Op weg naar hartje winter

Gepubliceerd op 20 januari 2023 door Willem

Onze feestdagen worden voor het grootste gedeelte ingekleurd door de godsdiensten waar we ons mee verbonden weten.
Elke religie heeft zo zijn dagen, feesten en vooral redenen om deze dagen in het “zonnetje” te zetten.
Echter in toenemende mate voelen mensen zich alsmaar minder verbonden met allerlei godsdiensten en de daaraan gekoppelde rituelen en gebruiken.
En zo gaat er sluimenderwijs weer een mogelijkheid verloren om je verbonden te weten met.

Religies en de daaraan verbonden godsdiensten waren tenslotte een culturele poging van de mensheid om de oer-verbondheid met het geheel in allerlei vormen tot uitdrukking te brengen.
Deze verbinding te eren en te achten.

We bevinden ons op een beslissend keerpunt.

Aan de ene kant worstelt de mens zich als het ware vrij in het lossen van de banden die te sterk binden en de echte verbinding met het leven in de weg staan.
Aan de andere kant is de nood aan verbinding groter dan ooit.
De eerstgenoemde worsteling om vrij te komen van, toont de behoefte van de mens die zijn eigen wording centraal stelt en de wereld rond hem daarvoor als middel gebruikt.
Het is het puberale standpunt dat de mens wegdrijft van de groep vanwaaruit hij voortkomt. Met als doel een zelfstandig levende mens te worden.
Het daarop volgende stadium van de volwassenheid confronteert de mens, dat op zich zelf staan geenszins wil zeggen dat hij zich kan losmaken uit het grotere geheel.
Doet hij dat wel, dan valt hij terug naar de puberale status die koste wat kost zijn eigen wil zal doordrijven.
Het leven zelf zal hem dan leren dat wie niet wil luisteren zal moeten voelen.

Volwassenheid die wil uitgroeien tot wijsheid legt zich neer bij het besef dat vrijheid de resultante is van het besef dat wanneer men zich vrijwillig onderwerpt aan de grotere wetmatigheden binnen de schepping, deze acht en eert, men vervolgens door de geest geïnspireerd, zich creatief kan uitdrukken en de wetmatigheden als instrumenten leert te hanteren om langs die weg medeschepper te worden van een nieuwe wereld.

Lang geleden toen de mensheid nog niet in de luxe leefde zoals we die nu kennen, gebeurde het elk jaar weer opnieuw dat hij zich tegenover krachten wist staan die hem ver te boven gingen.
Zeer talrijk daarom waren de rituelen en gebruiken die uitdrukking gaven aan de hoop en de verwachting om deze confrontatie met die krachten te overleven.
Een ieder van ons heeft voldoende verbeeldingskracht om zich voor te stellen wat ik hier bedoel.
Naast al deze rituelen leerde de mensheid langzaam aan ook om met behulp van de natuur, denk aan de ontdekking van vuursteen bv., ontdekkingen te doen die hij toepaste om zijn bestaan “aangenamer” te maken.
En zo heeft hij een lange weg afgelegd waarin hij zich steeds verder bevrijdde uit een “vijandige omgeving”.
En hoe meer zijn kracht en zijn vermogen tot handelen en reageren op toenam, hoe meer hij dacht dat zijn macht toenam en hoe sterker hij zich zelf ging zien als meester op aarde.
En zo ging hij op weg naar zijn kantelpunt. 

Volwassen worden of de puber blijven die graag zijn eigen gang gaat.

Lang geleden vierden de oude culturen die onze contreien bewoonden in het putje van de winter, op een kruiskwartdag, dat is het punt dat ligt precies tussen de winter-zonnewende en de lente-evening, een belangrijke gebeurtenis.
Het was het moment in het jaar dat men tegenover één van de grootste krachten stond die op Moeder Aarde werkzaam staan.
De winter.
Deze ouden culturen, de Kelten, vierden daar hun feest Imbolc.
Op of rond de eerste en tweede februari.
Van oude korenschoven werden poppen gemaakt en deze werden geofferd aan de lichtgodin die tevens over de vruchtbaarheid regeerde.
Op haar rekende men, juist op het moment dat elk streepje leven, aan een onzichtbaar draadje hing en dreigde verloren te gaan gedurende de koudste tijd van het jaar.
Als men pech had, waren de voedselvoorraden uitgeput. Bracht de jacht nauwelijks iets op. Had men enkel nog elkaar.

Een vuur, elkaar en de hoop dat het grotere hen goedgezind zou zijn in de dagen die kwamen…

De ouderen in hun cultuur kenden, omdat het leven het hen had geleerd, wat ik hierboven beschreef en wat een korte omschrijving is van wat ook wel eens het beeld van de Waterman wordt genoemd.

Volwassenheid die wil uitgroeien tot wijsheid legt zich neer bij het besef dat vrijheid de resultante is van het besef dat wanneer men zich vrijwillig onderwerpt aan de grotere wetmatigheden binnen de schepping, deze acht en eert, men vervolgens door de geest geïnspireerd, zich creatief kan uitdrukken en de wetmatigheden als instrumenten leert te hanteren om langs die weg medeschepper te worden van een nieuwe wereld.

 

De Waterman, het beeld stelt een mens voor die een grote kruik op zijn rug draagt,
gevuld met water.

Maar het betreft hier levenswater dat hij uitgiet voor hen die er naar dorsten.
Het levenswater is het symbool van zijn vermogen om zijn denken, zijn innerlijke vuur, zo te gebruiken dat hij zich met zijn geest richt naar de andere wereld en daar peilt.
Zich middels die wereld te laten leiden, omdat hij die wereld ootmoedig benadert.
Zich daaraan wenst en weet te onderwerpen om vervolgens de opgedane inspiratie die hij in zijn kruik heeft verzameld, uit te schenken aan hen die daar om vragen.

En omdat de ideeën niet van hem zelf komen, zijn ze origineel, nieuw, revolutionair, visionair. Daardoor bevrijdend en vernieuwend met als gevolg dat de mensen in hun  toepassing ervan zich verbonden weten met, omdat de ideeën telkens op het geheel zijn gericht. 

Levenswater, als het niet vast gehouden wordt, wel eigen gemaakt door er van te drinken, maar niet eigen gemaakt door het vast te houden, wil verder stromen en een ieder voeden die naar de stroom toekomt.
Door enkel te drinken van en het water verder te laten stromen voor een ieder die na hem komt, weet men dat het water uiteindelijk terug thuis komt in de grote oceaan.
Om vervolgens daar vroeg of laat, weer te verdampen, zijn echte thuis op te zoeken, daar verzadigd te worden van nieuwe ideeën en impulsen die opnieuw uitgestort zullen worden over de aarde in een eeuwige kringloop.

Het is dit beeld dat in dit tijdsmoment tot ons komt en waar rond we kunnen vieren.

Als we de weg gaan om elkaar op te zoeken en te delen wat ons verbindt.

De Christelijke traditie heeft dit gebeuren naar zich toegetrokken en er een Maria feest opgeplakt. Maria Lichtmis.
Maar de Egyptenaren, lang voordat er zoiets als Christendom bestond, kenden hun korenschoven-poppen die ze offerden aan Isis, hun vruchtbaarheids leidsvrouwe.
De Ieren vieren nog altijd het feest verbonden met hun leidsvrouwe Brigit.
In IJsland liepen de vrouwen drie rondjes rond hun huis en nodigen de zonnegod uit om binnen te komen in een aangepast ritueel.
Dat het als een erg belangrijke tijdsmarkering gold, kan men zien aan de oriëntatie van cultusplaatsen. Bijvoorbeeld in Meath (Ierland) is de binnenste ruimte van de “Dumha na nGiall” perfect geligneerd op de richting van de opkomende zon op Imbolc en op Samhain.

Altijd en overal zullen er mensen zijn die eren, achten en vieren.

Trouwens acht en vier is twaalf en zo zijn we weer rond (de tafel).

 

© Willem Versteeg

20 januari 2023

de dag dat de Zon het beeld van de Waterman binnenwandelt.

 

 

 

Een van de vergeten feestdagen

Gepubliceerd op 2 februari 2022 door Willem

 

In eerdere verhalen die ik heb verteld heb ik eens stil gestaan bij de oorspronkelijke feestdagen. 

Althans bij die feestdagen die minder verbonden zijn met heersende culturele of godsdienstige stromingen, maar terug gaan naar een tijd dat de mens veel sterker verbonden met de hem omringende kosmos zijn verbondenheid met en afhankelijkheid van, in feesten tot uitdrukking bracht.
Want daarom feestte en vierde men al sedert mensenheugenis.
De relatie tussen zon, maan en aarde, waarvan al het leven op de planeet volledig afhankelijk was en is, gold als uitgangspunt.
Daaraan gekoppeld een oeroud fenomenologisch feit, de levendige ervaring van wat er zich zoal afspeelde in het leven van alledag; of eenvoudig gezegd – de kennis van wat er in de lucht hing.

De oeroude symbooltaal die zijn weerslag terugvindt in de beeldencyclus die tot ons gekomen is als de symboliek van de zodiac is in wezen een prachtige beeldentaal van alle opgeslagen kennis en wijsheid van alle eeuwen die de mensheid van vroeger heeft verzameld.
De beeldentaal van de zodiac gaat terug op het oerkruis dat vier heilige momenten in het zonnejaar markeert die ons de bijzondere relatie toont tussen de aarde en de zon.
Vier momenten worden gemarkeerd waarop de mens heeft ervaren dat er iets heel speciaal in de lucht hing.
Elke maand observeerde men dat de sfeer veranderde en zo ontstond een heel beeldenboek waarbinnen men een twaalftal heel eigen sferen herkende die elk hun eigen beeld en betekenis tot uitdrukking brachten en zo in evenzovele symbolen en rituelen werden gevat.

Laat ons eens focussen op één van de kwartieren van het zonnejaar.
Neem de wijzerplaat van de oude klok als uitgangspunt en richt je op de periode links onder, van zes uur tot negen uur. Dat kwartier van het zonnejaar.
Een periode waarin we zien dat de levensenergie vanaf zes uur, 21 december in het jaar, de opstijgende tendens aanvat. Op weg naar haar punt waarop ze als het ware haar kop boven de grond steekt, negen uur, 21 maart in het jaar, als je een denkbeeldige lijn trekt als horizon door de negen en de drie. Alles daarboven is dag, alles daaronder is nacht.

We zoomen in op dit kwartier en zien dan gedurende die periode dat de levenssfeer vooral gedomineerd wordt door drie beelden. Steenbok vanaf 21 december, Waterman, vanaf 20 januari en Vissen vanaf 21 februari.
Drie beelden die werken vanuit de drie elementen aarde, lucht en water.
Drie beelden die de levensenergie vanuit de diepte mobiliseren in de richting van de manifestatie die vanaf 21 maart gestalte gaat aannemen.

Wel in het midden van dat kwartier, in het midden van de winter, valt de datum 1 en 2 februari. Dat is hartje Waterman.
Vanwege het naijleffect in de atmosfeer is de winter hier qua temperatuur op zijn koudst.
Dit is op een andere wijze midwinter.

De mensheid heeft aangevoeld dat in deze periode, waarin drie elementen sterk op de voorgrond treden, hij zelf het element dat ontbreekt, of beter gezegd meer op de achtergrond in het verborgene speelt, naar buiten moet uitdragen om de vier bijeen te brengen. Dat is het element Vuur dat in deze fase “ontbreekt”.

Steenbok dat de Aarde als element binnenbrengt, Waterman met Lucht en Vissen met Water, roepen de mens op zich wezenlijk met het element Vuur te verbinden deze dagen.
En wat blijkt; aan dit oeridee hebben alle latere culturen op hun eigen wijze uitdrukking gegeven.

Hoe mooi is het dan niet dat ik vandaag van mijn schoondochter, die sterk verbonden is met de Waterman, een aantal foto’s krijg die tonen hoe ook zij met haar man, mijn zoon, hun dochter, mijn kleindochter Linde, inwijden in dit oeroude beeld opdat zij zo jong mogelijk deelachtig kan worden aan dit unieke principe.

De Kelten vierden rond dezer dagen Imbolc, de oude Ieren kennen deze dagen als het feest van de vuurgodin Brigid.
In katholieke huizen wordt hier en daar nog een licht naar buiten gedragen.
Men spreekt van Maria Lichtmis. 

Het licht dat met de Kerst geboren en ontstoken werd, mag, nee moet nu naar buiten, aan het werk gezet, om Pasen straks mogelijk te maken.

En wij als mensheid spelen daar een actieve rol in als we die rol willen herkennen en erkennen.
Door in het “putje van de winter” het licht naar buiten te brengen, wordt er ook van binnen diep in je zelf iets klaargezet dat bepalend wordt voor de komende cyclus.

 

 

De Watermankracht komt in beweging.

Vaak wordt gedacht dat het water van de Waterman uit zijn kruik stroomt voor de dorstigen. Dat het over water gaat. Maar het is een lucht-beeld hetgeen wil zeggen dat het hier ons denken betreft.

Maar we dienen het te verbinden met de diepere verborgen kracht van het vuur dat in dit kwartier van het jaar diep verborgen in de grond sluimert, wacht, om opgestuwd te worden, naar boven te komen en als een bron opgevangen wordt en uitgestort wordt in de vorm van geestkracht. Van geestelijk enthousiasme dat anderen inspireert en in beweging zet.

Want de drie beelden tonen dat het juist dit element is, het vuur, dat in dit jaar-kwartier “ontbreekt”.

Het is aan ons, de mensheid, deze kracht die sluimert in de Waterman, naar boven te werken, uit te drukken. Deze kracht van de verbeelding, de imaginatie die ons in het diepst verbindt met de geesteswereld, te tonen opdat een ieder herkent wat hier in werkzaam is. 

De Waterman is een lucht teken. Lucht is verbonden met het mentale aspect. 

Maar hier verbindt het mentale aspect, het denken binnen de mens zich met zijn diepst verborgen krachten.
De Waterman, als introvert teken, beleeft het denken als gericht zijnde naar binnen, naar de diepte, naar het onbekende, het nieuwe, de wereld van de inspiratie, de geest.
Daarin zit zijn concept van bevrijding.
Alles wat knelt omdat de vorm niet meer van vandaag is, moet aan de kant, hij effent de weg voor het nieuwe en is en wordt daardoor de revolutionair genoemd. 

Hij is ook de mensenverbinder, want als er iets is dat ons allen verbindt, dan is het wel het element lucht dat wij allen gebruiken en dat wij allen met elkaar delen. 

Maar opnieuw, naar binnen. De innerlijke kwaliteit van lucht komt hier naar boven. 

Dan zien we dat wanneer het vuur ontstoken wordt in de lucht zij geëlectrificeerd wordt. Geïnjecteerd met geestkracht waar de vonken van af vliegen als het ware.

Deze geest wil, moet en zal naar buiten treden. Desnoods als bliksem met donderend geraas soms.

 

 

2 februari 2022 of 2-2-2022 (veel tweeën)

 

© Willem Versteeg

Winterse overpeinzingen rondom verbeeldingskracht

Gepubliceerd op 24 januari 2022 door Willem

 

Natuurlijk was het mijn bedoeling om rond de 21e januari van de partij te zijn, maar je hebt niet alles in de hand.
Het is nog 14 dagen wachten op de nieuwe jaarlijkse impuls van zonnekracht die een ieder op zijn of haar verjaardag ten deel valt, zonnekracht die we nauwelijks zagen de afgelopen dagen en die mijn lijf juist nu goed kan gebruiken want het stelt momenteel niet veel voor.
Ik weet weer eens waar sinussen zitten en hoe dat voelt als ze vol zitten.
Dat doet me direct aan cosinussen en tangens denken maar die ik heb ik nog niet kunnen terugvinden in ons lijf.
De keel is ook niet bij de les, bronchiën liggen overhoop.
Het lijkt verdacht veel op een wintergriep en die geef ik maar de schuld van mijn laattijdigheid.
Het is geenszins een gehengel naar medeleven. Ik weet dat velen rond de 21e van de maand mijn blog verwachten en ik wil graag op tijd zijn; het is tenslotte aan het uitgroeien tot een soort ritueel.
En rituelen ontlenen hun kracht aan hun ritme en regelmaat.
De derde R verwijst naar reinheid in de betekenis van juiste afstemming op.
En zo komen de drie R-ren uit de oude opvoeding van mijn kindertijd even om de hoek kijken.
Eén van de vele driehoek-principes waarvan het leven vol zit, voor wie zoekt naar zin en betekenis.

Er hangt een lage zon aan de hemel die de velden voor mij doet zweten.
Het weer gedroeg zich vreemd, heel vreemd gedurende de afgelopen tijd.
Sedert ik hier woon volg ik het weer nauwgezet en mijn aandacht gaat in het bijzonder uit naar de periode van de Twaalf Heilige Nachten.
Ik volg dan de tendens die zich toont vanaf de Kerstnacht tot en met de 6e januari.
Het gaat niet om typische weerfenomenen in de zin van of er veel mist hangt of dat het regenachtig is.
Ik zoek naar een tendens zo in de trant van hoe beweegt de temperatuur zich gedurende die dagen. Als je die in een grafiek uitzet, welk soort lijn zie je dan. Een redelijk gelijklopende lijn? Of één met veel wisselende golven en grote uitschieters.
Je kunt die dan naast de gemiddelde temperatuursverwachting leggen die hoort bij de streek waarin je woont.

In vroegere tijden hanteerde men dit principe om een idee te krijgen hoe het weer voor het nakende jaar er uit zou zien.
In oude tijden kon men enkel voortgaan op de eigen waarnemingen en overgeleverde kennis uit verre tijden.
Er ligt een bijzonder principe aan ten grondslag.

In het begin van elk proces ligt in het klein als een soort opgerolde slang, de grondslag besloten van het zich in de toekomst ontvouwende proces.

Grondslag, besloten, ontvouwende, proces.
Vier woorden die je vooral als beeld voor je geestesoog moet laten werken.

Het heeft iets weg van het idee dat in het zaad van een boom, een eikel bijvoorbeeld, het complete plan schuil gaat van de volwassen boom.
De mens is in staat om met zijn verbeeldingskracht, daar is niets magisch aan, een beeld op te roepen van een volwassen eik terwijl hij een eikel in zijn hand houdt.
In het innige samenwerken van de vier oerelementen kan het zo zijn dat dat beeld in de tijd gestalte krijgt als alles “goed” gaat.
In het beeld dat je in jezelf gewaarwordt, valt de tijd weg. Daar is de eikel in je hand en als je je ogen sluit kun je het beeld van de volwassen boom als heel prominent aanwezig zien en voelen.
In de embryonale fase die we zelf in de baarmoeder van onze moeder hebben doorgemaakt verloopt een soortgelijk proces.
In potentie ligt alles daar in het gecombineerde DNA klaar voor een nieuw lichaam met al zijn typische eigen-aardig-heden.

Overal in de natuur vinden we dit beeld terug.
Het begin draagt de voorafschaduwing in zich van de toekomst.

We spreken daarom ook van ont-wikkel-ingen, ont-vouw-en, open-baren.
Als we daar ernstig bij stil staan zou dat betekenen dat de uitkomst ( het komt uit – zie je wel) van iets, meer bepaald wordt door de eerste idee dan dat er zich in het ontvouwende proces nog ruimte is voor verandering of aanpassing.
Heeft daarom het gezegde: “Weet waar je aan begint” soms zo veel betekenis?
Zou toekomst dan meer te maken hebben met de simpele manifestatie, het manifest worden van wat reeds was. En betekent “was” niet gewoon een groeiend “is”.
Het gaat dus om “is”.

Het eerste begin. De start van iets. Het idee dat binnenkomt.

Want laten we werkelijk oprecht bescheiden zijn.
Ideeën zijn nooit van ons zelf. Wij ontvangen iets en geven slechts door en spelen slechts een rol van betekenis in de manifestatie van het idee. Zoals de vier elementen in de natuur doen met de eikel.
Als ik een kind verwek doe ik in wezen niet veel anders dan de chromosomen die ik van mijn ouders kreeg, doorgeven aan een nieuw te vormen lichaam die een nieuw wezen omkleedt dat het idee had te incarneren.
Ik maak zelf niet veel.
Ik ben de getuige van een eeuwig proces van ontvangen en doorgeven.

Waar ik wel controle over heb is dat ik zelf kan bepalen aan welke gedachte of welk idee, ik aandacht geef. Welk idee ik , zogezegd, tot de “mijne” maak.
En die aandacht heeft dan betrekking op of ik bereid ben te onderzoeken waar het idee vandaan komt.
In de zin van het onderscheid te leren maken tussen welke ideeën werden er door mijn opvoeding of omgeving in mij geplant.
Me bewust te worden van de neiging ideeën een persoonlijke handtekening te geven.

De mannen die het verdrag van Versailles in 1919 in Parijs samen ondertekenden gaven uitdrukking aan een idee.
De Eerste Wereldoorlog beëindigen. Vrede sluiten.

Was het maar waar.

Hun grondmotief was voortgekomen uit een oordeel, een veroordeling, wraak speelde mee.
Maar het werd verkocht als een vredesvoorstel.
Het bleek, zoals de Duitsers het aanvoelden, tot een Dictaat.
En daardoor ontvouwden zich de langzaam zichtbare consequenties die uiteindelijk leidden tot de Tweede Wereldoorlog.

Ideeën dienen zich te verbinden met zuivere motieven.

Daarvoor heeft de mens de kracht en het vermogen van de Waterman-energie nodig.
Het vermogen van de verbeeldingskracht.
Wij liggen zelf aan de basis van wat we fantasie noemen. Daarmee kunnen we complete werelden creëren.
Verbeeldingskracht is echter iets heel anders.

Het is het te ontwikkelen vermogen in ons dat maakt dat zich een beeld ontvouwt voor ons geestesoog dat hoort bij de idee die ons geschonken wordt.

Een beeld dat zich ontvouwt voor ons.

Dat we niet zelf maken zoals bij de fantasie. Maar een ons geschonken beeld dat langzaam vorm krijgt en zich naarmate wij het omkleden met hoogstaande normen en gevoelens wanneer wij op zoek gaan naar de grotere verbanden waarvan het deel uit maakt, ons langzaamaan enthousiasmeert om deel uit te maken van de realisatie in de vorm met behulp van de vier elementen, een andere manier om te zeggen dat we mee willen werken aan de uiteindelijke vormgeving en uitdrukking ervan in de materie.

Dezelfde Waterman-energie die het mogelijk zal maken dat we de juiste beelden zullen vinden. Beelden die nodig zijn om de ideeën die een Nieuwe Tijd ons wenst aan te dragen uiteindelijk, wanneer eenmaal omarmd door meerderen, gebruikt zullen en kunnen worden als de blauwdruk voor de nieuwe plannen die wij zullen helpen ontvouwen.

Er ligt veel hoop en vertrouwen in de gedachte dat wij als mensheid ons verbonden kunnen voelen in de wetenschap dat we geen oplossingen hoeven aan te dragen voor welke problemen dan ook.
Er ligt een plan klaar voor ons allen. We werken er aan mee of niet.

We dragen stenen aan, niet voor het ontwerp, maar voor de bouw.

Geluk ligt besloten in het besef mee te kunnen werken aan iets groters dan jij zelf in het volste vertrouwen dat het er op één of ander moment zal staan.

En mijn geestesoog schuift enkele gordijnen opzij en doet mij zien naar het verleden waar honderden enthousiaste mensen rij aan rij samen werkten aan de bouw van een majestueuze kathedraal ergens in Europa.

Ze wisten dat ze nooit het eindresultaat zouden zien. Die belofte was er voor hun kinderen. Of hun kinderen…

 

 

©           Willem Versteeg

24 januari 2022.

PS

Even terug naar de weerobservatie van de Heilige Nachten.

In al die bijna veertig jaar hier wonend heb ik zelden zo een sterke tendens gezien die toont dat de temperatuur na enkele dagen met meer dan zes graden omhoogschiet, enkele dagen aanhoudt om geleidelijk weer terug te vallen tot normale proporties.

Als ik dat dan uitzet in een grafiek en die vervolgens interpreteer doordat ik hem afzet op het komende jaar als weersverwachting, dan ben ik eerder een beetje bang voor wat dat kan betekenen.

Krijgen we een voorjaar waar we de temperatuur plotsklaps op hol zien slaan tot onvermoede hoogtes uitlopend op een heel warme zomer die geleidelijk weer in haar patroon valt gedurende de komende herfst.
Of is hier iets anders op de achtergrond bezig, een groter plots oplaaiend vuur?

 

De toets van de Waterman

Gepubliceerd op 19 januari 2021 door Willem

 

Er breken bijzondere tijden aan.

Heerlijke dooddoener om mee te beginnen.

We willen allemaal weer normale tijden.

Maar die zullen er niet meer komen.

Er komen enkel nog bijzondere tijden.

En die zullen na verloop van tijd toch weer normale tijden worden.

Want zo gaat het al-tijd.

 

 

Lezers van dit blog weten dat ik regelmatig z.g. astrologische thema’s in het licht zet door ze vanuit kosmologisch verband te beschouwen. Ik zal straks nog beter uitleggen wat ik hier mee bedoel. 

Maar eerst.

Astrologie is een op allerlei wijzen verkrachtte en geïnterpreteerde leer die, doordat zij al die behandelingen heeft ondergaan, nog nauwelijks serieus genomen wordt.
Dat heeft vooral te maken met het feit dat “leren”, maar ook wetenschappen en zelfs godsdiensten door mensen gebruikt worden om hun eigen gelijk te halen.
Net zo als diverse groeperingen zeer uiteenlopende richtlijnen “terugvinden” in hun  heilige geschriften. Hetgeen stelselmatig leidt tot allerlei godsdienstoorlogen.
Elke godsdienst kent zijn schisma, elke cultuur zijn tegencultuur, elk volk zijn zondebok.

Want wat de boer niet kent dat vreet hij niet.

Dit leidt vervolgens tot het fenomeen dat mensen zich terugtrekken achter de muren van hun eigen gelijk. Voor dit gelijk partijen oprichten. Dat gelijk uitroepen tot de waarheid en er vervolgens achter gaan staan. Of sterker nog ervoor.

Toch even vertellen hoe dat bij mij werkt. Terwijl ik dit schrijf zie ik me zelf als kind uit bed komen en mijn vader loopt in de woonkamer hard te vloeken want de heimachines zijn weer begonnen. Vlak naast ons huis waren ze bezig een nieuw flatgebouw op te trekken en daarvoor moesten meerdere heipalen de grond in worden geramd.
Om de vier seconden deed het heiblok de ramen van ons huis trillen en mijn vader heeft maandenlang een onbegonnen strijd gestreden.

Ik weet dus wel iets van erin-rammen en heien.

Precies zo wordt bij mensen een waarheid er in geramd.

Het woord waarheid bestaat uit waar en heid.

Laat voor eens en altijd, ik zal het er even subtiel in rammen, duidelijk zijn wat dit woord toont.
Het laat zien dat degene die de waarheid verkondigt laat zien WAAR hij staat, WAAR hij als paal is ingeramd.
Een waarheid toont ons enkel dat wij iets voor waar nemen. Dat verwijst naar waarnemen. Onze zintuigen nemen het waar, dan is het dus zo, toch?

En zo wordt het eigen gelijk bevestigd en vinden we allemaal de rechtvaardiging voor onze eigen muren.

We hebben dit gelijk-hebben tot ideaal gemaakt en hebben het zelfs omgevormd tot een parlementaire democratie met meerdere partijeen waaruit men kan kiezen. En geloven dat dit beschaving is. Met alle gevolgen van dien…

Maar de waarheid die we verkondigen toont enkel waar wij staan. Toont ons stand-punt. Waar wij in ge-heid zijn.

Wat is het toch dat we die sterke neiging hebben ons vast te bijten in. Ons standpunt niet te verlaten.
Dat is een kant in het karakter van de mens dat we kennen uit het dierenrijk.

De woorden vastbijten in riepen het volgende beeld op:

Ik zie de katten buiten wanneer ze iets te eten krijgen. De eerste van de vijf, pakt een stuk eten vast en op het moment dat de tweede kat aankomt en ook wil beginnen, bijt de eerste kat zich letterlijk vast in zijn brok en verstijft. Hij geeft niet af. Staat op scherp. Als de ander geen aanstalten maakt het af te pakken en voor het gevecht gaat, wat zelden gebeurt, dan loopt de eerste kat met zijn  prooi weg en gaat op zijn eigen rustige plek zitten en ontspant en eet verder.

Dit gedrag hebben we ook allemaal in ons.
Maar we zijn niet zo, we gedragen ons zo.
Het is een eigenschap die ontwikkeld werd.
En ontwikkelde eigenschappen leiden tot gedrag.

Het is aan ons om bewust te kiezen voor welke eigenschappen die diep in ons leven tot ontwikkeling komen.
Op zich is er niets mis mee dat een kat opkomt voor zijn eten. En dat hij niet afgeeft is ook te begrijpen.
Maar wij zijn geen kat. Wij hebben er één in ons. 

En hier maak ik een uitstapje naar de astrologie zoals hierboven beloofd.

Voor mij is het een beeldentaal, de allereerste psychologische inzichten vanuit een ver verleden, bijeen gebracht door mensen die ver durfden uit te zoomen en naar grotere verbanden schouwden.
Zij zouden dan spreken over de as Leeuw-Waterman in ons.
Twee dierenriemtekens die tegenover elkaar staan. De Leeuw die heerst in de maand juli en augustus en de Waterman als tegenpool midden in de winter.

Deze beelden vertegenwoordigen twee polen in de mens. Zijn dierlijke natuur en zijn menselijke natuur.
De dierlijke natuur die maakt dat de kat zich vastbijt in. Zijn macht ten toon spreidt.
En daarmee heerst en bepaalt. De meeste stemmen haalt, het hardste brult. Tot koning wordt en desnoods de tiran uithangt. 

De actualiteit in de USA toont schitterend hoe dat eruit ziet als een mens zich heeft vastgebeten in zijn Leeuw-aspect en gedwongen troonsafstand moet doen. 

Dat is de negatieve kant van het thema. 

De Leeuw-energie heeft ook een positieve kant.

Die kant komt naar boven en naar buiten als de verbinding gezocht wordt met het tegenbeeld. De Waterman.
Macht kan dan verbonden worden met menselijkheid en resulteert in een koningschap die het volk ten goede komt.

Vandaag 19 januari 2021 om 21.47 gaat de zon het teken van de Waterman binnen.
Dat maakt dat er vanaf dat moment een andere energie in de lucht hangt. 

Dat is ook precies de reden waarom de grondleggers van de Verenigde Staten van Amerika lang geleden hebben vastgelegd dat een nieuwe president geïnaugureerd wordt op het  moment dat de zon de Waterman binnenwandelt. En dat gebeurt dus vanaf 19 januari.

Deze grondleggers kenden hun klassiekers, de grote kosmische verbanden waarbinnen zij zich bewogen, en kozen bewust dit moment omdat ze op die wijze “de wind mee hadden”.
Een nieuwe president komt aan de macht als de “sterren gunstig staan”.
Het is nu aan Biden om beiden, Leeuw en Waterman te verbinden.
Verwijzend naar zijn opdracht om naast de Leeuw-kwaliteiten vooral ook de Waterman kwaliteiten tot ontwikkeling te brengen.
Want enkel in de combinatie van die twee wordt koningschap een realiteit.

Koningschap die een toonbeeld is van machtsuitvoering in dienst van het geheel.

 

Er staat veel op het spel dezer dagen.

Het kosmisch uurwerk is zo afgesteld dat allerlei thema’s bijeen komen en tot wat het zal leiden is onduidelijk omdat de mens nu eenmaal ongrijpbaar is.
Wat wel duidelijk is, is dat we allemaal nu voor een keuze staan.
De kosmos confronteert ons sterk met de noodzaak om datgene dat niet deugt te vervangen.
Er wil iets nieuws doorbreken en dat zal gebeuren maar wij bepalen de manier waarop.

 

 

Door de keuzes die wij zelf maken.

Ben dus zuinig op je stem. Verken je standpunt. En wrik je los als het niet goed voelt.

Enkel je hart geef je aan hoe het juist voelt.

Helemaal in lijn met de Waterman-energie wil ik je daarom vragen iets te doen, als het goed voelt.

Ik geef je hieronder een link naar een site en bevoel eens of het je aanspreekt.

Waar gaat dit over.

 

Over vaccinatie.

Ik ben niet voor of tegen vaccinatie, zoals ik ook niet voor of tegen antibiotica ben.
Ik zoek naar de derde kracht die verbindt.

Maar.

De farmaceutische industrie maakt misbruik van haar macht. Dat is geen standpunt. Dat is een constatering die zich met feiten laat staven.
Nog altijd is er geheimhouding rond de prijsbepaling. De afspraken zijn niet nagekomen. De verschillende vaccins worden niet gelijk gedistribueerd over de hele wereld voor alle landen, voor alle mensen, los van de infrastructuur.
Het dreigt toch weer ieder voor zich te worden en de meerderheid die het het hardst nodig heeft staat weer in de kou.

De katten bij de voederbak. 

Leeuw-energie eenzijdig gericht, uit op winst en eigenbelang. Pfizer gaat 30 miljard dollar winst maken, zeggen ze zelf. Tegenover een onberekenbaar verlies voor velen.

Als we de Waterman-energie inroepen dan kunnen we deze beweging bijbuigen.

Dan beseffen we dat we samen een volk zijn. Aarde bewoners.
Het virus doet zijn uiterste best om ons te tonen dat we mondiale wezens zijn, verbonden en dus kwetsbaar als we dat niet accepteren.
We hebben dus systemen, instituten nodig die mondiaal kijken en denken, voelen en handelen.
Al is het maar om dat andere probleem, dat duizenden malen grotere probleem dat achter de deur geschoven is, het klimaatprobleem, op te lossen.

Ik roep daarom iedereen op om naar die site (onderaan) te gaan en te doen wat menselijk is.
Ik roep je op om je te scharen achter dit standpunt. Bewust te handelen.

Want er is niets mis met standpunten als je je maar bewust bent van je ware motieven die jou bewegen ze in te nemen.

Want als je hart het je ingeeft en je op het spoor brengt van een verandering, als zij je ingeeft dat het niet langer klopt, want zij kan dat als enige echt, dan kun je indien nodig gewoon weer veranderen van standpunt omdat bewustwording altijd groei inhoudt.

De groei die we nu buiten ons projecteren en ophangen aan de economie, ons gezamenlijke huishouden, maar die eigenlijk bedoeld was voor het innerlijke huishouden.

De wereld groeit vanzelf. Dat heeft ze al miljoenen jaren zonder ons prima gedaan.

Met ons kan ze dat blijven doen als wij er voor kiezen in bewustzijn te groeien en het dierlijke in ons zelf op te heffen tot het humane.

In becoming human.

Voor elkaar en de planeet.

Dus laat je stem horen op:

https://eci.ec.europa.eu/015/public/#/screen/home

 

Lieve groeten 

 

© Willem Versteeg.

19 januari 2021

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet

Gepubliceerd op 19 juli 2020 door Willem

De oplettende lezer heeft gemerkt dat ik in de afgelopen tijd in mijn zoeken naar “wat er zoal in de lucht hangt elke maand” me voornamelijk richt op de oorspronkelijke archetypische betekenis van de typische “energie” die er in de lucht hangt elke maand. De energie die lang geleden benoemd werd, een naam kreeg en tot ons is gekomen als zijnde de beelden van de dierenriem.

Al heel lang geleden bemerkte men dat er telkens (elke maand) “iets anders in de lucht hing” en dat die typische energie niet enkel een ander natuurgebeuren tevoorschijn roept maar tevens invloed uitoefent op hoe de mens zelf zich verhoudt tot zichzelf, de ander en het wereldgebeuren.

Het is slechts deels dat we in vrijheid uitdrukking kunnen geven aan wat ons beweegt.
Er zijn sterke kosmologische krachten werkzaam in ons die zich via ons menszijn zoeken uit te drukken.
We zijn in de grond veel minder vrij dan we wel willen denken.
En als we vrij zijn en daar sterk van overtuigd zijn dan blijkt, als we eerlijk reflecteren op ons eigen gedrag, dat veel van wat we bewerkstelligen, uiteindelijk niet zo’n succesvol effect heeft, noch voor ons zelf, noch voor de ander laat staan voor het collectief.

Niet omdat ik dat vind, vraag het aan oorspronkelijke volkeren, vraag het aan minderheden, vraag het aan de gekleurde medemens, vraag het vooral aan de dieren, de planten, de gesteenten van de aarde. Vraag het aan de lucht, het water van de oceanen.
Misschien heeft zelfs de Maan wel een mening over ons en houdt Mars zijn hart vast.

Vanuit de oudheid is er al veel bekend over deze oorspronkelijke energiebeelden die we kennen als de twaalf tekens van de dierenriem en in de serie verhalen die ik de afgelopen twee jaar bijeen geschreven heb, heb ik een beeld geschetst van die archetypische krachten die in ons hun weg zoeken en die aan de basis liggen van onze cultuurfeesten, de namen van de maanden.

Maar ik heb me voorgenomen om verder en dieper in te zoomen op deze materie want dat is wat deze tijd vraagt.

Als we enkel de beelden elk op zich beschouwen komen we niet veel verder. Hoe goed we ze ook kennen en kunnen omschrijven en herkennen in onszelf.
We komen er wezenlijk niet veel verder mee als ons standpunt dat van ons zelf is.

Zelfkennis is een goede zaak, maar ook dit thema mag niet als doel gelden. Ook dit thema staat in functie van.
We kunnen ons zelf maar echt begrijpen als we ons zelf in een driehoek plaatsen.

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.

Een niet gemakkelijke zin. Een niet gemakkelijk te erkennen levensfeit. Maar zonder de achting van dit besef komen we nooit tot de zo broodnodige opheffing der tegenstellingen en de groei naar de nieuwe derde verbindende kracht die daaruit ontstaat en die zo de drijvende kracht wordt voor ons ware menszijn; ons wezenlijk verbonden weten met de levende schepping om ons heen.

De schepping in zijn totaliteit komt werkelijk volledig tot leven wanneer elk levend wezen daarin zijn eigen plek kan innemen. Als we daar voor zorgen, zorgt dat geheel dat we zelf ook op onze plek vallen.
Onze zorg voor het geheel maakt dat het geheel voor ons zorgt.

Als je dat niet gelooft, moet je voor jezelf zorgen. En de ander de ander laten.

We zullen dus een stap verder moeten gaan en ook de archetypische symboliek van elk beeld in relatie moeten brengen tot het grotere geheel.

Laat dat nu precies zijn wat er op dit moment wereldwijd aan het gebeuren is met ons.

 

pastedGraphic.png

 

Ik wil jullie graag laten zien hoe ik tot deze gedachten kom.

Morgen zijn we weer een maand verder dan mijn laatste verhaal van vorige maand waar ik iets vertelde over de zonsverduistering die zich toen aandiende.
Morgen is er weer een nieuwe maan. Zoals elke maand gebeurt.
Elke maand komen de twee kosmische scheppingsprincipes, zon en maan bijeen, en planten een zaadje. Nieuwe maan noemen we dat.

Lees en luister met je hart en open je voor de symboliek.

Dit zaadje gaat vervolgens door vier fases heen (de schijngestalten) en krijgt zo gedurende een maand alles wat het nodig heeft om zich te kunnen uitdrukken.
Elk jaar worden er zo 12 zaadjes geplant. Elk zaadje heeft een andere oriëntatie.
Morgen wordt er een nieuw zaadje geplant en dat zaadje krijgt de oriëntatie die verbonden is met het archetypische beeld van de Kreeft, want de samenstand van zon en maan vindt plaats tegen de achtergrond van de Kreeft.
Sterker; we krijgen een herkansing, want een maand geleden deed zich het fenomeen voor dat de samenstand van zon en maan toen ook plaatsvond in de Kreeft.
(we hebben dus een jaar waarin we uitzonderlijk twee keer, daarom is dit dus zo belangrijk, een Kreeft-zaadje krijgen)

Dit tweede zaadje met Kreeft signatuur, gaat vanaf 21 juli door vier fases die op hun beurt gekleurd worden door de Leeuw. Want vanaf 21 juli loopt de zon door de Leeuw.

Wel wat speelt hier dan symbolisch.

Het zaadje zal sterk gekleurd worden door het beeld van de Leeuw en zal dus als het ware gedrenkt worden, in een bad gaan dat vol zit met ideeën die alles te maken hebben met “hier ben ik”, “hier wil ik zijn”, “ik wil stralen, ik wil mij tonen”.
Als een mannetjesleeuw af en toe eens brult temidden van zijn harem vrouwen op de savanne, dan is zijn gebrul tot op bijna tien kilometer afstand te horen.
Maar het zg. DNA van het zaadje, zijn grondstructuur, zijn eigen oriëntatie is die van de Kreeft.
Het archetypische beeld van de Kreeft is het moederprincipe, in de mythologie is Demeter daarvan de verpersoonlijking. Grondthema is hier zorg dragen voor het geheel, het gezin, de schepping. Het geheel gaat hier voor het individu.

Deze twee thema’s kunnen op gespannen voet van elkaar komen te staan.

(Ik ga nu even niet in op het oude verhaal van Demeter en Kore die eigenzinnig bloemen ging plukken daar waar het niet mocht, met alle gevolgen van dien – heel toepasbaar voor deze tijd – maar dat zal ik een andere keer wel eens vertellen)

Deze twee thema’s dus:

Van binnen uit precies weten wat wel of niet goed voelt, niet zozeer voor jezelf maar afgestemd op wat nodig is voor de groep, het gezin, de grotere groep.
En anderzijds de impuls om jezelf te willen doorzetten. Zelf het middelpunt willen zijn. Je zin willen doordrijven. Kreeft tegenover Leeuw.

Ongelooflijk herkenbaar vandaag de dag voor een ieder van ons wanneer we voor de keuze staan.
Ga ik naar het strand? Is dat veilig? Voor mij? Breng ik anderen in gevaar?
Mij kan toch niets gebeuren. Ik mankeer niets. Iedereen moet maar voor zich zelf zorgen.
Ik heb vakantie en ik geniet ervan.

Laten we deze zin er maar weer eens bij halen:

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.

Werken met kosmologische verbanden heeft mij geleerd alles in een driehoek te plaatsen.
Het is de grondstructuur van heel de schepping.

Je kunt de kennis van je ware zelf plaatsen op de top van de driehoek.

Op de basis van de driehoek staat in de ene hoek Ik en in de andere hoek De Ander.

Enkel wanneer Ik zich richt naar De Ander komt het ware zelf binnen het zicht.

In archetypische, kosmologische termen betekent dit het volgende:
De Leeuw die symbool staan voor de drijvende kracht van I AM – Ik Ben, zal zich zelf maar echt leren kennen als hij het Waterman principe in zichzelf oproept.
Hij zal het tegenovergestelde thema zich bewust moeten worden.

Dit Waterman thema ligt verborgen in het symbooltje dat gebruikt wordt voor de Waterman. Dat zijn twee boven elkaar liggende golvende lijntjes.
Deze twee golvende lijntjes drukken precies uit waar het bij de waterman om gaat.
Dit is het beeld van resonantie. Op elkaar afgestemd zijn. In harmonie met.
Achting hebben voor. Rekening houden met.
Mooi uitgedrukt in het woord: akkoord.
Samen in de zelfde richting stromend.
Een golf is de uitdrukking van stromende energie.
En een golf bevindt zich in de ene fase in het lichte gedeelte en tijdens de tweede fase in het donkere gedeelte. Het verbindt boven met beneden. Het gaat door licht en duister heen.
Het verbindt de twee levenspolen. Het is de ene keer een deeltje de andere keer een golf. Noch het één, noch het ander. Heeft weet van beide; is zichzelf en de ander.
Als hij elektrisch is wekt hij een magnetisch veld op. Is hij magnetisch dan wekt hij elektrisch veld op.
Hij creëert zijn eigen voertuig en kan zich daardoor door het luchtledige verplaatsen.
Hij draagt een geheim in zich dat we als mensheid nog niet hebben ontsluierd.
We weten iets van de elektrische kant van de lucht, maar de magnetische kant van de lucht is nog maar net begonnen haar geheimen te ontsluiten in de veldenleer en de daarin werkende dynamieken die het leven van levensvormen aaneenrijgen.
Als ze al haar geheimen en raadselen openbaart zal het watermantijdperk echt anders aan ons verschijnen.

Als de Leeuw in ons zich voor deze krachten wenst te buigen omdat hij iets groters dan zichzelf daarin herkent maakt het dierlijke in ons plaats voor de ware mens.
Als Leeuw en Waterman willen zien dat ze elkaar nodig hebben om tot een waar akkoord te komen dan staat een nieuw wezen op dat zijn ingeschapen hogere vermogens kan gaan uitdrukken.

Als je deze twee krachten naast elkaar laat bestaan en op elkaar laat inwerken dan begrijp je waar het in oude verhalen over gaat als Koning Arthur met zijn twaalf ridders rond één ronde tafel zit en gezamenlijk op zoek zijn naar de beste manier om het land te regeren.

Of in nieuwe verhalen wanneer 27 regeringsleiders bijeen komen om te beslissen over een enorm hulppakket aan maatregelen om te herstellen van een door een pandemie veroorzaakte crisis in Europa.

Lukken zij er in om Leeuw en Waterman te verbinden?
Het enige wat nodig is, is ruimte geven aan de ontmoeting met het ware wezen van de ander.
Als beiden de ander willen leren kennen, zorgen beiden voor elkaar.

De oplossing zit hem niet in het vinden van de oplossing. De oplossing zit hem in het blijven roeren.

De oude symboliek van de dierenriem, diep archetypisch beschouwd, laat ons dus zien dat we onze gezonde ontwikkeling op een dusdanige wijze ter hand nemen dat we telkens een serieuze poging doen om delen van ons zelf te leren kennen door op zoek te gaan naar het tegenoverliggende beeld.

Maar laat nu toch tegenoverliggende beelden zich in eerste instantie voordoen als tegenstanders.

Weet dan dat tegenstanders maar tegenstanders zijn omdat we tegenover hen staan.

Als we ergens ander gaan staan, er niet meer tegenover, dus van stand-punt veranderen, als we moeite doen om in de ander zijn voetsporen te stappen, op een ander zijn stand-punt te gaan staan, als we proberen tot een akkoord te komen dan wijkt de schaduw en kunnen de stralende golven van de zon ons hart doen laten voelen dat het klopt.

 

© Willem Versteeg

19 juli 2020

Verbeelding in februari

Gepubliceerd op 4 februari 2020 door Willem

Verbeelding in februari.

 

Ik ben een paar dagen te laat. Het afgelopen weekeind en de dagen daarvoor waren vol van activiteiten. Een geweldig boeiend weekeind over de archetypische achtergrond van de oude beelden van de dierenriem. Ik was helemaal in mijn element.

En nu sneeuwt het. Precies zoals dat hoort. De eerste dagen van februari hoort het te sneeuwen; maar daar zag het even niet naar uit. De temperaturen zijn wederom veel te hoog voor de tijd van het jaar. En de verwachting voor de komende dagen is er ook weer naar.
In Biarritz was het gisteren 27 graden waar het daar eigenlijk 13 graden hoort te zijn.

Jammer dat het klimaat niet afkoelt;  dan zouden we er wat meer last van hebben met zijn allen. Wat warmer is wat de meeste mensen wel aangenaam vinden, toch?

Na mijn rondje nieuwssites bekruipt mij deze ochtend een gevoel alsof onze verbeelding wordt gehackt.

Of je nu wilt of niet, als je al het nieuws volgt, moeten we binnenkort met zijn allen toch het loodje leggen door een virus dat de be-kroning van alle bedreigingen lijkt te zijn voor de mens van vandaag de dag.

Ik moet denken aan de metafoor die Yuval Noah Harari gebruikt van het kleine diertje dat in de porseleinkast geen enkel voorwerp kan verplaatsen en daardoor in het oor van de olifant kruipt om daar beginnen te rommelen. De olifant raakt zo geïrriteerd dat hij als een bezetene om zich heen begint te slaan en heel de porseleinkast vernietigt.

Lees verder »

Mijmerend over witte velden waait de geest je tegemoet in februari.

Gepubliceerd op 1 februari 2019 door Willem

Zo ver het oog rijkt is alles wit, dooraderd met bruin-zwarte skeletten, in de verte verdwijnend onder een dicht, grijs neveldek dat de bomen daar achter laat raden.

Alles met alles verbindend is een dwarrelende werkelijkheid tot rust gekomen en dwingt alles tot stilte. Miljarden diamanten begroeten de zonnestralen wanneer zij er in slaagt de slierten op te lossen, dampend het vocht de lucht in dwingend.

Naar buiten kijkend, mijmerend over wat mijn zintuigen binnen laten komen, zoeken de beelden en ideeën die hierbij vrijkomen het neuronennetwerk in mijn hoofd op omdat daar de vertaalslag zich bevindt die maakt dat deze woorden op mijn computerscherm verschijnen. Tegelijkertijd leest er iemand mee die kijkt, voelt en luistert en soms ingrijpt en ruimte maakt voor een betere vertaallaag.

Uitdrukking geeft aan, communiceert met, poogt te verbinden, hoopt te enthousiasmeren. Motieven die motiveren. In beweging zetten, doen stromen. 

Zicht geven op nieuwe vergezichten, horizonten verleggen. 

Anders gezegd de Waterman-energie haar werk laten doen in je zelf.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: