onze dieren

Allerlei mogelijke dieren hebben bij ons gewoond de afgelopen tientallen jaren.

In huis, ze heeft zich zelf een plekje binnenshuis veroverd, loopt onze huispoes rond, Moppie of Sheba zoals Huguette haar noemt.

Buiten nog een vijftal half verwilderde boerderijkatten die het huis en de omgeving luisvrij houden. En dat is het. Maar dat was wel heel anders vroeger; maar daar kan je hier verderop wel iets over lezen.

Mocht er nieuws zijn omtrent de dieren dan kun je hier terecht.

Verder vind je hier de verhalen die door de jaren heen over hen verteld werden.

HOOGGEERD PAASBEZOEK VAN REINAERT DE VOS – Pasen 2014

 

Deze morgen stond Tara, onze ezelin zoals elke morgen op. Ze kijkt dan met haar mooie lichtbeige snoet naar buiten en speurt de omgeving af. Tara weet graag waar ze aan toe is, wat ze van de dag kan verwachten. Het weer, met dwarrelde sneeuwvlokken, waar ze stilletjes aan genoeg van heeft. De poezen, die hun familiereünie beëindigen en elk hun weegs gaan na een stevig ontbijt en portie knuffels. De deur, die opengaat en Willem die nog dromerig in slobberende laarzen het hooi binnenbrengt. De lucht, die grijzig over de heuvel hangt en in de verte vaal kleurt. Net toen ze weer besloot haar zachte snuit weer terug te trekken en te schuilen voor het neervallende nat, hoorde ze de klokken luiden, de grote klokken van Pasen met hun deugddoende vreugdevolle klanken. Ze snoof van voldoening. Ze houdt zich dapper na het afscheid van Oremus. Ze voedt zich met de eerste sprietjes groen en draait zich in de blote aarde om zich te zuiveren van winterse weemoed. Maar na de klokken was het deze morgen nog niet gedaan.

Ze wist niet wat haar overkwam, toen op het kasseien pad, dat zich doorheen het terras slingert het hoofd van een jonge speurende vos opdook die vol verwachting zich in de richting van de poezenbrokjes onderaan de trap bewoog.

 

 

Wij eveneens van slag konden hem in een beeld vangen. Wat gek, dacht Tara, dit keer geen paashaas, maar een chocoladen vos, die ons een bezoek brengt en de belofte op vruchtbaarheid volbrengt. Ze moest er even van bekomen. Zoveel had ze vandaag niet verwacht. De vos sloop behoedzaam langs haar weide voorbij, zich bewust van de waardigheid van deze ervaren dame. Tara houdt niet van teveel nabijheid en balkte hem van haar vandaan. Nu weet ze weer waar ze aan toe is en dat vindt ze toch nog steeds het beste. Deze middag krijgt ze de worteltjes, die ze verwacht, de gewone gang van zaken smaakt nu eenmaal beter af. Maar de vos had de ontmoeting van zijn leven en wij ook.

 

 

Tara, de poezen en wij wensen jullie met deze foto een vreugdevol Pasen 2014 toe met de belofte op een vruchtbare lente.

 

 

HET HEENGAAN VAN OREMUS

 

 

Onlangs in de hele koude dagen van eind januari, toen de kou door merg en been sneed, waren we met een groep verdiept in het leren werken met de kracht van de geest.

Het was op vrijdagmiddag 25 januari 2013, tijdens de vierdaagse ‘Voorbij het denken peilen naar de geest’,dat Oremus, onze trouwe huisezel, een hersenbloeding kreeg.

Ondanks alle goede zorgen van de veearts, die een spoedinterventie in gang zette, kon Oremus de kracht niet meer vinden om recht te komen. Wij hebben hem losgelaten, weliswaar met pijn in het hart, maar vooral ook dankbaar bewogen om zoveel schoonheid van hem gekregen.

Het greep de hele groep aan, we kwamen samen totaal onverwachts in een nieuwe beweging, terwijl alle reeds ingezette bewegingen door ieder verder konden worden uitgediept. Met een klein ritueel stonden we samen kwetsbaar stil bij dit afscheid.

Zo werd het ingebed en kon ieder, en vooral ook wij, dit gebeuren in het geheel een zinvolle plaats geven.

Oremus was bejaard maar is tot nu toe nooit ziek geweest. Hij is van in het begin blij geweest met zijn plekje hier en liet dat altijd merken.

Bij deze dank ik ook mijn ouders, die hem naar hier brachten. Hij maakte met hen destijds een lange reis naar hier. Verlegen en bang, zoals hij van nature was, was hij door niets te bewegen om uit de wagen te komen tot Modest hem met zijn lange armen optilde en naar buiten droeg. Hierbij sprak hij spontaan en lachend de woorden “oremus”.

Omwille van dit vreugdevolle, kwetsbare en onvergetelijke moment beslisten we even later om hem zo te noemen.

Hij is dus hier opgegroeid en volwassen en oud geworden. Hij was onze getuige bij alles wat er gebeurde.

Het is altijd een bewuste keuze geweest om hier ezeltjes te integreren. Ze hebben steeds een grote rol gespeeld bij het onthaal en de omkadering van gasten.

Ook voor de tuin waren ze steeds van onschatbare waarde, omdat we op deze wijze konden beschikken over onze eigen mest. Maar hun grootste kracht ligt in het spiegelen van een onbevangen geest, het schouwend in de wereld staan. Hun aanwezigheid zette ons aan dag na dag hun stille wijze wenken als leidraad te beleven. Een leidraad die ons terugbracht tot de essentie van het bestaan.

MIJN VERHAAL – OREMUS VERTELT

Toen Huguette en Willem in 1986 in Jerusalem waren, hebben ze het met eigen ogen gezien hoe ezeltjes werden volgeladen met goederen.

Vervolgens met een stokje op hun gat geslagen werden en hup daar ging het dier op weg. Naar een klant. Na een tijdje verscheen het dier weer, volgeladen met andere spullen bij zijn eigenaar en werd daar afgeladen en kreeg een haverzak voorgehouden.
De dieren vinden na één keer oefenen zelf de weg terug.

Ze zijn zeer huis -en honkvast en verslingeren zich compleet aan degene die zich opwerpt als hun verzorger. Er is dus een opmerkelijke relatie tussen ezels en het thema huis en verzorging.

Dat komt ook tot uitdrukking in het heel oude gegeven dat lang geleden toen in Sumerië de dierenriembeelden werden gekoppeld aan de sterrebeelden de Ezel één van die beelden was.

Veel later werd het beeld vervangen door de Kreeft. Dat is ook de diepere betekenis van het feit dat rond het kind in de stal van Bethlehem een os en een ezel stonden. Hier hebben we een schitterend symbolisch beeld van de Tweelingen (het Kind) dat geflankeerd wordt door de Stier en de Ezel (Kreeft). De thematiek die we nu kennen als behorend bij de Kreeft werd dus vroeger verbonden met de Ezel.

Laten we nog even verder gaan met de verbanden.

Modest heeft heel zijn leven afbeeldingen van ezels gespaard. Hij was verzot van het dier. Er moest en zou dus een ezel in Poustinia komen.

Modest had als zonneteken, uiteraard, Kreeft.

Poustinia heeft ook een geboortemoment en van dat moment kan je een horoscoop maken. Dat is lang geleden gedaan. En wat blijkt.

De Zon van Poustinia staat ook in het teken van de Kreeft. Alles in Poustinia draait dus rond het gegeven van thuis zijn en thuis komen en zorgen dat een ieder zich thuis voelt.

Prachtig toch dat wij met zijn twee, ik en Tara, mijn vrouwtje, aan deze grootse opdracht mede vorm mogen geven.

mijn naam is Oremus, van oorsprong progressief katholiek

en mijn naam is Tara, van oorsprong vrijzinnig boeddhistisch

 

OREMUS OVER ZICHZELF EN DE ANDERE DIEREN

 

Op vrijdag 6 september 1985, de dag van Maria’s geboorte brachten de ouders van Huguette mij hier binnen in Poustinia. Modest doopte mij Oremus. Ik begrijp nog altijd niet waarom, maar ik draag de naam met ere. Ik heb een duidelijk zwart kruis op mijn rug. Dat is maar goed ook, anders had ik hier niet mogen komen wonen. Ik loop hier voornamelijk rond om mensen de spiegel voor te houden dat het voor mensen mogelijk is om hun kleine ik te relativeren en steeds meer ruimte te maken voor een grotere werkelijkheid (toen ik dat hoorde viel ik haast om van verbazing; maar goed laat ze dat vrolijk denken; het zijn tenslotte mensen) ; waarom denk je anders dat ik uitgekozen werd op de beruchte Palmzondag; nou ja een voorvader van me althans.

Heel snel kreeg ik compagnie van een wat oudere dame omdat ze dachten dat ik moeilijk tegen alleen zijn kon. Zij is zo’n 15 jaar mijn metgezel geweest. Ik heb van alles geprobeerd maar er zijn nooit geen kinderen van gekomen. Ik neem het de bewoners hier nog altijd kwalijk dat ze dachten dat ik onvruchtbaar was. Er is ook nog zoiets als trots. Zeker voor een ezel. Wat denken ze wel. Wel toen Grietje overleed, hebben ze snel een nieuw vrouwtje voor me gezocht, Tara (die het trouwens heel hoog in haar bol heeft; ach ja ik laat ze maar doen, het zaad zal toch van mij moeten komen nietwaar!)  en ja hoor ze was nog niet hier of ze was zwanger. Maar ik was wellicht wat te gehaast te werk gegaan (ja trots he) want onze kleine overleed enkele uren voordat ze geboren werd. Maar geen getreur, de nieuwe is al op komst. Ik zal ze eens wat laten zien!!

Wij zijn niet het enige dierenvolk hier; althans met een moeilijk woord, gedomesticeerd volk, er lopen nog een niet nader omschreven aantal kippen en hanen rond die de brutaliteit hebben om in onze schuilstal kwartier te maken. Terwijl ze zelf een veel mooier huis hebben dan het  onze.

Blijkbaar is onze wei groener dan de hunne. Elke dag opnieuw is het tellen geblazen om te zien hoeveel er nu weer opgepeuzeld zijn door de minder gedomesticeerden onder ons zoals vossen, bunzingen, hermelijnen en vooral buizerds.

Aangezien ik hier al een tijdje rondloop kan ik ook wel iets vertellen over wie en wat hier al allemaal heeft rondgelopen. Kijk eens hieronder. De geitenhoop. Ze zijn ermee gestopt met het houden van geiten. Het werd ze te veel. Dat zag ik al lang aankomen. Maar ja eigenwijs hè.

Er zijn veel verhalen te vertellen over die geiten, maar ik heb gehoord dat Huguette daar misschien ooit iets over gaat schrijven. Laten we dus maar even afwachten.  Het kleine spul dat je daar ziet rondlopen is bijna allemaal op kinderboerderijen beland en de grote liggen als ik het goed voor heb begraven in de tuin. Er hebben hier ook ooit een paar schapen rondgelopen en zelfs een ram. Die was koeio-fiel. Werd verliefd op een koe, heeft nog enkele weken bij een koe van de buurman in de stal gelogeerd en is toen doodgegaan. Je moest eens weten wat voor vreemd volk hier al heeft rondgelopen; en dan heb ik het nog niet eens over de mensen gehad. Maar daar heb ik verder geen verstand van. O ja, sierduiven hebben hier rondgevlogen, enkele parkieten, zelfs een pauw. Stamper, het grote roodbruine konijn dat gewoon vrij rond liep en dus door de buizerd naar de eeuwige paardebloemenvelden is geholpen. Twee ganzen, ook opgepeuzeld door de buizerds. Die buizerds hier zijn de bewoners eeuwig dankbaar voor hun komst in 1983. En dan die poezen en katten. Gordijntje liep hier rond. Marmotje, ja een poes. De  Directeur. Punkie. Monstertje. Mirabelle. En enkele half verwilderde naamlozen.

Tenslotte mogen de honden Filous en de allereerste Lanza niet onvermeld blijven. Alleen van Lanza hebben we een foto. Oertrouw, altijd op zoek naar emotionele ondersteuning en loslopende konijnen. Brak uit waar mogelijk. Besprong een ieder vanwege zijn overenthousiasme. Begraven in het midden van de tuin.

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: