Kerstnacht 2021
in tijden van een pandemie
De stilte lijkt zwanger
in dit late uur
midden in een verstilde wereld
Van blanke muren
en witte schorten.
Een verzorgster verwijlt
tussen zijn en ontwaken,
bij het ziekbed
van een man,
en aanschouwt gedachten
die voorbij schrijden
als waren zij mijmeringen
in een tijdloos aanwezig zijn.
Ze neemt zijn hand
behoedzaam
want zo kwetsbaar is zijn huid
en voelt de klop
van zijn hart
tot in haar vingertoppen.
Ze weet amper wie hij is
wat hij eerder
in het leven deed.
Ze is in het nu.
Veraf en dichtbij tegelijk in de tijd.
Ze luistert vol overgave
alsof zijn en haar leven
ervan afhangt
in dit moment
van een verstild
zich overgeven aan.
Er is een taal
die wij spreken en verstaan
van hart tot hart
over grenzen
van tijd en ruimte
waarin een raakpunt ontstaat
een naar waarde schatten
van wat in een
andere ruimte en tijd
niet is gezien, gehoord,
of gedeeld, beluisterd,
en in het nu
ontstaat.
Ze legt zijn hand neer,
ademt diep
neemt een pen en schrijft
in het witte blanke schrift.
Het ongeziene
tastbaar aanwezige
sprankels van herinneringen
flarden van gedachten
klanken van zijn
die belichamen
waar dit lichaam
niet meer aan toe komt.
Met de draad van dit verhaal
ontvouwen zich de spinsels
en weefsels van een leven
dat herinnerd en verdicht
niet verloren kan gaan.
Zo wordt de vrouwe
in haar witte schort
schrijvend
in dit nabij zijn.
Een stille getuige
die herinnert
die bemint
die verzorgt en verbindt.
Ze is het leven achtend
een gezellin in het
aanschijn van
dood en leven.
Ze is in dit gebaar
van mededogen
van gedeelde kwetsbaarheid
bedding voor een ziel
die overgaat,
van oever tot oever.
Veervrouwe …
Ergens hoog
in de klokkentoren
op het stadsplein
aan de drempel
van het huis voor zieken
weerklinken
de tonen
van een lied.
Stille nacht,
heilige nacht,
nacht die verbindt en heelt,
de wonden van de ziel.
Als een stille getuige
van het raakpunt
op de grens van
van leven en dood.
De straten zijn verlaten,
elke beweging
lijkt bevroren.
Een stilgelegde wereld.
Desondanks getuige
van het volle leven.
En ergens ver in de hemel
beweegt een nieuwe ster
vol belofte en vooral herinnering
aan een leven dat er toe doet,
en tussen eindig
en oneindig beweegt.
Voortschrijdend in de tijd.
Een witte duif
verweeft haar vlucht
met de schrijdende weefsels
van de nacht.
Zich herinnerend,
vliegt ze vol overgave.
de toekomst,
de dageraad van een
nieuwe wereld tegemoet.
Waarin verandering gedijt.
In woordeloze aanwezigheid.
Een tastbaar nabij zijn
in levende herinnering
aan Leven
in deze kerstnacht,
oneindig groot
door een schrijvende hand
aan een blanco blad papier
toevertrouwd.
Terwijl de wereld
schrede na schrede
aan zichzelf ontwaakt.
Eindeloos geborgen.
Kerstnacht 2021
ten huize Poustinia
opgedragen aan allen die zorgen dragen voor
het ongeziene
© Huguette Beyens
Van harte aan ieder een gezegende Kerst
vanuit het hart van Huize Poustinia