het labyrint

 

Achter in onze tuin ligt ons labyrint. Mocht je het nog niet bezocht hebben, dan raden we je aan dat snel eens te doen. Het is een stuk eenvoudiger over een labyrint iets te vertellen als je er eens doorheen gewandeld bent. Eén van de eerste dingen die bijna iedereen opvalt, is dat je niet kunt verdwalen. Dat is het grote verschil met een doolhof. Daar moet je telkens kiezen tussen twee of meer mogelijkheden en loop je vaak verkeerd, verdwaal je soms. In een labyrint echter hoef je slechts de weg die voor je ligt te bewandelen en je weet zeker dat je in het midden zult uitkomen. Maar je komt niet direct in het midden uit. Verrassend is dat je in het begin snel naar het centrum lijkt te lopen om vervolgens te merken dat de weg afbuigt en je juist alsmaar verder weg van het centrum voert.

 

Vele wandelaars zien in de weg die ze door het labyrint gaan, een parallel met hun eigen levensweg. Het mooie is nu dat ieders levensweg, zo laat het labyrint zien, precies afgebakend is en uiteindelijk naar het centrum voert. Hoe eenieder de weg naar dit centrum beleeft, blijft heel individueel. Wanneer je dan eenmaal in het centrum bent aangekomen, heb je misschien je doel bereikt, maar al gauw blijkt dat je verder moet. Terug, als je tenminste niet altijd in het midden wilt blijven staan. Deze weg terug ervaren velen weer anders dan de weg naar het centrum. Dezelfde weg, maar in een andere richting gelopen roept bij menigeen geheel andere ervaringen op. Er dringen zich vele parallellen en analogieën op. Zoveel dat het heel boeiend is om de diverse ervaringen met elkaar te delen. Je kunt ook met een groep mensen door een labyrint lopen. Dan zul je weer geheel andere belevenissen hebben als wanneer je er alleen doorheen loopt. De interactie is natuurlijk veel groter. Het gevoel van samen een zelfde weg te gaan, maar toch ieder apart wordt heel sterk beleefd en kan sterke gevoelens los weken.
Sinds het labyrint in Poustinia zijn plaats heeft gevonden, hebben we al een heel scala aan gevoelens bij mensen mogen meebeleven. En telkens weer merkten we, dat wanneer we één en ander in een hanteerbare vorm gieten middels een gestuurd groepsgebeuren de losgekomen gevoelens zich al snel kunnen integreren omdat hun boodschap gehoord, uitgedrukt en een plaats krijgt in het individuele leven van de labyrintloper.
Andersgezegd; gebeurtenissen op het levenspad die soms om een zinvolle duiding vragen, kunnen door het lopen van een labyrint, hun zinvolheid openbaren.

De oudst bekende vorm van het labyrint ziet er uit zoals in de afbeelding hierboven. Op talloze plaatsen in de wereld komen we het terug tegen. Veel jonger is de vorm zoals hier onder is afgebeeld. Deze vorm vinden we voornamelijk terug in kerken, zoals b.v. in de vloer van de kathedraal van Chartres. Ons eigen labyrint is geïnspireerd op dat van Chartres. Het bevat, net zoals het oude patroon, een zevenvoudig pad. De pelgrim bewandelt de zeven paden in alle richtingen en eenmaal in het centrum aankomend maakt hij het octaaf vol.

Het labyrint is al een heel oud symbool. Bekend bij Egyptenaren, Grieken en de Kelten.

Vanoudsher een symbool dat de verbondenheid met de Moedergodin uitdrukt. Rond van vorm, opent het zich voor de reiziger, hem helpend contact te leggen met de oerbron en hem het pad tonend dat voor hem is uitgestippeld. Hem de kracht van de ordening schenkend, de kracht van de synthese, het inzicht hoe alles met elkaar verbonden is en in patroon ligt.

Er zijn in de wereld veel symbolen die een uitdrukking zijn van de Moedergodin, maar er zijn er maar heel weinig waar we letterlijk in kunnen stappen. Kunnen in stappen!

Met heel ons lichaam kunnen we het symbool inwandelen, en geheel door het symbool opgenomen worden. Dat maakt dat het labyrint één van de weinige symbolen is die moeiteloos een reactie losweekt die ook lichamelijk sterk doorwerkt.

 

EEN TWEEDE MEDITATIEPLAATS

We hebben ons labyrint, al cirkels maaiend, achter in onze tuin gelegd omdat dat de enige plek was die groot genoeg was. Achter af werd ons duidelijk dat de plek niet beter gekozen had kunnen zijn. Wie in het labyrint over de tuin heen schouwend naar het huis kijkt heeft een mooi totaalbeeld van al datgene wat we trachten vorm te geven. Op deze plaats is de polariteit met de kapel, onze andere meditatieruimte, treffend. De Kapel van de Schepping aan de ingang, de vlag van Poustinia voerend. Mannelijk van karakter. Zijn of beter gezegd, haar tegenhanger, in de rust van de tuin, niet opvallend, wachtend op de levenspad-gangers. Haar boodschap schenkend voor wie er open voor wil staan. Vrouwelijk van karakter. Beiden de bezoeker aanmoedigend de weg naar zijn centrum bloot te leggen. De één, de Kapel, die de intuïtie en het verstand als ingang zoekt en de ander, het Labyrint, die de Zoeker middels het gevoel en de lichamelijke waarneming wakker roept. Samen, de mannelijke en de vrouwelijke invalshoek, het evenwicht nastrevend zoals dat in de schepping als opdracht verankerd ligt. Poustinia wil een ieder die hier voorbij komt de kans geven, deze boodschap hier op te pikken.

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: