Gepubliceerd op 7 januari 2024 door Willem
Voor de meesten van ons zijn ze voorbijgegaan aan ons. Zonder enig spoor achter te laten.
Wat we niet gezien hebben hebben we ook niet gemist. Toch?
Elk jaar passeren ze, zoekend, volgend en vindend.
Als afsluiting van en gelijktijdig de weg openend voor.
Drie wijzen, drie weet-hebbenden van, drie richtinggevers aan, drie manieren om een weg te gaan die voor je open ligt. Een weg die niet leidt naar een driesprong maar een weg die ontstaat uit de samenvloeiing van drie wijzen van.
Daar waar drie bij-één komen, de vier ver-volledigen, waar het ledige gevuld wordt met, temidden waarvan in het centrum de quintessence, de zich-zelf bewust geworden mens, zich weet te ontwikkelen.
Alles in deze wereld manifesteert zich onder invloed van een serie kosmische wetmatigheden waarbij telkens drie principes, drie krachten, drie wijzen, drie eigenschappen zich met elkaar verbinden.
Deze drie zijn werkzaam op allerlei niveau’s, op allerlei schalen, in allerlei milieu’s, binnen allerlei groepen, binnen allerlei werelden, binnen allerlei rijken, binnen alles wat we kunnen onderscheiden.
Alle culturen op deze wereld, alle religies, alle godsdiensten, zij allemaal erkennen deze werkzaamheid van de drie. Ook al geven zij ze allemaal andere namen.
Daarom als wij het idee hebben dat we in een gepolariseerde wereld leven.
Dat wij voortdurend tegenover iets of iemand staan of komen te staan door de standpunten die we hebben of innemen.
Dan is de boodschap duidelijk en hoeven we niet veel verder meer te zoeken.
We zijn het zicht op de derde verloren.
De betovering is ons ontvallen.
Het sacrale heeft zich (noodgedwongen ?) teruggetrokken.
We hebben de werkelijkheid teruggebracht tot een dualiteit waarbij we zijn gaan geloven dat we moeten kiezen voor en tegen.
Dus tegen ziekte en voor gezondheid. Voor vrede en tegen oorlog.
Tegen onbeschaafdheid en voor beschaafdheid. Tegen de natuur en voor cultuur.
Tegen slecht en voor goed.
Moet ik zo nog even doorgaan?
De drie wijzen, elk jaar weer, wijzen naar dat ene principe in ons dat in ons geboren kan worden en zicht geeft op het herkennen en terugvinden van die ene kracht die de beide opnieuw kan verbinden.
Het is het erkennen van de werking van de kosmische wetmatigheden, de krachten die ons ver te boven gaan, maar wel al onze levens bepalen, de achting voor deze krachten die maakt dat we op een evenwichtige wijze bv. natuur en cultuur met elkaar kunnen verbinden. In de achting van dat principe vinden we de weg terug die ons kan helpen een beter, evenwichtiger klimaat te laten ontstaan voor onze manier van samenleven met elkaar waar alle culturen en de hele natuur in harmonie uitdrukking kunnen geven aan de krachten die door hen tot uitdrukking wensen te komen. Wensen die daardoor tot werkelijkheid worden.
Conflicten van welke aard ook, kunnen beslecht worden, wanneer een ieder bereid is in de schoenen van een ander te gaan staan zodat begrepen wordt vanuit welk standpunt de ander de wereld beziet. Enkel een derde, die daar “boven” staat, kan je helpen om uit je schoenen te stappen, letterlijk je standpunt te verlaten. Vanuit stand in beweging te komen, naar de overkant te varen, over de aangereikte brug, om daar in andere schoenen een nieuw standpunt te leren kennen.
Eenmaal terug heeft zo’n reis je compleet veranderd.
Wat het je geeft is de ervaring dat met een derde kracht binnen je bereik, als eigen nieuwe mogelijkheid, je zelf in staat bent om meningen en standpunten in harmonie te brengen met de meningen en standpunten van anderen waarmee je leeft omdat je de subtiele werking van iets sterkers dan je zelf in je zelf ruimte geeft.
Een andere manier om te zeggen dat je de geest, als derde, in je eigen lichaam en ziel de ruimte geeft zich te manifesteren.
Daarom begon voor heel oude culturen, hun nieuwe jaar zo rond wat we nu 6 of 7 januari noemen.
Dat zijn twaalf dagen nadat de zon uit haar dieptepunt de weg omhoog terugvindt en vanaf het moment van de winterzonnewende weer omhoogklimt.
Vanaf ongeveer 24 december wordt dit klimmen weer zichtbaar, reden om dat symbolisch te verbinden met de geboorte van dat licht.
Twaalf dagen afstemmen op en daarna in de resterende 354 dagen kan de mens dan uitdrukking geven aan deze krachten middels de vier elementen die de aarde hem ter beschikking stelt.
Dat doet hij onder leiding van een tweetal kosmische krachten die hem daar bij leiden.
Een zon die gedurende die tijd langs twaalf beelden kruipt en twaalf grondthema’s aandraagt voor al die nieuwe composities die op het programma staan en een maan die in haar twaalf rondes van 29,5 dag rondom de aarde de patronen aandraagt die nodig zijn voor de uiteindelijke vorm waarin de elementen zich vertonen.
De zon geeft zicht op de ideeën, de maan brengt de elementen in de juiste conditie zodat de mens en de natuur op deze planeet ermee aan de slag kan om er een nieuwe uitdrukking, een nieuwe schepping, aan te geven.
Samen, mens en natuur, scheppen in harmonie. Geven vorm aan de ideeën die vanuit de kosmos tot ons komen.
Schept de mens daarentegen zijn eigen ideeën, dan schept hij op.
En daardoor dreigt alles op de schop te gaan.
Maar dat hoeft niet als we de drie in ons laten werken.
Als we ons weer laten betoveren door de ideeënwereld.
Als de inspiratie van de drie wijzen weer ons deel wordt.
Ons doel wordt.
© Willem
vanuit Huize Poustinia
7 januari 2024
Gepubliceerd op 6 januari 2024 door Huguette
deel vier van het blog “Veertig jaar Poustinia”
Huize Poustinia en wat er zoal aan voorafging
Draden weven tot een weefsel.
Na vele maanden neem ik de draad weer op van het verhaal dat ik rond de verjaardag van 40 jaar Poustinia begon te schrijven
Een schrijven dat onderbroken werd door het zo creatief mogelijk inspelen op de verbouwing van de keuken die tijdens de maanden van de voorbije herfst veel aandacht vroeg. Vooral omdat ik dit deed in combinatie met gasten ontvangen, het werk in de tuin nauw opvolgen en andere reeds eerder genomen engagementen nakomen.
Alles wat ook onverwachts in huis door het komen en gaan van gasten gebeurt vraagt ook tijd voor dialoog, samen afstemmen op en vooral samen bevoelen van wat door dialoog en afstemmen spontaan in beweging komt en in samen vieren zijn weerklank vindt.
Zo miste ik de rust om mij op dit schrijven te concentreren wat in de stille dagen van de heilige nachten weer mogelijk is.
Schrijven leef ik niet als een mentaal proces maar een zeer organisch proces dat ik al schrijvend onderga, niet wetend waar ik zal uitkomen en hoe de verhalen zich zullen aaneenrijgen en wat zich zoal toont terwijl het verhaal zich weeft. In rust en afstemming. Vrij van indrukken. Tijdloos.
Zo onderga ik samen met de lezer het proces van een verhaal dat ontstaat en zich beetje bij beetje opbouwt en uiteindelijk de bouwstenen laat zien waaruit deze werking is ontstaan. Als een weefsel op een weefgetouw.
Even terug naar het begin: Daar waar de draad ontstond, de rode draad van het verhaal, het verhaal van de bron, het aangeraakt zijn door het onuitsprekelijke aanwezige leven, verborgen achter de dingen en belevingen van elke dag. Dat vraagt om een stilhouden, een stilvallen, een stil worden. Wat niet betekent niet in beweging zijn, integendeel, het is ruimte laten om zoveel mogelijk in te spelen op de beweging die zich van binnenuit toont als respons op.
Dit was en is het uitgangspunt van hoe we hier op deze plek leven. Schijnbaar verstild, wezenlijk vol beweging.
Aangeraakt en bewogen zijn we doorheen de jaren letterlijk steeds meer in beweging gekomen en naarmate we reëel over bouwstenen beschikten bouwden en verbouwden we. Het gaat om een bewogen zijn dat in alle dimensies van het mens-zijn doorwerkt.
Van materieel, psychologisch tot spiritueel. De beweging zelf sluit niets uit.
Ook in de zin van niets menselijks is mij vreemd. Met dit laatste voluit te leven hadden en hebben we onze handen meer dan vol.
Zonder hierbij de bron uit het oog te verliezen en in een weten te vertoeven dat verder reikt dan we als mens met ons beperkt verstand kunnen omvatten.
In beweging komen en verwondering kunnen niet los komen van elkaar, het ene voedt het andere. We zijn gedurende de voorbije jaren vaak verwonderd geweest over hoe de dingen aan ons gebeurden en deze verwondering zorgde ervoor dat we het in beweging zijn niet onderbraken ondanks soms moeilijker momenten van niet weten en twijfel. Om mettertijd te ontdekken en te leren dat deze twee, niet weten en twijfel, het besef voeden deel uit te maken van een veel groter geheel. Dat het wezenlijk niet om uitvinden gaat maar om participeren aan. Wat zonder overgave niet lukt.
Een besef dat leidde tot het gevoel geleid te worden en in het ontdekken van een leidraad, vertrouwen te putten om iedere ervaring als een leerervaring te leven wat iets anders is dan ze ondergaan.
In deel twee (https://www.poustinia.be/2023/07/) vertelde ik in het kort het verhaal van wat voorafging aan het moment van herkenning bij de bron en welke inspiratiebronnen we aanboorden om te exploreren hoe door de tijd, 40 jaren lang, vorm is gegeven aan een leven vanuit de bron.
Zo raakte ik ook even aan de studie van oude bronnen zoals bijvoorbeeld ook het ontstaan van het monastieke leven. Waaruit het ontstond en wat het voedde.
Het was geenszins onze bedoeling om hier zoiets als een klooster te beginnen. Eerder een plek te creëren waar herbronning en in de wereld staan elkaar bevloeien. Doch dit wel te realiseren op basis van ritme en maat, zoals de natuur en de kosmos ons spiegelen. Door een manier van werken en samenleven te ontwikkelen, die helpt om bij de bron te blijven en tegelijk door het werk van onze handen met twee voeten op de grond te blijven.
Het werk van elke dag, zelfvoorziening en handenarbeid vormden de basis en inspiratiebron van alles wat we ook hier deden en doen.
De plek moest ook een naam krijgen en ons bezinnend over een naam werd het ons ook duidelijk dat die naam de lading moest dekken van wat we hier leven en doen en dat hij tegelijk ook in verschillende talen goed moest klinken. Zodat de naam niemand buitensluit omdat hij niet uit te spreken is of geen universele betekenis heeft. Een niet voor de hand liggende keuze, die uiteindelijk uitmondde in de naam Poustinia.
Geïnspireerd door een boek geschreven door Catherine de Hueck Doherty, geboren in Rusland: Poustinia: Encountering God in Silence, Solitude and Prayer.
Poustinia is een Russisch woord voor woestijn. Een poustinik is een man of een vrouw die alleen leeft maar niet geïsoleerd. Hij is altijd bereid om iemand te ontvangen en eten te geven. Het Russische woord voor eenzaamheid betekent oorspronkelijk ”aanwezig zijn bij iedereen”.
In de traditie van Rusland ging een poustinik na de zegening van een mentor als een pelgrim op stap, net zolang tot hij naar een dorp werd geleid waar hij aan de ouderen van het dorp de toelating vroeg om zich daar in een Poustinia, een kleine houten hut, te vestigen.
Dit werd hem zelden geweigerd omdat het dorp blij was met iemand die altijd aanwezig was en tijd had om een handje toe te steken, waar nodig, of om een luisterend oor te bieden of om iemand te ontvangen die nood had aan herbronning of herkenning voor wat hij doormaakte.
Hij is geen kluizenaar en leeft niet afgesneden van, is oproepbaar en komt in beweging waar nodig.
Deze basisinstelling van verstilling in functie van een meer afgestemd in de wereld staan, raakte ons omdat we het gevoel hadden naar deze plek geleid te worden en dat de boer die het huis verkocht instemde met de bestemming die we aan zijn ouderlijk huis wensten te geven. Waarvan hij zei dat ze in overeenstemming was met de toewijding waarmee zijn ouders hier altijd hadden gewerkt en geleefd. We wilden de wereld niet achter ons laten doch integendeel als volledig mens inspelen op wat er in de wereld aan de gang is en wat het met een mens zoal doet.
Vooral gefocust op de vraag: hoe er respons op geven zonder jezelf te verliezen. Wat zonder leerproces niet lukt.
“Fouten maken is niet erg. Het betekent niet dat je faalt.
Integendeel. Fouten laten zien wat je kan doen om niet te falen.”
Ibrahim Malouf
We kozen deze naam en stelden ons volledig open voor wat hier spontaan zou ontstaan. We streefden niet naar een kopie van een leven dat Catherine de Hueck Doherty beschreef maar stelden ons, geïnspireerd door de naam en zijn oorspronkelijke betekenis, open voor wat hier op deze plek mogelijk was en is en dit met de mogelijkheden waarover we beschikten en beschikken.
We wilden ons ook niet beperken tot één levensvisie of één bepaalde vorm van spiritualiteit en openstaan voor de diversiteit van het menselijk zoeken naar zingeving en de verschillenden vormen van belevingen die mensen hierbij ervaren.
Om boven alles dialoog en ontmoeting centraal te stellen. Het bewust leren van elkaar, het niet vastleggen in concepten wat niet kan worden gevat.
Het juist volop laten bestaan en de verwondering over het onuitsprekelijk wonder van het leven levendig houden.
Een spiritualiteit leven, of zoektocht naar zingeving die niets uitsluit en niets vastlegt maar voortdurend in beweging blijft, van perspectief durft te veranderen met een open venster op de wereld en de tijdsgeest.
Dit alles leidde tot een universele kijk op de mens, het leven en het werk en vooral ook het gehele welzijn van de mens en wat daartoe bijdraagt en niet in het minst op het geestelijk welzijn van de mens.
Een hele opdracht die zich onophoudelijk vernieuwt en ook het durven veranderen niet uitsluit.
Uiteindelijk kozen we voor een leven, gedeeld met gasten die komen en gaan en hun verhaal kwijt kunnen, hun zoeken kunnen bevragen en hun levensmap leren lezen als een leidraad om zich verder te oriënteren op hun levenspad.
Zo groeide Poustinia mettertijd tot een plek van ontmoeting van mens tot mens. Ook in het werken met groepen stond de menselijke beleving centraal.
Duiding ontstond naarmate de individuele beleving gekaderd werd in een breder verband. Een verband dat we graag benoemen als de levenswetten kennen die het hele leven op aarde en in de kosmos sturen waar geen enkel levend wezen aan ontkomt. En zich verdicht in de vraag: hoe als mens met deze wetten in resonantie leven en vooral hoe je door deze resonantie gevoed en geïnspireerd, geest en materie als onverbrekelijk één kan beleven en vorm geven.
“Ieder moment en iedere gebeurtenis van het leven van een mens plant iets in zijn ziel.”
Thomas Merton
In dit perspectief, zo treffend verwoord door Thomas Merton, werd en is alles wat we hier samen met anderen leven een aanleiding om stil te staan bij wat het leven en het leggen van verbinding dient en wat het in de weg staat.
Een andere manier om te zeggen dat handenarbeid en reflectie hand in hand gaan en dat we voortdurend ook bevragen hoe deze twee elkaar schragen.
De bronnen die we in het begin als inspiratiebron leefden namen we mee als draden om mee te weven, ons niet blindstarend op de draden maar op wat zich onderweg op deze wijze al wevend met het weefsel verweeft en zo openden zich nieuwe perspectieven, het oude in een nieuw licht, diepe waarden in een hedendaags vorm geleefd en gedeeld.
We kijken nu terug op vele groeifasen, momenten in het weefsel van creatieve doorbraak, nieuwe verbanden die oplichtten en die zich verweven met.
Wat Poustinia nu belichaamt is een verwevenheid van waarden waarvoor we bewust kiezen, van groeilijnen die we verder vorm wensen te geven, van inzichten die ons voeden, het benoemen van perspectieven die zich steeds verbreden en bovenal het leven van ontmoetingen met anderen op basis van uitwisselen van ervaringen die zich verdichten tot inspiratie die om integratie vraagt. Integratie in de zin van: voor dit alles een vertaalslag vinden voor het leven van elke dag.
Een opdracht die raakt aan de bron van leven, die nimmer stopt met vloeien.
Ze is deel van wie we zijn en wie we worden en van wat ons beweegt en doet bewegen.
Over het vinden van die vertaalslag gaat dit verhaal, dat wordt vervolgd.
© Huguette
6 januari 2024
de andere verhalen behorend bij dit blog vind je hier
