Huguette Beyens

Mijn naam is Huguette. Ik ben opgegroeid in een klein dorp, Rekkem, aan de grens met Frankrijk.
Uit een vader, wiens wortels in de Westhoek liggen, in de streek vlak bij Ieper en een Waalse moeder.
In een familie die ook deels van franse afkomst is. Ik ben dus van in de wieg in aanraking gekomen met verschillende culturen, tradities en gebruiken. 

Niet onbelangrijk als ik mijn leven overschouw want het leven heeft me ook nog eens geleid naar deze plek.
Gelegen op het kruispunt van drie culturen. Luxemburg, Duitsland en België. Ik ontkom er blijkbaar niet aan.
Het gevolg hiervan is dat ik van het begin af geconfronteerd ben met andere manieren van naar het leven kijken, andere toonaarden, een andere ingesteldheid. 

En dus ook voor de opgave stond: dit alles in mezelf te verenigen en de rijkdom ervan te ervaren.

Als je vraagt wat heeft dit met jou gedaan dan antwoord ik aldus: 

“Ik ben heel gevoelig voor diversiteit en het vinden van raakpunten.”

Een gevoeligheid die me helpt niet bang te zijn om nieuwe perspectieven te verkennen en verschillende standpunten in te nemen. Dan heb ik het gevoel dat ik leef, ontsta uit het moment zelf, los van verwachting en invulling.

Als kind al verbaasde ik mij over de vele vormen in de natuur. De oneindige verschillen in de fysiek van mensen, de ongelooflijke rijkdom van vorm in het planten -en dierenrijk en alles wat deel uitmaakt van de schepping.

Zo werd ik verliefd, heel vroeg op de schepping, in haar veelvormigheid. 

En tot op de dag van vandaag verbaas ik mij over wat ik ontdek als ik deze wereld aanschouw.
De veelvoud en tegelijk de samenhang.

Misschien was het deze verbazing die in mij reeds vroeg de vraag wekte:
hoe geeft de mens er uitdrukking aan en wat vertelt de wijze waarop hij er uitdrukking aan geeft over wie hij is
en wat hij leeft.
En wat gebeurt er met de mens als hij er niet meer in lukt om uit te drukken wat hij leeft, of om zich deel te voelen van die veelvoud van leven.

Deze verbazing leidde mij naar een raakpunt dat ik al heel lang onderzoek: het raakpunt tussen uitdrukking geven aan en gezondheid. Tussen kunst en genezing, tussen jezelf uitdrukken van en je eigen potentieel ontwikkelen.

 Het lag aan de basis van een studiekeuze op achttienjarige leeftijd: Kunstgeschiedenis als algemene basis voor een verdere oriëntatie op kunsttherapie. Met een focus op kunst gemaakt door de mens in crisis. 

Als een kreet om hulp of als een poging uit te drukken wat niet langer kan worden verwoord en enkel in beelden nog een taal vindt.
Dit bracht mij al heel vroeg in contact met geestelijke gezondheidszorg.

Een zoektocht die me dwong me ook in psychologie, criminologie en zelfs pedagogie te verdiepen.
Wat een hoop meer raakpunten schonk om mezelf en de ander te begrijpen.
Om uiteindelijk langs die weg voeling te krijgen met psychotherapie en dieptepsychologie, gevoed door de verbazing over de wonderbaarlijke psyche, ervaarbaar, maar ook moeilijk te vatten. Haar gelaagdheid en vermogens.

Werkzaam als een klein universum in een groot universum. In een wonderlijk wezen dat mens heet.

Het woord universum is voor mij ook onlosmakelijk verbonden met de kosmos en zijn invloed op de mens en de mens in relatie tot de kosmos. En hoe hij die relatie in de vorm uitdrukt.
Wat de sacrale geometrie deed ontstaan die al van in het begin ook met genezing in verband staat.

Dit raakt ook aan mystiek, aan het onuitsprekelijke en aan ervaringen waarbij je door de geest beroerd wordt.
De mysterieuze samenhang tussen geest en materie en de geest die zich in materie verdicht.

Vanuit het ervaren van die samenhang en er respons op geven kwam ik in aanraking met de cultuur van inheemse volkeren, waarin genezing helemaal niet losstaat van de natuur, de levenscycli en het achten van de grotere samenhang mens, natuur en kosmos.

Als je mij nu vraagt wat drijft jou, wat inspireert jou, dan antwoord ik:
“de mens in al zijn veelzijdigheid, levend in een veelzijdige wereld in een veelzijdig universum, van sterrenstof geschapen, door aarde gevormd.”

Dus leef ik hier op deze plek een leven in dienst van deze veelzijdigheid.

Lerend, ontdekkend, bewegend van verbazing tot verbazing, geleid, gevoerd en begeesterd door wat me overstijgt.
Me herkennend in alles wat de mens aangaat.

Met speciale aandacht ook voor wat trauma met mensen doet en hoe er respons wordt op gegeven.
En alles wat hiervoor betekenisvol kan zijn op de weg naar heling.

De rest lees je over mij in mijn blog, op de site, in mijn schrijfsels, maar leg me niet vast, dat doe ik ook niet.
Ik wil in beweging blijven, veranderen, meegaan met wat zich aandient, vergeten wat ik weet en aangeraakt worden door wat ik niet weet. Ik blijf een pelgrim onderweg. De ogen wijd open.
Ook voor de veranderingen die zich in de wereld voltrekken.
Een verandering die zich ook in mij voltrekt.

©      Huguette Beyens

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: