De grond bewerken en grondbeginselen

Gepubliceerd op 2 februari 2024 door Huguette

Deel 5 van het blog “Veertig jaar Huize Poustinia en wat eraan vooraf ging”

 

Geografisch ligt Huize Poustinia in een gebied dat bekend staat om zijn vele bronnen, vlak naast het dorpje Ourthe waar zich de bronnen van de Ourthe bevinden. Dit zeer actieve bronnengebied maakt deel uit van het Parc Naturel des Deux Ourthes (https://pndo.be/fr/) dat als één van de zuiverste gebieden van België wordt gezien en op de oudste rotsen van België ligt. 

Met een grote Keltische erfenis, die nog voortleeft in de namen van rivieren, grotten, en steenresten maar vooral legenden en tradities. 

Waar nog heel veel natuurlijke oevers bewaard zijn gebleven en fauna en flora leeft die zeer beschermd worden waardoor de diversiteit van de natuur alle kansen krijgt.

In de dorpen en stadjes die zich in dit park bevinden wordt veel moeite gedaan om alle bewoners actief te laten participeren aan het bewaren van deze natuurlijke diversiteit. In dit perspectief is er ook een sterk appèl op  verantwoordelijk omgaan met de omgeving zowel op de plek waar je leeft als elders.

Dat ik dit even noem is zeer richtinggevend voor ons beleid hier en de wijze waarop we ons tot de omgeving verhouden alsook voor de wijze waarop we in interactie treden met de natuur. In de meest praktische zin door hoe we het stuk grond bewerken waar Huize Poustinia is gegrondvest en de keuzes die we maken om dit ecologische beleid mede te ondersteunen.

We voelen ons in deze zin opgenomen in een veel groter verband waarin steeds meer bewoners van de regio concreet initiatieven opstarten die bijdragen aan het in stand houden van een bijzonder heilzaam gebied. 

Wat heel verbindend en inspirerend werkt. Het krioelt in de regio van prachtige kleinschalige initiatieven die aanzetten tot een bewuster omgaan met de vruchten der aarde en er ook creatief mee omgaan. 

Ambachtslui en kunstenaars reiken de handen naar elkaar om natuurlijke materialen te valoriseren en ze te integreren in de dagelijkse levenswandel.

De Ardeense mens is ook nog zeer ingebed in deze krachtige omgeving en dit merk je aan hoe hij zich naar de omgeving en anderen verhoudt. 

Je loopt een ander niet zomaar voorbij. In dit verband is hij altijd op één of andere wijze een buur met wie je nauw samenleeft al woon je misschien een eind van elkaar. Als krachten in de natuur in werking komen heb je elkaar nodig om daar doorheen te gaan. Je gaat er niet mee in gevecht. Je acht deze. En zo behoudt je het gevoel dat je kwetsbaar bent en je weerbaarheid moet versterken om rechtop te blijven staan bij tegenslagen. 

Wat een ander overkomt kan ook jou overkomen. En wat mij overkomt maakt ook deel uit van wat een ander ervaart. 

Geboorte en dood en wat een mens zoal overkomt worden ingebed in een gemeenschappelijke draagkracht vanuit een gemeenschappelijk doorleefd besef dat ze beide deel uitmaken van het leven.

Een mentaliteit die gekenmerkt wordt door buigen voor wat je overstijgt. 

Die niet overschaduwd wordt door te intellectuele spinsels en door wijsheid wordt gevoed. In de zin van kracht putten uit wat je vanuit het directe leven als ervaring leeft en leert. 

Het is dus verre van een toeval dat de eerste palliatieve zorg in ons land hier in de regio opstartte, het gezamenlijk bijstaan van de stervende mens, dicht bij huis en familie en eigen omgeving.

En nog minder toeval dat ik hier 40 jaar wonende dit proces met mijn ouders mocht leven, met mijn vader in het huis in het dorp waar mijn ouders, eenmaal gepensioneerd, kwamen wonen. 

En tijdens en na de Covid met mijn moeder, hier in Poustinia. Een gebeuren waarbij verpleegsters en dokters en vrijwilligers het weggetje naar Huize Poustinia op en neer reden, en wij deel uitmaakten van hen bestaan en zij van ons leven hier. Een ontmoeting van mens tot mens tot op de grond van het leven. In verband met het leggen van verbinding, kenmerkend voor de mensen van de streek hier, citeer ik graag deze woorden van René Brown:

“Spiritualiteit is herkennen en vieren dat we allen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn door een kracht die groter is dan ons allen samen en dat onze verbinding met deze kracht en tot elkaar gegrond is in liefde en mededogen. Spiritualiteit beleven geeft een gevoel van perpectief, zingeving en doel aan ons leven.”

Van in het begin tot nu heeft deze kwaliteit van zijn in het ontmoeten van de mensen uit de streek ons diep aangeraakt en ontroerd. Het is een onmisbaar deel van de vorming die we ondergingen door 40 jaar te leven in een omgeving die voor ons nieuw was en waar Huize Poustinia diende ingebed te worden. 

We dienden daarom ook waakzaam te blijven om het zo in te bedden dat het niet buiten dit grotere leefverband viel.

Deze motivatie hielp ons om ondanks een vrij rustige ligging buiten het dorp, à l’ écart,  zoals dit hier heet, niet wereldvreemd te worden maar juist steeds meer op de wereld betrokken. 

Een Poustinik, bewoner van een Poustinia, onttrekt zich niet aan maar wortelt zich steeds meer in de menselijke conditie om in de geest eeuwig pelgrim te blijven. Pelgrim in de zin van je steeds meer vervolledigen. 

Het menselijke niet buitensluiten maar integreren. Tot op de bodem. 

Met hoogten en laagten.

Het woord bodem brengt me weer bij de grond en de grond bewerken. 

Wat doorheen de jaren een waarde en grondbeginsel is geworden in de totale werking van Poustinia. Van in het prille begin hebben mensen ons werkend in de grond aangetroffen met onze handen vol aarde, zaaiend, plantend en oogstend. In dienst van een stuk grond dat ons naast voedsel verschaffen zou spiegelen hoe we onze innerlijke grond kunnen bewerken om in resonantie te blijven met wat het groter geheel waar deze grond deel van uitmaakt ons spiegelt en leert.

Aan de ingang van de tuin staat een plaat met een tekst van Kahlil Gibran die dit grondbeginsel samenvat. 

“Zie toe dat je een gever blijft en een werktuig tot geven.
Want zie, het is het leven dat het leven geeft terwijl jij slechts een getuige bent.”

In deze omgeving, wild en gecultiveerd tegelijk, leven en werken heeft consequenties. De allereerste ochtend dat we hier buiten keken zagen we de herten dicht bij het huis in de weide grazen. Ze hebben ons sedertdien blijvend gezelschap gehouden, 40 jaar lang, en bezoeken nog steeds onze tuin om te komen zoeken naar wat hun elders ontbreekt. 

Schichtig en zachtmoedig als ze zijn hebben ze ons geleerd dat in de natuur leven waakzaamheid, voorzichtigheid en tederheid nodig is. 

Ze leven kwetsbaarheid in nauwe relatie met weerbaarheid. Iets wat voor een mens verre van evident is om te leven laat staan om te aanvaarden. 

De mens heeft eerder de neiging om deze twee te polariseren. 

We zijn vaak kwetsbaar en niet weerbaar of weerbaar en niet langer bewust van kwetsbaarheid. Met alle problemen die hieruit voortvloeien in het intermenselijke verkeer. 

Behalve de herten is de buizerd heer en meester van de omgeving. Valt niet aan te tornen. Gewoon omdat hij geschapen is met het vermogen om zowel het detail als het geheel waar te nemen. Nog eens een deugd waar we als mens wel eens moeite mee hebben. Of het detail is in zicht en het geheel niet of het geheel is in zicht en het detail buiten zicht.

Er valt dus heel wat te leren en te ontdekken in een omgeving waarin everzwijnen, herten, dassen, bunzing, vos, zwarte en witte ooievaar, wouw en buizerd enz. ons voortdurend eraan herinneren wat we in onszelf dienen te ontwikkelen om kwetsbaarheid en weerbaarheid met elkaar te verzoenen en ten dienste te stellen aan een leven in nauwe samenwerking met de natuur.

Een natuur die met tederheid bewerkt en betreden wordt omdat ze ook kwetsbaar is en haar weerbaarheid behoudt of verliest naarmate we er respectvol mee omgaan en geen dingen doen die haar schaden.

Misschien is het ook dat, wat de Ardeense mens diep in zijn hart weet. Zonder deze verbinding ben je weerloos overgeleverd aan krachten die je kunnen overmeesteren buiten je wil om en die je dient te achten.

In de eerste plaats door te participeren aan en niet in het minst door te wortelen, met je beide benen op de grond te komen al was het maar door het besef dat je een klein onderdeel bent in een groter geheel.

Dat juist dit besef ertoe doet als je wilt ontdekken hoe dit groter geheel functioneert en wat onze rol is in dit grote geheel zonder dit teveel te abstraheren maar juist in direct contact met de aarde en de grond de rijkdom te ontdekken van een innerlijke grond die de mens in zich draagt.

Een grond die we lerend en ontdekkend moeten bewerken, waarbij we niet aan ons lot worden overgelaten maar de natuur als trouwe metgezel krijgen.

De hele werking van Poustinia berust dan ook op grondbeginselen die zich hebben ontsluierd naarmate we de lessen van de natuur steeds meer au sérieux namen en vertaalden in grondbeginselen die ons leven hier dragen en schragen. Die we met vertaalslag op alle terreinen van het leven leerden en blijven leren toepassen. Dit heeft als gevolg: een voortdurend durven bevragen van hoe we hier leven en waar we onze aandacht aan schenken.

De vorm niet met de essentie verwisselen. Doet de natuur ook niet. De wisselende vormen en gedaanten waarin ze zich aan ons laat zien hielp en helpt ons steeds weer van vorm te durven veranderen om aan de essentie toe te komen. En bovenal om de essentie niet uit het oog te verliezen als de tijdsgeest ons confronteert met een vorm die niet langer in resonantie is met wat de natuur ons laat zien.

Een natuur die ook weer deel is van een nog veel groter geheel: het universum. Deze grote schoot van krachten en tegenkrachten waarin we ons als een stip bewegen. Doch wel een stip die ertoe doet. Dit laatste is het grootste geschenk dat de mens is toebedeeld.

Als er iets is wat hier leven mij heeft geleerd dan is het dit. Al de rest is uitdrukking geven aan dit besef. Een cruciale motor van ons doen en laten hier. Ik eindig graag dit stukje verhaal met dit citaat:

 

Wees als een boom.
Hou jezelf gegrond.
Leg verbinding met je wortels.
Draai een blad om
en buig vóór je breekt.

Verheug je om je natuurlijke schoonheid
Blijf groeien

Joanne Rapits

 

Wordt vervolgd…

©       Huguette Beyens

Huize Poustinia  Lichtmis

2 februari 2024

Verkondigers van een nieuwe start

Gepubliceerd op 7 januari 2024 door Willem

Voor de meesten van ons zijn ze voorbijgegaan aan ons. Zonder enig spoor achter te laten.
Wat we niet gezien hebben hebben we ook niet gemist. Toch?
Elk jaar passeren ze, zoekend, volgend en vindend.
Als afsluiting van en gelijktijdig de weg openend voor.

Drie wijzen, drie weet-hebbenden van, drie richtinggevers aan, drie manieren om een weg te gaan die voor je open ligt. Een weg die niet leidt naar een driesprong maar een weg die ontstaat uit de samenvloeiing van drie wijzen van.
Daar waar drie bij-één komen, de vier ver-volledigen, waar het ledige gevuld wordt met, temidden waarvan in het centrum de quintessence, de zich-zelf bewust geworden mens, zich weet te ontwikkelen. 

Alles in deze wereld manifesteert zich onder invloed van een serie kosmische wetmatigheden waarbij telkens drie principes, drie krachten, drie wijzen, drie eigenschappen zich met elkaar verbinden.

Deze drie zijn werkzaam op allerlei niveau’s, op allerlei schalen, in allerlei milieu’s, binnen allerlei groepen, binnen allerlei werelden, binnen allerlei rijken, binnen alles wat we kunnen onderscheiden.
Alle culturen op deze wereld, alle religies, alle godsdiensten, zij allemaal erkennen deze werkzaamheid van de drie. Ook al geven zij ze allemaal andere namen. 

Daarom als wij het idee hebben dat we in een gepolariseerde wereld leven.
Dat wij voortdurend tegenover iets of iemand staan of komen te staan door de standpunten die we hebben of innemen.
Dan is de boodschap duidelijk en hoeven we niet veel verder meer te zoeken.

We zijn het zicht op de derde verloren.
De betovering is ons ontvallen.
Het sacrale heeft zich (noodgedwongen ?) teruggetrokken.

We hebben de werkelijkheid teruggebracht tot een dualiteit waarbij we zijn gaan geloven dat we moeten kiezen voor en tegen.
Dus tegen ziekte en voor gezondheid. Voor vrede en tegen oorlog.
Tegen onbeschaafdheid en voor beschaafdheid. Tegen de natuur en voor cultuur.
Tegen slecht en voor goed. 

Moet ik zo nog even doorgaan?

De drie wijzen, elk jaar weer, wijzen naar dat ene principe in ons dat in ons geboren kan worden en zicht geeft op het herkennen en terugvinden van die ene kracht die de beide opnieuw kan verbinden.

Het is het erkennen van de werking van de kosmische wetmatigheden, de krachten die ons ver te boven gaan, maar wel al onze levens bepalen, de achting voor deze krachten die maakt dat we op een evenwichtige wijze bv. natuur en cultuur met elkaar kunnen  verbinden. In de achting van dat principe vinden we de weg terug die ons kan helpen een beter, evenwichtiger klimaat te laten ontstaan voor onze manier van samenleven met elkaar waar alle culturen en de hele natuur in harmonie uitdrukking kunnen geven aan de krachten die door hen tot uitdrukking wensen te komen. Wensen die daardoor tot werkelijkheid worden.

Conflicten van welke aard ook, kunnen beslecht worden, wanneer een ieder bereid is in de schoenen van een ander te gaan staan zodat begrepen wordt vanuit welk standpunt de ander de wereld beziet. Enkel een derde, die daar “boven” staat, kan je helpen om uit je schoenen te stappen, letterlijk je standpunt te verlaten. Vanuit stand in beweging te komen, naar de overkant te varen, over de aangereikte brug, om daar in andere schoenen een nieuw standpunt te leren kennen.
Eenmaal terug heeft zo’n reis je compleet veranderd.

Wat het je geeft is de ervaring dat met een derde kracht binnen je bereik, als eigen nieuwe mogelijkheid, je zelf in staat bent om meningen en standpunten in harmonie te brengen met de meningen en standpunten van anderen waarmee je leeft omdat je de subtiele werking van iets sterkers dan je zelf in je zelf ruimte geeft.
Een andere manier om te zeggen dat je de geest, als derde, in je eigen lichaam en ziel de ruimte geeft zich te manifesteren.

 

Daarom begon voor heel oude culturen, hun nieuwe jaar zo rond wat we nu 6 of 7 januari noemen.

Dat zijn twaalf dagen nadat de zon uit haar dieptepunt de weg omhoog terugvindt en vanaf het moment van de winterzonnewende weer omhoogklimt.
Vanaf ongeveer 24 december wordt dit klimmen weer zichtbaar, reden om dat symbolisch te verbinden met de geboorte van dat licht.
Twaalf dagen afstemmen op en daarna in de resterende 354 dagen kan de mens dan uitdrukking geven aan deze krachten middels de vier elementen die de aarde hem ter beschikking stelt.

Dat doet hij onder leiding van een tweetal kosmische krachten die hem daar bij leiden.
Een zon die gedurende die tijd langs twaalf beelden kruipt en twaalf grondthema’s aandraagt voor al die nieuwe composities die op het programma staan en een maan die in haar twaalf rondes van 29,5 dag rondom de aarde de patronen aandraagt die nodig zijn voor de uiteindelijke vorm waarin de elementen zich vertonen.

De zon geeft zicht op de ideeën, de maan brengt de elementen in de juiste conditie zodat de mens en de natuur op deze planeet ermee aan de slag kan om er een nieuwe uitdrukking, een nieuwe schepping, aan te geven. 

Samen, mens en natuur, scheppen in harmonie. Geven vorm aan de ideeën die vanuit de kosmos tot ons komen.

Schept de mens daarentegen zijn eigen ideeën, dan schept hij op.
En daardoor dreigt alles op de schop te gaan.

Maar dat hoeft niet als we de drie in ons laten werken.
Als we ons weer laten betoveren door de ideeënwereld.
Als de inspiratie van de drie wijzen weer ons deel wordt.

Ons doel wordt.

 

©        Willem 

vanuit Huize Poustinia

7 januari 2024

Draden weven tot een weefsel

Gepubliceerd op 6 januari 2024 door Huguette

deel vier van het blog “Veertig jaar Poustinia”
Huize Poustinia en wat er zoal aan voorafging

 

Draden weven tot een weefsel.

Na vele maanden neem ik de draad weer op van het verhaal dat ik rond de verjaardag van 40 jaar Poustinia begon te schrijven

Een schrijven dat onderbroken werd door het zo creatief mogelijk inspelen op de verbouwing van de keuken die tijdens de maanden van de voorbije herfst veel aandacht vroeg. Vooral omdat ik dit deed in combinatie met gasten ontvangen, het werk in de tuin nauw opvolgen en andere reeds eerder genomen engagementen nakomen.

Alles wat ook onverwachts in huis door het komen en gaan van gasten gebeurt vraagt ook tijd voor dialoog, samen afstemmen op en vooral samen bevoelen van wat door dialoog en afstemmen spontaan in beweging komt en in samen vieren zijn weerklank vindt. 

Zo miste ik de rust om mij op dit schrijven te concentreren wat in de stille dagen van de heilige nachten weer mogelijk is.

Schrijven leef ik niet als een mentaal proces maar een zeer organisch proces dat ik al schrijvend onderga, niet wetend waar ik zal uitkomen en hoe de verhalen zich zullen aaneenrijgen en wat zich zoal toont terwijl het verhaal zich weeft. In rust en afstemming. Vrij van indrukken. Tijdloos.

Zo onderga ik samen met de lezer het proces van een verhaal dat ontstaat en zich beetje bij beetje opbouwt en uiteindelijk de bouwstenen laat zien waaruit deze werking is ontstaan. Als een weefsel op een weefgetouw.

pastedGraphic.png

Even terug naar het begin: Daar waar de draad ontstond, de rode draad van het verhaal, het verhaal van de bron, het aangeraakt zijn door het onuitsprekelijke aanwezige leven, verborgen achter de dingen en belevingen van elke dag. Dat vraagt om een stilhouden, een stilvallen, een stil worden. Wat niet betekent niet in beweging zijn, integendeel, het is ruimte laten om zoveel mogelijk in te spelen op de beweging die zich van binnenuit toont als respons op.

Dit was en is het uitgangspunt van hoe we hier op deze plek leven. Schijnbaar verstild, wezenlijk vol beweging.

Aangeraakt en bewogen zijn we doorheen de jaren letterlijk steeds meer in beweging gekomen en naarmate we reëel over bouwstenen beschikten bouwden en verbouwden we. Het gaat om een bewogen zijn dat in alle dimensies van het mens-zijn doorwerkt. 

Van materieel, psychologisch tot spiritueel. De beweging zelf sluit niets uit.

Ook in de zin van niets menselijks is mij vreemd. Met dit laatste voluit te leven hadden en hebben we onze handen meer dan vol.

Zonder hierbij de bron uit het oog te verliezen en in een weten te vertoeven dat verder reikt dan we als mens met ons beperkt verstand kunnen omvatten.

In beweging komen en verwondering kunnen niet los komen van elkaar, het ene voedt het andere. We zijn gedurende de voorbije jaren vaak verwonderd geweest over hoe de dingen aan ons gebeurden en deze verwondering zorgde ervoor dat we het in beweging zijn niet onderbraken ondanks soms moeilijker momenten van niet weten en twijfel. Om mettertijd te ontdekken en te leren dat deze twee, niet weten en twijfel, het besef voeden deel uit te maken van een veel groter geheel. Dat het wezenlijk niet om uitvinden gaat maar om participeren aan. Wat zonder overgave niet lukt.

Een besef dat leidde tot het gevoel geleid te worden en in het ontdekken van een leidraad, vertrouwen te putten om iedere ervaring als een leerervaring te leven wat iets anders is dan ze ondergaan.

In deel twee (https://www.poustinia.be/2023/07/) vertelde ik in het kort het verhaal van wat voorafging aan het moment van herkenning bij de bron en welke inspiratiebronnen we aanboorden om te exploreren hoe door de tijd, 40 jaren lang, vorm is gegeven aan een leven vanuit de bron.

Zo raakte ik ook even aan de studie van oude bronnen zoals bijvoorbeeld ook het ontstaan van het monastieke leven. Waaruit het ontstond en wat het voedde.

Het was geenszins onze bedoeling om hier zoiets als een klooster te beginnen. Eerder een plek te creëren waar herbronning en in de wereld staan elkaar bevloeien. Doch dit wel te realiseren op basis van ritme en maat, zoals de natuur en de kosmos ons spiegelen. Door een manier van werken en samenleven te ontwikkelen, die helpt om bij de bron te blijven en tegelijk door het werk van onze handen met twee voeten op de grond te blijven.

Het werk van elke dag, zelfvoorziening en handenarbeid vormden de basis en inspiratiebron van alles wat we ook hier deden en doen.

pastedGraphic_1.png

De plek moest ook een naam krijgen en ons bezinnend over een naam werd het ons ook duidelijk dat die naam de lading moest dekken van wat we hier leven en doen en dat hij tegelijk ook in verschillende talen goed moest klinken. Zodat de naam niemand buitensluit omdat hij niet uit te spreken is of geen universele betekenis heeft. Een niet voor de hand liggende keuze, die uiteindelijk uitmondde in de naam Poustinia.

Geïnspireerd door een boek geschreven door Catherine de Hueck Doherty, geboren in Rusland: Poustinia: Encountering God in Silence, Solitude and Prayer.

Poustinia is een Russisch woord voor woestijn. Een poustinik is een man of een vrouw die alleen leeft maar niet geïsoleerd. Hij is altijd bereid om iemand te ontvangen en eten te geven. Het Russische woord voor eenzaamheid betekent oorspronkelijk ”aanwezig zijn bij iedereen”. 

In de traditie van Rusland ging een poustinik na de zegening van een mentor als een pelgrim op stap, net zolang tot hij naar een dorp werd geleid waar hij aan de ouderen van het dorp de toelating vroeg om zich daar in een Poustinia, een kleine houten hut, te vestigen. 

Dit werd hem zelden geweigerd omdat het dorp blij was met iemand die altijd aanwezig was en tijd had om een handje toe te steken, waar nodig, of om een luisterend oor te bieden of om iemand te ontvangen die nood had aan herbronning of herkenning voor wat hij doormaakte. 

Hij is geen kluizenaar en leeft niet afgesneden van, is oproepbaar en komt in beweging waar nodig.

pastedGraphic_2.png

Deze basisinstelling van verstilling in functie van een meer afgestemd in de wereld staan, raakte ons omdat we het gevoel hadden naar deze plek geleid te worden en dat de boer die het huis verkocht instemde met de bestemming die we aan zijn ouderlijk huis wensten te geven. Waarvan hij zei dat ze in overeenstemming was met de toewijding waarmee zijn ouders hier altijd hadden gewerkt en geleefd. We wilden de wereld niet achter ons laten doch integendeel als volledig mens inspelen op wat er in de wereld aan de gang is en wat het met een mens zoal doet. 

Vooral gefocust op de vraag: hoe er respons op geven zonder jezelf te verliezen. Wat zonder leerproces niet lukt.

“Fouten maken is niet erg. Het betekent niet dat je faalt.
Integendeel. Fouten laten zien wat je kan doen om niet te falen.”

Ibrahim Malouf

We kozen deze naam en stelden ons volledig open voor wat hier spontaan zou ontstaan. We streefden niet naar een kopie van een leven dat Catherine de Hueck Doherty beschreef maar stelden ons, geïnspireerd door de naam en zijn oorspronkelijke betekenis, open voor wat hier op deze plek mogelijk was en is en dit met de mogelijkheden waarover we beschikten en beschikken.

We wilden ons ook niet beperken tot één levensvisie of één bepaalde vorm van spiritualiteit en openstaan voor de diversiteit van het menselijk zoeken naar zingeving en de verschillenden vormen van belevingen die mensen hierbij ervaren.

Om boven alles dialoog en ontmoeting centraal te stellen. Het bewust leren van elkaar, het niet vastleggen in concepten wat niet kan worden gevat. 

Het juist volop laten bestaan en de verwondering over het onuitsprekelijk wonder van het leven levendig houden.

Een spiritualiteit leven, of zoektocht naar zingeving die niets uitsluit en niets vastlegt maar voortdurend in beweging blijft, van perspectief durft te veranderen met een open venster op de wereld en de tijdsgeest.

Dit alles leidde tot een universele kijk op de mens, het leven en het werk en vooral ook het gehele welzijn van de mens en wat daartoe bijdraagt en niet in het minst op het geestelijk welzijn van de mens.

Een hele opdracht die zich onophoudelijk vernieuwt en ook het durven veranderen niet uitsluit. 

Uiteindelijk kozen we voor een leven, gedeeld met gasten die komen en gaan en hun verhaal kwijt kunnen, hun zoeken kunnen bevragen en hun levensmap leren lezen als een leidraad om zich verder te oriënteren op hun levenspad.

pastedGraphic_3.png

Zo groeide Poustinia mettertijd tot een plek van ontmoeting van mens tot mens. Ook in het werken met groepen stond de menselijke beleving centraal. 

Duiding ontstond naarmate de individuele beleving gekaderd werd in een breder verband. Een verband dat we graag benoemen als de levenswetten kennen die het hele leven op aarde en in de kosmos sturen waar geen enkel levend wezen aan ontkomt. En zich verdicht in de vraag: hoe als mens met deze wetten in resonantie leven en vooral hoe je door deze resonantie gevoed en geïnspireerd, geest en materie als onverbrekelijk één kan beleven en vorm geven.

“Ieder moment en iedere gebeurtenis van het leven van een mens plant iets in zijn ziel.”

Thomas Merton

In dit perspectief, zo treffend verwoord door Thomas Merton, werd en is alles wat we hier samen met anderen leven een aanleiding om stil te staan bij wat het leven en het leggen van verbinding dient en wat het in de weg staat.

Een andere manier om te zeggen dat handenarbeid en reflectie hand in hand gaan en dat we voortdurend ook bevragen hoe deze twee elkaar schragen.

De bronnen die we in het begin als inspiratiebron leefden namen we mee als draden om mee te weven, ons niet blindstarend op de draden maar op wat zich onderweg op deze wijze al wevend met het weefsel verweeft en zo openden zich nieuwe perspectieven, het oude in een nieuw licht, diepe waarden in een hedendaags vorm geleefd en gedeeld.

We kijken nu terug op vele groeifasen, momenten in het weefsel van creatieve doorbraak, nieuwe verbanden die oplichtten en die zich verweven met.

Wat Poustinia nu belichaamt is een verwevenheid van waarden waarvoor we bewust kiezen, van groeilijnen die we verder vorm wensen te geven, van inzichten die ons voeden, het benoemen van perspectieven die zich steeds verbreden en bovenal het leven van ontmoetingen met anderen op basis van uitwisselen van ervaringen die zich verdichten tot inspiratie die om integratie vraagt. Integratie in de zin van: voor dit alles een vertaalslag vinden voor het leven van elke dag.  

Een opdracht die raakt aan de bron van leven, die nimmer stopt met vloeien.

Ze is deel van wie we zijn en wie we worden en van wat ons beweegt en doet bewegen.

Over het vinden van die vertaalslag gaat dit verhaal, dat wordt vervolgd.

 

© Huguette

6 januari 2024

 

 de andere verhalen behorend bij dit blog vind je hier

 

 

   

Kerstboodschap van Huguette

Gepubliceerd op 25 december 2023 door Huguette

Kerstmis 2023

 

Grenzeloos stil 

tikt de klok

de kerstnacht voorbij

en vangt in haar slingerbeweging

het eerste gloren

van deze kerstdag.

Een gewone dag 

en toch weer anders.

Gewoon anders.

Een dag waarop de tijd

haar tijdloosheid viert

in de geboorte van een kind.

Hier, daar, ergens,

zelfs in de schuilkelders

onder een regen van bommen.

Ze slingert voort in de tijd,

mensen komen samen en gaan

vinden en laten los,

ontmoetingen worden beloftes,

serene handdrukken verbinden.

Ontroerde ogen omhelzen 

en weerspiegelen 

de tijdloze omhelzing van de tijd.

 

 

Nu, in de geboorte van

het eeuwige kind 

dat voortleeft

voorbij de tijd.

Een slingerbeweging van leven,

dat de bommen overleeft

grenzen doorbreekt,

vrede neemt met wat is, 

wordt en zal zijn.

In de stilte luisteren we

samen naar het tikken van de tijd

in een wereld vol beweging,

een beweging die vraagt

om in beweging te komen,

ondanks wat vastloopt,

in de tijd,

als een stilgevallen klok,

een afgesloten hart,

een verkrampte hand,

een blinde geest.

Op deze kerstdag,

een gewone dag,

ongewoon anders,

wordt het tikken van de klok,

de voortgang van het leven,

de niet te stuiten levensdrang, 

die ondergronds,

ontelbare keren,

zich tijdloos vernieuwt.

Het tikken van de levenssappen,

in boom en plant,

onder de sterrenhemel,

die voorbij schuift,

over een aarde,

die ritme en tijd,

aan de sterren, ontleent.

Die in hun tijdloosheid 

de vrede spiegelen,

die ieder in zijn hart draagt,

als deel uitmakend

van een heelal.

Een helend al.

Wat we vieren vandaag, daar

herinnert de klok ons aan:

 

 

In ons leeft

een tijdloos, eeuwig kind, 

dat het heelal in zich draagt.

Als een bron,

van tijdloos leven,

in een hart dat tikt.

Daar waar liefde,

volop kan gedijen.

Liefde die verbindt.

 

© Huguette

Huize Poustinia

25 december 2023

 

 

Aan allen wensen we veel inspiratie en vreugde in deze een gezegende Twaalf Nachten Tijd,
waarvoor Kerstmis de poort opent.

Een tijd waarin we de tijdloze dimensie van de tijd 

achten

als voeling voor de getijden van het leven,

die ons gidsen doorheen de tijd,

van elke dag,

de gewone en ongewone,

dagen levend, 

alsof ze tijdloos zijn 

ondanks chaos, drukte,

en wat ons kluistert

aan tijdsdruk.

Soms wurgend, soms verstikkend,

Alles behalve tijdloos.

Klokken tikken 

en vergeten niet 

dat ze tijdloos zijn.

Daarom vallen ze af en toe stil.

 

 

 

 

 

Sporen volgend naar de Bron

Gepubliceerd op 6 augustus 2023 door Huguette

deel drie van het blog “Veertig jaar Poustinia”
Huize Poustinia en wat er zoal aan voorafging

 

Zoals ik al in de vorige blog beschreef vond de geboorte van Poustinia plaats op 9 juli 1983. 

Dit geschiedde na vele jaren van inzet en engagement waarbij een open contact met anderen in groepswerking centraal stond. 

In een geest van open dialoog waardoor perspectieven zich openden om steeds breder naar het leven te kijken. In de zin van andere manieren ontdekken om met hetzelfde om te gaan waardoor het zich verhouden naar wat zich in het leven reëel aandient, diverser en rijker wordt en bijgevolg ook diepzinniger.

De focus lag dus helemaal op wat het leven reëel aandient en de ervaringen waarmee gedeald moet worden.

Met als centraal gegeven: een mens moet het zelf doen maar vooral niet alleen. Wederzijdse inspiratie en kruisbestuiving zijn hierbij essentieel.

Spiegelen en weerspiegelen creëren mogelijkheden voor een dynamische menselijke ontwikkeling en ontplooiing. Deze werking ging gepaard met het geven van impulsen en tools als voeding voor geest, lichaam en ziel.

Verandering en vernieuwing waren essentieel om dergelijke uitwisselingen levendig te houden en te verdiepen.

Dit intensief werken met groepen nam ook diverse vormen aan. Het grootste deel van het jaar speelde dit alles zich af midden in een stadse omgeving met mensen die intensief bezig waren in werk en gezin of met studie. 

Doch ook met mensen die aan de rand van de maatschappij leefden omwille van wat hen overkomen was: hetzij door ziekte, verlies, en zoveel meer. Intensief groepswerk voltrok zich ook regelmatig tijdens momenten van herbronning in weekenden en retraites over meerdere dagen gespreid waaraan hele families deelnamen. Telkens op plekken in de natuur waar de stress van het werk kon worden ingeruild voor reflectie en herbronning en inspirerende uitwisselingen.

Hieruit werd gaandeweg duidelijk hoe onmiskenbaar de rol van de natuur is bij dergelijke herbronning en herstel. Vooral een natuur die nog in zekere mate iets van haar ongereptheid kan laten zien, waar dier en plant nog in een samenhang bewegen die helend is voor wie erin vertoeft. 

Waarin de mens nog niet teveel verstoord heeft.

Uiteindelijk, na enkele jaren, werd hiervoor tijdens een wandeling in de Ardennen een vaste plek gevonden in Bérismenil, in een huis bij een oude molen, door de eigenaar helemaal ingericht als kamphuis. 

Nu “Het Molenhuis”, gelegen in de Ardennen dichtbij La Roche-en-Ardenne.

Door de inzet van velen en het op gang brengen van acties om aan de gevraagde som te kunnen komen, kon het worden aangekocht. 

Dit op zich was een rijke ervaring van samenwerken en krachten bundelen die vooral de vrucht was van een gezamenlijke ervaring. 

Die verbindt en vormt.

Na de aankoop van de oude molen konden ook daar heel wat activiteiten in verschillende vormen ontstaan die zeer dragend en inspirerend waren.

Vele jaren waren Modest en ik van dichtbij op deze intensieve werking betrokken, die helemaal afgestemd was op herbronning en dialoog in groep.

Uit de vele ervaringen die we gedurende jaren hierbij leefden werd gaandeweg duidelijk dat er bij mensen ook een nood leefde om individueel tot rust te komen, wegens herstel, of het doorleven van een moeilijke periode of omwille van een heroriëntatie vaak tengevolge van ziekte of een crisis of verlies.

Vermits dit een vaste omkadering en een meer residentieel karakter behoeft kon dit in de werking daar niet geïntegreerd worden. Ook de inrichting van het huis leende zich daar minder toe.

Bijgevolg rees bij Modest en ik de idee om een plek te zoeken die aan gasten de rust en veiligheid en omkadering bood om aan zichzelf toe te komen. 

Een idee vraagt voeding en reflectie om grond onder de voeten te krijgen en vooral ook om te bevoelen waarop je een plek die hieraan beantwoordt, kan grondvesten. Zodat ze een duurzaam bestaan krijgt.

Bijgevolg ontstond ook de behoefte om onderzoek te doen naar bronnen die een licht wierpen op hoe in het verleden aan deze nood vorm is gegeven.

Het was het begin van een zoektocht naar bronnen die ons hierbij inspireerden en richting gaven zonder echter de roep van binnenuit om een hedendaagse vertaalslag aan dit alles te geven uit het oog te verliezen. 

Om  trouw te kunnen blijven aan een oorspronkelijk in het leven staan.

Met oorspronkelijk bedoel ik: creatief inspelen op wat op je pad komt en nauw contact houden met je innerlijke bron. Om te kunnen herkennen wat in de oude bronnen die je raadpleegt, raakt en vraagt om verder uitgediept te worden.

Wat we hier vaak benoemen als: de vertaalslag maken naar het hier en nu.

Dit betekent ook niet slaafs overnemen van, maar de essentie die uit deze bronnen oplicht, toetsen aan de noden van nu.

Tot op de dag van vandaag is een van de pijlers in de werken van Huize Poustinia: het vertalen en belichamen van oude waarden in een vorm aangepast aan deze tijd. 

En deze worden geput en uitgelicht in wat doorheen eeuwen van doorgegeven wijsheid waardevol blijkt te zijn voor de heelwording van de mens. Een proces waarin de mens als geheel word gezien. 

Waarin het vinden van connectie, het achten en leven van kwetsbaarheid en een gezamenlijk heel worden de motor is voor medemenselijkheid en mededogen. Een perspectief dat ook vandaag nog in de werking van Huize Poustinia centraal staat.

Ik citeer graag in dit verband woorden van Joanna Macy, wiens werk niet aan onze aandacht ontsnapte:

“We zijn in staat om het lijden van de werken in te voelen, dit is de ware zin van mededogen. Het geeft ons de kans om onze onderlinge verbondenheid met alle levende wezens te herkennen. Verontschuldig je niet als je huilt om de bomen die verbrand worden in het Amazonewoud en de wateren die vervuild worden door de mijnen in de Rocky Mountains. 

Verontschuldig je niet voor het verdriet, de rouw en de woede die je voelt. Het maakt deel uit van je mens-zijn en rijping. Het is deel van je open hart, en als je hart openbreekt dan komt er ruimte voor de wereld om te helen. 

Dit is wat gebeurt als mensen eerlijk naar het verdriet in de wereld willen kijken.”

Het zou te ver reiken om al de bronnen te noemen, die we tijdens onze zoektochten exploreerden. Ze vonden een vertaalslag in de vele themaweekenden doorheen de jaren die we hier in weekenden en retraites  en het samenleven en delen met gasten en vaste helpers in huis hebben beleefd. Sommige worden wellicht nog benoemd in een ander verhaal van de blog. Of ze nemen vorm aan in wat we in de toekomst in dit huis wensen te leven.

Ik haal nu een paar  bronnen aan uit die zeer richtinggevend zijn geweest voor de wijze waarop we hier ons dagelijks leven tot op vandaag inhoud en zin geven. Die ook aan de basis liggen van onze levenshouding en de wijze waarop we hier werken en afstemmen.

In de jaren die voorafgingen aan het opstarten van Huize Poustinia werden we in onze zoektocht naar bronnen zeer sterk gemotiveerd door deze drie vragen:

Waar ligt het raakpunt tussen spiritualiteit en het leven van elke dag?
Wat heeft de mens nodig om geestelijk gezond en heel te blijven?
Wat is er fundamenteel nodig om de noden van lichaam, ziel en geest in balans te houden.

Het woord spiritualiteit slaat hier niet alleen op religie en wordt door ons in de breedste zin van het woord gehanteerd: alles wat met de geest te maken heeft. En nog breder: ook de spiritualiteit van onderaf: ecologie en de lessen van natuurvolkeren en kosmologie.

Deze vragen welden op naarmate we doorheen de jaren van werken met mensen geconfronteerd werden met een geestelijke honger, de onmacht om wat inspireert te integreren in het leven van elke dag en het verlies van evenwicht tussen inkeer en inzet, werk en ontspanning, innerlijk en uiterlijk leven.

Het viel ons op dat een crisis, of het doorleven van een crisis, ook zeer veel raakvlakken vertoonde met deze drie vragen.

Weerbaarheid om met de kwetsbaarheid om te gaan die zich in existentiële crisismomenten toont vindt haar ankerpunten in het uitbalanceren van de noden van lichaam, ziel en geest.

Zo voelend en bevragend kwamen we op het idee om de wortels van het monastieke leven te onderzoeken en de overeenkomsten te ontdekken tussen de tijd waarin de eerste zogenaamde “kloosters” ontstonden en onze tijd, waarin bv. veel nieuwe woonvormen ontstaan die minder individueel georiënteerd zijn. Waarin het gezamenlijk leven van waarden een kans maakt.

De kloosters echter waren de eerste concrete vormen van samenleving waarin een respons op dergelijke vragen werd gegeven, weliswaar beantwoordend aan de tijdsgeest waarin ze ontstonden.

 

 

We stelden ook vast dat het ontstaan van de eerste kloosters een poging waren om diepe menselijke waarden te behoeden en de wijsheid die in oude boeken een bedding had gevonden te redden van plundering en vernieling.

Vanuit een aanvoelen dat wat de geest voedt niet verloren mag gaan.
Dat anders het zin geven aan wat men leeft, moeilijk wordt.
Of dat ankerpunten uit het zicht verdwijnen.

Ook vanuit de intentie een gezonde en veilige omkadering te creëren die het leven overeenkomstig natuur en kosmos garandeert.

De kennis van kruiden speelde een belangrijke rol zowel voor medicinale bereidingen als voor de keuken. De via overlevering verkregen medicinale kennis werd zorgvuldig in de oude boeken bestudeerd en toegepast. 

Zo hadden kloosters ook de eerste hospice waar mensen verpleegd werden.

Samen met handenarbeid, werken op het land en het houden van dieren, waren gebed en contemplatie de belangrijkste ankerpunt in een dagelijks leven waarin door ritme en regelmaat een evenwicht tussen lichaam, ziel en geest werd gecreëerd. 

Een andere bron was de Rijnlandse Mystiek, vertegenwoordigd door o.a. Meister Eckhart en Hildegard von Bingen, die zich kenmerkte door een zeer ecologische kijk op het leven en de gezondheid van de mens. 

Een invalshoek die heden ten dage in internationale congressen over geestelijke gezondheid zeer aan de orde van de dag is.

Mystici en de monastieke kloosters pionierden op een wijze die nu met de nodige vertaalslag terugkijkend, heel baanbrekend was en in deze tijd mede aan de basis ligt van talloze nieuwe leefvormen waarin dezelfde waarden worden geleefd.

Deze beide bronnen waren in essentie zeer nauw verwant met de waarden die in inheemse culturen werden geleefd. Waar de mens ook als een heelheid in een samenhang van kosmische natuurkrachten wordt gesitueerd, waarmee hij onlosmakelijk één is.

Dergelijke verbanden leverden stof genoeg om serieus stil te staan bij de vraag: kunnen we in een hedendaagse vorm dezelfde waarden leven en ze als omkadering hanteren voor het ontvangen van gasten en dit op een universele basis, los van het geloof en de religie die gasten voor zichzelf als richtinggevend beleven.

Een vorm waarin alles draait rond het vinden van het raakpunt die mensen in hun individuele zoektocht met anderen verbindt. Een zich verbonden weten dat voortvloeit uit herkenning en ieder in zijn vrijheid laat voor het geven van zin aan.

Een vorm waarin de Bron van alle leven zonder vooraf in te vullen, werkzaam kan zijn in het doen en laten van elke dag.

Een vorm die, na aangeraakt te zijn door de bron hier op deze plek, uitmondde in het opstarten van Huize Poustinia, een project dat zich vanaf de basis verder zou ontwikkelen en gestadig verandert naarmate deze zoektocht naar diepere waarden zich verdiept en verder ontvouwt, maar ook naarmate de tijdsgeest ons dwingt om weer eens anders naar hetzelfde te kijken.

Steeds weer sporen volgend naar de Bron: daar waar alle leven samenvloeit en zich voortdurend vernieuwt en zich op oorspronkelijke, oningevulde wijze doorheen alle facetten van het leven openbaart. 

Omdat het leven als geheel de basis vormt voor het grondvesten van een duurzaam project.

Of om het met de woorden van Rilke te zeggen:

“Laat het leven aan jou gebeuren. Het leven heeft het altijd bij het rechte eind.”

Rilke

 

© Huguette Beyens

Huize Poustinia 

5 augustus 2023

  

 de andere verhalen behorend bij dit blog vind je hier

 

Terugkijkend op 40 jaar Poustinia

Gepubliceerd op 7 juli 2023 door Huguette

deel 2 uit de serie:
Verhalen verbonden aan het veertig jaar bestaan van Poustinia.

 

Als de boerenjasmijn in het midden van de tuin bloeit en Tara bijna haar wintervacht heeft afgelegd en blinkend door de zomerse weide waadt en het riet van het rietveld hoog wapperend de tuin overschouwt, dan weten we elk jaar dat de tijd is gekomen om ons de geboorte van Poustinia te herinneren en te vieren. 

Op 9 juli. Nu al veertig jaar lang iedere zomer opnieuw.

Ons telkens weer verbazend en verwonderend over hoe het leven zich hier ontplooit.

Een viering die zich meestal bescheiden met een afstemming in de kapel voltrekt, wetend dat alles begon met een moment dat ons overstemde, dat ons bij de hand nam, zich in een ontroering toonde en onomstootbaar iets wekte wat nooit meer overging. 

Die verbazing en verwondering en de intentie op deze plek te zijn en te werken, in dienst genomen. 

Het was in 1983, op een warme zomerse dag, toen de zon al heel hoog aan de hemel stond dat Modest en ik, naar Luxemburg rijdend om de auto vol te tanken, ergens onderaan een landweggetje, dat tussen velden naar boven klom, een bordje zagen waarop stond te lezen: ferme à vendre, boerderij te koop.

We reden er eerst aan voorbij en toen we een uur later uit de andere richting het bordje opnieuw zagen staan, konden we niet weerstaan aan de nieuwsgierigheid om eens te gaan kijken waar het bordje naar verwees.

Ik ga de gewaarwording nooit vergeten van de eerste keer dat we het weggetje opreden.
We zagen aan weerszijden rijpend hooi. 

Bovenaan het weggetje hielden hoge populieren als fiere reuzen hun wacht. Een stenen klimmend weggetje dat naakt blonk in de warmte van de zon en dwong tot traag naar boven rijden, de klim beleven als een overgang en de bekende weg verlaten om het onbekende tegemoet te gaan.

Een gewaarwording die voelde als een brug overgaan, iets achterlaten en je overgeven aan. Een gewaarwording die achteraf essentieel bleek te zijn om het karakter van deze plek te beschrijven. 

Je komt er maar als je een brug overgaat en stilvalt. 

Niet in een bruuske ondoordachte beweging. 

Dit laat dit ouden stenige weggetje niet toe, zelfs op de dag van vandaag niet. Het is en blijft een stenig weggetje dat een brug slaat. Het is met de jaren een metafoor geworden voor wat het leven af en toe nodig heeft. 

Een brug overgaan en een brug slaan tussen werelden die schijnbaar niet bij elkaar horen en toch zo aanvullend blijken te zijn, zo onoverkomelijk één om de volheid van het leven te proeven en te leven.

We kwamen na een wijle boven en zagen een rijzige boerderij in Ardeense stijl, waar op de gevel hoog, in prachtige natuursteen uit de streek, het getal 1933 prijkte.
Een boerderij van 1933. 

Daar wachtend, in stilte, verzonken in herinneringen, die als het ware rond het huis dwarrelden als stille getuigen van het leven dat er geleefd was. 

Het was er buiten het briesje dat ons zacht beroerde stil, heel stil. Adembenemend stil.

 

 

We stapten uit, en keken om ons heen. En zover ons ogen reikten zagen we wuivend hooiland, waartussen papavers en korenbloemen groeiden. 

De geur was als in oude tijden, als ik als kind argeloos de landweggetjes struinend op zoek ging om wat veldbloemen te plukken voor een bescheiden zomers boeketje op de keukentafel.

Een geur die ruikt naar ongereptheid, een voor het eerst weer zien wat je al vaker zag, maar niet altijd in zijn volheid ziet, omdat het vaak al ingevuld wordt door gedachten of spinsels of wat dan ook nog vóór je het ziet.

Een schamele poging om in woorden te beschrijven wat ons daar zo onbevangen naar de velden deed staren met onze rug naar de boerderij want die was in dit aanschouwen even niet zo belangrijk.

Zo voelend en kijkend viel onze blik op een ruïne in de verte, bijna tegen de bosrand. Een paar afbrokkelende muurtjes in Ardeense steen, een grijze bevroren gestalte in het gouden hooiland. 

Toen gebeurde het dat we zonder enige vorm van overleg, vanuit een onverwoordbaar dorsten naar, in beweging kwamen en voorzichtig door het hooiland lopend naar de ruïne toeliepen. 

Die naarmate we naderden wat groter bleek dan we aanvankelijk konden inschatten. Ze lag daar als ingeslapen.

We waren al heel dicht genaderd toen de klank van stil zingend water ons tegemoet kwam. Onze aandacht verscherpte nog, ons lichaam trilde toen we ons volop openden voor de klank van het water die ons als een gids naar een plek leidde waar het water zomaar uit de grond borrelde, tussen het frisse groen van de waterkers.

Er zijn geen woorden om te beschrijven wat we toen ervoeren. We konden enkel gaan neerzitten en luisteren. Luisteren en nog eens luisteren. Met ogen open, en dan weer ogen dicht, om ze daarna lang gesloten te houden en aangeraakt, ontroerd ons over te geven aan wat diep van binnen in beweging kwam.

Een aangeraakt zijn tot op het bot. Waar je niet aan kan weerstaan.
Waar je je enkel aan kan overgeven en voelen wat het met je doet. 

Zonder gedachten geïnspireerd worden vanuit de bron van het bestaan.
Waarvan we de herinnering diep in ons dragen en die ons vooral ongevraagd en ongezocht, soms geheel onverwachts, in beweging zet en houdt.
Als de juiste dingen, op de juiste plek, op het juiste moment dit weerspiegelen.

Ik weet niet hoe lang we daar zaten maar wel hoe we daar zaten en hoe we een paar uur later verstild, sereen en ontroerd terugkeerden naar het erf waar de auto stond te wachten.
Geen woord werd er gesproken.
We hebben noch de ruïne, noch het huis bezocht, ze waren beiden op de achtergrond verdwenen.
We werden zelf door een bron bezocht, die ons nooit meer losliet.

Vandaag de dag zet de bron ondergronds haar werk verder, een riviertje voedend dat uit haar schoot ontstaat. In ons borrelt ze nog steeds uit de grond, ze is aanwezig in ons doen en laten hier, in de wijze waarop we vorm gaven en geven aan de oude boerderij, die ondertussen een huis is geworden waar gasten af en toe, een wijle, bij de bron van het leven kunnen verwijlen die in hun welt. 

Gezien of ongezien, maar onverwoestbaar aanwezig, haar kracht ontvouwend ondergronds.

De tuin, het huis zijn beiden in hun vormgeving georiënteerd op de bron van het leven.
We zijn als mens te klein om haar te belichamen. 

We zijn als mens eerder de waterdragers, die de weg naar de bron gaan langs kleine weggetjes en het water brengen naar waar het nodig is.

Na deze ervaring, enkele maanden later, op 9 juli 1983, was de aankoop van de boerderij een feit. Een boer, Jean, uit St. Vith, kocht het grootse deel van het immense weiland als hooiland. Wij, de boerderij en het weiland eromheen.

Tussen het ontdekken van de bron en het tekenen van de akte was er met ons veel gebeurd. Een heel verhaal op zich.

Het maakte allemaal deel uit van een proces van toestemmen in wat hier op deze plek ons riep om te belichamen waar het in het leven om gaat: uitdrukking gevend aan wat achter de vorm wezenlijk inspireert.

We gaven het huis de naam Poustinia, stille plek waar je tot jezelf komt, tot dat wat je wezenlijk draagt en inspireert los van elke invulling ook. Maagdelijk als een bron. Poustinia, huis van herbronning.
Het woord heeft als wortel het Russische woord Pousta, dat woestijn betekent.
Een “poustinia”, was destijds in Rusland, een kleine kluis in de woestijn waar je je in stilte terug trok om bij de bron van het leven te vertoeven.
Een woord dat in vier talen goed klinkt en gasten welkom heet. 

Aan de ingang van het erf staat een bord met de welkomstwoorden in Nederlands, Frans, Duits en Engels 

 

 

” Vrede zij met U. La  paix soit avec vous. Der Frieden sei mit ihnen. Peace will be with you.’ 

Poustinia is vlak bij de grens van Duitsland en Luxemburg gelegen. Het Drielandenpunt.

Het bord staat pal op de plek waar zich toen we hier kwamen een klein Mariakapelletje bevond, verbonden met de bron.
Zoals in de Ardennen bijna altijd het geval is. 

De plek, Joffen, zo genoemd op de oude stafkaart, blijkt zoals ons is verteld, een oude Keltische plek te zijn, waar de bron werd geacht en geëerd en bezocht om haar heilzame uitwerking.

Het kapelletje bestaat niet langer, de Vrouwe die haar bewoonde, staat nu onder een houten kapelletje, door Willem gemaakt, vlak bij de ingang van het erf, pal op een bron vlak bij het huis, die zich 25 meter diep bevindt.

Ze is georiënteerd op de kapel, die we zelf bouwden. Daar recht tegenover.
Een plek van inkeer met een universeel karakter. De bron kent geen grenzen. De bron verbindt over de grenzen van elke invulling. 

Ze is motor van leven en belichaamt de onstuitbare scheppende kracht van het leven, dat zich in oneindige vormen uitdrukt. Dit overal ter wereld.

Daarom draagt deze plek van afstemming de naam: de kapel van de schepping. Maar dit is weer het begin van een ander verhaal.
Voor een andere keer.

We zijn nu veertig jaar verder. Het voelt als weer bij de bron zijn. 

Een cirkel is rond en een ander begint. De bron is meer dan ooit aanwezig in wat ons nu verder leidt en doet verwijlen bij de vertaalslag maken naar de fase waarin we nu zitten.

Het consolideren van wat leven op deze plek, in afstemming, ons leerde en waartoe ze ons nu inspireert.

Veel heeft zich ondertussen al werkend en levend doorheen ontmoetingen met vele mensen hier ontsluierd en het vraagt om het uitzetten van lijnen van waaruit op oorspronkelijke wijze verder vorm kan gegeven worden aan wat deze plek nu nodig heeft om aan herbronning een invulling te geven overeenkomstig de noden van deze tijd.  

De nood aan het vinden van ankers om op een menswaardige wijze het hoofd te bieden aan wat het leven op deze planeet nu laat zien.
De natuur blijkt steeds meer ernstig bedreigd en wellicht ook onze natuur als mens. Deze twee zijn onlosmakelijk één.

We kunnen in deze tijd de vraag stellen: kennen we onze natuur en de natuur wel? 

Leren we van haar wat we ervan kunnen leren?
Kunnen we lezen wat ze ons spiegelt?
Of zijn we de taal vergeten die ze spreekt en mensen met elkaar verbindt: een universele taal waarin de wetmatigheden van de kosmos en het leven zijn weerklank vindt.

Herbronning geven we op deze plek deze invulling: kiezen voor blijvende verandering in dienst van het leven. 

Een nooit aflatende reflectie over wat nodig is om goede condities te scheppen voor dialoog en samenwerking in dienst van de gemeenschap, waarin elk individu op eigen creatieve wijze bijdraagt. 

Een door werk van onze handen uitdrukking geven aan het ritme van het leven dat zich in elk dag inschrijft als een mogelijkheid om uitdrukking te geven aan wat ons inspireert: voeding, zorg voor de dieren en de planten in de tuin. 

De inrichting van het huis en erf. Een gastvrij ontvangen van gasten die aan herbronning toe zijn: zij het door verlies, herstel van ziekte, geestelijke crisis of nood aan verstilling.

Tegelijk geeft permanente herbronning de kracht om een sterk netwerk uit te bouwen in contact met mensen die verspreid over de wereld de bron levendig houden.

Zodat dialoog vanuit herbronning zich ook verbreedt naar een samenwerking op vele vlakken met anderen die door het achten van menselijke waarden geïnspireerd de bouwstenen schenken om creatief in te spelen op een veranderende samenleving.

Waartoe dit alles leidt lees je wellicht in de komende maanden als je het verhaal van Poustinia verder wenst te volgen.

Er voltrekt zich ook hier een verandering, die de vrucht is van een reflectie en belevenissen van de voorbije jaren en stap na stap vorm aanneemt.

De vorm verandert maar de essentie, de bron van waaruit alles hier groeide, blijft.

 

Huguette Beyens

Samen met Modest  ( overleed in 2008 ) aan de wieg van Poustinia in 1983.
Sedert 1985 tot nu samen met Willem verder vorm gevend aan.

 

de andere verhalen behorend bij dit blog vind je hier

 

Het verband tussen veertig weken zwanger zijn en veertig jaar wonen en werken hier in Poustinia

Gepubliceerd op 30 mei 2023 door Willem

deel 1 uit de serie:
Verhalen verbonden aan het veertig jaar bestaan van Poustinia.

 

Om maar direct met de deur in huis te vallen.

Dit is, voorlopig, het laatste verhaal uit mijn serie “kosmische verbanden”.
We gaan er een jaartje tussenuit; althans wat het vertellen van dat soort verhalen betreft.

Van nu af aan starten we met een nieuwe serie die het gehele komende jaar in het teken staat van ons veertig jarig bestaan van Huize Poustinia.

Op 9 juli 2023 bestaan we veertig jaar en de trouwe lezer van mijn blog kan zich wellicht nog herinneren dat ik meermaals over de betekenis van het getal 40 heb verteld.
Op 9 juli 1983 werd Poustinia als het ware geboren en de veertig voorbije jaren voelen als een vorm van inwijding.
Persoonlijk voelt het leven en werken hier in huis voor ons beiden niet enkel als een engagement, maar ook als een vorm van inwijding.
De plek zelf, de vele bronnen hier tastbaar aanwezig, de altijd veranderende tuin, de vele mensen die gepasseerd zijn, talloze ontmoetingen van allerhande aard, het contact met onze dieren, de handenarbeid, de verzorging van het huis, de verbouwingen, het bereiden van ongeveer veertienduizendtweehonderdvijfendertig maaltijden, het verschonen van honderden bedden, wat al niet, heeft allemaal bijgedragen tot wie we nu zijn en heeft gemaakt dat het huis is wat het nu is.

Ondertussen zijn niet enkel de bomen die we hier hebben geplant gegroeid, maar ook wij.
Op meerdere wijzen ingewijd in, zijn wij en het huis klaar om ons voor te bereiden voor een nieuwe fase.

Veertig weken zwangerschap leiden tot een nieuwe geboorte. Veertig jaar leven en werken op een plek leidt tot een nieuwe geboorte.
Het huis en wij kunnen ons gaan opmaken voor waar Poustinia van oorsprong voor bedoeld was, is en zal zijn.

Het komende jaar nemen we jullie mee middels allerlei verhalen die achteruit en vooruit schouwen. Die een beeld tonen van hoe het was, hoe het zo geworden is en waar dat mogelijk naar verwijst voor de toekomst en ontvouwen we geleidelijk onze nieuwe plannen.

Hier onder zie je de cover van de eerste uitgave van ons tijdschrift dat verscheen in 1984.

 

 

De tekening suggereert het gestadige groeiproces waarvoor we hier op deze plek kiezen, zich steeds ontwikkelend uit de bron waarmee we in verbinding wensen te blijven.

Hier staat het volgende verhaal dat Huguette toentertijd schreef:

Wat betekent Poustinia ?

Poustinia is een Russisch woord voor woestijn. Het betekent een rustige, eenzame plek waar mensen graag naar toe komen om het diepste van zichzelf te “ontmoeten”. 

In ruimere zin betekent Poustinia ook een toestand van harmonie, waarbij de ziel tot rust komt. Om deze harmonie, deze ontmoeting met het diepere Zelf, de goddelijke kern, 

de grote Adem in ieder van ons, in vele vormen, in elkaar te beluisteren en te beleven, werd dit huis gekocht.

Reeds één jaar werken en leven we in de Poustinia, bouwend aan een thuis voor velen. Het huis was een hoeve met veel bijgebouwen. Van de stal maakten we een eet- en leefruimte. Binnenkort wordt ook de schuur omgebouwd. In het huis zelf wonen wij en een groot deel ervan staat open voor gasten. We hopen binnen afzienbare tijd nog meer slaapruimte te voorzien, zodat de gasten zich gemakkelijk kunnen terugtrekken. 

Veel werk en geduld is er nodig. Af en toe komen mensen een handje toesteken, 

zodat we er niet alleen voorstaan. Samen werken is bovendien een boeiende ervaring, 

die vele blije spontane contacten mogelijk maakt.

Wijzelf leven in de Poustinia van handenarbeid, meditatie en zelfvoorziening. 

Levend vanuit de kleine dingen van elke dag bevoelen we de zin van het leven. 

Deze plaats is geen vluchtheuvel. Het is een huis van bezinning en overgave aan de roep van deze tijd, waaraan ieder vanuit zijn diepste zelf antwoord kan geven.

Met ons leven enkele dieren, met wie we wat vriendschap delen. 

Menig bezoeker werd reeds door Lanza, de hond, met veel warmte ontvangen.

De hof neemt hier een centrale plaats in ons leven in, waar het groeiende en bloeiende leven ons elke dag weer ontroert. Zelden hebben we in kerken of bidplaatsen zo intens en lang kunnen bidden als op deze heilige plaats – we hebben haar dan ook een eigen vorm gegeven. 

De aanplanting vertrekt van uit het midden van de tuin, waar een meditatiebank staat, omgeven door vele bloemen. De bloemen groeien als een stralende zon wijds de ruimte in. Als we geloven dat alles ontstaat, leeft en sterft, groeit en vruchtbaar wordt vanuit het Ene Leven, is dit zeker ook waar voor de tuin en al wat er groeien wil. 

Alles groeit van uit die Ene Levensenergie. Daarom vinden we het belangrijk hier te bidden en in de Ene te werken en zijn vele levensvormen te bewonderen.

Een jaar geleden ging Marc, die mee aan de basis lag van de inspiratie van dit huis, uit ons midden heen. Levend vanuit zijn ziel, stellen wij hem aanwezig in het hart, het centrum van de tuin, met de woorden: “Wees stil mijn broeder en leef je eeuwig leven”.

Deze plaats, midden in de hof gelegen, stelt het levensrad voor, het wiel, symbool van het leven dat immer doorgaat. ’s Avonds kan je van daaruit de zon zien ondergaan: 

een ruimte die zich opent voor de oneindigheid van het leven. 

Een mens die zich beweegt tussen geboorte en dood, zevenmaal…zevenmaal…

Levend vanuit een innerlijke dynamiek, die zich niet aan vaste patronen laat binden, stellen we het huis open voor ieder die op zoek is naar de diepere zin van het leven. 

We binden ons aan geen enkele ideologie. Ieder mag met zijn geloof hier thuis komen.

We wensen dan ook van harte dat dit een open ontmoetingsplaats mag zijn en worden, waar mensen voor elkaars geloof respect opbrengen en niet naar de verschillen maar naar de raakpunten zoeken.

Het huis werd aangekocht dank zij een gift van mensen die jarenlang hard gewerkt hebben, levend vanuit een diepe verbondenheid met de aarde en de dieren.

We voelen ons dankbaar dat dit mogelijk is en wensen ook de geest van intense verbondenheid met de natuur in het leven van de Poustinia te integreren.

Moge Poustinia uitgroeien tot een plaats waar poëzie, kunst, muziek, wetenschap en dans hand in hand gaan met creatieve handenarbeid en meditatie, de bouwstenen voor een nieuwe wereld.

In die zin is Poustinia ook een centrum van doorstroming. 

We leven in een boeiende tijd, waarin de mens meer dan ooit, ondanks de voortdurende bedreiging van vernietiging en chaos, op zoek is naar de wezenlijke kern van het leven. Een wereld van inzichten opent zich. Het bewustzijn neemt toe. Op velerlei wijze leert de mens bewust om te gaan met zijn diepere Zelf, de onverwoestbare kern van het leven, 

dat eeuwig doorgaat.

Zo worden in de Poustinia cursussen en weekends gepland die het mogelijke maken in bewustzijn te groeien. Natuurgeneeskunde, massage, meditatie, dans en de stilte als hoofdtherapie bieden rijkelijk kansen tot ontplooiing en verdieping. 

Toch blijven we het belangrijk vinden dat deze cursussen in een sfeer van vriendschap en ontspanning verlopen en dat het leven er centraal blijft staan. Geen enkel initiatief dat genomen wordt is een doel op zich.

 

Ondertussen veertig jaar later geldt nog steeds de essentie van deze tekst. 

Al heeft door praktisch werk en een inzet die trouw blijft aan de beginselen, zich een diversiteit aan mogelijkheden ontvouwd die de werking heeft verdiept, verbreedt en vooral geprofileerd.
Daardoor berust de werking nu op deze pijlers:

Herbronning, bewust antwoord geven op en kiezen voor verandering.
Een eerlijke open dialoog aangaan met, veiligheid, omkadering en preventie inzake een gezonde geestelijke ontwikkeling.
De heilzame kracht van de natuur achten als volwaardige bondgenoot.
Tegemoet komen aan een nood tot spirituele zingeving.
Dit laatste raakt aan een bewuste keuze om de werking van Poustinia te verbinden met een netwerk van verwante initiatieven verspreid over het land en andere landen in de wereld. 

Huguette en Willem.

30 mei 2023

 

 

de andere verhalen behorend bij dit blog vind je hier:

Earth’s Day – 22 april

Gepubliceerd op 22 april 2023 door Willem

Strikt genomen ben ik weer te laat.
Op donderdag 20 april, zo rond 10.30 uur, wandelde de zon het beeld van de Stier binnen.
De kinderen die vanaf dat moment geboren worden op deze wereld mogen zich een “Stier” noemen.
Ik probeer telkens het moment te kiezen dat de zon een nieuw teken binnenwandelt om het vervolg van dit verhaal het licht te laten zien.
Maar deze dag, iets later dus, sluit wat beter aan en het kan gelden als excuus.

Vandaag staat sedert een tijdje bekend als “Earth’s Day’, 22 april.

Ik heb er in mijn verhalencyclus vorig jaar ook al aan gerefereerd.

Geheel in stijl met de gronddynamiek van het “Stier” archetype hebben een groep wijze mensen besloten deze dag, 22 april, uit te roepen als universele feestdag ter ere van onze planeet.

Wie verder wil neuzen daaromtrent moet zeker dit adres even bezoeken: 

https://www.earthday.org/

 

 

Het één zal wel met het andere van doen hebben maar vandaag viel er ook een bericht in mijn mailbox binnen dat repte over een cursus die mensen inzicht wilde geven in een nieuwe tak van de psychologie, de zg. ecopsychologie.

Het is een welig groeiende (psychologie)boom waar de laatste tijd vele nieuwe takken aan verschijnen die reppen over nieuwe vergezichten die onze blik als maar verder en dieper helpen doen (in)zien hoe we als mens ineen steken.
Nooit is er zoveel aandacht geweest voor onszelf.
Daarom is het van belang dat we onze zelfontwikkeling ook vooral op tijd, nu het nog kan, verbinden met nieuwe inzichten zoals onze wederzijdse afhankelijkheid die wij hebben met onze planeet.
Anders gezegd, wie vandaag de dag goed voor de dag wil komen, moet niet enkel een afdeling groen in zijn klerenkast hebben hangen, maar ook zijn vocabulair dient zich aan te passen aan de nieuwe wendingen die zich in de samenleving aftekenen, die onafwendbaar zijn.
Nieuwe kennis, nieuwe rapporten, nieuwe inzichten doen ons hopelijk inzien dat er een veel nauwere relatie bestaat tussen ons, ons handelen en onze planeet.

Hopelijk leidt dit tot een keuze.

Maar Earth’s Day heeft als geboorte-gesternte de dynamiek van de Stier.

En bij hem moet je niet aankomen met nieuws, inzichten, psychologie, bewustzijn enz.
Bij hem gaat het om daden die voortkomen uit een grondhouding.
Om een diepgewortelde erkenning van wat juist is.
Van wat in de grond goed is.
Een “Stier” heeft grond nodig om op te staan.
Het is een “aarde-teken”. Die weet wat fundamenten zijn

Op fundamenten kun je een sterk huis bouwen.
Laat ik je eens een beeld geven van hoe een sterk fundament eruit ziet.
En dan wil ik eens praten over zaken die alle mensen aan gaan. Iedereen.
Die universeel zijn.
Over eigenschappen die ons allemaal in-geschapen-zijn.

Een ieder die dit leest heeft wat ik nu beschrijf wel eens meegemaakt. Wel eens gevoeld.
Omdat we ermee uitgerust zijn, met dat gevoel dat dan de kop op steekt in ons.

 

Je bent te gast bij iemand. En de gastheer of gastvrouw schotelt je een aantal maaltijden voor waar je werkelijk van geniet.
Het is vanuit liefde geschonken en vanuit wederkerige liefde in dank aanvaard.
Beiden zijn tevreden.
De volgende dag gaan jullie wegen uiteen.
Zoals gepland.

Maar…

Onvoorziene omstandigheden maken dat je niet kunt vertrekken en je moet een beroep doen op de gastheer om nog wat langer te mogen blijven.
Geen probleem. Dat kan. Iedereen opgelucht.
Maar de tijd vordert en de situatie voor jou verandert weinig. In die zin dat je niet weg kunt. Dat je geen keuze hebt om nog langer te blijven waardoor je opnieuw een beroep moet doen op de gastvrijheid van de ander.
Ondanks dat de gastheer(vrouw) verzekert dat het wel zal lukken, gebeurt er bij jou iets.
Er kruipt langzaam een gevoel omhoog vanuit je buik.
Je begint te voelen dat dit niet langer zo kan blijven duren want er begint iets scheef te groeien.
Dat wordt nog veel sterker naarmate de omstandigheden die dit hebben veroorzaakt ervoor zorgen dat je niets of weinig kunt terug doen voor je gastheer.
Je voelt dat je iets moet terugdoen. 

En de meest geschikte vorm daarvoor is vergoeden, het weer “goed” maken.
Want langdurig alles maar van één kant laten komen dat voelt niet “goed”.
De gastheer wil er niets van weten, in het begin toch, maar als de situatie blijft duren, komt ook hij in de problemen. Ook zijn voorraad goederen, eten en dienstbaarheid hebben hun grenzen.
De enige manier om met dit gevoel te “dealen” is het vinden van een manier waarop jij het gevoel hebt iets terug te kunnen doen waardoor de balans tussen jou en de gastheer weer als hersteld voelt.
Dat kun jij niet bepalen. Dat kunnen jullie enkel in goed overleg.
Want jullie alle twee, hebben weet van dit “weegschaal” idee, dat gevoel dat jou vertelt wanneer de balans uit evenwicht begint te raken.

Het is niet omdat ik dit zeg, het is een feit dat elk mens op deze planeet dit ingeschapen gevoel kent.
Reden voor veel oude culturen om dit menselijke aspect uit te roepen tot één van de “heilige”plichtenMen noemde dat vroeger GASTVRIJHEID.
Het is namelijk in dit culturele gebruik dat we gastvrijheid noemen, dat we dat “weegschaal-gevoel” ontmoeten en leren kennen en gebruiken.

Voel je wat ik bedoel, zie je in waar het hier over gaat?

Wat doe jij verder met dat gevoel dat op alle mogelijke manieren in jouw systeem zich roert, maar dat je nooit echt serieus als iets van jou hebt begrepen.
Dat je wel overal om je heen tegen komt.
Dat zelfs nu aan je deur klopt en zich kenbaar maakt als “klimaatprobleem”.
En je die ene simpele vraag stelt:

Na ettelijke eeuwen alles gegeven te hebben, voor niet, wanneer kun je IETS terug doen om het weer “goed” te maken.

Om het weer, het klimaat (waarin we leven) samen, weer als in evenwicht te laten voelen.

Dure cursussen ecopsychologie?

 

Geen woorden, maar daden.
Voor wat, hoort wat.
Stier? Boter bij de vis.

Happy Day, Earth !!!

 

© Willem Versteeg.

22 april 2023

Doe wat er in jou bij het begin van de lente als wil gewekt wordt.

Gepubliceerd op 23 maart 2023 door Willem


Je zult dat ook wel eens hebben meegemaakt, dat je een lucifer die je wilt laten ontbranden, afstrijkt langs de rand van het doosje, en dat er dan ineens niets gebeurt.
Wat je ook doet.
Of een motor start die met een schrapend geluid laat weten er echt geen zin in te hebben.
Blijkbaar zijn de omstandigheden die normaal gezien samen komen en op de juiste wijze in elkaar grijpen, niet aanwezig.
Verouderde benzine, vochtig luciferdoosje, allerlei oorzaken tonen zich ineens die maken dat de combinatie van factoren niet de gewenste is en daardoor het plan niet kan doorgaan.
Plannen lopen vast, ideeën krijgen geen uitdrukking, writers lopen tegen een block aan.
En “altijd” gebeurt dat op het moment dat het het slechtst uitkomt.

Want op 21 maart had je dit verhaal misschien al wel willen lezen.
Ik was toch van plan het dan te laten verschijnen.
Maar de lucifers waren niet droog genoeg zullen we maar zeggen.
En uitgerekend, natuurlijk, als het een verhaal betreft waar de zg. “Ram” energie centraal staat.
Een energie die alles te maken heeft met initiatief, de kracht van het nieuwe begin, de doorbraak naar het nieuwe en het opruimen van het oude.
Beelden van een explosie, een ontploffing, een ontsteking, de lont, de lucifer.
Er voor gaan, ongeacht de consequenties. Doorbraak. Vernieuwing. Revolutie.

 

Daarom begint het nieuwe jaar rond 21 maart.
Het is maar een datum natuurlijk, maar het geeft het moment aan dat in de relatie zon en aarde het moment daar is dat bij ons op het Noordelijk Halfrond de zon voor het eerst weer eens langer aan de hemel staat dan de maan.
Vlak voor 21 september was dat ook zo, maar een half jaar lang, heeft de zon het onderspit gedolven en heerste de maan.
Maar deze periode ligt achter ons en de zon bekroont dit moment en roept de natuur als het ware op om uitdrukking te geven aan dit grootse thema door zich te tooien met talloze nieuwe levensvormen in evenzovele vormen.

Een andere manier om te zeggen dat de lente begonnen is.

En dat willen velen op deze aarde weten en overal worden vormen gevonden om dit te vieren.
Zo cruciaal dat dit voor de primitieve volkeren een reden was om hun nieuwe jaar te verbinden met dit tijdsmoment.
(Even terzijde, het woord primitief komt van het woord “primus” dat eerste betekent. Laat je niet verleiden mee te gaan met allerlei connotaties die later verbonden werden met dit woord, waardoor het wellicht “gevaarlijk” wordt deze woorden te gebruiken. Bronnenonderzoek kan helpen om trouw te blijven aan de origine van zoiets als het woord “primitief”.)

Er hangt iets in de lucht aan het begin van de lente en de natuur kan niet anders dan hier uitdrukking aan geven.
Het leven zelf is een ongrijpbaar, onzichtbaar iets.
Je realiseert je dat op een onuitwisbare wijze wanneer je getuige bent van de dood van iemand.

Het moment dat het leven iemand verlaat, want ik kan het echt enkel zo uitdrukken, dat het leven iemand verlaat, ja je leest het goed, het leven kiest dat moment en gaat dan op dat moment zijn eigen weg; dat je dan die persoon kwijt bent, terwijl zijn lichaam er gewoon nog is met alles erop en eraan.
Het leven glijdt uit het lichaam van de stervende en bij jou als toeschouwer voel je aan alles dat ook jij er geen enkele greep meer op hebt.

Dat leven, dat iets dat het lichaam bezielde, want zo noemen we dat toch, dat het lichaam in beweging zette en hield, dat het lichaam in “leven” hield, dat iets trekt zich nu terug.
En we constateren dat dat zo is wanneer duidelijk is dat geen enkele functie van dat lichaam nog actief is.

Heel dit proces is analoog aan hoe het een boom vergaat.
Met één groot verschil.
Het zichtbare leven trekt zich terug aan het begin van de herfst, gaat dan ondergronds in de winter.
Maar onze ervaring heeft ons geleerd dat de boom zelf niet is gestorven.
In de lente komt ze weer “tot leven”.
Ze toont aan de buitenkant weer dat het leven van onderuit zich een weg zoekt naar de bovenwereld en daar zichtbaar wordt in wat ze met de boom doet.

Er is nog zo’n proces dat analoog hieraan is.

Het creatieve proces.

Net zoals bij de mens en net zo als bij de boom, of welk dier en welke plant dan ook, komt leven (op zichzelf onzichtbaar en ongrijpbaar, niet materieel) maar tot uitdrukking wanneer er een bevruchting heeft plaats gevonden.
En een bevruchting is het resultaat van twee “principes” die, tegengesteld van karakter, man-vrouw, bloemetje-bijtje, enz. zich verzoenen. En uit deze verzoening komt een derde een nieuwe levensvorm naar voren.
De driehoek die de basis is van elke schepping.

De totale materiële werkelijkheid bestaat dus maar bij de gratie dat de bouwstenen waaruit de werkelijkheid bestaat door een onzichtbare kracht, die ik voor het gemak maar even het leven noem, op een dusdanige wijze “gestuurd” worden opdat deze verzoening kan plaats vinden. Een verzoening die tot gevolg heeft dat er zoiets als schepping plaats vindt.
Voor de wereld van de mineralen, planten en dieren praten we dan over natuur en als het mensen betreft praten we over cultuur. Verschil moet er zijn natuurlijk.

Terug naar het creatieve proces.

Een creatief proces is dus niet enkel de totstandkoming van een film of een boek.
Van een standbeeld of een symfonie.
Ook een geboorte van een kristal, een ontluiken van een crocus, de eerste kreetjes van een kitten, de geboorte van jezelf en je kleinkind. Het is allemaal het wetmatige resultaat van de werking van dezelfde basisdriehoek.

De twee bouwstenen die bijeen gebracht worden door de inwerking van een derde onzichtbare kracht.

Wel, als de lucifer niet ontbrandt, de motor niet start, het gedicht niet op papier komt.
Wel dan kan het misschien ook wel eens zo zijn, dat het leven niet verschijnt, omdat er iets mis is met één van de twee ingrediënten (natte lucifer-oude benzine), of

– omdat het leven zelf beslist zich nog niet te verbinden met de twee die bijeen willen komen.

– omdat het leven wacht totdat de twee op een iets andere wijze dan gepland was door die twee, bijeen zullen komen

– omdat het leven zelf beslist niet mee te willen doen met het plan dat door die twee werd bedacht.

– omdat het leven zelf beslist enkel daar binnen te willen komen als het leven zelf ook volop kansen krijgt bij te dragen aan

– omdat het leven zelf beslist dat de harmonische ontwikkeling van het geheel meer belang heeft dan de individuele wens van één van de twee partijen of beiden.

 

Een poging om aan te geven dat er misschien altijd wel een goede reden is waarom de motor niet wil starten.

Een antwoord komt enkel dan, als ook een vraag wordt gesteld.
En wie eerlijk vraagt, stelt zich open voor dat antwoord.

Kortom; als het je stoort dat de lucifer het niet doet, weet dan, dat je er zelf te veel druk op legt dat het gaat zoals jij wilt.

Er is een keuze voor een ieder.

DOE WAT JE WIL
of
DOE WAT ER IN JOU ALS WIL GEWEKT WORDT

De Ram energie die ingebed is in een groter geheel weet zich geïnspireerd en drukt een groter idee uit. Die doet niet wat hij wil. Die geeft uitdrukking aan iets dat in hem werkt als een groot willen.
Hij kan dat ook ervaren als een zelf willen, maar dan wordt hij een d-rammer.

De “Ram-kracht” op zichzelf loopt dit risico.
Kennis van de scheppingsdriehoek toont ons weer de oplossing.
Als de “Ram” zich verzoent met zijn tegenbeeld de “Weegschaal”, realiseert hij zich dat elk handelen consequenties heeft. De Weegschaal waakt over het evenwicht.

Denk maar aan de eerste klap op de beitel die de beeldhouwer geeft.
Hij staat voor de brok marmer. Ziet met zijn geestesoog de figuur die uit het blok bevrijd wil worden. (Het grondidee, de inspiratie, de geest, het leven, het nog ongeschapene, noem het hoe je wilt).
Maar hij weet uit ervaring dat de eerste en de volgende slagen van de beitel (Ramkracht), beheerst moeten zijn (Weegschaal) anders resten er slechts brokstukken.

Hij heeft geleerd dat schepping niets anders is dan de twee, in jezelf te laten samenwerken, opdat de Derde zich daardoor kan tonen.

 

©         Willem Versteeg

23 maart 2023

Vanuit Huize Poustinia – Beter laat dan nooit.

Leven naar of voor een patroon

Gepubliceerd op 19 februari 2023 door Willem

De zon wandelde vandaag het beeld binnen van de Vissen. Het laatste beeld van de dierenriem. De voltooiing van wederom een jaarcyclus.
Vandaar dat het beeld van de terugkeer verbonden is hiermee.
Het grote thuiskomen.

Na negen maanden in een oceanische toestand verkeerd te hebben, worden we geboren doordat de navelstreng wordt doorgeknipt. Van een toestand van al-één komen we alleen ter wereld weliswaar met onze moeder in de buurt (als alles goed gaat), maar toch.

Sommige mensen beschouwen het dan startende leven als één grote zoektocht naar dat oorspronkelijke oceanische gevoel van daarvoor. Daar in de veilige, warme moederschoot.
Anderen doen hun uiterste best om in dit leven zelf dat oorspronkelijke gevoel nieuwe vormen te laten aannemen. Om hier op aarde een hemel te creëren.

Het is tussen deze twee uitersten in dat de archetypische kracht die uitgedrukt wordt in het oerbeeld van de Vissen, zich beweegt en zich poogt uit te drukken in. Tot manifestatie wil komen. Vormen tracht aan te nemen. Drijvende kracht wordt voor, de grote motivator voor hoe in het leven te staan.

Het creëren van een hemel hier op aarde, in tegenstelling tot het vinden van een hemel hierboven, wat niet meer is dan een projectie van het eerste, wordt zeer krachtig gestimuleerd door een diep aangevoelde werkelijkheid dat mensen onderling meer verbonden zijn dan dat ze verdeeld zijn.

Het is de archetypische kracht van de Vissen, die in elk van ons werkzaam is, die maakt dat we diep van binnen weten dat onze oorsprong voor een ieder dezelfde is.

Evolutiebiologen wijzen dan naar de processen die de foetus in de baarmoeder doormaakt, processen waar het jonge leven snel alle evolutiestadia doormaakt, alsof het daardoor nog even herinnerd wordt aan waar het vandaan komt alvorens zijn individuele taak op zich te nemen.
Het is in de oceaan waar het allemaal is begonnen. Of dat nu een kleine was of een grote.
We hebben water gehapt voordat we lucht hapten.
Ook in de moderne psychologie ontdekt men dat het lichaam alles wat het heeft meegemaakt in datzelfde lichaam opslaat als herinnering.

In de grond zijn we allemaal gemaakt van sterrenstof.
We dragen diep in ons de herinnering van een collectieve oorsprong.
Elk deel van ons, elke molecuul, elke druppel water was eens een onderdeel van een andere levensvorm.
Na zoveel tijd heeft iedereen deel uitgemaakt van wie weet hoeveel verschillende vormen van manifestatie.

Ik krijg een beeld van een boek dat je vasthoudt, optilt, er hard aan schudt en alle losse letters vallen eruit in een grote bak. Even later komt er iemand langs en haalt de letters er één en voor één weer uit, formeert ze in een ander gelid en “schrijft” er zo weer een ander verhaal mee.
En zo ervaart elke letter hoe het is om deel geweest te zijn van weer een ander verhaal.
Die letters moeten elkaar toch heel wat te vertellen hebben als ze in de grote bak liggen af te wachten wanneer ze weer door iemand opgeroepen worden om deel uit te maken van een nieuw verhaal.

Zoals dat gaat met verhalen en beelden, ga eens mee in het volgende beeld.

Tegenwoordig kennen we allemaal dit fenomeen. 

Je begint een kort berichtje te typen op je GSM. De intelligentie ingebouwd in het apparaat helpt je door in te spelen op wat je wilt typen en stelt woorden voor die je wellicht wilt gaan gebruiken. Anticipeert op wat komen gaat.
Dit fenomeen neemt op allerlei terreinen toe. Kunstmatige intelligentie, algoritmen enz.
Maar waarom werkt dit?

Dat komt omdat men ontdekt heeft dat aan de basis van dit fenomeen patroonherkenning ligt.
Onze hersenen zijn zo gebouwd dat ze zeer snel op zoek gaan naar herkenbare patronen.

 

 

GSM-men, als dat woord juist is, hebben een eigen-aardige gewoonte. Een gewoonte die hen eigen is. Maar aardig is wat anders.
Want nadat je enkele letters hebt ingevoerd, hebben ze de neiging om ZELF al een woord in te vullen. Wil je toch een ander woord gebruiken dan moet je een extra handeling doen, om toch dat te willen schrijven wat jij wilt.

Hier botst patroonherkenning op originaliteit.

Kunstmatige intelligentie werkt omdat we de neiging hebben onze originaliteit uit handen te geven aan een machine.
Omdat we (ons lichaam) in de grond lui zijn (is).
Waarom zouden we nog langer iets nieuws verzinnen of bedenken of als inspiratie tot ons laten komen, als er een programma bestaat dat alles voor ons bedenkt.
Van automaat tot robot tot ChatGPT, tot een geest die wanhopig op zoek is nog contact te krijgen met een brein waardoor hij zich wil uitdrukken.

Het is waar, we zijn met zijn allen uit de oceaan gekropen. Het land op gegaan. Daar zijn we geëvolueerd tot wezens die rechtop gingen lopen. Tot het moment dat we zo ver waren dat een andere werkelijkheid, de wereld van de geest zich wist te verbinden met deze materiële, lichamelijke vorm omdat de evolutie van de hersenen in de mens daar rijp voor was.

En langzaam brak het licht door en zonder dat hij het zich realiseerde deed hij allerlei ontdekkingen. Hij ontdekte het vuur en leerde het in al zijn verschillende uitingsvormen en toepassingen kennen.
Aan de ene kant miljoenen jaren evolutie van de vorm, het lichaam. De levensboom met ons als laatste loot.
Daarnaast de gestadige inwerking van de geest op dat lichaam.
En de langzame versmelting van de twee die daar het gevolg van was. Leidend tot een langzaam ontwakend bewustzijn.
Een cruciale doorbraak.

De mens, met een lichaam dat bezield is met een geest die in hem werkt en zich uitdrukt.
Een driehoek vormend. Perfect in evenwicht als bekroning van de schepping en de schepping aldus naar een hoger plan brengend.

Echter, we staan op een kruispunt. 

Dit is de laatste maand. Een cruciale maand. Hierna kan het afgelopen zijn en vallen we weer terug in de grote oceaan en worden we weer onderdeel van een grote chaotische stroming die de kraamkamer is voor een nieuwe levensvorm. De herhaling van een eeuwenoude cyclus.
Of we laten op het eind van deze maand, de nieuwe impuls toe, de Ram, of als je Christelijk georiënteerd bent, Pasen.
De grote jaarcyclus toont ons deze grootse beelden om ons eraan te herinneren langs welke kosmische wetmatigheden de schepping ineen is gezet.

We staan voor een groots conflict.
De patroonherkenning botst op de originaliteit.

We kunnen enkel overleven als we de originaliteit even veel ruimte geven als de patroonherkenning.

En daar is slechts één manier voor.

Originaliteit werkt in ons middels beelden die tot ons komen. Van binnenuit.
Als je een verhaal leest in een boek, ontstaan er vanzelf beelden in je hoofd. Voorstellingen als het ware die je kunt zien.
Als je stil bent kan een hele binnenwereld in allerlei beelden contact met je leggen.
En je op ideeën brengen. Je inspireren. Je enthousiasmeren.

Zet dat eens naast de beelden die van buiten komen middels allerlei schermen.
Die ons “geschonken” worden door anderen vanuit allerlei motieven.
Die ons in een richting willen laten groeien die ons (of hen)uitkomt?
Die ons op ideeën brengt? Hun ideeën. Jouw ideeën?

Elke archetypische kracht kan op positieve of op negatieve wijze zich uiten.
De Vissen als kracht maakt dat we onze individualiteit verliezen ten voordele van het collectief.
Op zijn tijd kan dat een voordeel zijn. Het kan ook als nadeel werken.
Daarvoor zijn we zelf verantwoordelijk te oordelen wanneer het een waar is en wanneer het andere.

Er zijn vandaag de dag echter krachten bezig die sterk de neiging hebben ons in een collectief gebeuren te dwingen zonder dat we genoeg zelf-bewustzijn en zelf-verantwoordelijkheid aan de dag leggen om ons bewust te zijn van de gevaren hiervan.
Het persoonlijke initiatief, de originaliteit dreigt het loodje te leggen.
We leven als maar meer naar de beelden die ons voorgeschoteld (ja voornamelijk middels schotels) worden.
En braaf eten we deze schotels leeg….

O ja, bijna vergeten te vertellen dat de geest ervoor heeft gezorgd dat er een orgaan in ons lichaam geplaatst is dat af en toe een signaal kan geven om ons te vertellen of wat we doen en waar we voor kiezen, of dat klopt of niet. 

Diezelfde geest die heel de schepping aanstuurt plaatste dat daar. In het hart van ons lichaam en niet in het hoofd.

 

© Willem Versteeg

19 februari 2023

 

vanuit Huize Poustinia.

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: