De inwijdingsmaand
Ik wil graag één en ander vertellen over de diepere symboliek die is verbonden met de maand juni, maar telkens als ik wil beginnen met schrijven trekt iets mij naar een verhaal dat ik lang geleden heb geschreven in het kader van de 12 Heilige Nachten.
Het is een verhaal dat zich afspeelt in een denkbeeldige tijd lang geleden waar we Luna en haar vader Tempi tegenkomen.
Het heeft alles te maken met het archetypische beeld dat hoort bij de Tweelingen en de werking van de Geest in de mens.
Maar eerst een fragment uit het verhaal:
Maar hoe dan ook, stiekem verlangde ik naar het moment dat mijn vader mij opnieuw zou wenken.
Het duurde niet lang. Ik zag hem in de verte aankomen. Hij liep me voorbij en keek me kort aan en ik volgde hem direct.
We gingen weer op weg naar de zandvlakte. Daar aangekomen gingen we zitten. Hij keek me lang aan en zei toen:
“Goed, laat maar zien.”
Ik begreep niet direct wat hij bedoelde.
“Nou, laat maar zien!”
Ik stond langzaam op, zocht een stok om mee te kunnen tekenen en trok twee lijnen, zo recht mogelijk zodat ze elkaar precies in het midden kruisten. Ik ging bij de onderste punt staan en toen gebeurde het.
Ik begon als in een trance langzaam van het ene uiteinde naar het andere te lopen in een mooie grote cirkel rond het kruis.
Toen ik rond was kwamen er ineens de woorden:
“Hier ben ik diep verborgen, in het diepste van de nacht, alwaar ik de geestvonk ophaal. Ik neem haar mee terug naar de wereld.”
Ondertussen was ik weer begonnen dezelfde grote cirkel rond te lopen.
“Drie manen mag ze groeien en sterken om bij de evening aan de wereld geschonken te worden.
Daar duikt zij de materie binnen en wordt de belichaming van alles wat vorm zoekt. Ze inspireert, wordt geestkracht, groeikracht en komt tot extase in een veelvoud van vormen die geheel doorlicht worden.
Tot aanschijn gekomen op haar hoogtepunt straalt zij uit de vormen naar alles wat haar wil omvatten en zo trekt zij zich weer langzaam terug. Om vervolgens weer onder te gaan, de vorm te lossen, zelf op te lossen en terug te keren tot haar eigen bron waar zij opnieuw vervulling vindt in zichzelf.
Deze vier aspecten van de geest; haar indaling, haar belichaming, haar opstijging en haar uitstorting zijn aan u allen gegeven als elementaire ondersteuning van uw tocht: de goddelijke natuur tot cultuur om te vormen.
U krijgt deze vier ankerpunten om er uw rituele feestdagen mee te vieren opdat u zich uw opdracht zult herinneren”
De woorden kwamen ongewild vanzelf over mijn lippen terwijl ik zo de cirkel drie maal rondging.
Na de derde ronde leidde mijn vader mij naar een steen en deed me zitten.
“Luna, ik ben blij dat je contact hebt gelegd; dat je zelf de weg hebt gevonden.
Luister. Nu weet je waarom we onze feestdagen houden. Onze winter- en zomerzonnewende en de twee eveningsdagen.
Dit zijn de vier momenten in het jaar dat we ons bezinnen op de innerlijke, sturende werking van de geest. De andere vier momenten van het jaar, die precies in het midden van de vier periodes vallen, vieren we de verworvenheden van onze cultuur. Laten wij aan de goden zien wat we met de inspiratie gedaan hebben en moge zij dan oordelen.”
Ik neem nu een sprong in het verhaal en kom dan uit bij het moment dat Tempi, haar vader, terug komt op dit gebeuren en Luna vertelt wat er eigenlijk met haar is gebeurd…
Ik zat bij de bron met wat waterstroompjes te spelen toen er een grote schaduw over me heen viel. Ik had het niet gemerkt maar mijn vader was plotseling achter mij gaan staan. Hij deed een stap opzij en de schaduw ging gelijk op. Hij deed nog een stap de andere kant op en ook de schaduw gleed in die richting. Langzaam deed hij enkele stappen achteruit en ik kon mooi zien hoe de schaduw zich terugtrok en het vóór mij langzaamaan steeds lichter werd.
Hij kwam naast me zitten.
“Zoals de schaduw over je heen kan vallen, zo kan de geest ook over je vallen Luna. En ook weer wegtrekken. Hij doet met je wat hij wil.
Maar jij kunt ook weglopen, zoals je zojuist met mijn schaduw had kunnen doen. Ergens anders gaan zitten zodat je geen last hebt van mijn schaduw. De keuze is telkens aan jou.
Maar weet dat als de schaduw komt, dat hij altijd met een reden komt.
En weet ook dat als de geest komt, dat hij dat ook altijd met een reden doet.
Dat is wat je gisteren hebt meegemaakt.”
De rillingen liepen me over de rug en ik was weer helemaal terug bij de ervaring van gisteren en mijn wandeling rond het jaarfeestenwiel.
