Gepubliceerd op 24 juni 2021 door Huguette
We wensen allen vanuit een bloeiend en groeiend Poustinia een vreugdevolle Midzomer.
Ode aan Midzomer
Zo laag, zo door droogte bevangen,
in een ingehouden beweging,
vorig jaar, in Midzomer,
spiegelde de natuur
de inwaartse beweging die we,
bedwongen door corona,
dienden te maken.
Uit eigen beweging
of niet.
Zo hoog, zo de hoogte zoekend,
bewegen de planten nu
in deze Midzomer.
In de regens
van gulzige buien.
Die aarde zoeken
om de wateren des hemels
ten gronde
bedding te geven.
Laag en hoog,
twee bewegingen,
die ons ergens,
daar tussenin,
het midden doen vinden
tussen wat ons overkomt,
en soms ook bedwingt,
en waar we kunnen naar uitreiken.
Net als de bloemen
zijn en worden wij
noch het uitreiken,
noch wat ons overkomt.
We zijn toeschouwers
en hoogstens bemiddelaars,
tussen wat naar beneden
en naar omhoog beweegt.
Buigen voor
en uitreiken naar.
Een dans die ons in leven houdt,
als even van voorbij de wolken
zonlicht door stormige donkerte breekt,
herinnert aan wat was
en weer zal zijn.
Levensadem,
die niet ophoudt te bestaan,
ook niet na de laatste adem.
Hoe leert een mens klein te zijn
zonder de grootsheid van het leven
waarvan hij de kiem
in zich draagt
te vergeten?
Hoe kan een mens
buigen en uitreiken
en zo aan zichzelf toekomen
midden de kleine dingen
van het leven,
die zich groots ontvouwen
als ware zij
door een onzichtbare hand
naar hun bestemming
geleid.
Midzomer.
Het is nu
dat we het licht
mee naar binnen nemen
ook al heeft alles de schijn
van uit grenzen breken
in een roes van groei en bloei.
De zon gaat met ons mee
de beweging inwaarts.
Er is geen houden aan
we buigen met haar mee
naar de schoot voorover,
die haar licht
in zich ontvangt
en het vele maanden
later
verdicht aan de wereld schenkt.
Tot openbaring
van wat onnoembaar
maar aanwezig
in geboorte
tot aanschijn komt.
Het is nu
dat we de vuren aansteken
het licht mee naar binnen nemen.
Het is nu
dat we de innerlijke roep
om te zijn
niet langer kunnen weerstaan.
Het overkomt ons vandaag.
We worden vanaf vandaag
dag na dag kleiner
terwijl Het Leven roept
en zich groots
in ons ontvouwt, zoals de zon
het ons schouwt,
in haar neerwaarts bewegen.
Terwijl de zomer
levend als een weelde
grenzeloos in haar schoonheid
vergankelijk in bloei
aan een schoot
haar zaden vrijgeeft.
Het is nu
dat we midden in het volle leven
aan Zijn toekomen
zonder meer.
Oneindig vol
oneindig teder
oneindig mild
oneindig aanwezig.
Een zegen.
© Huguette Beyens
Huize Poustinia
24 juni 2021
ST.JAN – MIDZOMER
Gepubliceerd op 12 juni 2020 door Huguette
Beste,
De recente mondiale coronacrisis onderbrak de beweging die velen ingezet hadden. Plannen werden doorkruist, perspectieven om ideeën, plannen en intenties te belichamen werden in een kort tijdsbestek grondig gewijzigd. Zo ervoeren we hoe het leven middenin in alles wat al in beweging is een grondige nieuwe beweging inzet, waardoor we de dingen die we leven weer in een heel andere dimensie dienen verder te leven, soms ook in gewijzigde vorm.
Het is niet vanzelfsprekend om los te laten, onvoorbereid ruimte te scheppen voor een andere oriëntatie maar het is tevens vormend om te ervaren dat alles zijn tijd heeft, ook het verwerken van wat dit alles met ons doet. En vooral te zien waar het ons naartoe leidt.
Het is echter in dit verband ook uit overmacht en realiteitszin dat we
afzien van de planning van de reeds eerder aangekondigde conferentie
in september
onder het thema:
De bedding van het leven.
Een moeilijke maar nu noodzakelijke beslissing.
Praktisch zijn vele zaken die eraan raken onzeker en het maken van een internationale vliegtuigreis eveneens. Zo hebben we in overleg besloten om alles naar een andere datum te verleggen, wellicht in het voorjaar 2021, als alles wat meer tot rust is gekomen.
Als daarover meer duidelijkheid is wordt je automatisch op de hoogte gebracht.
Aan wie dit leest en op één of andere wijze door ziekte of verlies van familieleden getroffen werd wensen we kracht toe om dit te verwerken.
Moge deze ervaring ons allen sterken en ons helpen te vertrouwen op de kracht van onderlinge afstemming en verbondenheid.
Hartelijke groet,
Huguette Beyens
Gepubliceerd op 12 april 2020 door Huguette
DE NIEUWE DAGERAAD – ERBARME DICH
Haar gelaat zal gevuld zijn met ogen
die veelvuldig zien
wat in één blik
niet kan worden omarmd.
Ogen die donkerte
niet schuwen maar achten
als schaduw die zich
zonder licht nooit
in haar goudglans zou ontvouwen.
De gouden glans van kwetsbaarheid
die zich verweeft doorheen deze dagen
als levensdraden
van een weefsel
waarin donker en licht
in samenspel
de rijkdom van wat zich onderscheidt
maar elkaar ook aanvult
ontsluit.
We zijn donkere wezens
uit aarde ontstaan
en met licht omhuld.
Een licht dat niet verhult
maar de donkerte
naar klaarte optilt
als een moeder haar
zoekend en tastend kind.
Haar gelaat zal getekend zijn
door erbarmen
spiegelend wat wij
in deze donkere
en tevens lichtende tijden leren
van haar kwetsbaar
minnend aanwezig zijn.
Er is geen leven dat komt of gaat
dat niet door haar is gezien
gestreeld, gevoed, geheeld.
Zelfs de dood is in haar
aanschijn een opstap naar leven
menswaardiger leven althans.
Zij is de armen
die ons soms
in onmacht ontbreken.
De ogen waardoor
wij het ongrijpbare
aanschouwen.
De handen die zich openen
voor wat wij afwijzen.
De voeten die gaan
waar wij ons niet wagen.
Zo bewegen we doorheen de pijn
van afscheid nemen en helen
met erbarmen.
Zonder de donkerte haar licht te ontnemen
noch het licht zijn donkerte.
Ze zijn samen de schoot
van nieuw leven
waarin niets kan worden miskend,
geminacht en ontkend.
We leren tastend en voelend
om zelf ook schoot te zijn.
Voor grote en kleine dingen
die in hun samenhang
niet door ons kunnen
worden gescheiden.
Het kleine haalt het grote uit elkaar
en het grote heelt het kleine.
Zo worden we gelijk
van individu tot gemeenschap
een samen kijken naar
een samen dragen van
een samen delen van
een samen door het lijden gaan,
een samen in vreugde ontstaan,
maar in bewust geleefde
Kwetsbaarheid.
Onschendbaar
is haar aanwezigheid in ons.
Zij heet erbarmen-mededogen.
Een met de volheid van ons wezen
toestemmen in donker en licht
de gouden bouwstenen voor
nieuw leven
dat hergeboorte heet.
Oneindig beweegt ze
in ons als helende
zalvende, zegenende kracht.
Door scheppend zonlicht
bekrachtigd.
Pasen
zoals nooit eerder
zo intens kwetsbaar en krachtig
zo donker lichtend
in de mensheid geleefd.
© Huguette Beyens
Pasen in Huize Poustinia 2020
Gepubliceerd op 6 januari 2020 door Huguette
De ballade van de Drie Koningen.
Zag of hoorde je ze ooit? Of misschien kwam je ze wel eens tegen. Of ze klopten aan je deur en zongen hun blije lied met een draaiende ster in hun hand. Of zijn ze figuren in een verhaal en vervaagden ze met de tijd zodat hun lied niet langer in je oren klinkt als op Drie Koningen de dageraad een deur opent voor een zon die het leven dat in de donkere voegen van de aarde aan het openbreken is, ter wereld brengt. Zoals worden wie je in wezen bent.
De Drie Koningen met ene ster. Ze kwamen van heinde en ze kwamen van ver.
