Storing – geduld – verbinding verbroken…

Gepubliceerd op 1 november 2019 door Willem

Het is vandaag 1 november. Velen in dit land weten dan dat deze dag één van de hoofddagen is binnen het katholiek geloof. Het geldt zelfs als een zondag in dit land. Een vrije dag extra dus.

Allerheiligen, een feestdag door paus Gregorius IV in 837 in het leven geroepen. Honderd jaar later in de tiende eeuw bracht de Benedictijner traditie van Cluny het idee in de wereld om op 2 november een gedenkdag in te lassen voor alle zielen die gestorven waren en zo werd Allerzielen geboren, een dag die nog altijd duizenden mensen naar de graven doet trekken met een bos chrysanten in de hand.

Lang voor hen in de Keltische traditie die aan onze cultuur vooraf ging werd er al een bijzonder feest gevierd rond deze datum, Samhain.

Voor hen was dit de afsluiting van het oude en de start van hun nieuwe jaar. Het nieuwe kon maar beginnen met de achting van de dood. 

Sterker nog zij zagen aan de hen omringende natuur dat het grote leven maar pas echt nieuwe vorm kan aannemen als het de vorige oude vormen die plaats hebben gemaakt voor, heeft afgebroken, geïntegreerd en daardoor getransformeerd.

In hun Samhain-vieringen achten zij de doodsprocessen evenzeer als de geboorteprocessen en zij wisten dat deze twee niet gezien moesten worden als tegenstellingen maar dat zij elkaar behoeven als een dansend koppel dat elkaar vindt in een nieuwe beweging die nooit tot stand zou komen wanneer elk op zijn eigen plek bleef zitten.

Als we in de “overview” positie gaan zitten, de positie die de adelaar, of de hier boven het huis rondvliegende rode wouw (hij dankt zijn naam wellicht aan het gevoel van verbazing en ontzag dat hij uitdrukt als hij daar boven rondcirkelt en naar de wereld kijkt-hoe komt hij anders aan zijn naam?)inneemt. 

Vanuit die alles overschouwende positie die ons de ware verbanden en verhoudingen laat zien, ook wel eens helikopterview genoemd, zie je veel beter dat alles met alles samenhangt.

Dan begrijp je ook dat de Kelten in hun Samhain -vieringen de nagel op de kop sloegen en toch niet zo’n primitieve of heidense cultuur waren als wij zelf graag geloven, daarbij ons zelf op de top van de beschaving plaatsend.

Bossen bv. beginnen hun ontstaan omdat enkele zaden en vruchten als pioniers de gunstige condities benutten die de z.g strooisellaag biedt; de humuslaag waar al het organische materiaal zich in een toestand van ontbinding bevindt en zo de bouwstenen aandraagt voor de nieuwe vormen.

Kruiden, struiken, allerhande dieren dragen hun steentje bij en zo kan zich een bos ontwikkelen.

Elke individuele boom dankt zijn leven aan dit prachtige samenspel en draagt tevens bij aan de verdere ontwikkeling van het grote bos waar hij deel van uit maakt.

Dit gebeuren spiegelt de mens een groot gegeven. 

Leven is het resultaat van de aanvaarding van de dood als een noodzakelijke fase binnen een groter scheppingsproces.

Wie verbonden leeft aanvaardt dit, acht dit en geeft het een rituele plek in zijn leven.

Vandaar het belang van rituele feesten en de daaruit ontstane feestdagen die deze oerverbinding achten, vieren en uitdrukken en ons blijven bewust zijn van deze verbinding die onze deelname aan dit grote leven garandeert.

Dit gezegd hebbende komt de vraag naar boven:

Hoe voelt het als we steeds duidelijker merken dat we deze verbinding aan het lossen zijn. Dat voor velen van ons deze verbinding eigenlijk verbroken is.

Dat het succes in ons leven in zeer grote mate afhangt van de manier waarop diegenen die ons voor gingen uitdrukking hebben gegeven aan hun leven.

Dat het succes in ons leven in zeer grote mate afhangt van de manier waarop we oordelen over diegenen die ons voor gingen.

Vragen die om verstilling vragen; die voorgelegd kunnen worden aan de eeuwenoude wijsheid die sluimert rond onze hartstreek. Waar we contact kunnen leggen met krachten in ons die ons waarlijk mens doen zijn en die ons vanuit een groter perspectief, dat we ook wel eens liefde noemen, inzicht geven in de juiste verhoudingen en verbanden. 

Verhoudingen en verbanden die we niet langer zouden moeten verbreken.

Kijk eens hoe we reageren als de internetverbinding ineens wegvalt. Of het televisiesignaal, net wanneer de spits op het punt staat die strafschop te nemen.

Als de stroom uitvalt en je merkt dat je al eeuwen geleden nog eens een kaars hebt aangestoken. Want waarom zou je ook kaarsen in huis hebben?

Juist als internet werkt en we een ver-ziende verbinding hebben zodat we contact kunnen maken in beeld en geluid met alle hoeken van de wereld, wanneer we de vruchten plukken van de ontdekking en de toepassing van een natuurkracht die in de elektriciteit tot uitdrukking komt, juist dan zouden we enkele kaarsen in huis moeten hebben en houden, niet om te gebruiken wanneer alles uitvalt en we contactloos in het donker zitten, maar als levend symbool dat op gezette tijden, de rituele feestdagen, we deze kaarsen kunnen gebruiken om een nieuwe creatieve uitdrukking te geven aan onze diepe verbondenheid en wegen te vinden om dank te zeggen voor alles wat ons om niet geschonken wordt levend op deze planeet die ons in de schoot is geworpen.

Laten we samen nieuwe feestmomenten ontwerpen voor een nieuwe cultuuruiting die in al haar vormen ontzag en eerbied uitdrukt voor alles en iedereen die ons zijn voor gegaan opdat een ieder die na ons komt daar weer de vruchten van kan plukken.

Happy Hallo-ween. 

Zie hoe zelfs in het woord Halloween vreugde en verdriet elkaar vinden en oplossen.

©Willem Versteeg

1 november 2019

Over Samhain, november en heiligen en zielen.

Gepubliceerd op 1 november 2018 door Willem

 

 

Laat ons eens een tijdje terug gaan in de geschiedenis; laat ons eens gaan naar bv. de 3e eeuw voor het begin van onze jaartelling. Dan zouden we nu, hier levend in Wallonië (een oude Keltische naam), ons opmaken voor het belangrijkste feest van het jaar.

We vieren dan de vooravond van Samhain, op 31 oktober als voorbereiding van het grote Nieuwjaarsfeest op 1 november dat geldt als het begin van een nieuw jaar.

We zitten hier midden in een Keltische cultuur die nog vele honderden jaren zou duren.

Voor de Kelten die in deze streken verbleven was dit tevens een tijd om met veel rituelen stil te staan bij het fenomeen van de dood als een poort die toegang gaf tot een nieuw leven.

Wij in onze cultuur zien en begrijpen de dood als een eindpunt en een onontkoombare tegenstelling van datgene dat wij leven noemen. Bij de dood eindigt het leven. Althans dat is onze opvatting die “leeft” binnen onze cultuur.

Laat dit nu uitgerekend een thema zijn dat we NIET hebben geërfd van de Kelten. 

Zij leefden de “triskell”, de drie-eenheids-gedachte, dat leven bestaat uit twee manifestatie-vormen die middels twee poorten zich aan ons voordoet. Het leven manifesteert zich in de zichtbare wereld middels het proces dat ze geboorte noemen en het verlaat deze zichtbare wereld weer om terug te keren naar de onzichtbare wereld via de poort van de dood.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: