De kruipende slangen van El Castillo en het begin van de herfst.

Gepubliceerd op 23 september 2018 door Willem

De kruipende slangen van El Castillo bij het begin van de herfst.

Afgelopen nacht, even over 01.00 uur, passeerde de Aarde in haar baan om de zon het punt dat we het moment van de herfst-evening noemen.

Stel je eens voor dat langs dat parcours dat de Aarde aflegt er om de zoveel tijd als een soort stationnetjes, telkens een groot bord hangt met als opschrift:

u gaat nu de sector binnen van de Weegschaal” of “hier eindigt de sector September en u gaat Oktober binnen”, of “dit is het punt van de lente-evening, voor het leven op het noordelijk halfrond begint daar nu de lente”.

 

 

Welnu dat soort borden hangen daar niet. Jammer eigenlijk.

Want stel je voor dat ze daar wel hingen dan zou dat onze relatie tot de kosmos op slag compleet veranderen.

We zouden ons direct realiseren dat er een instantie bestaat die dat heeft bepaald en we zouden ons tevens realiseren dat we geheel niet bij machte zijn daaraan iets te veranderen.

Het enige dat we zouden kunnen doen is het gewoon negeren.

Wel dat is nu precies wat we al heel lang doen.

We zitten met zijn allen in een heel grote, lange trein die zo groot is dat we nog nauwelijks beseffen dat we in een trein zitten. Een trein die een vast parcours volgt

Langs diverse stationnetjes rijdt. 

Twaalf grote bestemmingen en enkele bijzondere bezienswaardigheden onderweg.

Wat we niet door hebben is dat we op de stationnetjes niet kunnen uitstappen. Ze zijn enkel bedoeld om ons attent te maken op het feit dat de omgeving vanaf die plek van aard begint te veranderen en dat de sfeer zich aanpast.

Ook komen we jaarlijks langs het punt waarop we zijn ingestapt en we weten, althans de geschiedenis vertelt ons dat, dat er een punt is waarop we de trein weer moeten verlaten.

Ook al hebben we geen idee wanneer en waar.

Maar dit beeld duikt maar op als we lang uitzoomen en een compleet ander standpunt innemen. Meer een standpunt alsof we ons ergens in het zonnestelsel bevinden en schouwen naar de Aarde en haar baan rond die ene ster die we de zon noemen.

Dat levert niet alleen een heel ander zicht maar ook een heel andere verbinding op.

We nemen dan even afstand, een beetje veel afstand en we merken heel andere dingen op.

Ik laat dit vreemde beeld even voor wat het is, speel er maar mee, als je wilt, heb ik ook gedaan.

Maar waar ik naar toe wil is het thema van het negeren.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: