Leven naar of voor een patroon
De zon wandelde vandaag het beeld binnen van de Vissen. Het laatste beeld van de dierenriem. De voltooiing van wederom een jaarcyclus.
Vandaar dat het beeld van de terugkeer verbonden is hiermee.
Het grote thuiskomen.
Na negen maanden in een oceanische toestand verkeerd te hebben, worden we geboren doordat de navelstreng wordt doorgeknipt. Van een toestand van al-één komen we alleen ter wereld weliswaar met onze moeder in de buurt (als alles goed gaat), maar toch.
Sommige mensen beschouwen het dan startende leven als één grote zoektocht naar dat oorspronkelijke oceanische gevoel van daarvoor. Daar in de veilige, warme moederschoot.
Anderen doen hun uiterste best om in dit leven zelf dat oorspronkelijke gevoel nieuwe vormen te laten aannemen. Om hier op aarde een hemel te creëren.
Het is tussen deze twee uitersten in dat de archetypische kracht die uitgedrukt wordt in het oerbeeld van de Vissen, zich beweegt en zich poogt uit te drukken in. Tot manifestatie wil komen. Vormen tracht aan te nemen. Drijvende kracht wordt voor, de grote motivator voor hoe in het leven te staan.
Het creëren van een hemel hier op aarde, in tegenstelling tot het vinden van een hemel hierboven, wat niet meer is dan een projectie van het eerste, wordt zeer krachtig gestimuleerd door een diep aangevoelde werkelijkheid dat mensen onderling meer verbonden zijn dan dat ze verdeeld zijn.
Het is de archetypische kracht van de Vissen, die in elk van ons werkzaam is, die maakt dat we diep van binnen weten dat onze oorsprong voor een ieder dezelfde is.
Evolutiebiologen wijzen dan naar de processen die de foetus in de baarmoeder doormaakt, processen waar het jonge leven snel alle evolutiestadia doormaakt, alsof het daardoor nog even herinnerd wordt aan waar het vandaan komt alvorens zijn individuele taak op zich te nemen.
Het is in de oceaan waar het allemaal is begonnen. Of dat nu een kleine was of een grote.
We hebben water gehapt voordat we lucht hapten.
Ook in de moderne psychologie ontdekt men dat het lichaam alles wat het heeft meegemaakt in datzelfde lichaam opslaat als herinnering.
In de grond zijn we allemaal gemaakt van sterrenstof.
We dragen diep in ons de herinnering van een collectieve oorsprong.
Elk deel van ons, elke molecuul, elke druppel water was eens een onderdeel van een andere levensvorm.
Na zoveel tijd heeft iedereen deel uitgemaakt van wie weet hoeveel verschillende vormen van manifestatie.
Ik krijg een beeld van een boek dat je vasthoudt, optilt, er hard aan schudt en alle losse letters vallen eruit in een grote bak. Even later komt er iemand langs en haalt de letters er één en voor één weer uit, formeert ze in een ander gelid en “schrijft” er zo weer een ander verhaal mee.
En zo ervaart elke letter hoe het is om deel geweest te zijn van weer een ander verhaal.
Die letters moeten elkaar toch heel wat te vertellen hebben als ze in de grote bak liggen af te wachten wanneer ze weer door iemand opgeroepen worden om deel uit te maken van een nieuw verhaal.
Zoals dat gaat met verhalen en beelden, ga eens mee in het volgende beeld.
Tegenwoordig kennen we allemaal dit fenomeen.
Je begint een kort berichtje te typen op je GSM. De intelligentie ingebouwd in het apparaat helpt je door in te spelen op wat je wilt typen en stelt woorden voor die je wellicht wilt gaan gebruiken. Anticipeert op wat komen gaat.
Dit fenomeen neemt op allerlei terreinen toe. Kunstmatige intelligentie, algoritmen enz.
Maar waarom werkt dit?
Dat komt omdat men ontdekt heeft dat aan de basis van dit fenomeen patroonherkenning ligt.
Onze hersenen zijn zo gebouwd dat ze zeer snel op zoek gaan naar herkenbare patronen.
GSM-men, als dat woord juist is, hebben een eigen-aardige gewoonte. Een gewoonte die hen eigen is. Maar aardig is wat anders.
Want nadat je enkele letters hebt ingevoerd, hebben ze de neiging om ZELF al een woord in te vullen. Wil je toch een ander woord gebruiken dan moet je een extra handeling doen, om toch dat te willen schrijven wat jij wilt.
Hier botst patroonherkenning op originaliteit.
Kunstmatige intelligentie werkt omdat we de neiging hebben onze originaliteit uit handen te geven aan een machine.
Omdat we (ons lichaam) in de grond lui zijn (is).
Waarom zouden we nog langer iets nieuws verzinnen of bedenken of als inspiratie tot ons laten komen, als er een programma bestaat dat alles voor ons bedenkt.
Van automaat tot robot tot ChatGPT, tot een geest die wanhopig op zoek is nog contact te krijgen met een brein waardoor hij zich wil uitdrukken.
Het is waar, we zijn met zijn allen uit de oceaan gekropen. Het land op gegaan. Daar zijn we geëvolueerd tot wezens die rechtop gingen lopen. Tot het moment dat we zo ver waren dat een andere werkelijkheid, de wereld van de geest zich wist te verbinden met deze materiële, lichamelijke vorm omdat de evolutie van de hersenen in de mens daar rijp voor was.
En langzaam brak het licht door en zonder dat hij het zich realiseerde deed hij allerlei ontdekkingen. Hij ontdekte het vuur en leerde het in al zijn verschillende uitingsvormen en toepassingen kennen.
Aan de ene kant miljoenen jaren evolutie van de vorm, het lichaam. De levensboom met ons als laatste loot.
Daarnaast de gestadige inwerking van de geest op dat lichaam.
En de langzame versmelting van de twee die daar het gevolg van was. Leidend tot een langzaam ontwakend bewustzijn.
Een cruciale doorbraak.
De mens, met een lichaam dat bezield is met een geest die in hem werkt en zich uitdrukt.
Een driehoek vormend. Perfect in evenwicht als bekroning van de schepping en de schepping aldus naar een hoger plan brengend.
Echter, we staan op een kruispunt.
Dit is de laatste maand. Een cruciale maand. Hierna kan het afgelopen zijn en vallen we weer terug in de grote oceaan en worden we weer onderdeel van een grote chaotische stroming die de kraamkamer is voor een nieuwe levensvorm. De herhaling van een eeuwenoude cyclus.
Of we laten op het eind van deze maand, de nieuwe impuls toe, de Ram, of als je Christelijk georiënteerd bent, Pasen.
De grote jaarcyclus toont ons deze grootse beelden om ons eraan te herinneren langs welke kosmische wetmatigheden de schepping ineen is gezet.
We staan voor een groots conflict.
De patroonherkenning botst op de originaliteit.
We kunnen enkel overleven als we de originaliteit even veel ruimte geven als de patroonherkenning.
En daar is slechts één manier voor.
Originaliteit werkt in ons middels beelden die tot ons komen. Van binnenuit.
Als je een verhaal leest in een boek, ontstaan er vanzelf beelden in je hoofd. Voorstellingen als het ware die je kunt zien.
Als je stil bent kan een hele binnenwereld in allerlei beelden contact met je leggen.
En je op ideeën brengen. Je inspireren. Je enthousiasmeren.
Zet dat eens naast de beelden die van buiten komen middels allerlei schermen.
Die ons “geschonken” worden door anderen vanuit allerlei motieven.
Die ons in een richting willen laten groeien die ons (of hen)uitkomt?
Die ons op ideeën brengt? Hun ideeën. Jouw ideeën?
Elke archetypische kracht kan op positieve of op negatieve wijze zich uiten.
De Vissen als kracht maakt dat we onze individualiteit verliezen ten voordele van het collectief.
Op zijn tijd kan dat een voordeel zijn. Het kan ook als nadeel werken.
Daarvoor zijn we zelf verantwoordelijk te oordelen wanneer het een waar is en wanneer het andere.
Er zijn vandaag de dag echter krachten bezig die sterk de neiging hebben ons in een collectief gebeuren te dwingen zonder dat we genoeg zelf-bewustzijn en zelf-verantwoordelijkheid aan de dag leggen om ons bewust te zijn van de gevaren hiervan.
Het persoonlijke initiatief, de originaliteit dreigt het loodje te leggen.
We leven als maar meer naar de beelden die ons voorgeschoteld (ja voornamelijk middels schotels) worden.
En braaf eten we deze schotels leeg….
O ja, bijna vergeten te vertellen dat de geest ervoor heeft gezorgd dat er een orgaan in ons lichaam geplaatst is dat af en toe een signaal kan geven om ons te vertellen of wat we doen en waar we voor kiezen, of dat klopt of niet.
Diezelfde geest die heel de schepping aanstuurt plaatste dat daar. In het hart van ons lichaam en niet in het hoofd.
© Willem Versteeg
19 februari 2023
vanuit Huize Poustinia.