“Luna, je bent nu 12 jaar oud. Je hebt nog 21 jaar om te leren wat je moet leren, want tegen de tijd dat je 33 jaar bent, krijg je de volle verantwoordelijkheid naar de stam toe om de “Tijden” te duiden.
De geest van de goden kwam gisteren naar je toe en heeft zijn vier gezichten laten zien.
Hij daalde in, dat was zijn eerste gezicht, zijn vurige kant.
Daar doe je niets aan want hij zoekt jou. Jij zoekt hem niet.
Dan heb je de keuze, jouw vrijheid. Ben je bereid hem te belichamen? Zo ja, dan verbindt hij zich met jou.
Dat is zijn tweede gezicht, hij wordt aardachtig, legt contact met de stof van je lichaam, stemt zich daar op af. Dat vraagt tijd. Minstens één complete gang rond de cirkel. Gisteren had je er geen last van.
Als je ouder wordt zal je merken dat je lichaam steeds vaker protesteert. Weet dan dat je lichaam steeds minder rein blijkt, naarmate je ouder wordt. Let daar op.
Als je die proef doorstaat toont de geest zijn derde gezicht, hij wordt luchtig en verbindt zich met je zenuwstelsel en je hersenen en vindt de heilige plaatsen in je hoofd en je hart en verbindt die met elkaar.
Op voorwaarde dat jijzelf alle ideeën, gedachten, gevoelens en wensen die jij hebt, dienstbaar wilt maken aan hem.
Alleen als je daar in slaagt toont hij zijn vierde gezicht, wordt hij stromend water en stort hij zich uit. Zoals je gisteren gemerkt hebt toen je begon te spreken.
Dat is wat je overkomen is. Je hebt de vier gezichten van de geest gezien en je hebt ze in je laten werken. Je hebt je eerste echte inwijding meegemaakt.
Opdat je dit zult onthouden hebben de goden ons in een wereld geplaatst waar de vier gezichten van de geest terug te vinden zijn in de vier elementen waarin wij leven en waarmee wij ons omringd weten.
Wij leven in en van vuur, aarde, lucht en water. Ook dit is een heilig kruis.”
Hij boog zich naar me en haalde iets uit zijn mantel. Ik kon het niet goed zien. Hij deed mij mijn hoofd buigen en ik voelde hoe hij iets rond mijn nek hing.
“Kijk maar en draag er zorg voor!”
Ik keek en het was een heel eenvoudig kruis met een schitterend blinkende zuivere bergkristal in het midden.
“Als je het wilt dragen, zorg dan dat het kristal altijd schoon blijft en blijft stralen. Want jij bent nu deze kristal in het midden van het kruis.”
Het is niet voor niets dat in deze maand, die van oudsher verbonden is met het beeld van de Tweelingen, het feest van Pinksteren valt en dat vele kinderen die katholiek onderwijs volgen in deze tijd van het jaar hun Eerste Communie doen.
Pinksteren heeft alles te maken met de werking van de Geest en de Eerste Communie is in onze cultuur in de plaats gekomen voor de oude inwijdingsrituelen die jongvolwassenen door de eeuwen heen hebben meegemaakt en die bij vele inheemse culturen nog altijd een belangrijke plaats innemen.
Jammer genoeg leren we bijna nergens meer hoe we onze mentale vermogens zo leren gebruiken opdat ze zich weten te verbinden met de werkzaamheid van de Geest zoals in het verhaal met Luna beschreven werd.
Geest, spirit, mind, allemaal begrippen die alsmaar aan betekenis verliezen omdat ze door iedereen op een andere wijze worden uitgelegd en geïnterpreteerd.
Eigenlijk zijn we het levende contact met deze wezenskenmerken van ons menszijn bijna helemaal kwijt.
We hebben de oude heilige driehoek lichaam, ziel en geest geheel gedemonteerd waarbij we de geest naar de religie hebben geschoven, de ziel gedumpt bij de psychologie, waar zij trouwens ook als ondergeschoven kindje verpieterd en het lichaam wordt tenslotte als enige nog erkend als wetenschappelijk interessant gegeven indachtig het gangbare wetenschappelijke adagium dat stelt dat enkel dat wat zichtbaar en meetbaar is, onderwerp van onderzoek wettigt.
Luna leert van haar vader dat de Geest een viertal gezichten heeft en dat die vier gezichten zich uitdrukken in de vier seizoenen en dat die aanleiding geven voor bijzondere feesten.
Pinksteren is zo’n feest dat uitdrukking geeft aan de inwerking van de Geest die alle culturen op deze aarde hebben ervaren.
Over een maand wanneer we stil zullen staan bij de zomerzonnewende en de diepere betekenis hiervan, zal ik dieper ingaan op deze verschillende werkingen van de Geest gedurende het jaar en hoe zij tot uitdrukking komt in allerlei feesten.
Als je nog zin en tijd vindt, lees dan het stukje hierboven over Luna en haar vader nog eens, dan zal je nog beter begrijpen wat het verhaal ons wil vertellen over deze tijd van het jaar en over onze verborgen vermogens die in ons sluimeren en wachten om gewekt te worden.
© Willem Versteeg
1 juni 2019