Drie wijzen uit het Oosten volgens een oud verhaal, die een ster aan de hemel volgden, hadden oog voor tekens. Een ster, net iets anders fonkelend dan de andere.
In tijden waarin donkere machten het zicht op de kosmos dreigden te overschaduwen.
Waar zijn ze nu gebleven in tijden waarin donker hevig woedt?
Welke deur gaat voor hen open, als de klanken van hun lied niet langer worden gehoord? Wie reikt hen de appel en de wafel die ze zingend hebben verdiend?
Jaren geleden maakte ik de drie koningen van wat resten stof en ijzerdraad.
Ze waren meer suggestie dan werkelijkheid. Expressieve gestalten in stof en draad.
Maar ze kwamen spontaan in mijn handen tot leven en ik voelde van heel nabij hoe ze onafscheidelijk bij elkaar hoorden. De drie die de essentie van het leven in de vorm van een ster konden herkennen.
Mijn handen werden er scheppend warm van en ik blij van gemoed.
Zo onschuldig eenvoudig gaat het ook wel eens.
Samen spiegelen ze de mens die door herkenning in het goddelijke toestemt.
Eruit ontstaat en erin opgaat. Als een continuüm, een basso continuo in de cyclus van het leven. Zo voelde het, als uit deze eenvoud betekenis zich veelvoudig openbaart.
Driekoningen feest: feest van de openbaring. Wat diep verborgen is opent zich.
Wat niet te grijpen is laat zich aanraken.
Lees verder »
Gepubliceerd op 25 december 2019 door Huguette
De sterrentijd.
Tijdloos
staar ik naar zilveren sterren
die in de diepe blauwe nacht
fonkelend aanwezig
door de grenzen
van de tijd breken.
Ze beroeren in mij
een kiem van eeuwigheid
terwijl ik in de schreden
van stille donkere uren treed,
die me schroomvol
meenemen in een
wenteling van de tijd.
de stille dagen van
Midwinter,
Wat in mij loslaat
is een tijdelijk omhulsel
van ingevulde en niet ingevulde dromen.
Er is meer dan wat de tijd
in ons optelt en in waarde meet.
Er is een nooit
ophoudend verlangen
naar een openbreken in de tijd,
een tijdloos ontstaan
en vooral ook bestaan
als leven dat kiemend
de tijd in mij vereeuwigt.
Levend als een wezen
door tijd en ruimte begrensd
ben ik tegelijk
een tijdloos zelf
gedragen door duizenden
wentelingen in de tijd
die zich eerder
in de verleden tijd voltrokken
en door toekomst worden omarmd.
Een toekomst
die ver boven de maat
van tijd en ruimte reikt
van menselijke gedachten,
die neigen te bevriezen
wat buiten ruimte en tijd beweegt.
Toekomst die tijdloos
de onophoudelijke
drang tot scheppen baart
die mijn schreden leidt
in een tijd die mij
vleugels geeft.
De sluiers oplicht
van een oneindig bestaan
dat barend ontstaat
en mij in de tijd
door ontroering doet stilstaan,
terwijl hij me dag na dag
meedogend tegemoet treedt.
Beroerd kijk ik
naar sterren die weven
sterren die waken
sterren die vallend
mij een hand reiken
en me een herinnering
schenken aan tijdloos bestaan,
in een kind
dat uit de eeuwigheid zelve
lijkt te ontstaan.
Dat de belofte in zich draagt
van wat door tijdelijk zien en grijpen
enkel inschattend kan worden aanschouwd.
Er is zoveel meer dan de mens
kan weten en meten.
Er is een eeuwig kind,
een oeverloos ontwaken
dat ons tijdloos
aan onszelf teruggeeft
en ons herinnert
aan het kiemend leven
dat we in ons dragen.
Dat we levend
aan de tijd voorbij
in een scheppend ontstaan,
eeuwig ervaren.
Het eeuwige nu van de sterrentijd,
bezield en beademd,
tot het zich tot amen verdicht.
Groei die door instemming
kan worden beleefd
en vooral geleefd.
Huguette Beyens
Kerstnacht 2019
Huize Poustinia
Gepubliceerd op 21 april 2019 door Huguette
We wensen ieder op deze zonnige Paaszondag de moed toe om het leven in zijn volheid te omarmen, met alles wat zich vanuit de donkerte in licht ontvouwt en zich in de dans van het Leven voegt.
