Kerstmis 2018
Kerstmis 2018
De helder zilveren nacht zinkt zwanger
over de ijzige velden in het donker neer.
Teder behoedzaam ontvangt de stilte
hem in haar zachte armen en bemint.
Wiegend baren de verstilde bomen
de helle klanken van een lied uit de hemel
dat parelend licht in de fonkelende sterrennacht
een herinnering aan Liefde in de diepe zwarte voren
van de aarde plant.
Aangeraakt en verwonderd
buigt de boer zich over de aarde
en zegent haar
waar ze trillend de hemel kust.
In een stil getuige zijn
van wat zich in deze omarming voltrekt.
Ziende wat zich voor zijn ogen ontsluiert,
ontwaart de mens verstild
de essentie
die vorm baart.
Barend wordt de mens
wat hij ontwaart
voorbij het zien
op het raakpunt van
hemel en aarde
waar zon en maan
en de hele kosmos zich
hun oorsprong herinneren.
Waar in de ochtend
tussen het mijmerend rijm
van bevroren velden
en de zachte streling van de grond
van een grazend hert
de nacht in de dag glijdt,
wordt zich herinneren
de toonaard van wat
zich dienend in de aarde voltrekt.
Een buigzaam toegeven
aan wat zich onstuitbaar
in de mens verdicht
een drang tot baren
van essentie in vorm
het ontsluiten van herinnering
van wat onnoembaar groot
zich in het kleine openbaart.
Een kind dat de schoot van de aarde
tot moeder verheft.
We zijn de wekkers van sterrenstof
dragers van herinnering
tot klei gevormd
om schoot te zijn
voor Leven
dat zich onophoudelijk
vanuit het donker
tot Licht verdicht.
Verwijlend bij de barende ochtend
en het smeltend rijm
ontsluiert de zon
zich vol en rond
aan de einder.
De mens herinnerend
aan vorm en essentie
tegelijk.
Het wonder dat zich ziende
voorbij de ogen voltrekt.
Waar stilte onzichtbaar
het raakpunt vindt
tussen worden en zijn.
De mens keer op keer gegeven
een blanken wit
zich ontvouwend Zijn.
Vreugdevol Kerstmis vanuit een wit berijmd ochtendlijk
Huize Poustinia
Huguette Beyens
