde element vertegenwoordigt terwijl je uitdrukking geeft aan het kruis der vier elementen. Waar je het evenwicht leert hanteren van deze vier krachten die alles op aarde uitmaken.

Het beeld van een ernstig spelend kind in het zand, taartjes bakkend van zand, water scheppend uit de zee, illustreert prachtig het oerbeeld van de as Maagd-Vissen, die hoort bij dit moment van het jaar.

Het kleine kind dat zojuist de anale fase heeft achtergelaten waarin het heeft ontdekt dat het zelf iets kan voortbrengen, zelf iets kan maken, maar dat het ook moet leren hoe één en ander te controleren, dat zichzelf een ik heeft leren noemen en zich begint te onderscheiden van de ander, nu op het punt staat de wereld te ontmoeten waar het handelend kan gaan optreden, waarin het kan gaan werken. Waar het leert wat zand met jou kan doen en wat jij met zand kunt doen.

Trouwens, zand is aarde dat door de andere elementen, water, lucht en vuur zo is vervormd dat het zich laat transporteren. Zand is de reizende vorm van aarde. Zand is de vorm waarin aarde zich bevindt die maakt dat zij een verbindende schakel wordt voor.

Landbouwgrond heeft een bepaalde hoeveelheid zand nodig om vruchtbaar te zijn en goed van structuur. Wat dacht je van de combinatie water, zand en cement.

Internet, smartphones, satellieten, computers ondenkbaar zonder silicium, het hoofdbestanddeel van zand.

Zand teruggebracht tot zijn zuiverste vorm maakt glas mogelijk. Hoe zuiverder dit glas, hoe zuiverder het licht zijn zevenvoudige wezen toont.

Werken met zand, spelen met zand, leert het kind wat er nodig is om tot resultaat te komen. Het leert onderscheiden. Het leert wat nuttig is en wat niet.

Het leert door het maken van fouten. Leert het verschil kennen tussen oké en niet-oké.
Het leert de wereld te ordenen. 

En hanteert daar maatstaven voor. Maatstaven die diep van binnen beleefd en aangevoeld worden. Waar het leert contact mee te krijgen.

Hier ontmoet het de tegenpool, het oerbeeld van de Vissen dat symbool staat voor de grote onzichtbare kosmische orde. (aan het strand zijn de zee en de oceaan nooit ver weg)

Waar het leert dit innerlijke weten te beschermen, zuiver te houden, maagdelijk.
Het is deze oerenergie die volop in het kind werkt in deze fase van het leven. 

Dezelfde fase die we elk jaar opnieuw binnengaan van 22 augustus tot 22 september.

Dit is dan de oogstfase van het jaar.
Het resultaat van een jaar hard werken.
In de oude landbouwculturen die we lang geleden achter ons hebben gelaten, gold het heel sterk.
De oogsttijd doet een appèl op diegenen die oog hebben voor, de kritische blik hebben om te zien welke appel deugt en welke niet.
Welke boon beschadigd is en welke niet. Kritische selectie is cruciaal. Kwaliteitscontrole zouden we nu zeggen.

Deze zg. Maagd-energie komt in het lichaam sterk tot uitdrukking in de werking van onze darmen. Daar vindt de kwaliteitscontrole plaats. Daar is iets dat weet heeft van maatstaven. Daar huist zelfs een deel van ons zenuwcentrum dat autonoom werkt en ons instinctieve en emotionele leven stuurt.

Poep (ontlasting) transplantaties tonen aan hoe essentieel een gezonde darmflora is voor een gezond leven.

Miljarden bacteriën bewaken als innerlijke Vestaalse Maagden het evenwicht doordat ze in contact staan met het grotere levensweb van alle bacteriën en zo dit individu levend en gezond trachten te houden.

Over Vestaalse Maagden gesproken, dat waren jonge vrouwen, maagden die in de tempel leefden en geleerd hadden contact te leggen met de verborgen geestelijke wereld achter de wereld der verschijnselen. Zij gingen gesluierd door het leven om zich zelf te beschermen tegen invloeden van buitenaf om maagdelijk afgestemd te blijven op de oerkrachten achter de schepping. Ze werden door priesters beluisterd die de boodschappen van hen vertaalden naar het gewone volk dat op die wijze richting en sturing ontving.

Daar komt het beeld van de versluiering vandaan. Van het voorzichtig manoevreren.

Van het voor-zicht alvorens tot handelen over te gaan.

We hebben de Maagd energie heel hard nodig. Speciaal in deze tijd waar nauwelijks nog gesproken wordt over wat we zelf kunnen doen om ons eigen immuniteitssysteem van ons eigen lichaam in opperste conditie te brengen en te houden.

Waarom horen we daar zo weinig over.

Alles draait om maatregelen tegen. We willen ons zelf blijkbaar toch zo graag overtuigen van het feit dat we zelf iets kunnen doen.

Terwijl ons lichaam na eeuwen evolutie perfect is ingericht om dergelijke problemen op te lossen.

Op voorwaarde dat het een levend deel is en blijft van het grote levensweefsel van  waaruit het is ontstaan.

Laat ons leren van de grote fout die we met zijn allen hebben gemaakt na de Tweede Wereldoorlog toen we geloofden dat we de wereldbevolking makkelijk zouden kunnen  voeden als we de landbouwgrond zouden vol stoppen met door ons gemaakte chemicaliën die massa’s opbrengst aan ons beloofden.

Verblind door de grote opbrengsten in het begin zijn we er met zijn allen ingetuind.

Dezelfde chemicaliën die middels het voedsel in ons lichaam en in de biosfeer terechtkwamen hebben het levensweefsel zo aangetast en verzwakt dat we daar een grote tol voor gaan betalen.
Ze hebben de wereldbevolking explosief doen toenemen, de economie die wilde groeien excessief doen groeien en daardoor een klimaat geschapen waarvan we nu weten dat dat een klimaat is dat ons niet langer dient, maar ons schijnbaar tegenwerkt. 

Of toont het gewoon wie we zijn.

Laat ons niet langer blind zijn maar als een Maagd erg kritisch durven kijken naar ons eigen gedrag.
Corona is niet de crisis, ze verwijst slechts naar ons eigen gedrag dat ons doet stikken.
Er is maar één echt probleem.

Klimaat is iets dat je samen creëert.

En het sleutelwoord is: bereidheid tot het leren van de lessen die het levensweefsel ons toont.

 

Als extraatje een kort “Maagdelijk” verhaaltje:

Op een goede dag zat een man in de tempel in een diepe meditatie verzonken
toen er een klein muisje uit een hoekje kroop en de tempel binnenwandelde.
Hij was hier nieuw en vooral heel nieuwsgierig.
Hij bemerkte in de verte de man in diepe meditatie en ging af op de geur die daar in de verte lonkte. Aangekomen bij de blote voeten van de man, waarvan een heerlijke lichte kaasgeur opsteeg, begon het kleine diertje enthousiast aan de uitgestoken grote teen te knabbelen.
“Wat doe jij nu, schiet op, wegwezen! Jij klein nietig ding!
Zie je niet dat je me stoort in mijn meditatie me te verbinden met het hoogste goddelijke wezen?”
Waarop de muis antwoordde:
“Hoezo verbinden met het hoogste goddelijke wezen
als je het met mij nog niet eens kunt worden!”

 

 

© Willem Versteeg

22 augustus 2020

De knoppen aan de bomen en de Witte Wieven over de velden in september

Gepubliceerd op 5 september 2018 door Willem

We zijn aanbeland bij de zevende maand, geteld vanaf de maand maart natuurlijk.

In eerdere artikelen gingen we op zoek naar de betekenis van de naam van de maand.

Wel september betekent niet meer dan “zevende” maand. 

Zoals oktober verwijst naar de acht en november naar de negen en december naar de (deca) tien.

Wat moeten we daar verder nog aan toe voegen?

We zullen dus verder terug moeten in de tijd en we komen dan weer uit bij onze vrienden in Mesopotamie, zo’n vijfduizend jaar geleden.

Daar werd de grondslag gelegd voor een symbolisch gedachtengoed dat later verder ging onder de naam astrologie en dat zocht naar het verband tussen het natuurgebeuren en de grotere kosmische verbanden. 

Toentertijd liet men de tijdsberekening samenvallen met de reis die de zon maakte doorheen de hemel en de verschillende sterrenbeelden die zij op die manier passeerde.

En zo werd vastgelegd dat gedurende de periode lopend van 23 augustus tot ongeveer 22 september de zon door een segment van de hemel bewoog waar zich het sterrenbeeld van de Maagd bevond.

Vanaf dat moment wordt deze periode van het jaar verbonden met het beeld van de Maagd.

En let wel we spreken hier over een symbooltaal die probeert woorden en beelden te geven voor wat er op dat specifieke moment als het ware “in de lucht hangt”.

In eerdere artikelen heb ik laten zien dat we, als we een poging willen doen te begrijpen welke symboliek hiermee verbonden is, dat we dan een uitstapje doen naar het natuurgebeuren en goed beschouwen wat er zoal gebeurt in de ons omringende natuur.

We hoeven dan niet klakkeloos aan te nemen wat de Ouden hier over zeiden en schreven, maar we kunnen zelf op zoek gaan waarom ze dit schreven als we ons openstellen voor het natuurgebeuren.

Indachtig een belangrijke uitspraak van Albert Einstein: “Kijk goed naar de natuur en je zult alles beter begrijpen”

Wel, op naar buiten en laten we eens zien wat er zo typerend is aan deze tijd van het jaar.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: