Ode aan de Midzomer

Gepubliceerd op 24 juni 2021 door Huguette

We wensen allen vanuit een bloeiend en groeiend Poustinia een vreugdevolle Midzomer.

Ode aan Midzomer

Zo laag, zo door droogte bevangen,

in een ingehouden beweging,

vorig jaar, in Midzomer,

spiegelde de natuur 

de inwaartse beweging die we, 

bedwongen door corona,

dienden te maken.

Uit eigen beweging 

of niet.

 

Zo hoog, zo de hoogte zoekend,

bewegen de planten nu

in deze Midzomer.

In de regens

van gulzige buien.

Die aarde zoeken 

om de wateren des hemels

ten gronde

bedding te geven.

 

Laag en hoog, 

twee bewegingen,

die ons ergens,

daar tussenin,

het midden doen vinden

tussen wat ons overkomt,

en soms ook bedwingt,

en waar we kunnen naar uitreiken.

 

Net als de bloemen

zijn en worden wij

noch het uitreiken,

noch wat ons overkomt.

We zijn toeschouwers

en hoogstens bemiddelaars,

tussen wat naar beneden 

en naar omhoog beweegt.

 

Buigen voor 

en uitreiken naar.

Een dans die ons in leven houdt,

als even van voorbij de wolken

zonlicht door stormige donkerte breekt,

herinnert aan wat was

en weer zal zijn.

Levensadem,

die niet ophoudt te bestaan,

ook niet na de laatste adem.

Hoe leert een mens klein te zijn

zonder de grootsheid van het leven

waarvan hij de kiem 

in zich draagt 

te vergeten?

 

Hoe kan een mens 

buigen en uitreiken

en zo aan zichzelf toekomen

midden de kleine dingen 

van het leven,

die zich groots ontvouwen

als ware zij 

door een onzichtbare hand 

naar hun bestemming

geleid.

 

Midzomer.

Het is nu

dat we het licht 

mee naar binnen nemen

ook al heeft alles de schijn

van uit grenzen breken

in een roes van groei en bloei.

 

De zon gaat met ons mee

de beweging inwaarts.

Er is geen houden aan

we buigen met haar mee

naar de schoot voorover,

die haar licht 

in zich ontvangt

en het vele maanden 

later

verdicht aan de wereld schenkt.

Tot openbaring

van wat onnoembaar

maar aanwezig

in geboorte 

tot aanschijn komt.

 

Het is nu

dat we de vuren aansteken 

het licht mee naar binnen nemen.

Het is nu 

dat we de innerlijke roep 

om te zijn 

niet langer kunnen weerstaan.

Het overkomt ons vandaag.

 

We worden vanaf vandaag

dag na dag kleiner

terwijl Het Leven roept

en zich groots

in ons ontvouwt, zoals de zon 

het ons schouwt,

in haar neerwaarts bewegen.

Terwijl de zomer

levend als een weelde

grenzeloos in haar schoonheid

vergankelijk in bloei

aan een schoot

haar zaden vrijgeeft.

 

Het is nu

dat we midden in het volle leven

aan Zijn toekomen

zonder meer.

Oneindig vol

oneindig teder

oneindig mild

oneindig aanwezig.

Een zegen.

 

 

© Huguette Beyens

Huize Poustinia

 

24 juni 2021

ST.JAN – MIDZOMER

Wijziging datum Crossing the abbys V

Gepubliceerd op 12 juni 2020 door Huguette

 

Beste,

De recente mondiale coronacrisis onderbrak de beweging die velen ingezet hadden. Plannen werden doorkruist, perspectieven om ideeën, plannen en intenties te belichamen werden in een kort tijdsbestek grondig gewijzigd. Zo ervoeren we hoe het leven middenin in alles wat al in beweging is een grondige nieuwe beweging inzet, waardoor we de dingen die we leven weer in een heel andere dimensie dienen verder te leven, soms ook in gewijzigde vorm.

Het is niet vanzelfsprekend om los te laten, onvoorbereid ruimte te scheppen voor een andere oriëntatie maar het is tevens vormend om te ervaren dat alles zijn tijd heeft, ook het verwerken van wat dit alles met ons doet. En vooral te zien waar het ons naartoe leidt.

Het is echter in dit verband ook uit overmacht en realiteitszin dat we 

afzien van de planning van de reeds eerder aangekondigde conferentie 

in september 

onder het thema: 

De bedding van het leven. 

Een moeilijke maar nu noodzakelijke beslissing.

Praktisch zijn vele zaken die eraan raken onzeker en het maken van een internationale vliegtuigreis eveneens. Zo hebben we in overleg besloten om alles naar een andere datum te verleggen, wellicht in het voorjaar 2021, als alles wat meer tot rust is gekomen.

Als daarover meer duidelijkheid is wordt je automatisch op de hoogte gebracht.

Aan wie dit leest en op één of andere wijze door ziekte of verlies van familieleden getroffen werd wensen we kracht toe om dit te verwerken.

Moge deze ervaring ons allen sterken en ons helpen te vertrouwen op de kracht van onderlinge afstemming en verbondenheid. 

Hartelijke groet,

Huguette Beyens

 

 

Paasboodschap 2020 van Huguette uit Poustinia.

Gepubliceerd op 12 april 2020 door Huguette

DE NIEUWE DAGERAAD – ERBARME DICH

 

Haar gelaat zal gevuld zijn met ogen 

die veelvuldig zien

wat in één blik

niet kan worden omarmd.

 

Ogen die donkerte 

niet schuwen maar achten

als schaduw die zich

zonder licht nooit

in haar goudglans zou ontvouwen.

 

De gouden glans van kwetsbaarheid

die zich verweeft doorheen deze dagen

als levensdraden

van een weefsel

waarin donker en licht 

in samenspel

de rijkdom van wat zich onderscheidt 

maar elkaar ook aanvult 

ontsluit.

 

We zijn donkere wezens

uit aarde ontstaan 

en met licht omhuld.

Een licht dat niet verhult

maar de donkerte 

naar klaarte optilt

als een moeder haar 

zoekend en tastend kind.

 

Haar gelaat zal getekend zijn

door erbarmen 

spiegelend wat wij 

in deze donkere

en tevens lichtende tijden leren

van haar kwetsbaar

minnend aanwezig zijn.

 

Er is geen leven dat komt of gaat 

dat niet door haar is gezien

gestreeld, gevoed, geheeld.

Zelfs de dood is in haar

aanschijn een opstap naar leven

menswaardiger leven althans.

 

Zij is de armen

die ons soms 

in onmacht ontbreken.

De ogen waardoor

wij het ongrijpbare

aanschouwen.

De handen die zich openen

voor wat wij afwijzen.

De voeten die gaan

waar wij ons niet wagen.

 

Zo bewegen we doorheen de pijn

van afscheid nemen en helen

met erbarmen.

Zonder de donkerte haar licht te ontnemen

noch het licht zijn donkerte.

Ze zijn samen de schoot

van nieuw leven

waarin niets kan worden miskend,

geminacht en ontkend.

 

We leren tastend en voelend

om zelf ook schoot te zijn.

Voor grote en kleine dingen

die in hun samenhang

niet door ons kunnen 

worden gescheiden.

 

Het kleine haalt het grote uit elkaar

en het grote heelt het kleine.

Zo worden we gelijk 

van individu tot gemeenschap

een samen kijken naar 

een samen dragen van

een samen delen van 

een samen door het lijden gaan,

een samen in vreugde ontstaan,

maar in bewust geleefde

Kwetsbaarheid.

 

Onschendbaar

is haar aanwezigheid in ons.

Zij heet erbarmen-mededogen.

Een met de volheid van ons wezen

toestemmen in donker en licht

de gouden bouwstenen voor 

nieuw leven

dat hergeboorte heet.

 

Oneindig beweegt ze 

in ons als helende 

zalvende, zegenende kracht.

Door scheppend zonlicht

bekrachtigd.

 

Pasen 

zoals nooit eerder

zo intens kwetsbaar en krachtig

zo donker lichtend

in de mensheid geleefd.

 

© Huguette Beyens

Pasen in Huize Poustinia 2020 

De ballade van de Drie Koningen

Gepubliceerd op 6 januari 2020 door Huguette

De ballade van de Drie Koningen.

 

Zag of hoorde je ze ooit? Of misschien kwam je ze wel eens tegen. Of ze klopten aan je deur en zongen hun blije lied met een draaiende ster in hun hand. Of zijn ze figuren in een verhaal en vervaagden ze met de tijd zodat hun lied niet langer in je oren klinkt als op Drie Koningen de dageraad een deur opent voor een zon die het leven dat in de donkere voegen van de aarde aan het openbreken is, ter wereld brengt. Zoals worden wie je in wezen bent. 

De Drie Koningen met ene ster. Ze kwamen van heinde en ze kwamen van ver.
Drie wijzen uit het Oosten volgens een oud verhaal, die een ster aan de hemel volgden, hadden oog voor tekens. Een ster, net iets anders fonkelend dan de andere.
In tijden waarin donkere machten het zicht op de kosmos dreigden te overschaduwen. 

Waar zijn ze nu gebleven in tijden waarin donker hevig woedt?
Welke deur gaat voor hen open, als de klanken van hun lied niet langer worden gehoord? Wie reikt hen de appel en de wafel die ze zingend hebben verdiend?

Jaren geleden maakte ik de drie koningen van wat resten stof en ijzerdraad.
Ze waren meer suggestie dan werkelijkheid. Expressieve gestalten in stof en draad.
Maar ze kwamen spontaan in mijn handen tot leven en ik voelde van heel nabij hoe ze onafscheidelijk bij elkaar hoorden. De drie die de essentie van het leven in de vorm van een ster konden herkennen.
Mijn handen werden er scheppend warm van en ik blij van gemoed.
Zo onschuldig eenvoudig gaat het ook wel eens.

Samen spiegelen ze de mens die door herkenning in het goddelijke toestemt.
Eruit ontstaat en erin opgaat. Als een continuüm, een basso continuo in de cyclus van het leven. Zo voelde het, als uit deze eenvoud betekenis zich veelvoudig openbaart.
Driekoningen feest: feest van de openbaring. Wat diep verborgen is opent zich.
Wat niet te grijpen is laat zich aanraken. 

Lees verder »

Kerstboodschap van Huguette 2019

Gepubliceerd op 25 december 2019 door Huguette

De sterrentijd.

Tijdloos

staar ik naar zilveren sterren 

die in de diepe blauwe nacht

fonkelend aanwezig 

door de grenzen

van de tijd breken.

Ze beroeren in mij

een kiem van eeuwigheid

terwijl ik in de schreden

van stille donkere uren treed,

die me schroomvol

meenemen in een 

wenteling van de tijd.

de stille dagen van

Midwinter,

Wat in mij loslaat

is een tijdelijk omhulsel

van ingevulde en niet ingevulde dromen.

Er is meer dan wat de tijd

in ons optelt en in waarde meet.

Er is een nooit 

ophoudend verlangen 

naar een openbreken in de tijd,

een tijdloos ontstaan

en vooral ook bestaan 

als leven dat kiemend

de tijd in mij vereeuwigt.

Levend als een wezen

door tijd en ruimte begrensd

ben ik tegelijk

een tijdloos zelf

gedragen door duizenden

wentelingen in de tijd

die zich eerder 

in de verleden tijd voltrokken

en door toekomst worden omarmd.

 

Een toekomst 

die ver boven de maat

van tijd en ruimte reikt

van menselijke gedachten,

die neigen te bevriezen

wat buiten ruimte en tijd beweegt. 

Toekomst die tijdloos

de onophoudelijke 

drang tot scheppen baart

die mijn schreden leidt

in een tijd die mij 

vleugels geeft.

De sluiers oplicht

van een oneindig bestaan

dat barend ontstaat

en mij in de tijd

door ontroering doet stilstaan,

terwijl hij me dag na dag

meedogend tegemoet treedt.

Beroerd kijk ik

naar sterren die weven

sterren die waken

sterren die vallend 

mij een hand reiken

en me een herinnering 

schenken aan tijdloos bestaan,

in een kind

dat uit de eeuwigheid zelve

lijkt te ontstaan.

Dat de belofte in zich draagt

van wat door tijdelijk zien en grijpen

enkel inschattend kan worden aanschouwd.

Er is zoveel meer dan de mens

kan weten en meten.

Er is een eeuwig kind,

een oeverloos ontwaken 

dat ons tijdloos

aan onszelf teruggeeft

en ons herinnert

aan het kiemend leven

dat we in ons dragen.

Dat we levend

aan de tijd voorbij

in een scheppend ontstaan,

eeuwig ervaren.

Het eeuwige nu van de sterrentijd,

bezield en beademd,

tot het zich tot amen verdicht.

Groei die door instemming

kan worden beleefd

en vooral geleefd.

 

Huguette Beyens

Kerstnacht 2019

 

Huize Poustinia

Huguette’s Paasboodschap 2019

Gepubliceerd op 21 april 2019 door Huguette

We wensen ieder op deze zonnige Paaszondag de moed toe om het leven in zijn volheid te omarmen, met alles wat zich vanuit de donkerte in licht ontvouwt en zich in de dans van het Leven voegt.

Pasen 2019

 

De Levensdans

pastedGraphic.png

Een bron ontspringt 

in het hart van de dans

van donker met licht

van geboorte met dood

in het leven 

dat zich verdicht

in wervelende bewegingen 

van licht 

dat uit de dageraad geboren

dansend het leven baart.

In de beweging

word ik danser

in wie zich het spel

van wit en zwart

bron en grot voltrekt.

Dansend weet ik mij

noch begin noch einde

noch leegte noch volheid

noch hoogte noch laagte

noch orde noch chaos

maar een beweger 

ergens daar tussenin

scheppend deelhebbend aan

groei en afbraak.

Op het raakvlak 

van wat zich 

dansend in mij voltrekt

als een en twee

word ik door de adem van drie

verwekker en schenker

van licht en donker

van wit door zwart bewoond

en van zwart door wit gezuiverd.

Dansend beweeg ik

in vallen en opstaan

dood en opstanding

als kleine mens in een Grote Levensdans

Geen adem gaat voorbij

zonder de streling van de geest

die het leven doorademt,

dat scheppend en vernietigend

uit de nacht dag wordt

die aan het licht treedt.

Wanneer niet weten 

als adem in weten

uit niets de veelheid 

van het leven baart

mij als dansende getuige

in de volheid van het bestaan optilt

word ik dansend

dans en getuige

beweging en beweger

een minnaar 

van donker en licht

een veranderlijk wezen

als deel van een 

oneindige aanwezigheid

die beide verbindt en overstijgt

en als een dansende beweging 

zich uit de eenheid ontvouwt

en minnend

de mens in wording in mij baart.

 

© Huguette Beyens 

 

Pasen 2019 

Kerstmis 2018

Gepubliceerd op 25 december 2018 door Huguette

Kerstmis 2018

 

De helder zilveren nacht zinkt zwanger 

over de ijzige velden in het donker neer.

Teder behoedzaam ontvangt de stilte

hem in haar zachte armen en bemint.

 

Wiegend baren de verstilde bomen

de helle klanken van een lied uit de hemel

dat parelend licht in de fonkelende sterrennacht

een herinnering aan Liefde in de diepe zwarte voren 

van de aarde plant.

 

Aangeraakt en verwonderd

buigt de boer zich over de aarde

en zegent haar 

waar ze trillend de hemel kust.

In een stil getuige zijn

van wat zich in deze omarming voltrekt.

 

Ziende wat zich voor zijn ogen ontsluiert,

ontwaart de mens verstild

de essentie 

die vorm baart.

 

Barend wordt de mens

wat hij ontwaart

voorbij het zien

op het raakpunt van 

hemel en aarde

waar zon en maan

en de hele kosmos zich 

hun oorsprong herinneren.

 

Waar in de ochtend

tussen het mijmerend rijm

van bevroren velden

en de zachte streling van de grond 

van een grazend hert

de nacht in de dag glijdt,

wordt zich herinneren

de toonaard van wat 

zich dienend in de aarde voltrekt.

 

Een buigzaam toegeven

aan wat zich onstuitbaar 

in de mens verdicht

een drang tot baren

van essentie in vorm

het ontsluiten van herinnering

van wat onnoembaar groot

zich in het kleine openbaart.

Een kind dat de schoot van de aarde

tot moeder verheft.

 

We zijn de wekkers van sterrenstof

dragers van herinnering

tot klei gevormd

om schoot te zijn

voor Leven 

dat zich onophoudelijk

vanuit het donker

tot  Licht verdicht.

 

Verwijlend bij de barende ochtend

en het smeltend rijm

ontsluiert de zon

zich vol en rond

aan de einder.

De mens herinnerend

aan vorm en essentie

tegelijk.

 

Het wonder dat zich ziende

voorbij de ogen voltrekt.

Waar stilte onzichtbaar 

het raakpunt vindt 

tussen worden en zijn.

 

De mens keer op keer gegeven

een blanken wit

zich ontvouwend Zijn.

 

Vreugdevol Kerstmis vanuit een wit berijmd ochtendlijk 

Huize Poustinia

 

Huguette Beyens 

Paasboodschap

Gepubliceerd op 1 april 2018 door Huguette

pasen 2018

 

 

Het levensweefsel

 

De kiem in de aarde
ontvouwt zich tot weefsel,
dat in de vorm verdicht,
lichtend in prille bloei,
vanuit de donkerte,
zich aan de klaarte geeft.

Geest verdicht zich
waar de aarde
tot schoot
voor de hemel wordt,
smeltkroes met
zich ontvouwend leven.

De ene schoot
baart de andere,
zich niet ontziend,
de golvende weeën
van openbaring.

Er is een klaarte
die onstuitbaar voedt
onnoembaar aanwezig
in sprankels van leven
die zich wevend verdichten.

De donkerte licht op,
waar aarde ze wakker kust,
teder haar armen opent,
voor weefsel dat
uit de spankracht
van de levensdraden
ontstaat.

De tijd,
zwanger van donkerte,
en de traagheid van het dragen,
spreidt zich stuwend duizendvoudig open,
in kwetsbaar jong groen,
dat in zich de belofte
van weerbaarheid draagt.

We worden gebaard,
onstuitbaar krachtig,
uit een nooit aflatende omhelzing
van de aarde
die onnoembaar
de hemel bemint.

Het leven weeft zich in ons,
met de levensdraden,
van duizenden levens,
herhaald gedragen,
door liefde,
die wevend beweegt,
tussen geest en materie.

Zo bewegen wij,
wevend van dag tot dag,
uur tot uur,
moment na moment,
tussen de spandraden van het leven,

en worden het weefsel,
dat zich in ons ontvouwt,
als draagkracht  voor
het baren van
wie we zijn,
weerbaar kwetsbare wezens,
die de herinnering van liefde
in zich dragen.

Liefde die wevend verbindt,
wat zich tastbaar in ons,
van donker naar licht,
van binnen naar buiten,
in ons scheppend ontvouwt.

 

Pasen 2018.

ten Huize Poustinia

© Huguette Beyens

De jaarronde en Ode aan de ander

Gepubliceerd op 26 december 2017 door Huguette

DE JAARRONDE IN POUSTINIA

We bewegen ons nu in de eerste dagen van de Winter waarin het jaar zichzelf met de Midwinter afrondt om zich met Kerstmis weer in het perspectief van openbaring verder te ontvouwen. Nieuwjaar neemt straks de vaandel over en draagt in zich de belofte van nieuwe kansen en mogelijkheden. Het is de mens gegeven om deze te ontwikkelen.

We worden er zo voortdurend aan herinnerd dat we niet aan het oude vastgekluisterd zitten opdat het zich eindeloos zou herhalen maar dat uit het oude een nieuwe levensdrang ontstaat die het oude in een ander perspectief plaatst. Een perspectief dat we gaandeweg doorheen het nieuwe jaar ontdekken.

Zoals ook de jaarringen van een boom spiraalsgewijs groeiend, immer weer vorm geven aan de stam die zich oprichten wil om de kruin te dragen, zonder de wortels te veronachtzamen.

Lees verder »

Conferentie Crossing the abyss

Gepubliceerd op 29 september 2017 door Huguette

De conferentie Crossing the Abyss waar we juist geteld negen maanden lang aan hebben gewerkt ligt achter ons. Het is even wennen aan de ervaring dat we nu niet meer aan het voorbereiden zijn maar dankbaar terug kunnen kijken op. Elk initiatief is ook altijd een leerervaring en de vraag wat we ervan dienen te integreren om deze leerervaring in de toekomst te investeren dient zich nu aan.

De conferentie telde meer dan tweehonderd deelnemers en we zijn blij dat zoveel mensen respons gaven op onze uitnodiging deel uit te maken van deze verrijkende dag. Aan zoiets beginnen is altijd ook een sprong in het onbekende en het is fijn als het voor anderen betekenis krijgt. Nog fijner is vast te stellen dat geestelijke kwetsbaarheid met steeds meer zorg wordt omringd omdat bij meer mensen het besef leeft dat de geestelijke dimensie van ons bestaan verzorgen een levensnoodzakelijk gegeven is.

De conferentie beoogde niet volledig te zijn maar een deur te openen om een zo breed thema als geestelijke kwetsbaarheid volop ruimte en perspectief te geven. Om het niet langer gevangen te houden in éénduidigheid maar het vleugels te geven door vanuit meer invalshoeken naar hetzelfde te kijken. Door een trans-disciplinaire omkadering kunnen thema’s die eraan raken breder en rijker worden belicht en we zijn dan ook dankbaar dat de sprekers die meewerkten geëngageerd hun bijdrage leverden.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: