Opnieuw een kerstster? En wie volgt hem dit maal?

Gepubliceerd op 21 december 2020 door Willem

En hoeveel wijzen zullen hem volgen?

 

Als je dit verhaal dat ik op 21 december 2020 schrijf, leest voordat de avond valt, heb je misschien nog tijd en zin (en een beetje geluk) om naar buiten te gaan tussen 17.15 en 18.30 uur.

Als je dan naar de hemel kijkt in zuidwestelijke richting, daar waar de zon zojuist onderging, dan zie je aan de hemel een schouwspel dat, naar verluidt, in het jaar 7 voor Christus ook zichtbaar was en de boeken is ingegaan als de Ster van Bethlehem.

Bewijzen zijn er natuurlijk niet, we hebben de verhalen.

Wat vast staat is dat de planeten Jupiter en Saturnus toentertijd een samenstand vertoonden aan de hemel die niet onopgemerkt is gebleven.

Nu is het zo dat deze twee planeten elke 20 jaar een samenstand hebben, maar niet elke conjunctie toont een dergelijke stand waarbij de twee voor ons oog zo dicht bij elkaar staan.

Heel vaak is er zo veel ruimte tussen de twee dat het eigenlijk niet echt opvalt.

Het is tenslotte de uitzondering die opvalt nietwaar.

Wel; vandaag is er weer eens zo’n uitzondering. Net als in 1662 en in 1223 staan de twee “supersterren van ons zonnestelsel”, weer vlak bij elkaar.

Ze maken dan een superconjunctie.

Ze doen dat in 2060 en 2080 nog eens en dan is het weer wachten tot ergens in 2400.

Dus de moeite om dit eens te zien.

Is het weer slecht dan heb je de komende dagen nog een kans want tot zeker 25 december blijft de stand de moeite waard. Daarna beginnen ze langzaam uiteen te bewegen en is het uitzonderlijke er vanaf zogezegd.

Wat het ook uitzonderlijk maakt is het feit dat dit gebeurt precies op het moment van de winterzonnewende. Op 21 december, als de zon op haar laagste stand het teken van de Steenbok binnenwandelt.

Zoals dus ook gebeurde in het jaar 7 voor Christus.

Alles in de kosmos gebeurt aan de hand van vaste patronen, gestuurd door kosmische wetmatigheden.

Om die patronen zichtbaar te maken en mede daardoor de samenhang en de betekenis van deze patronen te kunnen vatten, moeten we over een vermogen beschikken om ver uit te zoomen.

En dan bedoel ik niet enkel dat we beschikken over telescopen en computers maar ik bedoel ook psychologisch dat we moeten leren uitzoomen om betekenisvolle conclusies te trekken.

Maar…

We zijn als mens nogal geneigd om, zoals Michel De Montaigne schrijft in “De Essays”, door de duisternis te wandelen met alleen de lichtbundel van een zaklamp voor ons uit. En op basis van wat we zien in die bundel beoordelen we heel de wereld. 

Een teken van enorme zelfoverschatting.

We moeten dus oppassen nu niet direct aan te tonen dat er een nieuwe verlosser op het punt staat geboren te worden.

Ook al vragen de tijden er wel degelijk om.

We mogen niet de fout maken dit verlangen direct op de buitenwereld te projecteren en iemand te overladen met al onze verwachtingen en hoop dat hij of zij het voor ons zal oplossen.

We kunnen het ook op iets projecteren. Een vaccin. Een Kerstakkoord ter vermijding van een dreigende Brexit.

Of vul zelf maar in. De wensenlijstjes liggen al onder de kerstboom…

En toch ontvouwt de geschiedenis, net zo als alles in de kosmos de manifestatie is van haar eigen ingeschapen wetten, volgens streng geometrische patronen.

Deze patronen laten een prachtige innerlijke structuur zien die zich aan ons vooral toont in hoe de natuur is vorm gegeven.

Spiraalvormen, vlakverdelingen, verhoudingen die een gevoel van harmonie in ons oproepen. Gulden sneden zo ver het oog rijkt.

Wat een ieder die de natuur intrekt of natuurdocumentaires volgt ervaart is dat er diep in ons gemoed iets geroerd wordt. Beroerd wordt. 

Zo sterk dat we sprakeloos zijn en slechts die ene klank uitbrengen die klinkt als oooooaaaahw of zoiets. 

Het engelse werkwoord “to awe” komt daar zeer dicht bij.

In het nederlands heet dat: ontzag wekken, ontzagwekkend. 

Beter gezegd; ontzag-wekkend.

We hebben diep in ons dit vermogen te voelen wat we voelen als we oog in oog staan met de uitwerking van kosmische wetmatigheden in de natuur.

En dit gevoel heeft als doel ons te informeren over een diepere, onzichtbare werkelijkheid.

Dat gevoel wekt in ons iets op.

Ontzag.

Ontzag voor iets groters.

Liefde voor de natuur. Liefde voor de schoonheid ervan. Liefde voor de onderliggende harmonische verhoudingen. Liefde voor het Plan achter deze schepping.

Enkel als we begrijpen dat dit soort gevoelens bedoeld zijn ons te verbinden met een nog dieper menselijk aspect dan kunnen we ontdekken wat het verschil is tussen een gevoel en een mening.

We raken nu aan een heikel thema en ik zal proberen het zo simpel mogelijk te verwoorden.

We hebben als mens het vermogen om te oordelen. Ergens iets van te vinden.

Dit oordelen kunnen we doen op twee manieren.

Maar luister goed.

Er is een verschil tussen doen en vermogen.

We doen niet altijd wat we vermogen.

We hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons gevoel.

En we hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons denken.

Als we oordelen op basis van ons gevoel dan merken we direct of iets ons sympathiek is of onsympathiek. We zeggen dan ook vaak dat we dat zo voelen maar kunnen niet direct uitleggen waarom dat zo is.

Als we oordelen op basis van ons denken dan merken we direct dat we een mening hebben over iets. En we merken dat we een hele rits argumenten kunnen aandragen die deze mening staven.

Twee vermogens dus.

Maar dit vermogen werkt bij velen van ons als een soort automatisch doen.

Vermogen veronderstelt bewustzijn. Het bewust hanteren van.

Maar meestal drukt dit vermogen van ons zich automatisch uit in een vreemdsoortige manier van doen die we automatisch oordelen noemen. Denk nog maar weer eens aan de lichtbundel van de zaklamp en onze zelfoverschatting waar Michel Montaigne naar verwees (zie hierboven).

Deze automatische reactie van ons vermogen tot voelen of denken houdt ons in een ijzeren houdgreep en speelt met ons. Ze hebben ons in hun macht zonder dat we het echt door hebben.

Onze praatprogramma’s op televisie en alle romantische series op talloze zenders, spiegelen ons voortdurend hoe ons leven zich aan ons voltrekt als we die mechanismen in ons hun gang laten gaan. Als we onbewust automatisch blijven reageren op.

We doen dit oordelen op basis van gevoel en verstand de hele dag door.

We gebruiken dit vermogen in ons niet bewust.

Dit vermogen gebruikt ons en wordt tot een automatisch doen wat leidt tot veel geblaaaaaaaaaaat, omdat WIJ er geen BEWUST gebruik van maken.

Zouden we er wel bewust gebruik van maken, dan zouden we contact maken met dit vermogen tot voelen en dan zinken we dieper in dat gevoel. We kunnen dan met de lift  naar andere etages gaan. In plaats dat we uitstappen op de eerste etage en bij de televisieprogramma’s terecht komen, of in de echtelijke ruzies op de tweede etage, kunnen we bewust dieper gaan en ons laten raken door andere lagen.

Lagen die, en hier komt het geheim van de natuurbeleving om de hoek kijken, automatisch bezocht worden als we ons verbinden met de natuur of wanneer we ons open stellen voor de werking van de kosmos.

Wanneer we met open mond, zwijgend, naar buiten gaan.

Wanneer we met open mond, zonder oordeel dus, ons verbinden met.

Wanneer we met open mond, zwijgend, naar een kunstwerk kijken.

Wanneer we met open mond, zwijgend, getuige zijn van een opera of een concert.

Wanneer we met open mond de ander tot ons toe laten.

En waarom ook al weer?

Omdat door dit gevoel heen we een onzichtbare werkelijkheid ontmoeten.

Een dieper ontzag krijgen voor.

De natuur.

De kosmos.

Je zelf in de ander.

Namasté.

En door dit diepere gevoel toe te laten dat ons verbindt met een diepere werkelijkheid

ontdekken we als bonus de andere diepere menselijke vermogens.

Vermogens die we hard nodig hebben en ons helpen niet in de val van de projectie te vallen die maakt dat we vertrouwen dat anderen het voor ons zullen doen.

We kunnen ontdekken dat er diep in ons een vermogen schuilt dat maakt dat we op een verantwoorde manier een samenleving met elkaar kunnen inrichten waarbinnen de menselijke vermogens en vrijheden optimale kansen krijgen zich te manifesteren op een wijze die de groei en ontwikkeling van het geheel, de ecologisch verantwoorde manier van samenleven met alles om ons heen garandeert.

We hebben allen een verbinding met een diep in de kosmos werkende kracht die verantwoordelijkheid genoemd wordt. 

Dat is het vermogen om antwoord te geven aan de oproep medeschepper te zijn.

En zich te onderwerpen aan de werkzaamheid van de kosmische wetmatigheden.

De Grieken noemden de kracht van het medeschepper willen zijn Zeus en de Romeinen spraken over Jupiter.

De Grieken noemden die kracht in ons die zich onderwerpt aan de wetten van de kosmos Kronos, de Romeinen kenden hem als Saturnus.

Daar zijn ze weer de twee die vandaag samenkomen.

Daarnaast sluimert in de mens een diep verlangen zich te verbinden met de ander.

Een netwerk op te zetten analoog aan het grote kosmische netwerk.

Een netwerk, een samenleving die levenschenkend is voor alles wat er deel van uitmaakt.

Dit kunnen we het grote thema noemen waaraan in de nabije toekomst gewerkt kan worden door mensen die er bewust voor kiezen mee te bouwen aan en zich onthouden van oordelen.

Dit thema waar de twee krachten in ons, Jupiter en Saturnus zich mee verbinden, werd door de Soemeriërs geduid als de Waterman.

De twee gasreuzen in ons zonnestelsel, die vandaag op een zo betekenisvolle wijze samenkomen, vormen deze conjunctie, precies vandaag, op de eerste graad van het teken Waterman.

Na tweehonderd jaar lang samen conjuncties gemaakt te hebben in aardetekens, schuiven de twee hoofdrolspelers nu naar het luchtteken van de Waterman. En ze zullen samen de komende tweehonderd jaar dit thema sterk ondersteunen vanuit verschillende luchttekens daarmee de hogere denkvermogens van de mens binnen het bewustzijn brengend.

Natuurlijk doen die twee planeten dat zelf niet.

Maar het is nu aan ons.

Het is een synchronistisch verschijnsel dat aangeeft dat er in de kosmische ontwikkeling, patroonmatig, wetmatig, een moment is aangebroken in de ontwikkeling van de schepping dat deze archetypische krachten op het punt staan zich in allerlei vormen aan de mensheid te openbaren.

Tegenwoordig spreekt men van emergentie; het moment dat toont dat een bepaalde evolutie binnen een systeem op het punt staat zich te tonen binnen de inherente, materiële mogelijkheden.

Vroeger kon men niet anders dan in symbolische taal deze scheppingsverschijnselen toedichten aan hemelfenomenen. 

Vandaag de dag beginnen nieuwe inzichten in de systeemtheorie en de chaostheorie zich te verbinden met archetypische psychologische inzichten waardoor we beter dan ooit begrijpen dat goden niet langer in de hemel gezocht moeten worden maar diep in ons eigen innerlijk wachten op bevrijding als we het aan durven af te dalen in de diepste krochten waar ze te lang aan ketenen hebben gelegen, verbannen als ze waren.

Daarom neem ik (en als Waterman ben ik zeer vooringenomen natuurlijk) de vrijheid om in dit gebeuren een betekenisvolle analogie te zien omdat ik vertrouwen heb in kosmische patronen en daaruit veel hoop put voor de nabije toekomst.

Voor mij is er daarom wederom een ster die we kunnen volgen.

Ik wens een ieder een fantastisch, kosmisch verbonden kersttijd en een verbazingwekkend nieuw jaar met onvermoede nieuwe mogelijkheden voor wie mee wil doen.

© Willem Versteeg

21 december 2020.

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: