Haver als voedsel voor de geest in ons.

Gepubliceerd op 26 juli 2022 door Willem

Als ik van mijn beeldscherm opkijk, door het raam naar buiten, zie ik duizenden goudgele halmen een trage dans uitvoeren. 

Een haverveld.

Haver, naast rogge, tarwe, spelt en gerst de bekende graangewassen die duizenden jaren geleden door de mens herkend werden als belangrijk voedselgewas.

Al die soorten hebben allerlei vormen van veredeling doorgemaakt in de vele pogingen van de mens het gewas aan te passen aan de wensen en de eisen van de omgeving.

Maar wat al die tijd hetzelfde is gebleven is de uiterlijke vorm.

 

 

Het start als een snelgroeiende groene grassoort die menig onkruid voorblijft in zijn race naar de zon. Werkt zich ongeveer een meter omhoog. Het groene gras dat niets anders doet dan zonlicht opslaan om de halm in stand te houden en te laten groeien zodat nog meer oppervlakte zonnepaneel gebruikt kan worden voor haar doel. 

De pluim, de bekroning, een aparte stengel die snel goudkleurig oprijst, de aar, die straks de bloemen ontvouwt en opent naar de zon alwaar het wonder van de vruchtzetting plaatsvindt, waardoor de zaden zich vormen in vele aparte bloemkronen die neerhangen en onder invloed van de zon samen met heel de plant verkleuren en de zon gelijk worden.

Van zon doortrokken tot in de kern.

De graankorrel in al zijn vormen, is in wezen een pakketje zonlicht.
Zonlicht verpakt in een korrel die straks geplet, gewalst, gebroken, verknipt wordt.
Na heel dat proces van groeien naar het licht, zelf worden tot licht, wordt de uiterlijke vorm vernietigd om het zonlicht opneembaar te maken.
Alleen zo kan het organisme, mens of dier, dat de gebroken korrel tot zich neemt, de vrijgekomen energie benutten om het ultieme verbrandingsproces op cellulair niveau mogelijk te maken.
Zonlicht, op allerlei wijzen getransformeerd, komt vrij en wordt drijfkracht, energie voor nieuwe vormen van schepping. 

Wetmatig ingeschakeld in het grotere geheel heeft elke halm dat ene doel voor ogen.
Door de zon te worden tot een zon.
Uitdrukking gevend aan het begrip zoon van.

Zij laat zien dat zij gezonden werd door de zon en met recht de titel gezond mag dragen.

Ook toont deze familie van de grassen waartoe het haver behoort, dat zij ontworpen is voor en weet heeft van haar lot, gebroken te worden.
Ontloopt zij haar lot, blijft zij heel, wanneer ze niet geoogst wordt, dan rot ze weg op het land en breekt alsnog en soms als de condities daartoe bijdragen, ligt zij aan de wieg van een nieuwe cyclus.
Maar voor de meeste korrels ligt er een geheel nieuwe wereld op hen te wachten.
De wereld na de dood, waar zij opgenomen wordt in een nieuw stralend verband.
Waar zij deel wordt van een hogere structuur, een nieuw facet van de schepping binnen treedt.

Uitkijkend over zo’n veld. Gewoon kijkend, toont zich een vergezicht.
Toont zich een belofte wanneer we ons ingeschakeld durven weten in een groter geheel en ligt er ook voor ons een belofte klaar.
Over enkele weken wordt het veld geoogst. Het is dan rijp.
Maar dat is niet het doel. Het is slechts een station in een groter proces.

Kijken naar zo’n veld helpt in te zien dat elk station nooit het doel op zich is.
Het is enkel een herkenbare fase in een groter proces. Het ligt ergens op en aan een lijn.
Noem het een spoorlijn. Een lijn die aanspoort tot. Die sporen trekt, herkenbaar voor zoekers die achter ons komen.
Die spoort.
De twee rails op voldoende afstand van elkaar maken de reis voor, van en met een derde mogelijk.

De oogst is zo’n station.
Dit station, één van de twaalf grote stations van het zonnejaar.
Oogst is verwant met de maand augustus. Août op zijn frans.

Het is de tijd van de Leeuw, die heerst over deze oogstmaand en de mensheid toont dat de groei op zichzelf nooit het doel mag zijn. 

Groei is een middel tot.
Geld een middel tot.
Goud een middel tot.
God een middel tot.
Goed een middel tot.

De Leeuw wijst naar zijn toekomst, de Waterman die ons toont dat een individueel bewustzijn zich onder invloed van de zonnekracht kan ontwikkelen tot een planetair bewustzijn. Een bewustzijn dat de gemeenschap vooropstelt, een gemeenschap waarbinnen elk individu precies die plek inneemt die het beste bij hem of haar past.

Waar elk individu zich op zijn plek weet en bijdraagt aan een gezamenlijk beleefde groei
die het geheel ten goede komt en daardoor ook door het individu als vervullend ervaren wordt.

Wie de zon als doel neemt en enkel zijn eigen individu tot doel neemt en het proces daarvoor gebruikt en het dus omkeert, leert de keerzijde van de zon kennen.

Zij maakt alles zwart doordat ze alles wat niet dient of zich zelf zoekt verbrandt.

Het innerlijk vuur van de zon dient door alle levensvormen opgenomen te worden opdat zij, wanneer ze getransformeerd wordt teruggegeven, haar innerlijke kracht vrijgeeft en de schepping nieuwe impulsen kan geven.

Wordt ze niet getransformeerd teruggeven zal zij haar vernietigende kracht openbaren aan de degenen die haar tracht op te slaan en tot bezit verklaart.

Laten we eindelijk stoppen met ons zelf in het midden van onze wereld te plaatsen.

Laten we de zon in ons werken. Laat toe dat zij het beeld dat wij van onszelf hebben, dat zij dit beeld breekt, walst, plet,
verknipt, opdat zij ons transformeert tot wie we beloofd zijn te worden. 

Het enige dat groei als doel heeft in ons universum is ons zelf-bewustzijn.

Dat bijzondere vermogen in ons dat ons beschouwt, dat ons ziet en peilt. Dat ons leidt en inspireert. Dat ons verbindt met de bron en op het juiste spoor houdt.

Het mag zo groot worden als de kosmos zelf. God omvattend. En dan is het goed.

 

Wij zelf zijn niet het centrum.

Alles draait niet om ons, ook al lijkt het zo te zijn.

Al meer dan vierhonderd jaar weten we dat het andersom is.

Laten we ernaar handelen.

Wij kunnen samen dit stelsel GE-ZON-D houden.

Door de Leeuw en de Waterman met elkaar te verbinden.

 

©             Willem Versteeg

26 juli 2022

Feest van de Zon

Gepubliceerd op 21 juli 2021 door Willem

In mijn verhaal dat verscheen op de eerste mei van dit jaar 2021 heb ik een pleidooi gehouden om een serie nieuwe feesten op de kalender te zetten ter vervanging van de oude, vaak religieus geïnspireerde feesten. 

Je kunt het hier terug vinden:

https://www.poustinia.be/willem/pleidooi-voor-nieuwe-feesten/

Op 21 juli zouden we dan het feest van de Zon kunnen vieren.

Dit toekomstige feest zorgt er elk jaar opnieuw voor dat onze kosmische verbondenheid gevierd wordt en we al feestend herinnerd worden aan onze oorsprong en de onlosmakelijke verbinding die we hebben met de centrale ster van ons zonnestelsel.
Als mensheid bevinden we ons op een kantelpunt in onze wereldgeschiedenis.
We worden ons langzaamaan steeds bewuster van het feit dat onze manier van leven een effect sorteert op het huis waarin we met zijn allen wonen.

We staan op het punt dat we, of samen hangen, of dat we de samenhangen eren en vieren.

Alles hangt aaneen. Alles is met alles verbonden. 

Het nieuwe feest van de zon kan er voor zorgen dat er al maar meer aanhang komt voor de idee dat alles met alles verbonden is, dat alles leeft in één groot ge-heel waarbinnen al-les van elkaar afhankelijk is.

Ga eens mee in het volgende beeld.

Schakel dat unieke menselijke vermogen eens in dat we verbeeldingskracht noemen en stel je voor dat je je heel ver buiten het zonnestelsel bevindt, heel ver voorbij de buitenste regionen, nog veel verder dan de verst bekende dwergplaneet Pluto.

Stel je voor dat je in de buurt van de ster bent die het dichtst (4,24 lichtjaar) bij de Aarde staat.
Dat is de ster Proxima Centauri in het stelsel Alpha Centauri.
Rond Proxima Centauri cirkelen twee planeten. Een daarvan is een soort super-Aarde, maar daar ga ik nu verder niet op in.

Het gaat me om het volgende beeld dat je oproept.
Stel je voor dat je op deze planeet bent en je kijkt de ruimte in. 

Dan zie je, los van je verbeelding want dit is echt zo, in de verte een lichtvlekje aan de hemel. Dat is onze Zon.

Houdt dit beeld van dat lichtvlekje, onze Zon even vast.

Nu hebben we een tweede beeld nodig om verder te kunnen.

Roep het beeld op van een immens groot grasveld en in het midden daarvan staat een grassproeier. Een watersproeier met vier armen die het grasveld besproeit.
Doordat de sproeier snel rond haar as draait worden de waterdruppeltjes gelijkmatig naar alle kanten uitgestrooid.
In het voorbeeld is het een enorm grote sproeier die een enorme wolk van water produceert die rondom op het veld valt.
Als je aan de rand van het immense veld staat en je kijkt naar het midden dan zie je enkel een mist van waterdruppeltjes die overal gelijkmatig neerkomen.

Het is pas als je naar het midden loopt en je laat je nat regenen dat je de watersproeier ziet die zijn werk doet.

Combineer nu de beide beelden in die zin dat wanneer je vanuit de planeet rond Proxima Centauri kijkt dat je als het ware aan de rand van een veld staat en in de verte zie je de Zon.

Maar wat je eigenlijk ziet, nu weer zonder verbeelding, is de rand van de zonnewind die als een wolk uitgestort wordt in het zonnestelsel.
Pas als je de planeet verlaat en je reist richting de Zon dan zal je op een gegeven moment merken dat je deze zonnewind-wolk binnentreedt, alsof je de wolk regendruppels van de sproeier binnengaat en nat wordt.

De Zon stort zichzelf uit in het zonnestelsel en haar “druppels”, die we de zonnewind noemen, reikt tot ver buiten de laatste regionen van haar stelsel.
Alle planeten in hun banen, ook onze Aarde, zijn gehuld in een gigantische nevel van zonnewind.

De Zon straalt uiteraard licht uit en alle andere energiefrequenties van het spectrum in de vorm van allerlei electro-magnetische stralingen.
Maar ook effectief deeltjes van zichzelf. Wanneer deze deeltjes in aanraking komen met het magnetische veld van de Aarde veroorzaken ze aan de polen van onze planeet de z.g Aurora’s, de poollichten.

Als we beide beelden combineren dat zien we dat we eigenlijk binnen in de zonnewind leven; dat we geheel gehuld zijn in haar sfeer en dat zij ons volledig bepaalt.

Het gaat veel te ver om in detail te treden, maar in feite stuurt de zon op deze wijze alle levensprocessen aan.

En beïnvloedt ze op de kleinste schaal de werking van ons DNA middels minieme electro-magnetische frequenties en op wat grotere schaal is ze verantwoordelijk voor het klimaat op de verschillende planeten in relatie tot de eigenaardigheden van elke planeet.
Haar afstemming, haar ingesteldheid, haar cycli bepalen het verloop van alle soorten geschiedenissen in het groot en in het klein.
Gedurende heel de geschiedenis van de mensheid, hebben wij op haar, ons zoeken naar een opperwezen geprojecteerd.

En met reden.

Iets heeft er voor gezorgd dat de Zon zich gedraagt zoals zij zich gedraagt.
Iets heeft er voor gezorgd dat ze is afgestemd zoals ze is afgestemd.
Iets heeft haar basisinstellingen aangebracht en op een startknop gedrukt.

Als er ook maar iets verandert aan deze instellingen….

Ons leven hangt hier van af en mee samen.

Misschien is dat de reden dat een boek als de Bijbel NIET begint met de schepping van de mens, maar eerst iets vertelt over de kosmische inbedding.
Die is iets belangrijker dan één van de gevolgen van dit feit.

Het verschijnsel mens.

Misschien is dat ook de reden dat het zonnewiel, de swastika, één van de oudste symbolen der mensheid is en verdacht veel weg heeft van een tuinsproeier.

Misschien is dat ook de reden dat we in de aanblik van de kop van een mannetjesleeuw het beeld van de zon, die zichzelf uitstort in de manen, iets herkennen van het oorspronkelijke karakter van de Zon.

Misschien is dat de reden dat we het archetype van de Leeuw verbinden met de Zon aangezien dit archetype het vermogen in de mens toont dat maakt dat we ons zelf kunnen schenken voor het grotere goed. Dat het ego zich in dienst kan stellen van het zelf.

Misschien is dat de reden dat de mens over heel de wereld de Zon analoog ervaart aan het eigen hart.

Zoals de Zon zichzelf uitstort, stort het hart het levenswater, het bloed uit over het lichaam, aangevuurd door een ritmisch werkend systeem dat elektrisch van aard, één van de eerst werkende structuren is nadat het embryo zich heeft genesteld in de baarmoederwand.

Het is de Zon die we, zoals het plantenrijk het ons in de fotosynthese voorleeft, transformeren tot substanties die maken dat we ons lichaam kunnen opbouwen dat we vervolgens leren gebruiken om ideeën om te zetten in evenzovele scheppingen waarbij we de materie bezielen.

Het is deze gedachte die aan de oude oogstfeesten (oogst-aout-augustus) ten grondslag lag.

(https://www.poustinia.be/2019/08/ en https://www.poustinia.be/willem/keizer-augustus-en-de-oogstmaand/#more-666)

 

De Zon toont ons niet alleen waarvan we leven maar vooral hoe we zouden kunnen leven. Als we haar als voor-beeld nemen.

Zoals de Zon aan de basis ligt van het klimaat op onze planeet, zo zou ons hart aan de basis kunnen en moeten liggen van het culturele klimaat dat we gezamenlijk creëren op deze wereld.

 

pastedGraphic.png

 

 

Genoeg reden om haar eens per jaar te eren en te vieren.

Misschien dat we dan eindelijk de symboliek begrijpen van haar gedrag.
Alle inzicht, elk begrijpen komt tot ons door spiegeling.
Dit spiegelen leert ons dat we, als we werkelijk tot diepere essenties willen doordringen dat we dan het tegendeel moeten durven opzoeken van wat we in eerste instantie gewaarworden.

De Zon speelt dit spel mee.
Ze draait om onze Aarde en ze maakt dat licht wordt afgewisseld door duisternis.
Wie oppervlakkig kijkt en leeft maakt hieruit op dat alles om de mens draait en dat hij zelf in het middelpunt staat.
Ons ik, ons ego doet ons zeggen: alles draait om mij.
Onze diepere essentie, waar ik vorige maand over sprak, weet dat wij haar kind zijn.

Dat we door haar en in haar leven.

Wij draaien rond haar. Wij vervullen een rol in het geheel.
Als we tenminste onze eigen plek respecteren en durven innemen.

Er is een licht, er zijn ontelbare vele lichten, onze Zon is tenslotte een kleine, onbetekenende dwerg temidden van een ontelbare massa lichten.

Er is geen licht óf duisternis.
Beiden zijn aanwezig. Samen het geheel uitmakend.

Zij schijnt ook niet. Ze geeft licht. Altijd.
Maar doordat zij de vier elementen op Aarde aanstuurt die vervolgens het klimaat en het weer vormgeven, laat zij zich niet altijd zien.

Laat ons wakker worden en de zaken benoemen zoals ze werkelijk zijn.
Laat ons inzien dat we van de Zon komen. Uit de Zon komen.
Dat we daarom en alleen dan ge-zond zijn. Ge-zonden met een opdracht.
De opdracht om hier op deze kleine planeet een gezond klimaat te helpen vormgeven met elkaar.

Het zou dood-zonde zijn als ons dat niet lukt!

 

© Willem Versteeg.

21 juli 2021 Feestdag van de Zon.

 

 

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet

Gepubliceerd op 19 juli 2020 door Willem

De oplettende lezer heeft gemerkt dat ik in de afgelopen tijd in mijn zoeken naar “wat er zoal in de lucht hangt elke maand” me voornamelijk richt op de oorspronkelijke archetypische betekenis van de typische “energie” die er in de lucht hangt elke maand. De energie die lang geleden benoemd werd, een naam kreeg en tot ons is gekomen als zijnde de beelden van de dierenriem.

Al heel lang geleden bemerkte men dat er telkens (elke maand) “iets anders in de lucht hing” en dat die typische energie niet enkel een ander natuurgebeuren tevoorschijn roept maar tevens invloed uitoefent op hoe de mens zelf zich verhoudt tot zichzelf, de ander en het wereldgebeuren.

Het is slechts deels dat we in vrijheid uitdrukking kunnen geven aan wat ons beweegt.
Er zijn sterke kosmologische krachten werkzaam in ons die zich via ons menszijn zoeken uit te drukken.
We zijn in de grond veel minder vrij dan we wel willen denken.
En als we vrij zijn en daar sterk van overtuigd zijn dan blijkt, als we eerlijk reflecteren op ons eigen gedrag, dat veel van wat we bewerkstelligen, uiteindelijk niet zo’n succesvol effect heeft, noch voor ons zelf, noch voor de ander laat staan voor het collectief.

Niet omdat ik dat vind, vraag het aan oorspronkelijke volkeren, vraag het aan minderheden, vraag het aan de gekleurde medemens, vraag het vooral aan de dieren, de planten, de gesteenten van de aarde. Vraag het aan de lucht, het water van de oceanen.
Misschien heeft zelfs de Maan wel een mening over ons en houdt Mars zijn hart vast.

Vanuit de oudheid is er al veel bekend over deze oorspronkelijke energiebeelden die we kennen als de twaalf tekens van de dierenriem en in de serie verhalen die ik de afgelopen twee jaar bijeen geschreven heb, heb ik een beeld geschetst van die archetypische krachten die in ons hun weg zoeken en die aan de basis liggen van onze cultuurfeesten, de namen van de maanden.

Maar ik heb me voorgenomen om verder en dieper in te zoomen op deze materie want dat is wat deze tijd vraagt.

Als we enkel de beelden elk op zich beschouwen komen we niet veel verder. Hoe goed we ze ook kennen en kunnen omschrijven en herkennen in onszelf.
We komen er wezenlijk niet veel verder mee als ons standpunt dat van ons zelf is.

Zelfkennis is een goede zaak, maar ook dit thema mag niet als doel gelden. Ook dit thema staat in functie van.
We kunnen ons zelf maar echt begrijpen als we ons zelf in een driehoek plaatsen.

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.

Een niet gemakkelijke zin. Een niet gemakkelijk te erkennen levensfeit. Maar zonder de achting van dit besef komen we nooit tot de zo broodnodige opheffing der tegenstellingen en de groei naar de nieuwe derde verbindende kracht die daaruit ontstaat en die zo de drijvende kracht wordt voor ons ware menszijn; ons wezenlijk verbonden weten met de levende schepping om ons heen.

De schepping in zijn totaliteit komt werkelijk volledig tot leven wanneer elk levend wezen daarin zijn eigen plek kan innemen. Als we daar voor zorgen, zorgt dat geheel dat we zelf ook op onze plek vallen.
Onze zorg voor het geheel maakt dat het geheel voor ons zorgt.

Als je dat niet gelooft, moet je voor jezelf zorgen. En de ander de ander laten.

We zullen dus een stap verder moeten gaan en ook de archetypische symboliek van elk beeld in relatie moeten brengen tot het grotere geheel.

Laat dat nu precies zijn wat er op dit moment wereldwijd aan het gebeuren is met ons.

 

pastedGraphic.png

 

Ik wil jullie graag laten zien hoe ik tot deze gedachten kom.

Morgen zijn we weer een maand verder dan mijn laatste verhaal van vorige maand waar ik iets vertelde over de zonsverduistering die zich toen aandiende.
Morgen is er weer een nieuwe maan. Zoals elke maand gebeurt.
Elke maand komen de twee kosmische scheppingsprincipes, zon en maan bijeen, en planten een zaadje. Nieuwe maan noemen we dat.

Lees en luister met je hart en open je voor de symboliek.

Dit zaadje gaat vervolgens door vier fases heen (de schijngestalten) en krijgt zo gedurende een maand alles wat het nodig heeft om zich te kunnen uitdrukken.
Elk jaar worden er zo 12 zaadjes geplant. Elk zaadje heeft een andere oriëntatie.
Morgen wordt er een nieuw zaadje geplant en dat zaadje krijgt de oriëntatie die verbonden is met het archetypische beeld van de Kreeft, want de samenstand van zon en maan vindt plaats tegen de achtergrond van de Kreeft.
Sterker; we krijgen een herkansing, want een maand geleden deed zich het fenomeen voor dat de samenstand van zon en maan toen ook plaatsvond in de Kreeft.
(we hebben dus een jaar waarin we uitzonderlijk twee keer, daarom is dit dus zo belangrijk, een Kreeft-zaadje krijgen)

Dit tweede zaadje met Kreeft signatuur, gaat vanaf 21 juli door vier fases die op hun beurt gekleurd worden door de Leeuw. Want vanaf 21 juli loopt de zon door de Leeuw.

Wel wat speelt hier dan symbolisch.

Het zaadje zal sterk gekleurd worden door het beeld van de Leeuw en zal dus als het ware gedrenkt worden, in een bad gaan dat vol zit met ideeën die alles te maken hebben met “hier ben ik”, “hier wil ik zijn”, “ik wil stralen, ik wil mij tonen”.
Als een mannetjesleeuw af en toe eens brult temidden van zijn harem vrouwen op de savanne, dan is zijn gebrul tot op bijna tien kilometer afstand te horen.
Maar het zg. DNA van het zaadje, zijn grondstructuur, zijn eigen oriëntatie is die van de Kreeft.
Het archetypische beeld van de Kreeft is het moederprincipe, in de mythologie is Demeter daarvan de verpersoonlijking. Grondthema is hier zorg dragen voor het geheel, het gezin, de schepping. Het geheel gaat hier voor het individu.

Deze twee thema’s kunnen op gespannen voet van elkaar komen te staan.

(Ik ga nu even niet in op het oude verhaal van Demeter en Kore die eigenzinnig bloemen ging plukken daar waar het niet mocht, met alle gevolgen van dien – heel toepasbaar voor deze tijd – maar dat zal ik een andere keer wel eens vertellen)

Deze twee thema’s dus:

Van binnen uit precies weten wat wel of niet goed voelt, niet zozeer voor jezelf maar afgestemd op wat nodig is voor de groep, het gezin, de grotere groep.
En anderzijds de impuls om jezelf te willen doorzetten. Zelf het middelpunt willen zijn. Je zin willen doordrijven. Kreeft tegenover Leeuw.

Ongelooflijk herkenbaar vandaag de dag voor een ieder van ons wanneer we voor de keuze staan.
Ga ik naar het strand? Is dat veilig? Voor mij? Breng ik anderen in gevaar?
Mij kan toch niets gebeuren. Ik mankeer niets. Iedereen moet maar voor zich zelf zorgen.
Ik heb vakantie en ik geniet ervan.

Laten we deze zin er maar weer eens bij halen:

Je kent jezelf maar pas echt wanneer je jezelf ook echt in de ander ontmoet.

Werken met kosmologische verbanden heeft mij geleerd alles in een driehoek te plaatsen.
Het is de grondstructuur van heel de schepping.

Je kunt de kennis van je ware zelf plaatsen op de top van de driehoek.

Op de basis van de driehoek staat in de ene hoek Ik en in de andere hoek De Ander.

Enkel wanneer Ik zich richt naar De Ander komt het ware zelf binnen het zicht.

In archetypische, kosmologische termen betekent dit het volgende:
De Leeuw die symbool staan voor de drijvende kracht van I AM – Ik Ben, zal zich zelf maar echt leren kennen als hij het Waterman principe in zichzelf oproept.
Hij zal het tegenovergestelde thema zich bewust moeten worden.

Dit Waterman thema ligt verborgen in het symbooltje dat gebruikt wordt voor de Waterman. Dat zijn twee boven elkaar liggende golvende lijntjes.
Deze twee golvende lijntjes drukken precies uit waar het bij de waterman om gaat.
Dit is het beeld van resonantie. Op elkaar afgestemd zijn. In harmonie met.
Achting hebben voor. Rekening houden met.
Mooi uitgedrukt in het woord: akkoord.
Samen in de zelfde richting stromend.
Een golf is de uitdrukking van stromende energie.
En een golf bevindt zich in de ene fase in het lichte gedeelte en tijdens de tweede fase in het donkere gedeelte. Het verbindt boven met beneden. Het gaat door licht en duister heen.
Het verbindt de twee levenspolen. Het is de ene keer een deeltje de andere keer een golf. Noch het één, noch het ander. Heeft weet van beide; is zichzelf en de ander.
Als hij elektrisch is wekt hij een magnetisch veld op. Is hij magnetisch dan wekt hij elektrisch veld op.
Hij creëert zijn eigen voertuig en kan zich daardoor door het luchtledige verplaatsen.
Hij draagt een geheim in zich dat we als mensheid nog niet hebben ontsluierd.
We weten iets van de elektrische kant van de lucht, maar de magnetische kant van de lucht is nog maar net begonnen haar geheimen te ontsluiten in de veldenleer en de daarin werkende dynamieken die het leven van levensvormen aaneenrijgen.
Als ze al haar geheimen en raadselen openbaart zal het watermantijdperk echt anders aan ons verschijnen.

Als de Leeuw in ons zich voor deze krachten wenst te buigen omdat hij iets groters dan zichzelf daarin herkent maakt het dierlijke in ons plaats voor de ware mens.
Als Leeuw en Waterman willen zien dat ze elkaar nodig hebben om tot een waar akkoord te komen dan staat een nieuw wezen op dat zijn ingeschapen hogere vermogens kan gaan uitdrukken.

Als je deze twee krachten naast elkaar laat bestaan en op elkaar laat inwerken dan begrijp je waar het in oude verhalen over gaat als Koning Arthur met zijn twaalf ridders rond één ronde tafel zit en gezamenlijk op zoek zijn naar de beste manier om het land te regeren.

Of in nieuwe verhalen wanneer 27 regeringsleiders bijeen komen om te beslissen over een enorm hulppakket aan maatregelen om te herstellen van een door een pandemie veroorzaakte crisis in Europa.

Lukken zij er in om Leeuw en Waterman te verbinden?
Het enige wat nodig is, is ruimte geven aan de ontmoeting met het ware wezen van de ander.
Als beiden de ander willen leren kennen, zorgen beiden voor elkaar.

De oplossing zit hem niet in het vinden van de oplossing. De oplossing zit hem in het blijven roeren.

De oude symboliek van de dierenriem, diep archetypisch beschouwd, laat ons dus zien dat we onze gezonde ontwikkeling op een dusdanige wijze ter hand nemen dat we telkens een serieuze poging doen om delen van ons zelf te leren kennen door op zoek te gaan naar het tegenoverliggende beeld.

Maar laat nu toch tegenoverliggende beelden zich in eerste instantie voordoen als tegenstanders.

Weet dan dat tegenstanders maar tegenstanders zijn omdat we tegenover hen staan.

Als we ergens ander gaan staan, er niet meer tegenover, dus van stand-punt veranderen, als we moeite doen om in de ander zijn voetsporen te stappen, op een ander zijn stand-punt te gaan staan, als we proberen tot een akkoord te komen dan wijkt de schaduw en kunnen de stralende golven van de zon ons hart doen laten voelen dat het klopt.

 

© Willem Versteeg

19 juli 2020

Keizer Augustus en de oogstmaand

Gepubliceerd op 1 augustus 2018 door Willem

In het verhaal over de maand juli vertelde ik dat de oorspronkelijke naam Quintilus voor de vijfde maand van het jaar (geteld vanaf maart) door de toenmalige Romeinse dictator Julius Caesar veranderd werd in julius.

Deze Julius Caesar die ook een nieuwe kalender invoerde, de naar hem genoemde Juliaanse kalender, werd na de moord op hem op 15 maart 44 voor Chr., uiteindelijk opgevolgd door zijn achterneef en adoptiezoon Octavianus.

Er ontstond een bloedige machtsstrijd om Caesars opvolging en in 31 v. Chr. bleek Octavianus de enige die levend uit de strijd kwam. 

Vanaf 27 v. Chr zou hij als “princeps”, eerste burger de teugels van het Imperium Romanum in handen houden.

In een speciale zitting van de senaat verkreeg hij de bijnaam Augustus, de verhevene.

Dit herinnerde aan het augurium, een cultushandeling voor de interpretatie van de wil van de goden, die volgens de legende Romulus en Remus reeds hadden gehouden.
De naam plaatste de drager aldus op dezelfde hoogte als de legendarische stichters van Rome en verleende het opperste politieke gezag in de staat een sacraal aura, wat de consuls ten tijde van de republiek niet hadden bezeten. Samen met de nieuwe titel schonk de senaat aan de princeps ook een gouden ereschild waarop de deugden van Augustus werden geprezen (virtus, clementia, iustitia, pietas).

Als verder eerbewijs besloot de senaat in 8 v. Chr. de maand Sextilus te hernoemen tot Augustus. Als reden voor de keuze voor deze maand in plaats van Augustus’ geboortemaand september werd aangevoerd, dat hij in de maand Sextilis voor het eerst consul was geworden en drie triomftochten had gevierd. Daarnaast markeerde deze maand, waarin Egypte was veroverd, het einde van de burgeroorlogen.

Tot zover de geschiedschrijving.

Maar wie de afgelopen artikelen over de betekenis van de namen van de maanden heeft gevolgd, weet ondertussen dat ik telkens verder zoek naar verborgen verbanden en waarom de geschiedenis liep zoals hij is gelopen.

Want er is meer aan de hand!

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: