Kerstboodschap van Huguette 2019

Gepubliceerd op 25 december 2019 door Huguette

De sterrentijd.

Tijdloos

staar ik naar zilveren sterren 

die in de diepe blauwe nacht

fonkelend aanwezig 

door de grenzen

van de tijd breken.

Ze beroeren in mij

een kiem van eeuwigheid

terwijl ik in de schreden

van stille donkere uren treed,

die me schroomvol

meenemen in een 

wenteling van de tijd.

de stille dagen van

Midwinter,

Wat in mij loslaat

is een tijdelijk omhulsel

van ingevulde en niet ingevulde dromen.

Er is meer dan wat de tijd

in ons optelt en in waarde meet.

Er is een nooit 

ophoudend verlangen 

naar een openbreken in de tijd,

een tijdloos ontstaan

en vooral ook bestaan 

als leven dat kiemend

de tijd in mij vereeuwigt.

Levend als een wezen

door tijd en ruimte begrensd

ben ik tegelijk

een tijdloos zelf

gedragen door duizenden

wentelingen in de tijd

die zich eerder 

in de verleden tijd voltrokken

en door toekomst worden omarmd.

 

Een toekomst 

die ver boven de maat

van tijd en ruimte reikt

van menselijke gedachten,

die neigen te bevriezen

wat buiten ruimte en tijd beweegt. 

Toekomst die tijdloos

de onophoudelijke 

drang tot scheppen baart

die mijn schreden leidt

in een tijd die mij 

vleugels geeft.

De sluiers oplicht

van een oneindig bestaan

dat barend ontstaat

en mij in de tijd

door ontroering doet stilstaan,

terwijl hij me dag na dag

meedogend tegemoet treedt.

Beroerd kijk ik

naar sterren die weven

sterren die waken

sterren die vallend 

mij een hand reiken

en me een herinnering 

schenken aan tijdloos bestaan,

in een kind

dat uit de eeuwigheid zelve

lijkt te ontstaan.

Dat de belofte in zich draagt

van wat door tijdelijk zien en grijpen

enkel inschattend kan worden aanschouwd.

Er is zoveel meer dan de mens

kan weten en meten.

Er is een eeuwig kind,

een oeverloos ontwaken 

dat ons tijdloos

aan onszelf teruggeeft

en ons herinnert

aan het kiemend leven

dat we in ons dragen.

Dat we levend

aan de tijd voorbij

in een scheppend ontstaan,

eeuwig ervaren.

Het eeuwige nu van de sterrentijd,

bezield en beademd,

tot het zich tot amen verdicht.

Groei die door instemming

kan worden beleefd

en vooral geleefd.

 

Huguette Beyens

Kerstnacht 2019

 

Huize Poustinia

Een ernstig gesprek met Sinterklaas over de aard van december

Gepubliceerd op 1 december 2019 door Willem

Onaangekondigd, want Hij klopt nooit aan deuren, kreeg ik vannacht bezoek van Sinterklaas. De Oude zag er oud uit, moe en ietwat verdrietig.

Althans dat was toch mijn indruk. Nu moet je natuurlijk wel oppassen met zo’n oordeel want het was tenslotte een verschijning, dacht ik. 

Maar hij was gedecideerd: “Ik ben het echt! De maan schijnt, ik niet!”

Mijn droom-ik schrok wakker en deed mij denken: “Ik droom, nee hij droomt”, en probeerde mij te wekken. Zeer verwarrend allemaal. Ik kwam er niet uit.

“Wordt nou eens wakker”, riep de Oude.

En prompt zat ik naast mijn bed, keek om, zag mijn lichaam in bed liggen, keek naar de Oude die toekeek en wachtte en ik merkte dat het lijf in bed overeind kwam en langzaam in mezelf gleed zodat we weer één waren en de Oude glimlachte.

“Ja, je wordt ook wat ouder hè, normaal gaat dat wat sneller en word je geacht dat niet te merken.

“Mag ik vragen wat U komt doen?”, vroeg ik.

“Ik ben op zoek naar een spreekbuis. Iemand die aanvoelt waar ik mee zit en dat kan verwoorden voor een wat groter publiek, dat wil zeggen een publiek dat nog wil luisteren.

Een publiek dat nog bereid is te geloven in.”

“Te geloven in wat of wie?”

“In waar ik voor sta! 

Wat denk je, heb je even. Heb je iets om op te schrijven of denk je het te kunnen onthouden. We hebben geen tijd te verliezen!”

We zijn naar beneden gestrompeld, zijn bij de kachel gaan zitten en hij is beginnen te vertellen en dit is wat ik me ervan herinner:

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: