Gepubliceerd op 24 juni 2021 door Huguette
We wensen allen vanuit een bloeiend en groeiend Poustinia een vreugdevolle Midzomer.
Ode aan Midzomer
Zo laag, zo door droogte bevangen,
in een ingehouden beweging,
vorig jaar, in Midzomer,
spiegelde de natuur
de inwaartse beweging die we,
bedwongen door corona,
dienden te maken.
Uit eigen beweging
of niet.
Zo hoog, zo de hoogte zoekend,
bewegen de planten nu
in deze Midzomer.
In de regens
van gulzige buien.
Die aarde zoeken
om de wateren des hemels
ten gronde
bedding te geven.
Laag en hoog,
twee bewegingen,
die ons ergens,
daar tussenin,
het midden doen vinden
tussen wat ons overkomt,
en soms ook bedwingt,
en waar we kunnen naar uitreiken.
Net als de bloemen
zijn en worden wij
noch het uitreiken,
noch wat ons overkomt.
We zijn toeschouwers
en hoogstens bemiddelaars,
tussen wat naar beneden
en naar omhoog beweegt.
Buigen voor
en uitreiken naar.
Een dans die ons in leven houdt,
als even van voorbij de wolken
zonlicht door stormige donkerte breekt,
herinnert aan wat was
en weer zal zijn.
Levensadem,
die niet ophoudt te bestaan,
ook niet na de laatste adem.
Hoe leert een mens klein te zijn
zonder de grootsheid van het leven
waarvan hij de kiem
in zich draagt
te vergeten?
Hoe kan een mens
buigen en uitreiken
en zo aan zichzelf toekomen
midden de kleine dingen
van het leven,
die zich groots ontvouwen
als ware zij
door een onzichtbare hand
naar hun bestemming
geleid.
Midzomer.
Het is nu
dat we het licht
mee naar binnen nemen
ook al heeft alles de schijn
van uit grenzen breken
in een roes van groei en bloei.
De zon gaat met ons mee
de beweging inwaarts.
Er is geen houden aan
we buigen met haar mee
naar de schoot voorover,
die haar licht
in zich ontvangt
en het vele maanden
later
verdicht aan de wereld schenkt.
Tot openbaring
van wat onnoembaar
maar aanwezig
in geboorte
tot aanschijn komt.
Het is nu
dat we de vuren aansteken
het licht mee naar binnen nemen.
Het is nu
dat we de innerlijke roep
om te zijn
niet langer kunnen weerstaan.
Het overkomt ons vandaag.
We worden vanaf vandaag
dag na dag kleiner
terwijl Het Leven roept
en zich groots
in ons ontvouwt, zoals de zon
het ons schouwt,
in haar neerwaarts bewegen.
Terwijl de zomer
levend als een weelde
grenzeloos in haar schoonheid
vergankelijk in bloei
aan een schoot
haar zaden vrijgeeft.
Het is nu
dat we midden in het volle leven
aan Zijn toekomen
zonder meer.
Oneindig vol
oneindig teder
oneindig mild
oneindig aanwezig.
Een zegen.
© Huguette Beyens
Huize Poustinia
24 juni 2021
ST.JAN – MIDZOMER
Gepubliceerd op door Willem
En omdat we het hebben gewist,
wisten we niet langer meer wat geweten was.
Was het wissen maar geweten.
Maar we weten zelfs niet meer dat er een geweten is.
Is geweten wat was?
Is geweten wat je nog wel weet?
Is geweten het per ongeluk gewiste weten?
Kun je weten wissen?
Heb je het dan geweten?
Wie het weet mag het zeggen!
Diep in ons ligt het Gehele Weten opgeslagen, als een ineengerolde spiraal, gelijk een slang in winterslaap.
Het is een Weten dat de drie aspecten omvat.
Het heeft weet van verleden, heden en toekomst.
Dit Weten weet dat deze samen één zijn.
Maar wanneer dit Weten aanklopt aan de deur van ons bewustzijn, wordt dit Weten gefilterd.
Bewustzijn op zichzelf kent een stadium van ontwikkeling.
Afhankelijk van dit ontwikkelingsstadium waarin dit bewustzijn zich bevindt, zal het dit Weten toelaten, hanteren, filteren, bewerken enz.
Daarnaast heeft het bewustzijn ook een orgaan nodig waarmee het zich kenbaar maakt.
En ook dit orgaan, zijn eigenschappen en de mate van ontwikkeling, heeft invloed op hoe via dit bewustzijn het Weten de ruimte krijgt om zich kenbaar te maken.
En wat wellicht nog belangrijker is; het bewustzijn van de mens is door de jaren heen ook volgestopt met ervaringen, met feiten, met allerhande informatie uit allerlei bronnen.
Deze informatie ligt opgeslagen en zal op zijn beurt ook weer een filter worden die gebruikt wordt wanneer nieuwe informatie binnenkomt.
Veel informatie die op die wijze is vergaard heeft ook een bepaald stempel.
Sommige informatie heeft als stempel “waarheid”, of “feit”, of “ervaring”.
Andere informatie is geordend in de map “geloof” of “bijgeloof”.
In welke map de informatie zich ook bevindt, door de aard van het orgaan, de hersenen en de werking van het bewustzijn, zal nieuwe informatie, of die nu van buiten komt of van binnen uit vanuit die heel diepe laag in ons waarover ik in het begin sprak, langs al deze filters gaan en zo al of niet een plek krijgen in één of andere map.
Op je bureaublad, klaar voor gebruik of ver weggestopt in een obscuur gedeelte van het archief.
Als jouw bewustzijn je nu vertelt dat er helemaal niet zo iets bestaat als een diep verborgen laag in ons die een universele laag van Weten bevat, wel dan houdt hier mijn verhaal op te bestaan…
Mocht je de weg vrij houden voor…
dan ben ik benieuwd in welke map mijn verhaal terecht zal komen.
WAT WE ALTIJD HEBBEN GEWETEN HEBBEN WE GEWIST
Je kunt deze zin in overweging nemen, maar als je dat doet weet waar je aan begint.
Probeer je eens te herinneren waar jij als kind, hoe klein je ook was, heel sterk door gefascineerd was.
Wat komt er dan als herinnering naar voren?
Welk mapje gaat nu open?
Welk gevoel springt tevens mee naar buiten?
Kijk eens naar de context waarbinnen dit zich afspeelt.
Wat het thuis? Op school? Bij een opa of oma thuis?
In de natuur?
Waar was het dat je dat intense gevoel ervoer?
Als ik even mee doe, dan zie ik me zelf als een jongetje van 13 jaar op de middelbare school tijdens de eerste lessen die onze wiskundeleraar ons gaf waarin hij op het bord een driehoek tekende.
Ik kreeg na de les een boek mee naar huis over Planimetrie.
Een geheel nieuwe wereld opende zich voor mij.
Ik dook middels dat boek in de wereld van de vlakke meetkunde.
En ik was “verloren”.
Uit puur enthousiasme heb ik alle opgaven uit dat boek allemaal achter elkaar gemaakt, lang voordat de leraar ze als huiswerk opgaf.
Voor dit vak heb ik nooit geen huiswerk gemaakt op het moment dat de leraar het mij opgaf.
Elke opgave was reeds lang op voorhand uitgewerkt in een speciaal voor die gelegenheid gekocht schrift.
Geef mij een passer, een liniaal en een geo-driehoek.
En je hebt geen kind meer aan mij.
Dit kind was toen diep gelukkig en is het tot op de dag van vandaag als het met deze attributen kan spelen.
Van Planimetrie, vlakke meetkunde heeft mijn interesse zich ontwikkeld tot de studie en de beoefening van de sacrale geometrie en de studie van de archetypische krachten die in de kosmos werkzaam zijn.
En via deze lange weg leidt zij mij tot de studie van dezelfde krachten zoals ze diep in ons menszijn werkzaam zijn.
Want deze archetypische krachten, die we vroeger goden noemden, hebben niet enkel de kosmos vorm gegeven maar dezelfde grondpatronen drukken zich ook uit in ons psychisch functioneren.
Daar diep van binnen wordt iets geweten over jou.
Wordt dus iets geweten voor jou.
Daar heeft iets weet van jou.
Op voorwaarde dat dat deel niet gewist is, kan het opnieuw geweten worden.
Even voor de duidelijkheid, over geweten.
Er bestaat een oud begrip, het geweten in ons.
Dat is een deel dat weet of iets dat we willen doen of doen, of dat juist is. Beter gezegd of het in overeenstemming is met wie we diep van binnen zijn. Of het wezenlijk bij ons hoort.
Of het bijdraagt aan de wezenlijke ontwikkeling van wie we in potentie zijn.
Ik noem het voor het gemak even een instrument.
Laten we ons voorstellen dat we hiervoor een oude weegschaal nemen met twee van die koperen schalen.
De weegschaal is het instrument, het geweten.
Op de ene schaal leggen we onze voorgenomen actie of handeling en op de andere schaal maken we plaats voor het diepere weten diep in ons.
Plaats maken voor doe je door aan het hart te vragen wat het er van vindt. Niet wat jij er van vindt, maar wat zij, het hart, er van vindt.
Opdat niet mijn woord, maar …
Zij stuurt vervolgens een gevoel naar boven. Een gevoel dat door de weegschaal opgenomen wordt.
Als ons plan overeenstemt met het diepere Weten dan zullen de schalen in evenwicht, in balans zijn.
Dit is wat het instrument, het geweten ons toont.
Als ons plan niet in overeenstemming is met het diepere Weten dan komen de schalen niet in balans.
Ons plan legt dan niet voldoende “gewicht” in de schaal om de andere schaal naar boven te krijgen.
Dit beeld maakt heel duidelijk dat niet al onze plannen in overeenstemming zijn met ons eigen diepere Weten.
Wat het ook laat zien is dat wanneer we een oorspronkelijk plan of idee hebben dat we willen uitvoeren, dat alleen al door de vraag te stellen, het instrument zijn werk te laten doen, we te zien krijgen of de schaal van het diepere Weten omhoog komt. En als ze omhoogkomt en ze brengt de beide schalen in balans dat we dan ook zicht krijgen op wat er op die andere schaal ligt.
En het is enkel op deze wijze dat we zicht krijgen op wat er zoal verborgen ligt in de diepere lagen van ons menszijn.
Door het instrument te gebruiken, door allerlei zaken af te wegen, en hier gaat het dus niet over diep nadenken of piekeren over, door het tonen van de bereidheid om in over-weging te nemen wat iets diepers in de schaal wenst te leggen, leren we niet enkel het instrument beter kennen maar door dit gebruik verkennen we de diepere lagen van ons zelf en ontsluiten we geleidelijk aan onze diepere bronnen.
Om niet in verwarring te geraken moet ik ook iets vertellen over een ander geweten.
We kennen namelijk ook allemaal het z.g. sociale geweten.
Dit is een verzameling regels, voorschriften, wetten, waarvan we in de loop van de tijd gebruik hebben leren maken omdat onze opvoeders en onze omgeving ons dat hebben ingeprent.
Dat kan gaan van de meest alledaagse zaken zoals dat je voor het eten je handen wast, tot dat je als jongen je verdriet niet toont en altijd stoer blijft tot dat je als vrouw je zelf wegcijfert en je braaf de opdrachten van je echtgenoot uitvoert ook al gaat dat tegen je eigen zin in.
Ook de typische familiegewoonten en daaruit voortvloeiende regels vallen daar onder.
De typische gebruiken die horen bij je land en je volk en niet te vergeten de voorschriften die je godsdienst je opleggen en zonder welke je het eventuele hiernamaals nooit zult bereiken.
Al deze zaken worden op den duur ingebakken aspecten van je z.g persoonlijkheid waarmee je door het leven gaat.
Je bent al of niet vrij om hier een relatie mee aan te gaan, maar weet dat het slechts een aspect van je “gedrag” uitmaakt.
Het is letterlijk datgene wat “ge”, gekregen van een ander, verder “draagt”.
Hoe je dit verder draagt of verdraagt is aan jou, maar het heeft niets te maken met wie je in je diepste wezen bent, want al deze wezenlijke aspecten van je eigen individualiteit, die in jou tot volle wasdom willen komen, liggen opgerold diep binnen in jou te wachten op ontwikkeling.
Je persoonlijkheid, je ego of je ik, verschillende namen voor de wijze waarop je je toont aan de buitenwereld, de persoon waar je ik tegen zegt, degene die je aan de wereld en aan jezelf toont, is een verzameling van allerlei gedragingen die je hebt aangeleerd.
Eigenschappen, eigen-aardigheden, vaardigheden, houdingen, normen enz, die je hebt en hanteert omdat je hebt ervaren dat deze manier van jezelf presenteren jou het gevoel geeft iemand te zijn, erbij te horen, hiermee oogst je waardering, krijg je doorgaans wat je denkt nodig te hebben om te leven en jezelf in stand te houden.
Op die wijze ben je geliefd en ligt er een toekomst voor je.
Het is een relatie die je aangaat met je zelf en de buitenwereld waarbij inspelen op en aanpassen aan centrale thema’s zijn.
Dit hele pakket gedragingen vormt je gedrag en bepaalt hoe je je gedraagt.
Maar niet wie je bent.
Niet wie je kunt worden.
“Als de graankorrel niet sterft”
In de graankorrel ligt een belofte opgeslagen.
Zoals in de eikel een volwassen eik klaar ligt om gerealiseerd te worden.
De graankorrel en de eikel zullen zich moeten overgeven aan de grond en de vier elementen en sterven om de belofte waar te maken.
Elke keer als er in een sprookje of een mythe verhaald wordt over dit sterfteproces dan verwijst men naar de mogelijkheid tot transformatie.
De rups die de cocon maakt opdat hij tot vlinder kan worden.
Hetzelfde proces is ook voor ons weggelegd.
Na de geboorte bouwen we een persoonlijkheid op die als een ego door het leven gaat.
Het bewuste sterfteproces zit hem in de keuze van de persoonlijkheid om zich in dienst te stellen van het Wezen dat in de kern als een opgerolde slang ligt te wachten tot hij gewekt wordt.
En zo zijn we aangeland bij het begin van mijn verhaal.
Diep in ons ligt het Gehele Weten opgeslagen, als een ineengerolde spiraal, gelijk een slang in winterslaap.
Het is een Weten dat de drie aspecten omvat. Het heeft weet van verleden, heden en toekomst.
Dit Weten weet dat deze samen één zijn.
De persoonlijkheid kan als hij daar dus voor kiest besluiten dit diepere Weten, zijn oorspronkelijke Zelf te leren kennen.
Talloze malen heeft dit Weten zich reeds kenbaar gemaakt aan de persoonlijkheid middels gevoelens en inspiraties die door de persoonlijkheid werden opgepikt.
In oorspronkelijke ideeën, tijdens sterke gevoelens van enthousiasme, maakte de persoonlijkheid af en toe contact met dit Weten.
Gebruikmakend van de Wet van de Resonantie, ontwaakte een deel van mijn diepere Zelf op het moment dat mijn persoonlijkheid kennis maakte met de vlakke meetkunde waarover ik vertelde.
Mijn Wezen herkende hierin een deel van de reden van mijn bestaan.
En dit sterke gevoel is voortdurend de drijfveer geweest om dat deel verder te exploreren.
Zo heeft elk mens de herinnering aan een moment dat je contact maakte met iets of iemand die vanaf dat moment van doorslaggevende betekenis is geweest voor je verdere leven.
Zoiets overkomt je, komt over je heen en neemt je bijkans in bezit.
Het zijn deze resonantie-momenten die ons eraan herinneren dat er diep in ons een Weten ligt te wachten dat voor ons weet heeft van de weg die we kunnen gaan, die we wellicht zouden moeten gaan.
De vraag is nu: willen we als een moeder en een vader zijn voor dit unieke deel van ons zelf?
De vaderkracht in ons geeft ons de mogelijkheden om ons leven juist die structuur te geven die maakt dat in ons, ons wezen zich kan ontwikkelen en uitgroeien tot een leidende kracht.
De moederkracht in ons leert ons dat onze diepere gevoelens de boodschappers zijn uit onze bron die ons melden wat we diep van binnen al wisten.
Deze twee krachten verwijzen naar de oude archetypische beelden die vanuit de oudheid tot ons gekomen zijn. Het beeld van de Kreeft en de Steenbok.
We naderen één van de belangrijke keerpunten van het jaar waar we stil kunnen staan bij deze elementaire krachten.
Aan het begin van de zomer, komende maandag de 21e juni, vroeg in de ochtend, wandelt de zon het beeld van de Kreeft binnen en staat zij zogezegd recht boven de Kreeftskeerkring.
Daar start zij haar terugtrekkende beweging op weg naar de Steenbokskeerkring die zij bereikt op 21 december.
Natuurlijk wandelt de zon niet, het is de Aarde zelf die deze beweging maakt en ons eraan herinnert dat wij zelf ook deze beweging zouden kunnen maken.
Innerlijk wel te verstaan.
Elk jaar opnieuw, in haar rondgang door het zonnestelsel, toont het zon-, maan en aardestelsel ons dat we contact kunnen maken met een aantal kosmische principes die hebben gemaakt dat we zijn wie we zijn. Maar vooral dat we kunnen worden wie we in potentie zijn.
De jaarlijkse rondgang is niet enkel bedoeld om alles eeuwig te herhalen. De jaarlijkse rondgang herinnert ons eraan dat tijd niet enkel lineair is, maar ook, op een dieper innerlijk niveau, circulair is, beter gezegd spiralend.
De spiraal toont dat de cirkelbeweging zich langzaamaan verheft.
De cirkels worden herhaald maar de ontwikkeling bereikt telkens een nieuw niveau.
En het is hierin dat onze opdracht ligt.
Er is een zaad geplant. Een zaad dat wil kiemen en een belofte in zich draagt.
Groei in de kosmos geschiedt wetmatig. En op onze plek in de kosmos is het zo gearrangeerd dat wij onze ontwikkeling doormaken op een planeet die onderhevig is aan een aantal kosmische wetmatigheden die de ontwikkeling sturen.
Die wetmatigheden drukken zich uit middels het kruis.
De as van het kruis wordt gevormd door de archetypische krachten van de Kreeft en de Steenbok, symbool staand voor twee principes die we kennen als de moeder -en de vaderkracht in de schepping.
Het is de as waarrond de aarde zelf draait.
Jij bent hun kind.
Maar dit kind dat jij bent voelt de drang tot volwassenwording.
Volwassenwording is het resultaat van de integratie van de twee oerbeelden van de moeder en de vader waar Kreeft en Steenbok symbool voor staan.
Jouw unieke vereniging van de mannelijke en de vrouwelijke energie in jezelf, maakt dat er een nieuwe vruchtzetting kan plaats vinden, geheel analoog aan de periode in de natuur die nu aanbreekt.
Maandag vieren we de verbinding met de moederkracht in de zomerzonnewende en richten we ons op de komende fase die leidt naar de Steenbok rond 21 december.
Want ook al is de zomer dan begonnen, moet de grootste warmte nog komen, ligt de vakantie voor ons, de zon treedt alweer terug en gaat op weg naar zijn diepste punt, want voor haar is de winter weer begonnen.
Totdat we beseffen dat ons taalgebruik niet klopt.
Het is de Aarde die draait en al deze bewegingen veroorzaakt.
En aangezien wij de kinderen van diezelfde Aarde zijn, maken wij al deze bewegingen en redeneringen.
Zij, de Zon, vecht niet, noch met het één, noch met het andere.
Zij is één in zichzelf. Stralend zich zelf.
Zij is de inspirerende geest van ons leven.
Een deel van haar ligt diep verscholen en verankerd in ons.
Zoals het vuur van haar in het diepste van de Aarde brandt.
Brandt een deel van haar diep in ons.
Ons hart heeft daar Weet van.
Alles draait om haar.
Als voorbeeld voor ons.
Het is de plaats waar het Weten huist.
© Willem Versteeg
20 juni 2021
Gepubliceerd op 22 mei 2021 door Willem
WAT KUNNEN WE VIEREN MET PINKSTEREN
wat zou ons kunnen begeesteren?
De trouwe lezer van mijn blog over de kosmische verbanden zal wel hebben opgemerkt dat in mijn verhalen ik regelmatig een verbinding leg met beelden en ideeën die je in de astrologie kunt terugvinden.Zoals rekenen en algebra slechts een klein onderdeel uitmaken van de wiskunde zo is het maken en interpreteren van horoscopen, horoscopie genaamd, slechts een klein deel van de astrologie.
Dus als ik peil naar thema’s binnen de astrologie dan zoek ik veel dieper en verder dan de populaire thema’s die in de horoscopie een rol spelen.
Ik laat mij mijn leven lang al sturen door die ene vraag: waarom?
En het antwoord daarop moet ergens in de diepte liggen. In een groter al.
Mijn grootste belangstelling is dus wat ik noem de kosmologie.
Niet dat ik nu al het antwoord heb gevonden, als dat al mogelijk is, maar mijn speurtocht heeft me al bij een aantal stations doen aanbelanden.
Omdat het morgen Pinksteren is en ik in deze blog naar verbanden zoek tussen oorspronkelijke feestdagen en de kosmologie, zoals ik hier boven bedoel, wil ik jullie eens naar een bepaald station laten kijken waar ik onlangs met de trein voorbijreed.
Of beter gezegd, de trein bracht mij op een station alwaar ik uitstapte en de streek en het landschap dat zich daar voor mij uitstrekte was zo aanlokkelijk dat ik er een tijdje heb verbleven.
Het was trouwens ook toen dat ik ontdekte, zittend op een bankje en uitkijkend over een schitterend ravijn en een groene vallei, dat de treinreis helemaal niet bedoeld is om aan te komen bij het eindstation, als dat al bestaat, maal veeleer dat je bij elk volgend station uitstapt en de streek verkent. Waarom zou er anders een station zijn?
De aard van de universele levenskracht.
Het universum of de kosmos is bezield met een allesomvattende levenskracht.
Een energie die haar wezen bepaalt. In alles is deze energie werkzaam.
Deze levenskracht heeft een drievoudig karakter in die zin dat zij zich kenbaar maakt in drie verschijningsvormen.
Afwisselend, pulserend, op die wijze een frequentie veroorzakend, bevindt zij zich in een naar buiten gerichte, extraverte toestand, op een bepaald moment pulseert de energie en verandert zij in haar tegendeel en wordt zij middelpuntzoekend, introvert van karakter. Wanneer dat zijn hoogtepunt bereikt zorgt de verbindende impuls die als het derde karakter van de levenskracht geldt, ervoor dat de energie weer om poolt.
Er is een voortdurend pulserende, verbindende, sturende kracht die de energie voortdrijft, dan weer een extravert karakter aannemend om na een nieuwe impuls weer introvert van karakter te worden.
De impuls zelf kan verschillend van kracht zijn waardoor de zg amplitude verandert.
De impuls zelf kan ook verschillend van frequentie zijn waardoor de golflengte verandert.
Verderop zie je een tekening die dit beeld vormgeeft. Daar kom ik nog op terug.
We kennen dit fenomeen uit de natuurkunde en dan met name in het electromagnetisme.
Maar ditzelfde fenomeen doet zich ook voor in de psychologie van de mens.
Iedereen is afwisselend ingesteld op, of afgestemd op één van de drie karakters van de levenskracht.
In het verborgene, onzichtbare deel van onze psyche werkt een verbindende kracht die de mens voortdurend impulsen geeft om de twee aspecten van de levenskracht met elkaar in evenwicht te brengen.
De twee levenskrachten die de mens wel goed kent zijn de twee aspecten van de levensenergie die zich afwisselend voor doen als een extravert georiënteerde levensenergie dan wel een introvert georiënteerde levensenergie.
Deze levensenergie heeft verschillende benamingen gekregen.
Van actief en passief. Van positief tot negatief. Van mannelijk en vrouwelijk.
Van Yang en Yin.
Op puur lichamelijk niveau herkennen we de twee in de inademing en de uitademing.
In de systole en de diastole van de hartslag. In de linker en rechter hersenhelft.
In de links- en rechtshandigheid.
In onze stemmingen, in onze emoties,
Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan maar ik moet me helaas beperken.
Ik grijp even terug naar een tweedeling waar ik vaker over heb gesproken.
Die van natuur en cultuur.
De natuurfeesten.
In één van de vorige blogs heb ik gesproken over de vier grote feesten die horen bij de vier kardinale punten van het jaar, de eveningspunten en de zonnewendes.
De mens viert hier de verbinding die zij heeft met de natuur en met haar verbinding met de aarde en de zon.
De vier feesten waarin zij haar afhankelijkheid erkent, de vier grote krachten die haar grondnatuur bepalen.
Niet enkel de aankondiging van de vier seizoenen die dan beginnen maar ook haar ingeschakeld zijn in dit gegeven dat ook ons doorheen vier seizoenen laat gaan:
van geboren worden naar de volwassenheid, van de ouderdom naar het sterven.
De ouden van lang geleden hebben in hun zoeken naar symbolen de oude beelden van de Ram, de Kreeft, De Steenbok en de Weegschaal daarmee verbonden.
Daarin erkenden en herkenden zij de grote impuls van de natuur tot vernieuwing die zij koppelden aan de Ram.
In het beeld van de Kreeft eerden zij de moederkracht die zich zelf terugtrekt en zich zelf geeft voor de groei van nieuw leven. In de Weegschaal troffen zij het vermogen aan balans te brengen tussen de twee polen van het leven opdat vernieuwing het geheel ten goede zou komen.
In de Steenbok bogen zij voor de vaderkracht, de begrenzer in de natuur en tevens lichtbrenger.
Deze vier beelden werden tot het grote vaste kruis van de vier hoofdfeesten.
De cultuurfeesten.
Het volk dat gezamenlijk uitdrukking gaf aan de scheppingskrachten die in hen werkzaam waren, kwamen vier keer per jaar bijeen om uitdrukking te geven aan de verworvenheden van hun werk.
Dit waren de cultuurfeesten. Gevierd midden in de seizoenen.
De Stier die de impuls van de Ram omzette tot een creatieve, scheppende daad, werd gevierd in de vruchtbaarheidsfeesten rondom 1 mei, het oude Keltische Beltane.
Begin augustus, als de zon haar hoogste kracht ontvouwde, kreeg de verzorgende Kreeft impuls haar volwassen gezicht in de oogst.
De voltooing van het volwassen worden van alles wat leeft. De Leeuw die zijn volwassen krachtige zelf toont. Laat zien tot wie en wat hij wist uit te groeien.
Begin november vierden de Kelten hun begin van het nieuwe jaar.
Voor hen bestond er geen polariteit tussen leven en dood.
De Weegschaal impuls leerde hen dat ware harmonie ontstaat als de tegenstelling wordt opgeheven en zij drukten dat uit in de Triskell, de drievoudige spiraalarm, die een ieder toont dat leven bestaat uit geboorte en dood in een eeuwigdurende cyclus.
De Schorpioen werd zo een symbool dat geen angst voorstelde maar het vermogen dat ook de duisternis een realiteit is die geleefd en beleefd kan worden.
Tenslotte in het hartje van de winter begin februari werd het lichtfeest gevierd, voortbordurend op de Steenbok impuls die toonde dat het licht effectief terugkeert.
Maar niet enkel het licht keert terug.
In de oude verhalen van vorige generaties erkende men dat ook al het geleefde terugkeerde en dat men samen met allen die geleefd hadden en leefden en nog zullen komen, een waar Waterman ideaal, dat allen hun eigen licht bijdragen tot.
En in deze verbinding met elkaar vond men gezamenlijk de kracht om de zwaarste tijd van het jaar samen door te komen.
Zo kregen de twee scheppingsimpulsen, Yang en Yin, licht en donker enz.
hun erkenning in even zovele feesten.
De twee grote kruizen van het jaar. De acht feesten.
De derde kracht sluimerde al die tijd op de achtergrond omdat hij in het zg. onzichtbare binnen de mens en de schepping werkt.
Lees verder »
Gepubliceerd op 1 mei 2021 door Willem
Wie is er niet voor?
Nieuwe feesten.
Oorspronkelijke feesten.
Feesten die onze oorsprong eren.
In veel delen van de wereld wordt vandaag 1 mei gevierd. De dag van de arbeid.
Het herinnert ons aan de invoering van de achturige werkdag.
Arbeiders die zich verenigden in de Verenigde Staten in 1889 dwongen gezamenlijk een achturige werkdag af.
Tijdens een congres van de z.g Tweede Internationale werd afgesproken om op 1 mei 1890 een internationale strijddag te organiseren en aldus werd de traditie geboren om op 1 mei de Dag van de Arbeid te vieren.
Als er geen coronacrisis zou zijn zouden er de afgelopen nacht duizenden mensen een bijzondere nacht hebben beleefd in Edinburgh gedurende het Beltane Fire Festival.
Een festival dat vanaf 1988 jaarlijks wordt gehouden en voortborduurt op een oeroude Keltische traditie, het Gaelic festival of Beltane.
In de dorpen hier in het oosten van Belgie verschijnen de meibomen weer.
De eerste mei is de aankondiging van een serie dagen waar men rond de meipalen danst en viert en het voorjaar inluidt.
Verschillende culturele uitingen die wel beschouwd één gemeenschappelijke grond hebben.
Deze gemeenschappelijke grond, dit onderliggende oerthema, deze archetypische, cultureel structurerende kracht die onbewust in mensen werkzaam is, vinden we als we wat verder terug gaan in de tijd bij onze Keltische voorouders.
Zij zelf hebben er niet de woorden aan gegeven die ik er aan geef, maar in de grond eerden en vierden zij de werking van universele, overal in de kosmos aanwezige en werkzame krachten.
Op hun manier zagen zij in de natuur, in de kringloop van de seizoenen, in de bewegingen aan de hemel, dat daar zich processen voltrokken waaraan zij volledig ondergeschikt bleken. Die hen ver overstegen en hun leven stuurden.
Deze natuurverschijnselen werden op die wijzen tot bovenmenselijke krachten, aan goden gelijk.
Het meest herkenbare stempel dat deze goden hen toonden was de cyclus van geboorte en dood samenkomend in het fenomeen leven dat zich in vier onderscheiden vormen toonde.
Zij herkenden deze vier seizoenen als de vier rijken die op de wereld aanwezig waren, mineraal, plantaardig, dierlijk en de mensen. Maar ook de vier seizoenen in een enkel leven als geboorte, volwassenheid, ouderdom en sterven.
Deze cyclus van vier, uitdrukt in het symbool van het gelijkarmige kruis, dat over heel de wereld gekend was, werd door hen aangevuld met een cirkel om het cyclische karakter ervan uit te drukken en zo werd het het Keltische kruis.
Het kruis op een cirkel hun krachtigste symbool.
De priesters in hun cultuur toonden hen dat er vier momenten in het jaar waren, de zomer en winterzonnewende en de lente -en herfst-evening, waarop vanuit de geestelijke wereld er een impuls ontvangen werd.
Deze vier momenten werden de basis voor de vier grote feesten rond die dagen waarin de werking van de kosmische krachten geëerd werden.
Een impuls die eenmaal opgevangen, als inspiratie werkzaam werd binnen de mens en hem motiveerde tot handelingen die maakte dat deze inspiratie vorm kon aannemen binnen de cultuur.
Deze ontvangen inspiratie verbond zich aan een cyclus van 40 dagen waarna een nieuw feest werd gevierd.
Zo werd het feest van de lente-evening, rond de 21e maart, opgevolgd door een cultureel feest, 40 dagen later, waarin de beloofde scheppingskracht zich materieel uitdrukte in allerlei nieuwe levensvormen. Rond 1 mei werd dit nieuwe leven dan gevierd in al zijn facetten.
Geheel in analogie met het natuurlijke fenomeen dat nieuw leven dat ontstond daar waar man en vrouw samenkwamen, 40 weken later tot een nieuw kind leidde.
De verwekte kinderen tijdens de Beltane festivals zouden dan synchroon aan het kosmische gebeuren zo rond de 21e december, wanneer het licht terugkeerde, het nieuwe leven aanschouwen.
Zo ontstonden de volgende 8 feesten
Op 21 maart werd het feest gevierd waarbij de priesters de belichaming van de geest als nieuwe impuls vierden. Ostara.
Deze behoefte van de geest om zich opnieuw te manifesteren kwam tot uitdrukking in de natuur en de cultuur in de weken daaropvolgend en rond de 1e mei werd hier rond gevierd. Beltane.
De geest die zich toonde in talloze nieuwe vormen.
Dit grondthema toont ons de archetypische kracht van de Stier die de belichaming is van de impuls tot nieuw leven gesymboliseerd door het beeld van de Ram.
De Stier wordt opgevolgd door het beeld van de Tweelingen. Want elk nieuw leven zal direct op zoek gaan naar zijn partner ter aanvulling van.
Waarna een eerste cyclus is voltooid.
Op 21 juni komt de tweede geestelijke impuls de natuur binnen, de impuls die maakt dat de geest zich volledig wil uitstorten in het leven. Litha.
Deze uitstorting maakt dat alles zijn volheid kan bereiken, volwassen kan worden. Dat de materie doordrongen is van leven, licht en bewustzijn.
Begin augustus, wederom 40 dagen later, als de warmte van de zon totaal is en het moment van oogsten is aangebroken, viert de cultuur dit spektakel in zijn oogstfeesten.
Lammas of Lughnassa. Van oogsten op het veld tot oogsten aan de universiteit.
Op 21 september ontvangt de natuur haar derde geestelijke impuls die maakt dat zij zich wil, terugtrekken. Mabon.
Gevolgd door het feest van Samhain, het grote feest en begin van het nieuwe Keltische jaar rond de 1e november, waar men afscheid nam van de geest, de doden eerde en zich opmaakte voor de komst van de winter.
De vierde en laatste impuls van de geest werd ontvangen rond de 21e december, Yule, wanneer het licht zichtbaar terugkeerde; deze nieuwe indaling van de geest kreeg 40 dagen later een gevolg in het feest van Imbolc, hartje winter rond de 1e februari.
Een feest waarbij men elkaar opzocht en gezamenlijk zich verbond met het licht en de oude wijsheden van vroegere generaties.
Deze 8 feesten lagen ten grondslag aan de latere feesten die door andere culturen werden overgenomen in een proces wat men de kerstening is gaan noemen in de christelijke tradities.
Deze kerstening leidt dan tot:
21 maart Ostara wordt Pasen; 21 juni Litha wordt St. Jan; 21 september Mabon wordt St. Michael en 21 december Yule wordt Kerstmis.
Beltane op 1 mei evolueert tot de 1 mei vieringen, Lughnassa op 1 augustus evolueert tot de oogstfeesten, Samhain op 1 november evolueert tot Allerheiligen en Allerzielen en Imbolc op 1 februari evolueert tot Maria Lichtmis.
Verder wordt de cirkel aangevuld met Hemelvaart in april, Pinksteren in mei, Maria Hemelvaart in augustus en Maria’s geboorte in september, Maria’s onbevlekte ontvangenis in december, Driekoningen in januari en het Carnaval in maart.
Zo ontstaat er een jaarfeestencirkel die zonder dat men het bewust beseft uitdrukking geeft aan de aloude archetypische twaalf kosmische scheppingskrachten die sedert de Mesopotamische tijden van 2500 voor Chr. ons bekend zijn.
Maar niets staat stil, alles verandert en zo verdwijnen religies en geloven en maken plaats voor andere.
We leven hier in Europa nog steeds met een in het Christendom verankerde kalender en de daarbij horende feestdagen. Hij wordt echter gehanteerd door al maar meer mensen die een ander geloof aanhangen verbonden met andere feesten.
Al maar meer mensen zien in de traditionele feesten een reden om te feesten ipv te eren;
menigeen heeft geen idee waarom er überhaupt een feest is.
Consumentisme grijpt daardoor zijn kans en op den duur worden het lege hulzen.
Wellicht is het moment aangebroken om wanneer kerken leeg lopen, talloze mensen geen idee meer hebben wat ze wanneer vieren als ze het al vieren, om de mensheid opnieuw te verenigen rond een twaalftal kosmische momenten in het jaar en samen feesten te vieren die voor iedereen herkenbaar zijn en een appèl doen op datgeen dat ons allen verbindt;
onze kosmische verbondenheid dat we in de grond allemaal dezelfde vader en moeder hebben ook al hebben zij vele namen ontvangen.
Vandaar dat ik voorstel om de volgende feesten in een nieuwe jaarcirkel op te nemen voor iedereen, aangezien iedereen zich kan herkennen in de volgende krachten, die in ons allen zoeken zich te manifesteren.
21 maart
FEEST VAN HET NIEUWE BEGIN
ter achting van het archetype van de Ram
21 april
FEEST VAN DE LEVENSKRACHT
ter achting van het archetype van de Stier
21 mei
FEEST VAN DE COMMUNICATIE
ter achting van het archetype van de Tweelingen
21 juni
FEEST VAN DE FAMILIE
ter achting van het archetype van de Kreeft
21 juli
FEEST VAN DE ZON
ter achting van het archetype van de Leeuw
21 augustus
FEEST VAN DE OOGST
ter achting van het archetype van de Maagd
21 september
FEEST VAN HET EVENWICHT
ter achting van het archetype van de Weegschaal
21 oktober
FEEST VAN GEBOORTE EN DOOD
ter achting van het archetype van de Schorpioen
21 november
FEEST VAN DE INSPIRATIE
ter achting van het archetype van de Boogschutter
21 december
FEEST VAN HET LICHT
ter achting van het archetype van de Steenbok
21 januari
FEEST VAN DE WIJSHEID
ter achting van het archetype van de Waterman
21 februari
FEEST VAN DE OVERGAVE
ter achting van het archetype van de Vissen
© Willem Versteeg
1 mei 2021
Willems blog over de kosmische verbanden
Huize Poustinia – info@poustinia.be
Gepubliceerd op 18 maart 2021 door Willem
De belangrijkste behoefte die de mens diep van binnen voelt
is zich verbonden te weten met.
Dit maakt dat hij met recht kan zeggen
dat hij diep van binnen een religieus wezen is.
In de rituelen en de feesten die van oudsher horen bij de donkerste tijd van het jaar,
heeft de mens deze verbondenheid heel sterk gevoeld en uitgedrukt;
ook al weet bijna niemand meer wat hij nu precies voelt en uitdrukt.
Bijna niemand weet nog dat alle rituelen en alle feesten
die de mensheid door de eeuwen heen heeft gehouden
in de grond een nauwe relatie hebben met het grote kosmische gebeuren rondom hem.
Wanneer we weer beseffen dat dit de grond is van waaruit we vieren en feesten,
begrijpen we weer wat het is dat ons samen brengt.
Wat het is dat ons verbindt.
Krijgen we weer zicht op de grote verbanden.
Weten we ons weer verbonden.
Want voor een wereld en een mensheid die lijdt,
zijn verbanden die verbinden
een basisbehoefte om je verbonden te weten met.
HET GROTE VERBAND
Ons leven voltrekt zich in één groot kosmisch verband.
Het is een eenvoudig neer te schrijven zin.
Maar wat is de betekenis van deze zin.
En wat is de zin van wat het betekent voor de lezer.
Het kan de lezer tekenen als hij deze zin tot zich laat doordringen.
Dringt hij door tot deze diepere betekenis
dan krijgt zijn leven plots meer tekening.
Het is in deze tekening dat zich een nieuw perspectief toont.
Het nieuwe perspectief betekent een nieuw standpunt.
Van waaruit hij anders naar het leven en zichzelf kijkt
en zo een nieuwe zin en betekenis ontwaart.
Laat je meevoeren op een reis
waarbij je je eigen standpunt verlaat
en ruimte geeft aan een ver-ruimende visie.
We hebben in ons leven allemaal wel eens een verband om gehad.
Al was het maar het vingerverbandje dat liefdevol om onze bebloede pottenlikker werd gelegd nadat we gillend als een sirene, vader of moeder duidelijk hadden proberen te maken dat we met onze vingers tussen de deur hadden gezeten.
Menigeen van ons kan de plaats aanwijzen of zelfs nu nog voelen waar een al wat groter verband een tijdje heeft gezeten of nog zit. Dan kennen we ook dat typische gevoel dat ons erop attent maakt dat het verband niet goed zit. Verschoven, gelost, knellend. Het is een kunst om een verband zo aan te leggen dat het een tijdje mee gaat.
En als het dan weer verschoond is, opnieuw vakkundig gelegd, soms in zo’n mooi doorlopend visgraatmotief, voel je je direct weer een stuk beter.
Ik wilde verder schrijven toen er ineens een oud beeld van vroeger opdook. In mijn opleiding tot verpleegkundige in de jaren zeventig van de vorige eeuw was ik gefascineerd door de lessen verbandleer. Ik vond dat ook heel leuk om te doen. Heel helder kwam het volgende beeld terug; ik was bezig om een rolletje verbandgaas rond een pols te wikkelen van één van mijn medestudenten, zo heel mooi in een visgraatmotief. Bijna bij het einde van de rol aangekomen pakte ik een schaartje en knipte het uiteinde van het gaas in tweeën zodat er twee smalle strookjes restten. De strookjes waren juist lang genoeg geknipt om er, alsof het twee heel brede veters van gaas waren, het ene strookje linksom en het andere strookje rechtsom om de pols te winden en waar de twee strookjes aan de andere kant samen kwamen er een mooi knoopje in te leggen.
Ik denk dat ik nu begrijp waarom ik dat zo graag deed. Nu zie ik heel helder de betekenis van het feit dat je een rol verband, dat je gebruikt om het heelwordingsproces te helpen laten voltrekken, op het eind in tweeën knipt, de twee uiteinden elk een andere kant laat opgaan, ze samen brengt en ze vervolgens weer verbindt door met de twee uiteinden een knoop te maken die de afwerking vormt van het proces.
Wat één was, gebruik je, knip je in tweeën en verbind je opnieuw en de nieuw verbonden tweeheid krijgt de vorm van een knoop. En in die knoop zie je de drie terug.
Eén, twee, drie en klaar is Kees.
Er gaat soms iets mis in het leven. Wat één was valt uit-één. Ons instinct waarschuwt ons en zegt: help.
Herstellen, verbinden, genezen.
Op zoek naar een geneeswijze, een verband, een hulpmiddel. Met als doel: weer heel, weer verbonden.
Dit verhaal gaat niet over verbandleer, maar meer over het leren leggen van verbanden. Het vinden van verbanden, het zien van verbanden. Want zonder verband staan we met lege handen als we willen verbinden.
Is dat de reden waarom zo weinig mensen het gevoel hebben zich verbonden te weten.
Het vinden en zien van verbanden heeft mij altijd een heel diep tevreden gevoel gegeven.
Een gevoel me verbonden te weten met het geheel. Vooral het gevoel van ontzag hebben voor.
Ik hoop van harte dat het jou datzelfde gevoel mag geven.
Elke nieuwe lente toont ons dit eerste driehoeksverband.
Heb je wel eens als kind een sinaasappelpit in een potje met aarde gestopt. Of een andere pit. En met veel geduld gewacht tot er iets gebeurde. Of was jij het type dat na twee dagen het potje al vergeten was.
Als je gewacht zou hebben en elke dag een klein beetje water had gegeven, als je vader en moeder tegelijk zou zijn geweest voor het pitje, dan zou je getuige zijn geweest van een klein wonder.
In de grond zou het pitje uiteengevallen zijn in twee helften en er zouden twee dingen tegelijkertijd gebeuren.
Er zou een wit worteltje de aarde in duiken die voedsel zou gaan zoeken en er zou een wit stengeltje naar boven groeien, dat al snel van kleur verschoot toen het de zon zag, het werd groen en heel snel maakte het zijn eerste blaadje dat zich in tweeën deelde.
Alle planten beginnen zo. Na dat eerste paar blaadjes, gaan alle planten hun eigen kenmerkende gang en zijn ze onderling allemaal verschillend.
Waar ben je nu eigenlijk getuige van als je dit wonder aanschouwt?
Elke nieuwe bloem, plant, struik of boom, laat zien dat nieuw leven de uitdrukking is van een drietal fundamenteel werkende scheppingskrachten. Alles start en leeft binnen een driehoeksverband.
Kijk maar eens mee.
Alles begint met een wens of een idee die een belofte in zich draagt. De belofte wordt bewaarheid wanneer er drie dingen gebeuren. Kwalitatief goed zaad dat een vruchtbare bodem ontmoet en contact maakt met water.
1 Er is een impuls nodig, een begin, een belofte. Een actie.
In ons voorbeeld is dit het zaad dat gevallen is en het eindproduct is van een vorige cyclus die volbracht is en nu een belofte in zich draagt voor een nieuwe cyclus.
2 Er is een omgeving nodig die het gevallen zaad opvangt, koestert, verzorgt, omsluit, voedt.
In ons voorbeeld is dit de vruchtbare bodem die de voedingstoffen aanlevert en de wortel stevig omsluit.
3 Er is een medium nodig die de twee voorgaande zaken met elkaar in contact brengt.
In ons voorbeeld is dit het water die het leven wakker maakt binnen het zaad.
Dan begint de nieuwe cyclus.
Het zaad breekt open en er steekt een wit worteltje zijn kopje naar buiten dat precies weet wat boven en onder is. Het witte worteltje duikt de zwartheid binnen en groeit naar beneden en begint geholpen door het beetje voedsel in het zaad, wortelhaartjes te maken die in staat zijn in water opgeloste voedingsstoffen op te halen uit de bodem. Hij blijft vervolgens twee dingen doen.
Hij maakt wortelharen bij en hij transporteert de opgenomen voedingsstoffen via de haartjes en de wortel zelf naar boven, eet er zelf ook wat van om te kunnen verder groeien en de rest gaat naar boven.
Want boven is een tweede mirakel bezig zich te ontvouwen. Er komt niet enkel een wortel uit het zaadje. In het zaadje ligt mooi opgevouwen een beginnend stengeltje klaar, ook spierwit, dat op het einde een beetje verdikt is. Ook die steekt zijn kopje uit het zaad en gaat de weg naar boven toe. Met het beetje voedsel uit het zaad en de toevoer van voedsel uit de wortel groeit de kiem uit tot een stengeltje met twee blaadjes die mooi opgevouwen hun kopje rechten en de tocht uit de grond naar boven aanvangen. Eenmaal boven gekomen verschiet het van kleur onder invloed van het zonlicht en wordt het stengeltje en de twee kiembladeren groen.
Heel het proces is de uitdrukking van de werking van een drietal scheppende krachten. Een actieve en een passieve kracht en een verbindende derde kracht.
Zaad, bodem en water.
Zonlicht, voedingstoffen en de plant.
De plant die groeit is de zichtbare en tastbare verschijning van twee krachten die anders georiënteerd zijn.
De ene kracht, de kracht van de Aarde, werkt in het duister en haalt daar de belangrijkste voedingsstoffen op voor de plant.
De andere kracht, de kracht van de Zon, werkt in het volle zonlicht daar waar de zonnepanelen van de plant, zijn bladeren, andere voedingstoffen creëren en de plant stimuleren zijn bestemming te bereiken.
Hij zal een bloem maken en daarbinnen de twee principes vormen, stamper en stuifmeel, die door een derde kracht met elkaar verbonden zullen worden, de bevruchting.
Opdat nieuw zaad door de werking van de zon zich kan vormen die het begin kan worden van een nieuwe cyclus.
Telkens duikt er een driehoeksverband op.
Ook in ons eigen leven komen we deze driehoek terug tegen. Sterker nog jij zelf bent het product van een dergelijke driehoek.
Het is zo vanzelfsprekend dat we er vrijwel nooit bij stil staan. Jij bent de totstandgekomen wens, de vervulling van een belofte van een tweetal mensen, een man en een vrouw, die daardoor je vader en je moeder werden.
Er is een actieve daad gepleegd, zaad werd uitgestort dat op het juiste moment door een wachtend eitje werd ontvangen en een keten van gebeurtenissen leidde uiteindelijk tot jouw geboorte.
Jouw eerste deelname aan een driehoeksverband.
Heel het leven zit vol met voorbeelden van dit driehoeksverband.
We zien elkaar over een maand, telkens wanneer de Zon een nieuw dierenriemteken binnenwandelt, weer voor meer verhalende verbanden.
© Willem Versteeg.
19 maart 2021
Gepubliceerd op 20 februari 2021 door Willem
Ik zet me neer achter mijn toetsenbord, kijk omhoog, door het raam naar buiten en er trekken drie enorme falanxen met, als ik goed geteld heb, vijfennegentig kraanvogels voorbij, op weg naar het noorden.
Een paar dagen geleden, op veertien februari, de verjaardag van Huguette, net na de ouderwetse winterdagen met de haast ongekende middeleeuwse taferelen, passeerden de eerste groepen.
Trouw gehoorzamend aan een kosmische impuls gaan de vogels op de wieken, ergens in Spanje en Portugal en zoeken de gunstige winden die hen naar hun zomerverblijven ergens in Zweden en Noorwegen brengen.
Ze hebben deze dagen letterlijk de wind mee, want er is warm weer voorspeld.
Sterke winden uit het zuiden maken dat de temperatuur weer uitzonderlijk hoog zal worden en dat we wederom van een vroeg lenteoffensief kunnen genieten aan het begin van de periode die we kennen als de Vissen-periode van het jaar.
De Vissen-periode; vanaf 18 februari is de zon het teken van de Vissen binnengewandeld en blijft daar door lopen tot ze op 20 maart het begin van de lente mag aankondigen.
In deze periode van het jaar dat samenvalt met de Vastentijd, krijgen we de kans om stil te staan bij waar de Vissen symbool voor staan binnen het archetypische spel van ons menszijn.
Daar is veel over te vertellen maar ik word deze maal sterk aangetrokken door het gevoel dat we veel sterker dan we beseffen onder de invloed staan van allerlei diep doorwerkende, collectieve stromen in onze psyche. Stromen waartegen we enkel verstandelijk ons kunnen verzetten. Verstandelijk in de zin van dat het ons vrij staat om over van alles een eigen mening te hebben. En daar vervolgens dan ook sterk in te willen en te blijven geloven.
Los van wat er onderhuids aan allerlei gevoelens als heftige stromingen zich in ons roert.
In deze tijd van het jaar zien we, maar we zien het niet, daar ligt nu net het grote probleem voor de Vissen-energie, dat er ondergronds processen bezig zijn die maken dat alle materie die in de afgelopen winter langzaamaan werd afgebroken, zich nu in een soort oersoep-toestand bevindt.
Allerlei elementen zijn uiteengevallen en bevinden zich nu in een soort colloïdale oplossing. En uit deze oplossing putten de planten en de zaden die wakker worden hun voedsel en kracht om nieuwe gestalten aan te nemen.
Alles van het vorige jaar heeft zich overgegeven aan een nieuwe cyclus en elk onderdeel zal straks deel uit maken van een nieuw verband.
Maar, en dat is waar veel mensen die Vissen georiënteerd zijn, steeds feller mee te maken krijgen, is het thema van de oplossing.
De mens heeft het vermogen om zijn verbeeldingskracht zo te gebruiken dat hij als het ware een andere, nieuwe dimensie binnentreedt.
De Franse theoloog en filosoof Henri Corbin introduceerde daar het begrip “imaginale wereld” voor en de Zwitserse psychiater C. G. Jung heeft als geen ander dit gebied verkend.
Voor de duidelijkheid, we spreken hier in het geheel niet over een imaginaire wereld, een gefantaseerde wereld. Dat is een wereld die zelf gecreëerd wordt.
Nee, hier bedoelen we een werkelijkheid die bewust opgezocht en betreden wordt en waar dan contact gelegd wordt met de inhouden van die werkelijkheid.
Schrijvers, dichters, mystici blijken vaak reizigers van deze wereld te zijn en getuigen op hun buurt van hun ervaringen.
Ze ervaren hierbij een soort “uitzoomen”, een vermogen dat zich langzaamaan opent die maakt dat de werkelijkheid vanuit grotere verbanden overschouwd kan worden.
Een belangrijke ervaring van deze reizigers is telkens weer dat het uitermate belangrijk is om alle balast die men doorgaans bij zich draagt, af te geven bij de douane.
Want elk belastend thema dat in de tas blijft zitten, heeft effect op wat men in die andere wereld beleeft.
Wie met een blauwe bril de grens over trekt, zal in een blauwe wereld terecht komen.
De vraag is dan telkens weer; is de imaginale wereld blauw, of maakt zij het reiziger duidelijk dat de blauwe bril nog steeds op staat.
Het voert hier veel te ver om dit thema verder uit te werken.
Waar ik naar toe wil is het probleem van de oplossing.
Het leven toont ons de cyclus van geboorte en dood, opbouw en afbraak.
Dezelfde bouwblokken worden onder impuls van een geestelijke werkelijkheid telkens in nieuwere vormen gerangschikt daarbij telkens nieuwe eigenschappen openbarend.
Geboorte en opbouw verloopt langs strikte kosmische wetmatigheden evenals dood en afbraak.
Zo gaat het al sedert het begin der tijden in de natuur.
Sedert mensenheugenis is er echter iets anders gaande. Iets nieuws.
Zolang de mens natuurverbonden handelde was er niets aan de hand maar startend bij wat men de industriële revolutie noemt en vooral door de Eerste Wereldoorlog en met name door de Tweede Wereldoorlog, aangejaagd door de wetenschappelijke ontdekkingen die het gevolg waren van deze oorlogen, heeft de mens een hele serie acties ondernomen die in toenemende mate tonen dat hij steeds minder natuurverbonden handelt.
Sterker nog, zijn acties, aangejaagd door allerlei economische motieven, schaden de natuurlijke omgeving waarin hij leeft op een welhaast desastreuze wijze zoals nu langzaamaan duidelijk begint te worden.
Want er gaat iets grondig mis binnen de natuurlijke processen van afbraak en opbouw.
De mens heeft de laatste tijd zoveel gevaarlijke stoffen (chemicaliën, isotopen, onoplosbare koolwaterstofverbindingen, hormonen) in de natuur binnen gebracht met als gevolg dat deze stoffen niet afbreken binnen een éénjarige cyclus en dus als reststoffen mee gaan in de nieuwe opbouw en daarmee een storende werking hebben binnen de nieuwe vorm.
Talloze planten en dieren en evenzoveel mensen dragen de meest exotische stoffen in hun cellen en organen met zich mee en we weten nauwelijks wat daar de gevolgen van zijn.
Maar dat is tot daar aan toe.
Wat veel erger is, en dat is wat de Vissen natuur in de mens het meeste belast, is de opeenhoping op emotioneel en gevoelsmatig vlak van alle balast die het gevolg is van allerlei opgelopen trauma’s als gevolg van onpersoonlijk geweld dat de mens belaagt.
Nu pas begint, maar nog nauwelijks echt erkend, door te dringen wat de gevolgen waren en zijn van oorlogstrauma’s. Met name trauma’s die het gevolg zijn van onpersoonlijk geweld.
Het klinkt vreemd maar de mens heeft eeuwen lang persoonlijk geweld, zichtbaar aangedaan geweld door een ander, een plaats kunnen geven binnen zijn psyche en binnen de gemeenschap.
Vroeger vocht men met open vizier zoals dat heet.
Het vizier, een klep op de helm die de ogen beschermt werd voor de strijd opgelicht zodat je kon zien wie je tegenstander was. De handeling die de klep omhoogbrengt zien we nog terug in het brengen van het saluut.
Het laat zien dat gevechtshandelingen verbonden waren met morele waarden.
Men sneuvelde vroeger op het veld van eer, op een eervolle wijze.
Maar vanaf het moment dat het geweld zich verborg in een mortier, een bom, een gas, een drone, een terroristische aanslag, stond en staat de mens tegenover een agressor zonder gezicht.
En het blijkt in de traumatherapie dat dit een veel groter probleem is dan ooit gedacht.
Het is veel moeilijker om op dit geweld als het ware het juiste gezicht te plakken, reden waarom de psyche niet veel andere mogelijkheden kent dan de ontkenning, de verwerping.
Ieder van ons kent een familielid die getekend is door dergelijke ervaringen.
Het wegstoppen, het dumpen als ware het radioactief afval dat de zoutmijnen in moet of diep op de bodem van de oceaan gedumpt.
In de wereld van de vissen terecht komt.
Vissen-georiënteerde personen voelen dit aan. Hebben hier weet van.
Dragen dit met zich mee. En zoeken hier een oplossing voor. Want het is hun natuur.
De oplossing verzorgen.
Vele Vissen zie je dan ook onbewust naar lucht happen omdat ze makkelijk versmelten (eens in de school altijd in de school) met hen die lijden.
Maar hoe dit te doen zonder de kennis van deze verbanden.
De invloed van het collectief op het individu en dan met name de traumatische collectieve last die we als collectief en als individu te dragen hebben.
Dumpen blijkt geen zin te hebben want de natuur kan niet anders dan alles wat niet opgelost werd terug te brengen. Hetgeen zich uit in de toenemende stroom van wat we geestelijke afwijkingen noemen.
Aan de staat van de geestelijke gezondheid van een volk kan men afleiden hoe het is gesteld met het afvalverwerkingsbeleid.
Fragmenten uit een lied van Paul van Vliet komen bovendrijven:
“Dat zei de zee die me vertelde dat hij moe is
Die zei dat hij er zeer beroerd aan toe is
En als de zee, de zee zegt dat hij moe is
Wil dat zeggen dat het land er zeer beroerd aan toe is”
Heel het lied vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=mCJqf2tmY0s
Waar ligt dan de echte oplossing?
Tegenover het beeld van de Vissen staat het beeld van de Maagd.
Dit grootse archetypische beeld van de Maagd en de Vissen staat centraal in het esoterische Christendom.
De begrippen zuiverheid en overgave vormen hier het koningskoppel.
Overgave als kerngedachte van de Vissen staat tegenover de zuivere afstemming van de Maagd.
De Maagd heeft weinig met de lichamelijke maagdelijkheid te doen; het betreft hier een mentale en gevoelsmatige zuiverheid. Het juist afgestemd zijn op.
Het precies weten wanneer iets wel of niet in orde is. Tot op het materieel niveau aan toe.
Daarom de waarschuwing de imaginale wereld enkel te betreden als je maagd, zuiver afgestemd, bent.
Dat je geen onnodige ballast meedraagt die bezoedelt.
De Maagd heeft een diep onderscheidend vermogen en weet direct of de aangedragen oplossing klopt of niet.
Wanneer ze de tegenovergestelde kracht van de Vissen weet te integreren, het plaatsen in het grotere verband, weet ze zeker.
Maar haar grootste kracht ligt in het vermogen om wat niet deugt in het gezicht te zien.
Ze heeft de durf om het aangedane geweld tegemoet te treden en in het gezicht te zien. Michelangelo drukte dit voortreffelijk uit in de Pietà.
Dit vermogen van Maria staat symbool voor het vertrouwen van de gewone sterveling die geen weg uit de ellende weet en een veldkapel opzoekt en zijn of haar zorgen middels een kaars aanbiedt aan de grote moeder Maria, vertrouwend dat haar kracht mag overgaan op degene die haar bezoekt.
Ze heeft ook een ander vermogen, wellicht nog belangrijker in deze tijden.
Het hart weet, de Zetel van Wijsheid volgens de oude Litanie, uit welke hoek de ware boodschappers komen. Wat is echt en wat is fake!
Ze herkent de echte boodschapper uit de imaginale wereld.
Begrijpt dat Gabriël haar een boodschap komt brengen.
En ze ervaart de bevestiging van dit feit in haar Magnificat.
Het grootste vermogen van de Maagd is haar vermogen tot des-identificatie.
Ze kan, als ze haar tegenpool van de Vissen integreert, het zich bewust zijn van het collectief, zo dragen dat ze niet één wordt met hetgeen ze ervaart.
Daarmee kan ze zelfs de grootste smarten dragen omdat ze zich er niet in verliest en ermee versmelt, maar ze draagt doordat ze ze aanschouwt.
Maria geeft zo geboorte aan de bodhisattva, de verlichte geest van het Vissentijdperk die de compassie belichaamt.
© Willem Versteeg
zaterdag 20 februari 2021
Gepubliceerd op 19 januari 2021 door Willem
Er breken bijzondere tijden aan.
Heerlijke dooddoener om mee te beginnen.
We willen allemaal weer normale tijden.
Maar die zullen er niet meer komen.
Er komen enkel nog bijzondere tijden.
En die zullen na verloop van tijd toch weer normale tijden worden.
Want zo gaat het al-tijd.
Lezers van dit blog weten dat ik regelmatig z.g. astrologische thema’s in het licht zet door ze vanuit kosmologisch verband te beschouwen. Ik zal straks nog beter uitleggen wat ik hier mee bedoel.
Maar eerst.
Astrologie is een op allerlei wijzen verkrachtte en geïnterpreteerde leer die, doordat zij al die behandelingen heeft ondergaan, nog nauwelijks serieus genomen wordt.
Dat heeft vooral te maken met het feit dat “leren”, maar ook wetenschappen en zelfs godsdiensten door mensen gebruikt worden om hun eigen gelijk te halen.
Net zo als diverse groeperingen zeer uiteenlopende richtlijnen “terugvinden” in hun heilige geschriften. Hetgeen stelselmatig leidt tot allerlei godsdienstoorlogen.
Elke godsdienst kent zijn schisma, elke cultuur zijn tegencultuur, elk volk zijn zondebok.
Want wat de boer niet kent dat vreet hij niet.
Dit leidt vervolgens tot het fenomeen dat mensen zich terugtrekken achter de muren van hun eigen gelijk. Voor dit gelijk partijen oprichten. Dat gelijk uitroepen tot de waarheid en er vervolgens achter gaan staan. Of sterker nog ervoor.
Toch even vertellen hoe dat bij mij werkt. Terwijl ik dit schrijf zie ik me zelf als kind uit bed komen en mijn vader loopt in de woonkamer hard te vloeken want de heimachines zijn weer begonnen. Vlak naast ons huis waren ze bezig een nieuw flatgebouw op te trekken en daarvoor moesten meerdere heipalen de grond in worden geramd.
Om de vier seconden deed het heiblok de ramen van ons huis trillen en mijn vader heeft maandenlang een onbegonnen strijd gestreden.
Ik weet dus wel iets van erin-rammen en heien.
Precies zo wordt bij mensen een waarheid er in geramd.
Het woord waarheid bestaat uit waar en heid.
Laat voor eens en altijd, ik zal het er even subtiel in rammen, duidelijk zijn wat dit woord toont.
Het laat zien dat degene die de waarheid verkondigt laat zien WAAR hij staat, WAAR hij als paal is ingeramd.
Een waarheid toont ons enkel dat wij iets voor waar nemen. Dat verwijst naar waarnemen. Onze zintuigen nemen het waar, dan is het dus zo, toch?
En zo wordt het eigen gelijk bevestigd en vinden we allemaal de rechtvaardiging voor onze eigen muren.
We hebben dit gelijk-hebben tot ideaal gemaakt en hebben het zelfs omgevormd tot een parlementaire democratie met meerdere partijeen waaruit men kan kiezen. En geloven dat dit beschaving is. Met alle gevolgen van dien…
Maar de waarheid die we verkondigen toont enkel waar wij staan. Toont ons stand-punt. Waar wij in ge-heid zijn.
Wat is het toch dat we die sterke neiging hebben ons vast te bijten in. Ons standpunt niet te verlaten.
Dat is een kant in het karakter van de mens dat we kennen uit het dierenrijk.
De woorden vastbijten in riepen het volgende beeld op:
Ik zie de katten buiten wanneer ze iets te eten krijgen. De eerste van de vijf, pakt een stuk eten vast en op het moment dat de tweede kat aankomt en ook wil beginnen, bijt de eerste kat zich letterlijk vast in zijn brok en verstijft. Hij geeft niet af. Staat op scherp. Als de ander geen aanstalten maakt het af te pakken en voor het gevecht gaat, wat zelden gebeurt, dan loopt de eerste kat met zijn prooi weg en gaat op zijn eigen rustige plek zitten en ontspant en eet verder.
Dit gedrag hebben we ook allemaal in ons.
Maar we zijn niet zo, we gedragen ons zo.
Het is een eigenschap die ontwikkeld werd.
En ontwikkelde eigenschappen leiden tot gedrag.
Het is aan ons om bewust te kiezen voor welke eigenschappen die diep in ons leven tot ontwikkeling komen.
Op zich is er niets mis mee dat een kat opkomt voor zijn eten. En dat hij niet afgeeft is ook te begrijpen.
Maar wij zijn geen kat. Wij hebben er één in ons.
En hier maak ik een uitstapje naar de astrologie zoals hierboven beloofd.
Voor mij is het een beeldentaal, de allereerste psychologische inzichten vanuit een ver verleden, bijeen gebracht door mensen die ver durfden uit te zoomen en naar grotere verbanden schouwden.
Zij zouden dan spreken over de as Leeuw-Waterman in ons.
Twee dierenriemtekens die tegenover elkaar staan. De Leeuw die heerst in de maand juli en augustus en de Waterman als tegenpool midden in de winter.
Deze beelden vertegenwoordigen twee polen in de mens. Zijn dierlijke natuur en zijn menselijke natuur.
De dierlijke natuur die maakt dat de kat zich vastbijt in. Zijn macht ten toon spreidt.
En daarmee heerst en bepaalt. De meeste stemmen haalt, het hardste brult. Tot koning wordt en desnoods de tiran uithangt.
De actualiteit in de USA toont schitterend hoe dat eruit ziet als een mens zich heeft vastgebeten in zijn Leeuw-aspect en gedwongen troonsafstand moet doen.
Dat is de negatieve kant van het thema.
De Leeuw-energie heeft ook een positieve kant.
Die kant komt naar boven en naar buiten als de verbinding gezocht wordt met het tegenbeeld. De Waterman.
Macht kan dan verbonden worden met menselijkheid en resulteert in een koningschap die het volk ten goede komt.
Vandaag 19 januari 2021 om 21.47 gaat de zon het teken van de Waterman binnen.
Dat maakt dat er vanaf dat moment een andere energie in de lucht hangt.
Dat is ook precies de reden waarom de grondleggers van de Verenigde Staten van Amerika lang geleden hebben vastgelegd dat een nieuwe president geïnaugureerd wordt op het moment dat de zon de Waterman binnenwandelt. En dat gebeurt dus vanaf 19 januari.
Deze grondleggers kenden hun klassiekers, de grote kosmische verbanden waarbinnen zij zich bewogen, en kozen bewust dit moment omdat ze op die wijze “de wind mee hadden”.
Een nieuwe president komt aan de macht als de “sterren gunstig staan”.
Het is nu aan Biden om beiden, Leeuw en Waterman te verbinden.
Verwijzend naar zijn opdracht om naast de Leeuw-kwaliteiten vooral ook de Waterman kwaliteiten tot ontwikkeling te brengen.
Want enkel in de combinatie van die twee wordt koningschap een realiteit.
Koningschap die een toonbeeld is van machtsuitvoering in dienst van het geheel.
Er staat veel op het spel dezer dagen.
Het kosmisch uurwerk is zo afgesteld dat allerlei thema’s bijeen komen en tot wat het zal leiden is onduidelijk omdat de mens nu eenmaal ongrijpbaar is.
Wat wel duidelijk is, is dat we allemaal nu voor een keuze staan.
De kosmos confronteert ons sterk met de noodzaak om datgene dat niet deugt te vervangen.
Er wil iets nieuws doorbreken en dat zal gebeuren maar wij bepalen de manier waarop.
Door de keuzes die wij zelf maken.
Ben dus zuinig op je stem. Verken je standpunt. En wrik je los als het niet goed voelt.
Enkel je hart geef je aan hoe het juist voelt.
Helemaal in lijn met de Waterman-energie wil ik je daarom vragen iets te doen, als het goed voelt.
Ik geef je hieronder een link naar een site en bevoel eens of het je aanspreekt.
Waar gaat dit over.
Over vaccinatie.
Ik ben niet voor of tegen vaccinatie, zoals ik ook niet voor of tegen antibiotica ben.
Ik zoek naar de derde kracht die verbindt.
Maar.
De farmaceutische industrie maakt misbruik van haar macht. Dat is geen standpunt. Dat is een constatering die zich met feiten laat staven.
Nog altijd is er geheimhouding rond de prijsbepaling. De afspraken zijn niet nagekomen. De verschillende vaccins worden niet gelijk gedistribueerd over de hele wereld voor alle landen, voor alle mensen, los van de infrastructuur.
Het dreigt toch weer ieder voor zich te worden en de meerderheid die het het hardst nodig heeft staat weer in de kou.
De katten bij de voederbak.
Leeuw-energie eenzijdig gericht, uit op winst en eigenbelang. Pfizer gaat 30 miljard dollar winst maken, zeggen ze zelf. Tegenover een onberekenbaar verlies voor velen.
Als we de Waterman-energie inroepen dan kunnen we deze beweging bijbuigen.
Dan beseffen we dat we samen een volk zijn. Aarde bewoners.
Het virus doet zijn uiterste best om ons te tonen dat we mondiale wezens zijn, verbonden en dus kwetsbaar als we dat niet accepteren.
We hebben dus systemen, instituten nodig die mondiaal kijken en denken, voelen en handelen.
Al is het maar om dat andere probleem, dat duizenden malen grotere probleem dat achter de deur geschoven is, het klimaatprobleem, op te lossen.
Ik roep daarom iedereen op om naar die site (onderaan) te gaan en te doen wat menselijk is.
Ik roep je op om je te scharen achter dit standpunt. Bewust te handelen.
Want er is niets mis met standpunten als je je maar bewust bent van je ware motieven die jou bewegen ze in te nemen.
Want als je hart het je ingeeft en je op het spoor brengt van een verandering, als zij je ingeeft dat het niet langer klopt, want zij kan dat als enige echt, dan kun je indien nodig gewoon weer veranderen van standpunt omdat bewustwording altijd groei inhoudt.
De groei die we nu buiten ons projecteren en ophangen aan de economie, ons gezamenlijke huishouden, maar die eigenlijk bedoeld was voor het innerlijke huishouden.
De wereld groeit vanzelf. Dat heeft ze al miljoenen jaren zonder ons prima gedaan.
Met ons kan ze dat blijven doen als wij er voor kiezen in bewustzijn te groeien en het dierlijke in ons zelf op te heffen tot het humane.
In becoming human.
Voor elkaar en de planeet.
Dus laat je stem horen op:
https://eci.ec.europa.eu/015/public/#/screen/home
Lieve groeten
© Willem Versteeg.
19 januari 2021
Gepubliceerd op 21 december 2020 door Willem
En hoeveel wijzen zullen hem volgen?
Als je dit verhaal dat ik op 21 december 2020 schrijf, leest voordat de avond valt, heb je misschien nog tijd en zin (en een beetje geluk) om naar buiten te gaan tussen 17.15 en 18.30 uur.
Als je dan naar de hemel kijkt in zuidwestelijke richting, daar waar de zon zojuist onderging, dan zie je aan de hemel een schouwspel dat, naar verluidt, in het jaar 7 voor Christus ook zichtbaar was en de boeken is ingegaan als de Ster van Bethlehem.
Bewijzen zijn er natuurlijk niet, we hebben de verhalen.
Wat vast staat is dat de planeten Jupiter en Saturnus toentertijd een samenstand vertoonden aan de hemel die niet onopgemerkt is gebleven.
Nu is het zo dat deze twee planeten elke 20 jaar een samenstand hebben, maar niet elke conjunctie toont een dergelijke stand waarbij de twee voor ons oog zo dicht bij elkaar staan.
Heel vaak is er zo veel ruimte tussen de twee dat het eigenlijk niet echt opvalt.
Het is tenslotte de uitzondering die opvalt nietwaar.
Wel; vandaag is er weer eens zo’n uitzondering. Net als in 1662 en in 1223 staan de twee “supersterren van ons zonnestelsel”, weer vlak bij elkaar.
Ze maken dan een superconjunctie.
Ze doen dat in 2060 en 2080 nog eens en dan is het weer wachten tot ergens in 2400.
Dus de moeite om dit eens te zien.
Is het weer slecht dan heb je de komende dagen nog een kans want tot zeker 25 december blijft de stand de moeite waard. Daarna beginnen ze langzaam uiteen te bewegen en is het uitzonderlijke er vanaf zogezegd.
Wat het ook uitzonderlijk maakt is het feit dat dit gebeurt precies op het moment van de winterzonnewende. Op 21 december, als de zon op haar laagste stand het teken van de Steenbok binnenwandelt.
Zoals dus ook gebeurde in het jaar 7 voor Christus.
Alles in de kosmos gebeurt aan de hand van vaste patronen, gestuurd door kosmische wetmatigheden.
Om die patronen zichtbaar te maken en mede daardoor de samenhang en de betekenis van deze patronen te kunnen vatten, moeten we over een vermogen beschikken om ver uit te zoomen.
En dan bedoel ik niet enkel dat we beschikken over telescopen en computers maar ik bedoel ook psychologisch dat we moeten leren uitzoomen om betekenisvolle conclusies te trekken.
Maar…
We zijn als mens nogal geneigd om, zoals Michel De Montaigne schrijft in “De Essays”, door de duisternis te wandelen met alleen de lichtbundel van een zaklamp voor ons uit. En op basis van wat we zien in die bundel beoordelen we heel de wereld.
Een teken van enorme zelfoverschatting.
We moeten dus oppassen nu niet direct aan te tonen dat er een nieuwe verlosser op het punt staat geboren te worden.
Ook al vragen de tijden er wel degelijk om.
We mogen niet de fout maken dit verlangen direct op de buitenwereld te projecteren en iemand te overladen met al onze verwachtingen en hoop dat hij of zij het voor ons zal oplossen.
We kunnen het ook op iets projecteren. Een vaccin. Een Kerstakkoord ter vermijding van een dreigende Brexit.
Of vul zelf maar in. De wensenlijstjes liggen al onder de kerstboom…
En toch ontvouwt de geschiedenis, net zo als alles in de kosmos de manifestatie is van haar eigen ingeschapen wetten, volgens streng geometrische patronen.
Deze patronen laten een prachtige innerlijke structuur zien die zich aan ons vooral toont in hoe de natuur is vorm gegeven.
Spiraalvormen, vlakverdelingen, verhoudingen die een gevoel van harmonie in ons oproepen. Gulden sneden zo ver het oog rijkt.
Wat een ieder die de natuur intrekt of natuurdocumentaires volgt ervaart is dat er diep in ons gemoed iets geroerd wordt. Beroerd wordt.
Zo sterk dat we sprakeloos zijn en slechts die ene klank uitbrengen die klinkt als oooooaaaahw of zoiets.
Het engelse werkwoord “to awe” komt daar zeer dicht bij.
In het nederlands heet dat: ontzag wekken, ontzagwekkend.
Beter gezegd; ontzag-wekkend.
We hebben diep in ons dit vermogen te voelen wat we voelen als we oog in oog staan met de uitwerking van kosmische wetmatigheden in de natuur.
En dit gevoel heeft als doel ons te informeren over een diepere, onzichtbare werkelijkheid.
Dat gevoel wekt in ons iets op.
Ontzag.
Ontzag voor iets groters.
Liefde voor de natuur. Liefde voor de schoonheid ervan. Liefde voor de onderliggende harmonische verhoudingen. Liefde voor het Plan achter deze schepping.
Enkel als we begrijpen dat dit soort gevoelens bedoeld zijn ons te verbinden met een nog dieper menselijk aspect dan kunnen we ontdekken wat het verschil is tussen een gevoel en een mening.
We raken nu aan een heikel thema en ik zal proberen het zo simpel mogelijk te verwoorden.
We hebben als mens het vermogen om te oordelen. Ergens iets van te vinden.
Dit oordelen kunnen we doen op twee manieren.
Maar luister goed.
Er is een verschil tussen doen en vermogen.
We doen niet altijd wat we vermogen.
We hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons gevoel.
En we hebben het vermogen om te oordelen op basis van ons denken.
Als we oordelen op basis van ons gevoel dan merken we direct of iets ons sympathiek is of onsympathiek. We zeggen dan ook vaak dat we dat zo voelen maar kunnen niet direct uitleggen waarom dat zo is.
Als we oordelen op basis van ons denken dan merken we direct dat we een mening hebben over iets. En we merken dat we een hele rits argumenten kunnen aandragen die deze mening staven.
Twee vermogens dus.
Maar dit vermogen werkt bij velen van ons als een soort automatisch doen.
Vermogen veronderstelt bewustzijn. Het bewust hanteren van.
Maar meestal drukt dit vermogen van ons zich automatisch uit in een vreemdsoortige manier van doen die we automatisch oordelen noemen. Denk nog maar weer eens aan de lichtbundel van de zaklamp en onze zelfoverschatting waar Michel Montaigne naar verwees (zie hierboven).
Deze automatische reactie van ons vermogen tot voelen of denken houdt ons in een ijzeren houdgreep en speelt met ons. Ze hebben ons in hun macht zonder dat we het echt door hebben.
Onze praatprogramma’s op televisie en alle romantische series op talloze zenders, spiegelen ons voortdurend hoe ons leven zich aan ons voltrekt als we die mechanismen in ons hun gang laten gaan. Als we onbewust automatisch blijven reageren op.
We doen dit oordelen op basis van gevoel en verstand de hele dag door.
We gebruiken dit vermogen in ons niet bewust.
Dit vermogen gebruikt ons en wordt tot een automatisch doen wat leidt tot veel geblaaaaaaaaaaat, omdat WIJ er geen BEWUST gebruik van maken.
Zouden we er wel bewust gebruik van maken, dan zouden we contact maken met dit vermogen tot voelen en dan zinken we dieper in dat gevoel. We kunnen dan met de lift naar andere etages gaan. In plaats dat we uitstappen op de eerste etage en bij de televisieprogramma’s terecht komen, of in de echtelijke ruzies op de tweede etage, kunnen we bewust dieper gaan en ons laten raken door andere lagen.
Lagen die, en hier komt het geheim van de natuurbeleving om de hoek kijken, automatisch bezocht worden als we ons verbinden met de natuur of wanneer we ons open stellen voor de werking van de kosmos.
Wanneer we met open mond, zwijgend, naar buiten gaan.
Wanneer we met open mond, zonder oordeel dus, ons verbinden met.
Wanneer we met open mond, zwijgend, naar een kunstwerk kijken.
Wanneer we met open mond, zwijgend, getuige zijn van een opera of een concert.
Wanneer we met open mond de ander tot ons toe laten.
En waarom ook al weer?
Omdat door dit gevoel heen we een onzichtbare werkelijkheid ontmoeten.
Een dieper ontzag krijgen voor.
De natuur.
De kosmos.
Je zelf in de ander.
Namasté.
En door dit diepere gevoel toe te laten dat ons verbindt met een diepere werkelijkheid
ontdekken we als bonus de andere diepere menselijke vermogens.
Vermogens die we hard nodig hebben en ons helpen niet in de val van de projectie te vallen die maakt dat we vertrouwen dat anderen het voor ons zullen doen.
We kunnen ontdekken dat er diep in ons een vermogen schuilt dat maakt dat we op een verantwoorde manier een samenleving met elkaar kunnen inrichten waarbinnen de menselijke vermogens en vrijheden optimale kansen krijgen zich te manifesteren op een wijze die de groei en ontwikkeling van het geheel, de ecologisch verantwoorde manier van samenleven met alles om ons heen garandeert.
We hebben allen een verbinding met een diep in de kosmos werkende kracht die verantwoordelijkheid genoemd wordt.
Dat is het vermogen om antwoord te geven aan de oproep medeschepper te zijn.
En zich te onderwerpen aan de werkzaamheid van de kosmische wetmatigheden.
De Grieken noemden de kracht van het medeschepper willen zijn Zeus en de Romeinen spraken over Jupiter.
De Grieken noemden die kracht in ons die zich onderwerpt aan de wetten van de kosmos Kronos, de Romeinen kenden hem als Saturnus.
Daar zijn ze weer de twee die vandaag samenkomen.
Daarnaast sluimert in de mens een diep verlangen zich te verbinden met de ander.
Een netwerk op te zetten analoog aan het grote kosmische netwerk.
Een netwerk, een samenleving die levenschenkend is voor alles wat er deel van uitmaakt.
Dit kunnen we het grote thema noemen waaraan in de nabije toekomst gewerkt kan worden door mensen die er bewust voor kiezen mee te bouwen aan en zich onthouden van oordelen.
Dit thema waar de twee krachten in ons, Jupiter en Saturnus zich mee verbinden, werd door de Soemeriërs geduid als de Waterman.
De twee gasreuzen in ons zonnestelsel, die vandaag op een zo betekenisvolle wijze samenkomen, vormen deze conjunctie, precies vandaag, op de eerste graad van het teken Waterman.
Na tweehonderd jaar lang samen conjuncties gemaakt te hebben in aardetekens, schuiven de twee hoofdrolspelers nu naar het luchtteken van de Waterman. En ze zullen samen de komende tweehonderd jaar dit thema sterk ondersteunen vanuit verschillende luchttekens daarmee de hogere denkvermogens van de mens binnen het bewustzijn brengend.
Natuurlijk doen die twee planeten dat zelf niet.
Maar het is nu aan ons.
Het is een synchronistisch verschijnsel dat aangeeft dat er in de kosmische ontwikkeling, patroonmatig, wetmatig, een moment is aangebroken in de ontwikkeling van de schepping dat deze archetypische krachten op het punt staan zich in allerlei vormen aan de mensheid te openbaren.
Tegenwoordig spreekt men van emergentie; het moment dat toont dat een bepaalde evolutie binnen een systeem op het punt staat zich te tonen binnen de inherente, materiële mogelijkheden.
Vroeger kon men niet anders dan in symbolische taal deze scheppingsverschijnselen toedichten aan hemelfenomenen.
Vandaag de dag beginnen nieuwe inzichten in de systeemtheorie en de chaostheorie zich te verbinden met archetypische psychologische inzichten waardoor we beter dan ooit begrijpen dat goden niet langer in de hemel gezocht moeten worden maar diep in ons eigen innerlijk wachten op bevrijding als we het aan durven af te dalen in de diepste krochten waar ze te lang aan ketenen hebben gelegen, verbannen als ze waren.
Daarom neem ik (en als Waterman ben ik zeer vooringenomen natuurlijk) de vrijheid om in dit gebeuren een betekenisvolle analogie te zien omdat ik vertrouwen heb in kosmische patronen en daaruit veel hoop put voor de nabije toekomst.
Voor mij is er daarom wederom een ster die we kunnen volgen.
Ik wens een ieder een fantastisch, kosmisch verbonden kersttijd en een verbazingwekkend nieuw jaar met onvermoede nieuwe mogelijkheden voor wie mee wil doen.
© Willem Versteeg
21 december 2020.
Gepubliceerd op 21 november 2020 door Willem
Als de zon vandaag op 21 november rond 16.48 uur ondergaat heeft ze precies 8 en een half uur aan de hemel gestaan.
Enkele uren later als de avond reeds gevallen is, zo rond 21.46 uur, zal ze het teken van de Boogschutter binnen gaan waarmee de laatste cyclus aanvangt die maakt dat we zullen spreken over de donkere dagen voor Kerstmis.
Op 21 december zal de zon nog maar 7 uur en 56 minuten aan de hemel staan.
Dit tegenover de 16 uur en 31 minuten op de 21 juni van dit jaar.
Aan het begin van de zomer staat ze meer dan twee maal zo lang aan de hemel.
Nu trekt ze slechts een magere lage boog langs de hemel, net boven de bomen in de verte uitkomend. Stralen uitzendend die zo schuin het aardoppervlak raken dat daardoor de warmte van haar over een veel groter gebied verspreid wordt waardoor ze haar warmte snel verliest voor ons.
Het enige voordeel van haar lage stand is dat het licht diep in de huizen doordringt en bijzonder lange, contrastrijke schaduwen werpt op.
Dit is de tijd van het jaar dat het kosmische decor ons een toneel toont waarbij het licht terugtreedt. Zo sterk terugtreedt dat oude volkeren uit ver vervlogen tijden rituelen hielden en de zonnegod smeekten om vooral toch weer terug te keren.
Oude volkeren die, sterker dan wij vandaag de dag, beseften dat het leven zonder zon een onmogelijkheid was.
We gaan enkele maanden tegemoet waarin we met zijn allen weer uitdrukking zullen geven aan onze hunkering naar het licht, naar licht, naar lichtheid, naar verlichting.
Doorgaans doen we dat vanaf 21 december maar de laatste tijd alsmaar vroeger.
Het heeft er alle schijn van dat onze behoefte steeds sterker wordt. Onze behoefte naar wat dan precies?
Lees verder »
Gepubliceerd op 21 oktober 2020 door Willem
WAAR HEMEL EN AARDE EEN HUWELIJK SLUITEN
Automaten zijn voorwerpen die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet, maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.
Ieder van ons is vertrouwd met allerlei automaten en daardoor weten we allemaal dat automaten enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren. De ontwerpers hebben namelijk in de automaat een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de automaat het gewenste resultaat.
Een automaat gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen.
Bij de eenvoudige automaten zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn uiteraard ook automaten die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.
Denk maar eens aan de computer of de smartphone die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.
Dat zijn twee voorbeelden van ingewikkelde automaten die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.
Om het allemaal wat hanteerbaar te houden hebben de ontwerpers ervoor gekozen de automaat een aantal basishandelingen mee te geven die de ontwerper de basisinstellingen noemt en waarmee de meeste gebruiker meer dan genoeg kan doen.
Kijk maar weer eens naar de computer. Dit apparaat kan ongelooflijk veel doen, zeker als hij wordt uitgebreid met allerlei verschillende softwarepakketten die niet standaard bij het apparaat zijn geleverd.
De meeste van ons werken met een computer en gebruiken enkel de meegeleverde programma’s en velen van ons doen nog minder met dit apparaat en voor de meesten van ons is het een veredelde schrijfmachine en een middel om contact te leggen middels email en webbrowsers.
Dat de computerontwerper nog een hele resum aan verborgen mogelijkheden heeft ingebouwd, de zg. parameters of systeeminstellingen, die maakt dat het apparaat zich gedraagt op een wijze die voor de gebruiker als aangenaam wordt ervaren en wat dichter bij de eigen belevingswereld ligt, is voor velen van ons wellicht wel bekend, maar weinigen doen moeite om daar contact mee te leggen, laat staan daardoor het apparaat een eigen “karakter” te geven.
Het wordt over het hoofd gezien, als te veel tijd rovend gezien, te ingewikkeld.
Vandaar dat de meesten van ons nog geen fractie van de mogelijkheden van het apparaat gebruiken.
Computerontwerpers hebben dat snel ontdekt en als gevolg van dit specifieke gedrag van de gebruikers, dat in grote mate voorspelbaar blijkt, zijn zij zich gaan richten op het ontwikkelen van nog betere systemen om het gedrag van de gebruiker tegemoet te komen en zo ontwierpen zij wat zij het algoritme noemen.
Om het verhaal simpel en begrijpbaar te houden zal ik niet in detail gaan maar een bedrijf als Apple schotelt ons een appel voor om in te bijten en als we niet wakker worden wanen we ons in een door hen gecreëerd paradijs.
Microsoft toont ons diverse “windows” waar we doorheen schouwen en we krijgen een wereld voorgeschoteld die door hen is ontworpen en zich aan ons opdringt en ons eigen vermogen tot verbeelding in de schaduw stelt.
De internetreus Google, wiens naam verdacht veel lijkt op het woord “goochelen”, maakt dat het woord zinsbegoocheling een wel heel bijzondere bijbetekenis krijgt.
Wie de algoritmen die zij ontwikkeld hebben, blindelings, als een automaat volgt, heeft niet in de gaten dat de informatiestroom die zij ons voorschotelt ons een wereld binnenleidt waarvan we op den duur zelf niet meer weten wat we er nu van moeten geloven. Maar ja als Google het ons voor-tovert?
Dit terzijde, maar kijk zeker ook nog even naar een item uit de uitzending “Zondag met Lubach” van afgelopen zondag 18-10 op Nederland 3, de “Fabeltjesfuik”
(https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/532160/Zondag_Met_Lubach.html#)
(goed kijken; achter “Zondag” en achter “Met” staat een “underscore”)
Als ik mijn ogen sluit duiken er beelden op van mensen die in coma op hun rug liggen, aangesloten op grote gekleurde buizen, “tubes” die helemaal zijn afgestemd op “you”.
Heb je ooit de film “The Matrix” gezien?
Google brengt binnenkort een applicatie op de markt die jouw gedrag zo heeft bestudeerd dat hij in staat is om een brief die je bent beginnen schrijven, of het eerste hoofdstuk van je boek of de eerste regels van jouw eigen unieke gedicht, voor jou verder afmaakt en dat wanneer een ander het leest het niet van echt is te onderscheiden!
Dit is geen fake-news. Je kunt het controleren als je er even naar “Goochelt”.
Dit nieuwe programma begrijpt zelf geen snars van wat het schrijft maar het past zich zo foutloos aan aan jou dat het jou op den duur overbodig maakt of je verlost van een “writers block”.
The crux zit hem in het feit dat het programma, het apparaat, de computer geen zelfbewustzijn heeft. Niet kan reflecteren.
Het kan leren, het kan zijn kunstmatige intelligentie op een hoger niveau tillen. Maar het is niet, of nog niet in staat om te reflecteren.
Laat staan dat het bij de zelfreflectie ook het vermogen heeft om in een diepgewortelde “database” te schouwen naar de ethische consequenties van wat het waarneemt.
Dat is iets dat mensen kunnen.
Althans laten we het hopen. Laten we hopen dat we op tijd wakker worden en niet verworden zijn tot automaten.
Hoe je dat te weten kunt komen of het al zo erg is ?
Wel, begin mijn verhaal wat ik hier boven begonnen ben maar opnieuw eens te lezen en elke keer dat ik het woord automaat of apparaat of computer gebruik, vervang het dan door het woord MENS.
Ik help je een stukje op weg, maar dan moet je het zelf maar verder zetten:
Mensen zijn wezens die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet (geboren), maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.
Ieder van ons is vertrouwd met allerlei medemensen en daardoor weten we allemaal dat mensen enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren (die hen aangeboren zijn om te doen).
De ontwerpers hebben namelijk in de mens een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de mens het gewenste gedrag.
Een mens gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen. (genetische bepaaldheid, overgeërfde structuren, instinctieve handelingen, reptielbewustzijn)
Bij de eenvoudig ontwikkelde mensen zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn uiteraard ook mensen die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.
Denk maar eens aan de hoogopgeleide blanke westerling en de gekleurde medemens die volop van het koloniale systeem heeft weten te profiteren die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.
Dat zijn twee voorbeelden van ontwikkelde mensen die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.
Om het allemaal wat hanteerbaar te houden…
ga terug naar boven en lees verder en probeer zelf het verhaal op een menselijke manier af te maken…
Ik ga niet als een automaat hier alles voor je doen…
welkom terug…
Als we niet op tijd wakker worden, wordt bewaarheid waar futurologen in de jaren zestig en zeventig naar verwezen. De intelligente machine die de mens verdringt naar de betekenisloze achtergrond.
Onze enige uitweg ?
Wakker worden in zelfbewustzijn. In de mogelijkheid tot zelfreflectie.
We hebben de kans om uit de automatische modus te stappen en te zien wat we doen. Daarvoor moeten we optreden tegen alle impulsen in ons die ons naar automatisch handelen trekken.
Automatisch handelen en gemakzucht liggen dicht tegen elkaar. Zo dicht dat we er nauwelijks in slagen wakker te worden, zo hebben we onszelf overgeleverd aan de de programma’s die in ons werken en ons dieper wezen volledig in slaap hebben doen sukkelen.
Het enige wat helpt is een daverende explosie, een schrikreactie die ons doet opveren en ons met ons hoofd tegen een balk doet stoten. Opdat we eindelijk de sterren weer eens zien. En wellicht vangen we een flits op van onze afkomst…
Een explosie die ons op de rand van …… brengt.
Ik was 14 jaar toen in 1968 de hel los brak.
Vele gebeurtenissen in dat jaar hebben een diepe indruk op me gemaakt.
De oorlog in Vietnam die uitgebreid op televisie te volgen was. De studenten opstanden in Leuven en in Parijs. De moord op Martin Luther King en later Robert Kennedy, de broer van.
Apollo 8 die voor het eerst rond de maan vloog en de epische foto, “Earth Rise”, naar de aarde stuurde.
Het was vooral dat beeld dat voor eeuwig op mijn netvlies is blijven branden.
Samen met het nieuws dat in april van dat jaar er in Rome een groep wetenschappers bijeen kwamen, die zich de Club van Rome noemden en vier jaar later in 1972 hun rapport publiceerden “Grenzen aan de groei”.
Voor het eerst leerde ik het woord “ecologie” kennen.
Deze twee monumenten hebben mijn verdere leven bepaald op zo’n manier dat ik nu begrijp waar het huwelijk tussen man en vrouw een afspiegeling van dient te zijn.
Er is een eeuwig durend verbond tussen onze Vader die we leren kennen in de kosmologie en onze Moeder die we leren kennen in onze Aarde die ons geboren laat worden.
En het is aan ons om deze twee te vieren door met beiden een levende verbinding aan te gaan. De mens wordt zo de derde kracht die de verborgen krachten van beiden ontsluit.
Ik denk dat dit de boodschap is die alle religies van alle tijden en alle oude culturen ons telkens weer trachten te vertellen, maar wij zijn getrouwd met ons zelf. En regelrecht op weg naar een ramp.
Nu bijna 50 jaar later moeten er nog altijd mensen overtuigd worden van die naderende ramp.
——-
We staan op de rand van de dood.
We gaan richting 1 november, de tijd van het jaar om stil te staan bij de grote overgang.
We gaan het teken van de Schorpioen binnen op 22 oktober.
Het rijk van Pluto.
Beslissende weken op weg naar onder andere verkiezingen in de Verenigde Staten…
Sedert meer dan een jaar worden we geconfronteerd met een levensvorm die zich in ons heeft genesteld en leeft in en van ons en vooral door ons.
In de computerwereld spreekt men dan van een virus.
In de mensenwereld spreekt met dan ook van een virus.
Wanneer het in de computerwereld speelt dan weet men dat iets of iemand het er daar bewust heeft geplaatst en dat het zeer negatieve bedoelingen heeft.
Als het bij ons speelt dan weet men dat…
Als we het aan de natuur (Moeder Aarde) en zijn ingebed zijn in de grotere wetmatigheden (Vader Hemel) hadden gevraagd, maar dat is een hele grote als, dan begrijpen we dat virussen levensvormen zijn die onderdeel uitmaken van het gehele spectrum van alle levensvormen.
Bestudering van dit geheel maakt dat we begrijpen dat deze levensvorm zich als zeer negatief toont, wanneer ons handelen in deze wereld een onverantwoord karakter heeft dat tot gevolg heeft dat het levensweb verstoord wordt; een handelwijze waarin wij het virus een voedingsbodem geven waarop zij niet alleen kan leven maar waarop zij zich exponentieel kan vermenigvuldigen.
Het is dus aan ons om te zien welke voedingsbodem het is die wij haar geven.
En hoe ziet die voedingsbodem er dan uit?
Wij tenderen te leven als een automaat, als een apparaat.
Lees het verhaal in die gedachte nog maar eens terug.
Wij vallen terug op vooringestelde programma’s die door anderen zijn ontworpen.
Wij zoeken nauwelijks naar de verborgen mogelijkheden die ingeschapen zijn.
Wij nemen de basisinstellingen over.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als juist voelen.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als “in tune” met het geheel voelen.
Wij keren ons enkel nog naar diegenen die voor ons weten wat goed voor ons is
Wij herkennen onze echte scheppers niet meer.
Dat we van sterrestof zijn gemaakt door onze Vader en dat Moeder Aarde onze grondstoffen heeft aangedragen, is leuk voor in songteksten en gedichten maar daar wordt niet meer rond gevierd, laat staan acht op geslagen.
Wij vallen terug op de instellingen die het apparaat in stand houden, dat heet kiezen voor je zelf, van het voeden van het lichaam tot het nastreven van het hiernamaals al of niet met vele bruiden, zo verlicht worden dat we als vanzelf naar de hemel zweven.
Zelfliefde en alle andere ego-begoochelingen en voor de meeste van ons is dat genoeg en we zien niet wat daar dan de gevolgen van zullen zijn.
Laat staan dat we acht slaan op het feit dat ons handelen direct het levensweb raakt.
We hebben helemaal geen zicht meer op het feit dat anderen hier handig gebruik van maken en ons voor allerlei karretjes laten lopen terwijl ze ons het paradijs voorspiegelen met appels en windows voor ons openen die ons zicht geven op hetgeen ons wordt beloofd.
Hoor je het ook; de verzuchting van mensen…
“Het is toch wel heel vervelend om een mondkapje te dragen de hele dag en dat het uitgaan in het weekeind je wordt ontnomen.”
Zucht;
het is een kwestie van instelling.
Je bent vrij om te denken:
Ik treed een tijdje terug om zelf geen voedingsbodem te zijn voor. Daarmee bescherm ik de ander en daardoor het geheel waar ik op die wijze een levend en verantwoord deel van uitmaak.
Dat heet; een andere instelling kiezen.
Een instelling die leidt tot een ander gedrag.
Een gedrag dat nieuwe ervaringen oplevert.
Net voldoende nieuwe ervaringen om samen te ontdekken waar wij met zijn allen voortdurend elkaar zieke voedingsbodems voorschotelen.
Eens dat in beeld komt, zullen we blij zijn dat Saturnus en Pluto ons dwingen om even terug te plooien in de hoop dat we ons bewust worden van ons automaat-zijn en dat een nieuwe toekomst niet gebouwd kan zijn op de dictatuur van die automaat.
Maar wel op de mens die zich verbonden weet met het levende geheel dat ons allen voedt als we ons op dit levende geheel INSTELLEN.
Die zich verbindt met een enkele draad en wordt tot een levenssnoer om zo tezamen met anderen meebouwt aan een pulserend, vibrerend en volop levend levensweb.
We behoren bij de rijkste kinderen van de klas.
We schakelen even enkele maanden terug en wanneer het voorjaar van 2021 terugkeert kunnen we de plannen waarop we met zijn allen hebben zitten broeden, langzaam, gezamenlijk ten uitvoer gaan brengen.
Doe je mee?
20 oktober 2020; in getallen 20-10-2020
© Willem Versteeg.
Huize Poustinia
We zijn nog altijd gesloten en blijven dat tot het voorjaar van 2021.
We zijn in goede gezondheid.
Ook de moeder van Huguette die in haar kangoeroe-woning onder de kapel huist.
We werken hard aan het in stand houden van het web.
Op de achtergrond, maar gemotiveerder dan ooit.
We zijn in de overlevingsstand gegaan en dat werkt wonderwel zeer goed.
Zorg goed voor elkaar, dan hoef je je geen zorgen te maken over jezelf.
info@poustinia.be – www.poustinia.be
