Als we erom heen blijven draaien raken weegschalen in de war en verstopt de waarheid zich in oktober.
Als we erom heen blijven draaien raken weegschalen in de war en verstopt de waarheid zich in oktober.
Zoals ik in eerdere verhalen hier verschenen al liet doorschemeren valt er niet veel te vieren in de maand oktober.
Enkel in antroposofische en oud-katholieke middens klinkt er nog een echo door van het oude Michaëlsfeest, maar daarbuiten is het akelig stil.
Alsof we als cultuur niet goed weten hoe om te gaan met de fase in het jaar die volgt op de herfstevening van 22 september, wanneer de zon recht boven de evenaar staat en op weg gaat naar de steenbokskeerkring wat wil zeggen dat de dagen korten, de herfst intreedt en de lange nachten ons komen bezoeken. Allerlei associaties met datgene wat de mens doorgaans het meest ontloopt.
De “Ouden” hebben op deze periode van het jaar het beeld van de Weegschaal “geplakt”. Daar ga ik straks wat dieper op in, maar ik wil eerst even stil staan bij iets anders.
In een vorig blog gaf ik aan dat er op de hele wereld restanten te vinden zijn van culturen die heel goed wel wisten hoe hier mee om te gaan. Zij achtten en eerden dit kosmische gegeven omdat zij zich de drieslag Ootmoed, Deemoed en Moed herinnerden.
De aloude verwijzing naar de drie houdingen waarmee deze achting voor werd uitgedrukt.
De oude Kelten, om maar een enkele voorvader van ons te noemen, kenden nog de betekenis van het woord “Ootmoed”, al hadden zij in hun talen daar waarschijnlijk een ander woord voor.