Pasen 2019
De Levensdans
Een bron ontspringt
in het hart van de dans
van donker met licht
van geboorte met dood
in het leven
dat zich verdicht
in wervelende bewegingen
van licht
dat uit de dageraad geboren
dansend het leven baart.
In de beweging
word ik danser
in wie zich het spel
van wit en zwart
bron en grot voltrekt.
Dansend weet ik mij
noch begin noch einde
noch leegte noch volheid
noch hoogte noch laagte
noch orde noch chaos
maar een beweger
ergens daar tussenin
scheppend deelhebbend aan
groei en afbraak.
Op het raakvlak
van wat zich
dansend in mij voltrekt
als een en twee
word ik door de adem van drie
verwekker en schenker
van licht en donker
van wit door zwart bewoond
en van zwart door wit gezuiverd.
Dansend beweeg ik
in vallen en opstaan
dood en opstanding
als kleine mens in een Grote Levensdans
Geen adem gaat voorbij
zonder de streling van de geest
die het leven doorademt,
dat scheppend en vernietigend
uit de nacht dag wordt
die aan het licht treedt.
Wanneer niet weten
als adem in weten
uit niets de veelheid
van het leven baart
mij als dansende getuige
in de volheid van het bestaan optilt
word ik dansend
dans en getuige
beweging en beweger
een minnaar
van donker en licht
een veranderlijk wezen
als deel van een
oneindige aanwezigheid
die beide verbindt en overstijgt
en als een dansende beweging
zich uit de eenheid ontvouwt
en minnend
de mens in wording in mij baart.
© Huguette Beyens
Pasen 2019
Gepubliceerd op 25 december 2018 door Huguette
Kerstmis 2018
De helder zilveren nacht zinkt zwanger
over de ijzige velden in het donker neer.
Teder behoedzaam ontvangt de stilte
hem in haar zachte armen en bemint.
Wiegend baren de verstilde bomen
de helle klanken van een lied uit de hemel
dat parelend licht in de fonkelende sterrennacht
een herinnering aan Liefde in de diepe zwarte voren
van de aarde plant.
Aangeraakt en verwonderd
buigt de boer zich over de aarde
en zegent haar
waar ze trillend de hemel kust.
In een stil getuige zijn
van wat zich in deze omarming voltrekt.
Ziende wat zich voor zijn ogen ontsluiert,
ontwaart de mens verstild
de essentie
die vorm baart.
Barend wordt de mens
wat hij ontwaart
voorbij het zien
op het raakpunt van
hemel en aarde
waar zon en maan
en de hele kosmos zich
hun oorsprong herinneren.
Waar in de ochtend
tussen het mijmerend rijm
van bevroren velden
en de zachte streling van de grond
van een grazend hert
de nacht in de dag glijdt,
wordt zich herinneren
de toonaard van wat
zich dienend in de aarde voltrekt.
Een buigzaam toegeven
aan wat zich onstuitbaar
in de mens verdicht
een drang tot baren
van essentie in vorm
het ontsluiten van herinnering
van wat onnoembaar groot
zich in het kleine openbaart.
Een kind dat de schoot van de aarde
tot moeder verheft.
We zijn de wekkers van sterrenstof
dragers van herinnering
tot klei gevormd
om schoot te zijn
voor Leven
dat zich onophoudelijk
vanuit het donker
tot Licht verdicht.
Verwijlend bij de barende ochtend
en het smeltend rijm
ontsluiert de zon
zich vol en rond
aan de einder.
De mens herinnerend
aan vorm en essentie
tegelijk.
Het wonder dat zich ziende
voorbij de ogen voltrekt.
Waar stilte onzichtbaar
het raakpunt vindt
tussen worden en zijn.
De mens keer op keer gegeven
een blanken wit
zich ontvouwend Zijn.
Vreugdevol Kerstmis vanuit een wit berijmd ochtendlijk
Huize Poustinia
Huguette Beyens
Gepubliceerd op 1 april 2018 door Huguette
pasen 2018
Het levensweefsel
De kiem in de aarde
ontvouwt zich tot weefsel,
dat in de vorm verdicht,
lichtend in prille bloei,
vanuit de donkerte,
zich aan de klaarte geeft.
Geest verdicht zich
waar de aarde
tot schoot
voor de hemel wordt,
smeltkroes met
zich ontvouwend leven.
De ene schoot
baart de andere,
zich niet ontziend,
de golvende weeën
van openbaring.
Er is een klaarte
die onstuitbaar voedt
onnoembaar aanwezig
in sprankels van leven
die zich wevend verdichten.
De donkerte licht op,
waar aarde ze wakker kust,
teder haar armen opent,
voor weefsel dat
uit de spankracht
van de levensdraden
ontstaat.
De tijd,
zwanger van donkerte,
en de traagheid van het dragen,
spreidt zich stuwend duizendvoudig open,
in kwetsbaar jong groen,
dat in zich de belofte
van weerbaarheid draagt.
We worden gebaard,
onstuitbaar krachtig,
uit een nooit aflatende omhelzing
van de aarde
die onnoembaar
de hemel bemint.
Het leven weeft zich in ons,
met de levensdraden,
van duizenden levens,
herhaald gedragen,
door liefde,
die wevend beweegt,
tussen geest en materie.
Zo bewegen wij,
wevend van dag tot dag,
uur tot uur,
moment na moment,
tussen de spandraden van het leven,
en worden het weefsel,
dat zich in ons ontvouwt,
als draagkracht voor
het baren van
wie we zijn,
weerbaar kwetsbare wezens,
die de herinnering van liefde
in zich dragen.
Liefde die wevend verbindt,
wat zich tastbaar in ons,
van donker naar licht,
van binnen naar buiten,
in ons scheppend ontvouwt.
Pasen 2018.
ten Huize Poustinia
© Huguette Beyens
Gepubliceerd op 26 december 2017 door Huguette
DE JAARRONDE IN POUSTINIA
We bewegen ons nu in de eerste dagen van de Winter waarin het jaar zichzelf met de Midwinter afrondt om zich met Kerstmis weer in het perspectief van openbaring verder te ontvouwen. Nieuwjaar neemt straks de vaandel over en draagt in zich de belofte van nieuwe kansen en mogelijkheden. Het is de mens gegeven om deze te ontwikkelen.
We worden er zo voortdurend aan herinnerd dat we niet aan het oude vastgekluisterd zitten opdat het zich eindeloos zou herhalen maar dat uit het oude een nieuwe levensdrang ontstaat die het oude in een ander perspectief plaatst. Een perspectief dat we gaandeweg doorheen het nieuwe jaar ontdekken.
Zoals ook de jaarringen van een boom spiraalsgewijs groeiend, immer weer vorm geven aan de stam die zich oprichten wil om de kruin te dragen, zonder de wortels te veronachtzamen.
Lees verder »
Gepubliceerd op 29 september 2017 door Huguette
De conferentie Crossing the Abyss waar we juist geteld negen maanden lang aan hebben gewerkt ligt achter ons. Het is even wennen aan de ervaring dat we nu niet meer aan het voorbereiden zijn maar dankbaar terug kunnen kijken op. Elk initiatief is ook altijd een leerervaring en de vraag wat we ervan dienen te integreren om deze leerervaring in de toekomst te investeren dient zich nu aan.
De conferentie telde meer dan tweehonderd deelnemers en we zijn blij dat zoveel mensen respons gaven op onze uitnodiging deel uit te maken van deze verrijkende dag. Aan zoiets beginnen is altijd ook een sprong in het onbekende en het is fijn als het voor anderen betekenis krijgt. Nog fijner is vast te stellen dat geestelijke kwetsbaarheid met steeds meer zorg wordt omringd omdat bij meer mensen het besef leeft dat de geestelijke dimensie van ons bestaan verzorgen een levensnoodzakelijk gegeven is.
De conferentie beoogde niet volledig te zijn maar een deur te openen om een zo breed thema als geestelijke kwetsbaarheid volop ruimte en perspectief te geven. Om het niet langer gevangen te houden in éénduidigheid maar het vleugels te geven door vanuit meer invalshoeken naar hetzelfde te kijken. Door een trans-disciplinaire omkadering kunnen thema’s die eraan raken breder en rijker worden belicht en we zijn dan ook dankbaar dat de sprekers die meewerkten geëngageerd hun bijdrage leverden.
Lees verder »
