Midwinter roept ons op

Gepubliceerd op 21 december 2021 door Willem

De rijp ligt dik op de velden. Wit zover het oog rijkt.

In de verte, priemend door de nog altijd groene takken van de zilversparren, zie ik de zon opkomen die straks haar laagste boog aan de hemel zal trekken.
Rakelings over de toppen van het bos zal scheren, zo laag, haast de velden aanrakend, haar stralen diep de huizen laat binnendringen en zo helpt nog wat warmte binnen te brengen in deze koude, mistige dagen.
Maar vandaag laat zij de grondmist snel optrekken en heeft snel het rijk alleen.
Een strak blauwe lucht achterlatend waar zij geen enkele concurrentie duldt.
Zelfs de condensstrepen van enkele vliegtuigen die overtrekken hebben geen schijn van kans.

Midwinter, terwijl het midden van de winter nog zeker meer dan veertig dagen op zich laat wachten.

Een heilige tijd waarin de zon er nauwelijks in slaagt hogere banen te maken.
Zij blijft als het ware stationair gedurende drie dagen om pas weer vanaf Kerstmis een iets hogere baan aan de hemel te beschrijven. Een gegeven dat lang geleden aanleiding gaf om te geloven dat het licht dus toch echt weer terugkeerde.
Opstond uit het diepste dal. Een nieuwe geboorte?
Een zoveelste wending van de levensspiraal op weg naar ongekende verten en hoogten?

Maar laten we eens van perspectief veranderen. Een ander standpunt innemen.
Dan zien we iets anders.

De zon wordt niet opnieuw geboren. Zij leeft, al heel lang, werd ooit eens geboren en zal weer sterven, eens, in een majestueus spektakel dat wij nooit zullen meemaken.
Rondom “onze” zon leven werkelijk ontelbare andere zonnen, stierven reeds ontelbare familieleden en worden er nog elke dag nieuwe geboren in een spektakel waar we geen idee van hebben en waar we slechts een onmogelijk klein deel van meemaken.

We stellen niets voor in dat mysterie.
In een verre uithoek van een stelsel dat zichzelf identificeert als de Melkweg, draait rond een kleine ster een planetenstelsel waarvan ook wij deel uit maken.
Dit Melkwegstelsel suist door het heelal, alles en iedereen daarin aanwezig met zich meeslepend op een tocht naar….

Dit weten we omdat de weten-schap ons dat vertelt.
Maar we hebben er geen enkele eigen ervaring bij.
Wat wij ervaren toont een ander beeld. Vaak tegenovergesteld.

Wij zien een zon die nu laag aan de hemel staat en over een half jaar hoog aan de hemel.
Wij zien een maan in een maan-d tijd voorbijtrekken met een viertal gezichten die ze ons toont in banen aan de hemel die tegengesteld zijn aan die van de zon.
Als je in deze dagen de maan zoekt moet je haar wel heel hoog aan de hemel zoeken.

En wat we zien heeft geleid tot talloze verhalen die bevroren tot evenzovele mythen.
En in al deze verhalen heeft de mens voortdurend getracht zijn eigen leven dat zich aan hem voltrekt, te projecteren om op die manier vat te krijgen op en de zingeving ervan te vinden.
In de opgang van de zon vanaf de midwinter tot aan midzomer zag de mens zijn eigen geboorte en groei tot volwassenheid en in de komende herfst en winter wanneer de zonnebogen alsmaar lager werden, weerspiegelde dit zijn eigen achteruitgang en uiteindelijke sterven.
Het zonnejaar met al zijn specifieke kenmerken werd zo een ijkpunt waaraan hij zijn leven kon aflezen.
En zo leerde hij dat geboorte en dood twee gezichten waren die het eeuwigdurende en telkens terugkerende leven hem toonde.

Als de aarde rond de zon draait staat er nergens een bordje in de ruimte als een stations-aanduiding die aangeeft dat hier de lente en even verderop de zomer begint.
Maar de mens heeft deze kruispunten van het leven wel altijd gekend op de parallel lopende momenten in het jaar die telkens weer opnieuw opvielen.

Vier cruciale levensfasen herkende hij op het grote kruis van het zonnejaar.
Daar waar de vier seizoenen hun aanvang hebben en de mens de kindfase, de volwassenheid, het ouderschap en de vooroudercultus herkende.

Heel de ervaren kosmologie was en is voor de mens een podium waarop hij zijn eigen leven als toeschouwer kan herkennen opdat hij zo zich zelf beter kan leren kennen en zich ingeschakeld weet in een veel groter verband dat hem draagt.

Vandaag staan we weer op zo’n cruciaal moment van het jaar.

Het is het begin van een fase in het jaar dat ons de kans geeft onze geboorte voor te bereiden.
Zoals het uiterlijke leven vanaf 21 maart zich in zijn volheid zal gaan ontplooien, vandaar de start van de lente en het feest van openbaring dat daar bij hoort, krijgen we nu de kans dit leven voor te bereiden.
Onze aandacht te richten naar de wortels. Naar de basis waarop dit nieuwe leven gebouwd zal worden.
Het is een weg die ons oproept actief de weg van binnen naar buiten te gaan om goed voorbereid te zijn.

 

De winterbeelden die ons te hulp schieten

Drie oude beelden helpen ons in deze fase.
De Steenbok die ons in contact brengt met wat er op fundamenteel niveau nodig is als basis voor een gezonde groei.
De Waterman die diep peilt naar wat ons als collectief met elkaar verbindt, wetend dat we ons z.g individuele leven niet alléén leven maar juist verbonden met, er in zullen slagen aan dit leven een unieke uitdrukking te geven.
En de Vissen geven ons de kracht te voelen wat verbondenheid werkelijk voorstelt en ons verbindt met de grote krachten van het leven die door ons heen spoelen en waar we volledig van afhankelijk zijn.
Beseffende dat we alleen niets zijn, maar samen een opdracht hebben.

We beginnen aan dat kwart deel van de cirkel dat beneden begint en naar boven leidt tot het punt dat we onze kop boven het maaiveld uit steken.

Onze eerste opdracht is ons af te vragen of de structuren die we hebben gekozen voor onze manier van leven met elkaar, ons de ruimte geven voor nieuwe impulsen die zich willen melden.
In welke mate dit het geval is voor ieder individu kan ik van hier uit niet beoordelen.
Maar uitgezoomd naar een wat grotere schaal; dan staan we vandaag de dag voor een haast onmogelijke opdracht om werkelijk alles fundamenteel om te polen.

Niet omdat ik dat vind.

Wanneer de natuur er voor kiest om zich op grote schaal tegen de mens te keren dan wil dat niets anders zeggen dan dat de natuur de mensheid als een parasiet beschouwt.

In de hoop dat de mens zich van zijn parasitaire gedrag bewust wordt en er voor kiest zijn houding grondig te veranderen en aan te passen aan het grotere systeem waar hij deel van uit maakt.

In plaats van het systeem nog langer te belasten met de afvalproducten van zijn nietsontziende wijze van “leven” die hij zich heeft “eigen” gemaakt.

Elk cybernetisch, het leven in stand houdend systeem, heeft een ingebouwd beveiligingssysteem dat maakt dat wanneer een deel van het systeem zich keert tegen het geheel, dat er vanuit de systeemkern zelf een reactie op gang komt die maakt dat het uit de tred lopende deel of geëlimineerd wordt of aangepast wordt aan het geheel en veel van zijn oneigenlijk verworven “rechten” verliest.

Ik kan deze moeilijke zin ook samenvatten in de volgende wellicht confronterende uitspraak:

“Elke crisis, elke ziekte is een gezonde reactie op een ongezonde situatie”

 

Dus in godsnaam, laten we eerlijk op zoek gaan naar wat we kunnen veranderen om te voorkomen dat we veranderd worden.

Leve de verandering!

 

 

© Willem Versteeg

21 december 2021

Opnieuw een kerstster? En wie volgt hem dit maal?

Gepubliceerd op 21 december 2020 door Willem

En hoeveel wijzen zullen hem volgen?

 

Als je dit verhaal dat ik op 21 december 2020 schrijf, leest voordat de avond valt, heb je misschien nog tijd en zin (en een beetje geluk) om naar buiten te gaan tussen 17.15 en 18.30 uur.

Als je dan naar de hemel kijkt in zuidwestelijke richting, daar waar de zon zojuist onderging, dan zie je aan de hemel een schouwspel dat, naar verluidt, in het jaar 7 voor Christus ook zichtbaar was en de boeken is ingegaan als de Ster van Bethlehem.

Bewijzen zijn er natuurlijk niet, we hebben de verhalen.

Wat vast staat is dat de planeten Jupiter en Saturnus toentertijd een samenstand vertoonden aan de hemel die niet onopgemerkt is gebleven.

Nu is het zo dat deze twee planeten elke 20 jaar een samenstand hebben, maar niet elke conjunctie toont een dergelijke stand waarbij de twee voor ons oog zo dicht bij elkaar staan.

Heel vaak is er zo veel ruimte tussen de twee dat het eigenlijk niet echt opvalt.

Het is tenslotte de uitzondering die opvalt nietwaar.

Wel; vandaag is er weer eens zo’n uitzondering. Net als in 1662 en in 1223 staan de twee “supersterren van ons zonnestelsel”, weer vlak bij elkaar.

Ze maken dan een superconjunctie.

Ze doen dat in 2060 en 2080 nog eens en dan is het weer wachten tot ergens in 2400.

Dus de moeite om dit eens te zien.

Is het weer slecht dan heb je de komende dagen nog een kans want tot zeker 25 december blijft de stand de moeite waard. Daarna beginnen ze langzaam uiteen te bewegen en is het uitzonderlijke er vanaf zogezegd.

Wat het ook uitzonderlijk maakt is het feit dat dit gebeurt precies op het moment van de winterzonnewende. Op 21 december, als de zon op haar laagste stand het teken van de Steenbok binnenwandelt.

Zoals dus ook gebeurde in het jaar 7 voor Christus.

Alles in de kosmos gebeurt aan de hand van vaste patronen, gestuurd door kosmische wetmatigheden.

Om die patronen zichtbaar te maken en mede daardoor de samenhang en de betekenis van deze patronen te kunnen vatten, moeten we over een vermogen beschikken om ver uit te zoomen.

En dan bedoel ik niet enkel dat we beschikken over telescopen en computers maar ik bedoel ook psychologisch dat we moeten leren uitzoomen om betekenisvolle conclusies te trekken.

Maar…

We zijn als mens nogal geneigd om, zoals Michel De Montaigne schrijft in “De Essays”, door de duisternis te wandelen met alleen de lichtbundel van een zaklamp voor ons uit. En op basis van wat we zien in die bundel beoordelen we heel de wereld. 

Een teken van enorme zelfoverschatting.

We moeten dus oppassen nu niet direct aan te tonen dat er een nieuwe verlosser op het punt staat geboren te worden.

Ook al vragen de tijden er wel degelijk om.

We mogen niet de fout maken dit verlangen direct op de buitenwereld te projecteren en iemand te overladen met al onze verwachtingen en hoop dat hij of zij het voor ons zal oplossen.

We kunnen het ook op iets projecteren. Een vaccin. Een Kerstakkoord ter vermijding van een dreigende Brexit.

Of vul zelf maar in. De wensenlijstjes liggen al onder de kerstboom…

En toch ontvouwt de geschiedenis, net zo als alles in de kosmos de manifestatie is van haar eigen ingeschapen wetten, volgens streng geometrische patronen.

Deze patronen laten een prachtige innerlijke structuur zien die zich aan ons vooral toont in hoe de natuur is vorm gegeven.

Spiraalvormen, vlakverdelingen, verhoudingen die een gevoel van harmonie in ons oproepen. Gulden sneden zo ver het oog rijkt.

Wat een ieder die de natuur intrekt of natuurdocumentaires volgt ervaart is dat er diep in ons gemoed iets geroerd wordt. Beroerd wordt. 

Zo sterk dat we sprakeloos zijn en slechts die ene klank uitbrengen die klinkt als oooooaaaahw of zoiets. 

Het engelse werkwoord “to awe” komt daar zeer dicht bij.

In het nederlands heet dat: ontzag wekken, ontzagwekkend. 

Beter gezegd; ontzag-wekkend.

We hebben diep in ons dit vermogen te voelen wat we voelen als we oog in oog staan met de uitwerking van kosmische wetmatigheden in de natuur.

En dit gevoel heeft als doel ons te informeren over een diepere, onzichtbare werkelijkheid.

Dat gevoel wekt in ons iets op.

Ontzag.

Ontzag voor iets groters.

Liefde voor de natuur. Liefde voor de schoonheid ervan. Liefde voor de onderliggende harmonische verhoudingen. Liefde voor het Plan achter deze schepping.

Enkel als we begrijpen dat dit soort gevoelens bedoeld zijn ons te verbinden met een nog dieper menselijk aspect dan kunnen we ontdekken wat het verschil is tussen een gevoel en een mening.

We raken nu aan een heikel thema en ik zal proberen het zo simpel mogelijk te verwoorden.

We hebben als mens het vermogen om te oordelen. Ergens iets van te vinden.

Dit oordelen kunnen we doen op twee manieren.

Maar luister goed.

Er is een verschil tussen doen en vermogen.

We doen niet altijd wat we vermogen.

We hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons gevoel.

En we hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons denken.

Als we oordelen op basis van ons gevoel dan merken we direct of iets ons sympathiek is of onsympathiek. We zeggen dan ook vaak dat we dat zo voelen maar kunnen niet direct uitleggen waarom dat zo is.

Als we oordelen op basis van ons denken dan merken we direct dat we een mening hebben over iets. En we merken dat we een hele rits argumenten kunnen aandragen die deze mening staven.

Twee vermogens dus.

Maar dit vermogen werkt bij velen van ons als een soort automatisch doen.

Vermogen veronderstelt bewustzijn. Het bewust hanteren van.

Maar meestal drukt dit vermogen van ons zich automatisch uit in een vreemdsoortige manier van doen die we automatisch oordelen noemen. Denk nog maar weer eens aan de lichtbundel van de zaklamp en onze zelfoverschatting waar Michel Montaigne naar verwees (zie hierboven).

Deze automatische reactie van ons vermogen tot voelen of denken houdt ons in een ijzeren houdgreep en speelt met ons. Ze hebben ons in hun macht zonder dat we het echt door hebben.

Onze praatprogramma’s op televisie en alle romantische series op talloze zenders, spiegelen ons voortdurend hoe ons leven zich aan ons voltrekt als we die mechanismen in ons hun gang laten gaan. Als we onbewust automatisch blijven reageren op.

We doen dit oordelen op basis van gevoel en verstand de hele dag door.

We gebruiken dit vermogen in ons niet bewust.

Dit vermogen gebruikt ons en wordt tot een automatisch doen wat leidt tot veel geblaaaaaaaaaaat, omdat WIJ er geen BEWUST gebruik van maken.

Zouden we er wel bewust gebruik van maken, dan zouden we contact maken met dit vermogen tot voelen en dan zinken we dieper in dat gevoel. We kunnen dan met de lift  naar andere etages gaan. In plaats dat we uitstappen op de eerste etage en bij de televisieprogramma’s terecht komen, of in de echtelijke ruzies op de tweede etage, kunnen we bewust dieper gaan en ons laten raken door andere lagen.

Lagen die, en hier komt het geheim van de natuurbeleving om de hoek kijken, automatisch bezocht worden als we ons verbinden met de natuur of wanneer we ons open stellen voor de werking van de kosmos.

Wanneer we met open mond, zwijgend, naar buiten gaan.

Wanneer we met open mond, zonder oordeel dus, ons verbinden met.

Wanneer we met open mond, zwijgend, naar een kunstwerk kijken.

Wanneer we met open mond, zwijgend, getuige zijn van een opera of een concert.

Wanneer we met open mond de ander tot ons toe laten.

En waarom ook al weer?

Omdat door dit gevoel heen we een onzichtbare werkelijkheid ontmoeten.

Een dieper ontzag krijgen voor.

De natuur.

De kosmos.

Je zelf in de ander.

Namasté.

En door dit diepere gevoel toe te laten dat ons verbindt met een diepere werkelijkheid

ontdekken we als bonus de andere diepere menselijke vermogens.

Vermogens die we hard nodig hebben en ons helpen niet in de val van de projectie te vallen die maakt dat we vertrouwen dat anderen het voor ons zullen doen.

We kunnen ontdekken dat er diep in ons een vermogen schuilt dat maakt dat we op een verantwoorde manier een samenleving met elkaar kunnen inrichten waarbinnen de menselijke vermogens en vrijheden optimale kansen krijgen zich te manifesteren op een wijze die de groei en ontwikkeling van het geheel, de ecologisch verantwoorde manier van samenleven met alles om ons heen garandeert.

We hebben allen een verbinding met een diep in de kosmos werkende kracht die verantwoordelijkheid genoemd wordt. 

Dat is het vermogen om antwoord te geven aan de oproep medeschepper te zijn.

En zich te onderwerpen aan de werkzaamheid van de kosmische wetmatigheden.

De Grieken noemden de kracht van het medeschepper willen zijn Zeus en de Romeinen spraken over Jupiter.

De Grieken noemden die kracht in ons die zich onderwerpt aan de wetten van de kosmos Kronos, de Romeinen kenden hem als Saturnus.

Daar zijn ze weer de twee die vandaag samenkomen.

Daarnaast sluimert in de mens een diep verlangen zich te verbinden met de ander.

Een netwerk op te zetten analoog aan het grote kosmische netwerk.

Een netwerk, een samenleving die levenschenkend is voor alles wat er deel van uitmaakt.

Dit kunnen we het grote thema noemen waaraan in de nabije toekomst gewerkt kan worden door mensen die er bewust voor kiezen mee te bouwen aan en zich onthouden van oordelen.

Dit thema waar de twee krachten in ons, Jupiter en Saturnus zich mee verbinden, werd door de Soemeriërs geduid als de Waterman.

De twee gasreuzen in ons zonnestelsel, die vandaag op een zo betekenisvolle wijze samenkomen, vormen deze conjunctie, precies vandaag, op de eerste graad van het teken Waterman.

Na tweehonderd jaar lang samen conjuncties gemaakt te hebben in aardetekens, schuiven de twee hoofdrolspelers nu naar het luchtteken van de Waterman. En ze zullen samen de komende tweehonderd jaar dit thema sterk ondersteunen vanuit verschillende luchttekens daarmee de hogere denkvermogens van de mens binnen het bewustzijn brengend.

Natuurlijk doen die twee planeten dat zelf niet.

Maar het is nu aan ons.

Het is een synchronistisch verschijnsel dat aangeeft dat er in de kosmische ontwikkeling, patroonmatig, wetmatig, een moment is aangebroken in de ontwikkeling van de schepping dat deze archetypische krachten op het punt staan zich in allerlei vormen aan de mensheid te openbaren.

Tegenwoordig spreekt men van emergentie; het moment dat toont dat een bepaalde evolutie binnen een systeem op het punt staat zich te tonen binnen de inherente, materiële mogelijkheden.

Vroeger kon men niet anders dan in symbolische taal deze scheppingsverschijnselen toedichten aan hemelfenomenen. 

Vandaag de dag beginnen nieuwe inzichten in de systeemtheorie en de chaostheorie zich te verbinden met archetypische psychologische inzichten waardoor we beter dan ooit begrijpen dat goden niet langer in de hemel gezocht moeten worden maar diep in ons eigen innerlijk wachten op bevrijding als we het aan durven af te dalen in de diepste krochten waar ze te lang aan ketenen hebben gelegen, verbannen als ze waren.

Daarom neem ik (en als Waterman ben ik zeer vooringenomen natuurlijk) de vrijheid om in dit gebeuren een betekenisvolle analogie te zien omdat ik vertrouwen heb in kosmische patronen en daaruit veel hoop put voor de nabije toekomst.

Voor mij is er daarom wederom een ster die we kunnen volgen.

Ik wens een ieder een fantastisch, kosmisch verbonden kersttijd en een verbazingwekkend nieuw jaar met onvermoede nieuwe mogelijkheden voor wie mee wil doen.

© Willem Versteeg

21 december 2020.

Hoe de steenbok ons leert te groeien naar mede-schepperschap.

Gepubliceerd op 1 januari 2020 door Willem

 

 

 

Vanmorgen, 31 december, kwam de zon op om 8.45 uur. Nu ik dit verhaal schrijf is ze zojuist achter de bomenrij in de verte aan haar voor mij zichtbare klimmende boog begonnen. Ze heeft nog zeven van haar acht uur durende werkdag voor de boeg alvorens ze zich weer te ruste legt achter het bos dat ik zie als ik door het raam rechts van mij naar buiten kijk.

Ze staat dus maar acht uur aan de hemel, terwijl dat in juni zeker twee keer zo lang is.

Over donkere dagen rond de Kerst gesproken.

Straks om 12.24 uur wanneer ze pal in het zuiden staat, schuin voor mij, komt ze nog nauwelijks boven de toppen van de bomen uit. Ze staat dan zo laag dat haar stralen diep doordringen in het huis.

Ze trekt in deze dagen haar laagste bogen aan de hemel en is de aarde als het ware zeer nabij. In werkelijkheid doorloopt de aarde in haar elliptische baan rond de zon het punt aan de hemel dat het dichts bij de zon staat, ze gaat dan door het zg. perihelium.

We staan in de winter dus dichter bij de zon dan in de zomer terwijl de temperatuur het tegenovergestelde laat zien.

Verschijnselen die voeding geven aan het oude beeld dat bij veel oervolkeren leeft dat in deze tijd van het jaar de geest (de zon) dichter bij de mens (op aarde) staat.

Lang geleden waren wij in onze streken en in onze toen heersende culturen natuurlijk niet op de hoogte van de wetmatigheden die het gedrag van hemel en aarde aanstuurden.

Alhoewel, je moet dan wel heel ver terug gaan, meer dan tienduizend jaar, om er zeker van te zijn dat de mensheid toentertijd niets wist van deze natuurfenomenen.

In alle tijden hebben mensen altijd de fenomenen waargenomen en sommige culturen zijn heel vroeg begonnen om hun observaties vast te leggen en daardoor op zoek te gaan naar wetmatigheden. 

Maar voordat er zoiets als wetenschap ontstond die zich beriep op feiten aan de hand van observaties, hebben mensen altijd aan fenomenen verhalen verbonden om op die manier zin en betekenis te geven of te ontlenen aan fenomenen.

In psychologische termen spreekt men dan van het feit dat de mens innerlijke beelden projecteert op een uiterlijk fenomeen. Zo ontstaat het beeld dat de zon die laag langs de hemel gaat laat zien dat de geestelijke wereld dichtbij is. En als de geestelijke wereld heel dichtbij is rond deze tijd van het jaar ligt het ook erg voor de hand om in een bepaalde cultuur een verhaal over de geboorte van een held als lichtbrenger te plaatsen in deze tijd van het jaar.

Het fenomeen in de natuur leent zich dus om hieraan als het ware een projectie op te hangen. Een laag hangende zon die wordt tot een geest die de mens nabij komt.

Oppervlakkig beschouwd hebben we hier een verklaring voor waarom oude volkeren een symbolische lading gaven aan natuurfenomenen die tot op de dag van vandaag nog doorklinken in religieuze feesten, kalenders, gebruiken en verhalen.

De wetenschap heeft in de zon geen geest gevonden, op de maan geen godinnen en ga zo maar door.

Dus…

Lees verder »

Midwinter en het begin van de winter

Gepubliceerd op 19 december 2018 door Willem

Een mid-winter boodschap uit Poustinia
en een tip voor een nieuwe, oude viering.

 

Met midwinter vieren we het begin van de winter. 

Waarom noemen we dit moment dan mid-winter. Het midden van de winter valt tenslotte rond 5 en 6 februari.

Het begrip midwinter komt uit een tijd dat we meer verbonden waren met wat er zich om ons heen afspeelde in de natuur. We hadden op dat moment van het jaar iets heel concreets te vieren. 

Ga eens mee terug naar de tijd dat ons leven werd gestuurd en bepaald door de twee grote Goden die we kenden als de Grote Lichten aan de hemel. Nu noemen we die zon en maan.

We hadden toen geen idee van een zonnestelsel en de wetmatige loop van zon, maan en aarde en de verschillende cycli.

We konden enkel een groot ontzag hebben voor deze “goden” aangezien ze zeer bepalend waren voor heel ons leven.

De term mid-winter verwijst naar de observatie die de mensheid al heel lang geleden heeft gedaan dat de zon gedurende een half jaar steeds kleinere en lagere bogen aan de hemel maakt en zij doet dat vanaf het moment dat de dag even lang duurt als de nacht.

Na een tijdje komt er een moment dat de zon zo laag aan de hemel staat en de maan zo hoog dat zij in hun samenspel precies het tegenbeeld tonen van een half jaar daarvoor of daarna.

De zon bereikt een keer haar laagste stand en dan begint ze weer opnieuw te klimmen aan de hemel. Op dat moment dat de zon als het ware weer terugkeert, het licht terugkeert, wordt het moment van midwinter gevierd.

De zon klimt vervolgens aan de hemel, het moment komt daar dat de dag weer even lang is als de nacht en de zon klimt vervolgens nog hoger en de periode van de zomer breekt aan. Heeft de zon haar hoogste stand bereikt spreekt men van midzomer als tegenbeeld van het moment van midwinter.

Midzomer en midwinter markeren op die wijze de twee kardinale punten van de zonnebaan aan de hemel. Haar hoogtepunt en haar dieptepunt wordt gemarkeerd. 

En in die viering werd vooral aandacht besteedt aan de diepere symboliek verbonden aan dit fenomeen.

De constatering namelijk dat op het hoogtepunt, de zon besluit haar dalende baan te starten en dat wanneer de zon haar dieptepunt bereikt heeft, er enkel nog een weg terug omhoog mogelijk blijkt voor de zon.

Dit fenomeen heeft in de diepte van de psyche van de mensheid een fundamenteel thema verankerd. 

Het inzicht, ondersteund door de natuurlijke feiten, dat een klimmen naar een hoogtepunt wetmatig wordt afgewisseld met een dalen naar een dieptepunt en dat het dalen naar een dieptepunt de mens toont dat er een bodem is van waaruit enkel een klimmen omhoog weer mogelijk is. 

Dat maakte dat de primitieve mens van toen… geen angst kende voor hoogtepunten noch dieptepunten, doch zich inschakelde in het geheel door het te achten.

Het kan helpen om het getal acht even neer te leggen, daar even voor te buigen en daarin de lemniscaat te herkennen en te zien hoe dit getal op heel bijzondere wijze de cyclus aan ons toont, de voortgang van het eeuwige leven en hoe we dat vervolgens achten in de betekenis van dat m-achtige woord “achting” hebben voor. 

Ach……

 

Wat is er met ons gebeurd dat we dit inzicht, gedurende onze ontwikkeling als mensheid, hebben ingeruild voor een feest dat ons leert dat we blij mogen zijn met de geboorte van het licht (haar terugkeer-kerstmis) en dat een kwart jaar later we vieren dat dit licht vervolgens de duisternis heeft weten te overwinnen (lente-pasen). 

Waar is het feest naartoe dat de geboorte van de duisternis acht en het daaropvolgende feest dat de overwinning van de duisternis over het licht viert?

Of zijn we het geloof in cycli verloren en hebben we definitief gekozen voor één kant van de medaille?

En zo ja, wat zou de medaille hiervan vinden?

We beginnen als mensheid langzaam wakker te worden rond klimaatverandering. 

We beginnen in de gaten te krijgen dat er iets schort aan ons klimaat.

Inderdaad. 

ONS klimaat. 

De aarde redt zich wel met haar klimaat. We kunnen haar uiteraard een handje helpen, maar veel belangrijker dan dat is dat we gaan inzien dat we ons culturele klimaat moeten aanpakken. 

Dat we samen een ander klimaat creëren. 

Een klimaat waarin opnieuw ruimte komt voor het ontzag voor datgene of diegene, kies maar, dat aan de basis ligt van alle klimaten. De twee oude goden, zon en maan en de derde verborgen kracht die deze twee hemellichamen aanstuurt vanuit een veel grotere verborgen orde die we Leven mogen noemen. 

In plaats van hier onverantwoord rond te lopen met zevenmijlslaarzen en ons weinig aan te trekken van en te doen waar we zin in hebben. Zin of goesting.

Als ik vroeger als kind tegen mijn vader zei dat ik ergens geen zin in had, dat was steevast zijn antwoord: “Dan maak je maar zin!”

Het heeft een tijd geduurd voordat ik veel later begreep dat alles in het leven draait om zingeving.

Ik hoop van harte dat je de komende dagen op een zinvolle wijze (een ander woord voor manier) met elkaar weet te vieren wat jullie samenkomst zin geeft.

Geniet van de kans die de kosmos ons ook dit jaar weer geeft om in de tijd van de twaalf heilige nachten stil te staan bij wat ons op het diepste niveau met elkaar verbindt.

Maak er een pr-acht-ige tijd van.

©      Willem Versteeg

20 december 2019

Huize Poustinia

https://www.poustinia.be/blog/

Heel veel meer over midwinter en de betekenis van dit moment in het jaar en de diepere betekenis van Kerstmis vind je in het archief van mijn blog onder december 2017

https://www.poustinia.be/willem/de-achtergrond-van-onze-feestdagen/#more-464

Kijk ook eens naar het begin van het blog over de betekenis van de namen van de maanden van het jaar.

https://www.poustinia.be/willem/de-maanden-van-het-jaar/#more-596

We zien elkaar terug op 1 januari 2019 wanneer we stil staan bij de betekenis van de naam januari en diepere symboliek van de steenbok die is verbonden met deze tijd van het jaar.

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: