Verkondigers van een nieuwe start
Voor de meesten van ons zijn ze voorbijgegaan aan ons. Zonder enig spoor achter te laten.
Wat we niet gezien hebben hebben we ook niet gemist. Toch?
Elk jaar passeren ze, zoekend, volgend en vindend.
Als afsluiting van en gelijktijdig de weg openend voor.
Drie wijzen, drie weet-hebbenden van, drie richtinggevers aan, drie manieren om een weg te gaan die voor je open ligt. Een weg die niet leidt naar een driesprong maar een weg die ontstaat uit de samenvloeiing van drie wijzen van.
Daar waar drie bij-één komen, de vier ver-volledigen, waar het ledige gevuld wordt met, temidden waarvan in het centrum de quintessence, de zich-zelf bewust geworden mens, zich weet te ontwikkelen.
Alles in deze wereld manifesteert zich onder invloed van een serie kosmische wetmatigheden waarbij telkens drie principes, drie krachten, drie wijzen, drie eigenschappen zich met elkaar verbinden.
Deze drie zijn werkzaam op allerlei niveau’s, op allerlei schalen, in allerlei milieu’s, binnen allerlei groepen, binnen allerlei werelden, binnen allerlei rijken, binnen alles wat we kunnen onderscheiden.
Alle culturen op deze wereld, alle religies, alle godsdiensten, zij allemaal erkennen deze werkzaamheid van de drie. Ook al geven zij ze allemaal andere namen.
Daarom als wij het idee hebben dat we in een gepolariseerde wereld leven.
Dat wij voortdurend tegenover iets of iemand staan of komen te staan door de standpunten die we hebben of innemen.
Dan is de boodschap duidelijk en hoeven we niet veel verder meer te zoeken.
We zijn het zicht op de derde verloren.
De betovering is ons ontvallen.
Het sacrale heeft zich (noodgedwongen ?) teruggetrokken.
We hebben de werkelijkheid teruggebracht tot een dualiteit waarbij we zijn gaan geloven dat we moeten kiezen voor en tegen.
Dus tegen ziekte en voor gezondheid. Voor vrede en tegen oorlog.
Tegen onbeschaafdheid en voor beschaafdheid. Tegen de natuur en voor cultuur.
Tegen slecht en voor goed.
Moet ik zo nog even doorgaan?
De drie wijzen, elk jaar weer, wijzen naar dat ene principe in ons dat in ons geboren kan worden en zicht geeft op het herkennen en terugvinden van die ene kracht die de beide opnieuw kan verbinden.
Het is het erkennen van de werking van de kosmische wetmatigheden, de krachten die ons ver te boven gaan, maar wel al onze levens bepalen, de achting voor deze krachten die maakt dat we op een evenwichtige wijze bv. natuur en cultuur met elkaar kunnen verbinden. In de achting van dat principe vinden we de weg terug die ons kan helpen een beter, evenwichtiger klimaat te laten ontstaan voor onze manier van samenleven met elkaar waar alle culturen en de hele natuur in harmonie uitdrukking kunnen geven aan de krachten die door hen tot uitdrukking wensen te komen. Wensen die daardoor tot werkelijkheid worden.
Conflicten van welke aard ook, kunnen beslecht worden, wanneer een ieder bereid is in de schoenen van een ander te gaan staan zodat begrepen wordt vanuit welk standpunt de ander de wereld beziet. Enkel een derde, die daar “boven” staat, kan je helpen om uit je schoenen te stappen, letterlijk je standpunt te verlaten. Vanuit stand in beweging te komen, naar de overkant te varen, over de aangereikte brug, om daar in andere schoenen een nieuw standpunt te leren kennen.
Eenmaal terug heeft zo’n reis je compleet veranderd.
Wat het je geeft is de ervaring dat met een derde kracht binnen je bereik, als eigen nieuwe mogelijkheid, je zelf in staat bent om meningen en standpunten in harmonie te brengen met de meningen en standpunten van anderen waarmee je leeft omdat je de subtiele werking van iets sterkers dan je zelf in je zelf ruimte geeft.
Een andere manier om te zeggen dat je de geest, als derde, in je eigen lichaam en ziel de ruimte geeft zich te manifesteren.
Daarom begon voor heel oude culturen, hun nieuwe jaar zo rond wat we nu 6 of 7 januari noemen.
Dat zijn twaalf dagen nadat de zon uit haar dieptepunt de weg omhoog terugvindt en vanaf het moment van de winterzonnewende weer omhoogklimt.
Vanaf ongeveer 24 december wordt dit klimmen weer zichtbaar, reden om dat symbolisch te verbinden met de geboorte van dat licht.
Twaalf dagen afstemmen op en daarna in de resterende 354 dagen kan de mens dan uitdrukking geven aan deze krachten middels de vier elementen die de aarde hem ter beschikking stelt.
Dat doet hij onder leiding van een tweetal kosmische krachten die hem daar bij leiden.
Een zon die gedurende die tijd langs twaalf beelden kruipt en twaalf grondthema’s aandraagt voor al die nieuwe composities die op het programma staan en een maan die in haar twaalf rondes van 29,5 dag rondom de aarde de patronen aandraagt die nodig zijn voor de uiteindelijke vorm waarin de elementen zich vertonen.
De zon geeft zicht op de ideeën, de maan brengt de elementen in de juiste conditie zodat de mens en de natuur op deze planeet ermee aan de slag kan om er een nieuwe uitdrukking, een nieuwe schepping, aan te geven.
Samen, mens en natuur, scheppen in harmonie. Geven vorm aan de ideeën die vanuit de kosmos tot ons komen.
Schept de mens daarentegen zijn eigen ideeën, dan schept hij op.
En daardoor dreigt alles op de schop te gaan.
Maar dat hoeft niet als we de drie in ons laten werken.
Als we ons weer laten betoveren door de ideeënwereld.
Als de inspiratie van de drie wijzen weer ons deel wordt.
Ons doel wordt.
© Willem
vanuit Huize Poustinia
7 januari 2024
