Gepubliceerd op 21 april 2019 door Huguette
We wensen ieder op deze zonnige Paaszondag de moed toe om het leven in zijn volheid te omarmen, met alles wat zich vanuit de donkerte in licht ontvouwt en zich in de dans van het Leven voegt.
Pasen 2019
De Levensdans
Een bron ontspringt
in het hart van de dans
van donker met licht
van geboorte met dood
in het leven
dat zich verdicht
in wervelende bewegingen
van licht
dat uit de dageraad geboren
dansend het leven baart.
In de beweging
word ik danser
in wie zich het spel
van wit en zwart
bron en grot voltrekt.
Dansend weet ik mij
noch begin noch einde
noch leegte noch volheid
noch hoogte noch laagte
noch orde noch chaos
maar een beweger
ergens daar tussenin
scheppend deelhebbend aan
groei en afbraak.
Op het raakvlak
van wat zich
dansend in mij voltrekt
als een en twee
word ik door de adem van drie
verwekker en schenker
van licht en donker
van wit door zwart bewoond
en van zwart door wit gezuiverd.
Dansend beweeg ik
in vallen en opstaan
dood en opstanding
als kleine mens in een Grote Levensdans
Geen adem gaat voorbij
zonder de streling van de geest
die het leven doorademt,
dat scheppend en vernietigend
uit de nacht dag wordt
die aan het licht treedt.
Wanneer niet weten
als adem in weten
uit niets de veelheid
van het leven baart
mij als dansende getuige
in de volheid van het bestaan optilt
word ik dansend
dans en getuige
beweging en beweger
een minnaar
van donker en licht
een veranderlijk wezen
als deel van een
oneindige aanwezigheid
die beide verbindt en overstijgt
en als een dansende beweging
zich uit de eenheid ontvouwt
en minnend
de mens in wording in mij baart.
© Huguette Beyens
Pasen 2019
Gepubliceerd op 25 december 2018 door Huguette
Kerstmis 2018
De helder zilveren nacht zinkt zwanger
over de ijzige velden in het donker neer.
Teder behoedzaam ontvangt de stilte
hem in haar zachte armen en bemint.
Wiegend baren de verstilde bomen
de helle klanken van een lied uit de hemel
dat parelend licht in de fonkelende sterrennacht
een herinnering aan Liefde in de diepe zwarte voren
van de aarde plant.
Aangeraakt en verwonderd
buigt de boer zich over de aarde
en zegent haar
waar ze trillend de hemel kust.
In een stil getuige zijn
van wat zich in deze omarming voltrekt.
Ziende wat zich voor zijn ogen ontsluiert,
ontwaart de mens verstild
de essentie
die vorm baart.
Barend wordt de mens
wat hij ontwaart
voorbij het zien
op het raakpunt van
hemel en aarde
waar zon en maan
en de hele kosmos zich
hun oorsprong herinneren.
Waar in de ochtend
tussen het mijmerend rijm
van bevroren velden
en de zachte streling van de grond
van een grazend hert
de nacht in de dag glijdt,
wordt zich herinneren
de toonaard van wat
zich dienend in de aarde voltrekt.
Een buigzaam toegeven
aan wat zich onstuitbaar
in de mens verdicht
een drang tot baren
van essentie in vorm
het ontsluiten van herinnering
van wat onnoembaar groot
zich in het kleine openbaart.
Een kind dat de schoot van de aarde
tot moeder verheft.
We zijn de wekkers van sterrenstof
dragers van herinnering
tot klei gevormd
om schoot te zijn
voor Leven
dat zich onophoudelijk
vanuit het donker
tot Licht verdicht.
Verwijlend bij de barende ochtend
en het smeltend rijm
ontsluiert de zon
zich vol en rond
aan de einder.
De mens herinnerend
aan vorm en essentie
tegelijk.
Het wonder dat zich ziende
voorbij de ogen voltrekt.
Waar stilte onzichtbaar
het raakpunt vindt
tussen worden en zijn.
De mens keer op keer gegeven
een blanken wit
zich ontvouwend Zijn.
Vreugdevol Kerstmis vanuit een wit berijmd ochtendlijk
Huize Poustinia
Huguette Beyens
Gepubliceerd op 1 april 2018 door Huguette
pasen 2018
Het levensweefsel
De kiem in de aarde
ontvouwt zich tot weefsel,
dat in de vorm verdicht,
lichtend in prille bloei,
vanuit de donkerte,
zich aan de klaarte geeft.
Geest verdicht zich
waar de aarde
tot schoot
voor de hemel wordt,
smeltkroes met
zich ontvouwend leven.
De ene schoot
baart de andere,
zich niet ontziend,
de golvende weeën
van openbaring.
Er is een klaarte
die onstuitbaar voedt
onnoembaar aanwezig
in sprankels van leven
die zich wevend verdichten.
De donkerte licht op,
waar aarde ze wakker kust,
teder haar armen opent,
voor weefsel dat
uit de spankracht
van de levensdraden
ontstaat.
De tijd,
zwanger van donkerte,
en de traagheid van het dragen,
spreidt zich stuwend duizendvoudig open,
in kwetsbaar jong groen,
dat in zich de belofte
van weerbaarheid draagt.
We worden gebaard,
onstuitbaar krachtig,
uit een nooit aflatende omhelzing
van de aarde
die onnoembaar
de hemel bemint.
Het leven weeft zich in ons,
met de levensdraden,
van duizenden levens,
herhaald gedragen,
door liefde,
die wevend beweegt,
tussen geest en materie.
Zo bewegen wij,
wevend van dag tot dag,
uur tot uur,
moment na moment,
tussen de spandraden van het leven,
en worden het weefsel,
dat zich in ons ontvouwt,
als draagkracht voor
het baren van
wie we zijn,
weerbaar kwetsbare wezens,
die de herinnering van liefde
in zich dragen.
Liefde die wevend verbindt,
wat zich tastbaar in ons,
van donker naar licht,
van binnen naar buiten,
in ons scheppend ontvouwt.
Pasen 2018.
ten Huize Poustinia
© Huguette Beyens
Gepubliceerd op 26 december 2017 door Huguette
DE JAARRONDE IN POUSTINIA
We bewegen ons nu in de eerste dagen van de Winter waarin het jaar zichzelf met de Midwinter afrondt om zich met Kerstmis weer in het perspectief van openbaring verder te ontvouwen. Nieuwjaar neemt straks de vaandel over en draagt in zich de belofte van nieuwe kansen en mogelijkheden. Het is de mens gegeven om deze te ontwikkelen.
We worden er zo voortdurend aan herinnerd dat we niet aan het oude vastgekluisterd zitten opdat het zich eindeloos zou herhalen maar dat uit het oude een nieuwe levensdrang ontstaat die het oude in een ander perspectief plaatst. Een perspectief dat we gaandeweg doorheen het nieuwe jaar ontdekken.
Zoals ook de jaarringen van een boom spiraalsgewijs groeiend, immer weer vorm geven aan de stam die zich oprichten wil om de kruin te dragen, zonder de wortels te veronachtzamen.
Lees verder »
Gepubliceerd op 29 september 2017 door Huguette
De conferentie Crossing the Abyss waar we juist geteld negen maanden lang aan hebben gewerkt ligt achter ons. Het is even wennen aan de ervaring dat we nu niet meer aan het voorbereiden zijn maar dankbaar terug kunnen kijken op. Elk initiatief is ook altijd een leerervaring en de vraag wat we ervan dienen te integreren om deze leerervaring in de toekomst te investeren dient zich nu aan.
De conferentie telde meer dan tweehonderd deelnemers en we zijn blij dat zoveel mensen respons gaven op onze uitnodiging deel uit te maken van deze verrijkende dag. Aan zoiets beginnen is altijd ook een sprong in het onbekende en het is fijn als het voor anderen betekenis krijgt. Nog fijner is vast te stellen dat geestelijke kwetsbaarheid met steeds meer zorg wordt omringd omdat bij meer mensen het besef leeft dat de geestelijke dimensie van ons bestaan verzorgen een levensnoodzakelijk gegeven is.
De conferentie beoogde niet volledig te zijn maar een deur te openen om een zo breed thema als geestelijke kwetsbaarheid volop ruimte en perspectief te geven. Om het niet langer gevangen te houden in éénduidigheid maar het vleugels te geven door vanuit meer invalshoeken naar hetzelfde te kijken. Door een trans-disciplinaire omkadering kunnen thema’s die eraan raken breder en rijker worden belicht en we zijn dan ook dankbaar dat de sprekers die meewerkten geëngageerd hun bijdrage leverden.
Lees verder »
