Gedachten rondom een jaarwisseling 2021-2022
Er zijn weinig zaken in de geschiedenis van de mensheid waaraan zo lang en uitgebreid gesleuteld is als onze kalender.
Vandaag de dag werken we wereldwijd, nou jou hij wordt wereldwijd geaccepteerd, maar veel culturen hanteren ook nog hun eigen kalender, de z.g Gregoriaanse kalender.
Vernoemd naar paus Gregorius XIII die in 1582 de laatste grote kalenderhervorming doorvoerde.
Hij zag zich toen genoodzaakt om de dagen 5 t/m 14 oktober van dat jaar af te schaffen en liet zo 10 dagen verdwijnen om de afwijking met het zonnejaar weer te corrigeren.
Sedertdien lopen we aardig in de maat, ook al moet er af en toe nog wat gecorrigeerd worden. Af en toe om de vier jaar een schrikkeldag erbij in februari en zo nu en dan een seconde erbij sedert we de “tijd” zeer secuur kunnen vaststellen met de nieuwste atoomklokken.
Maar volgens de Islamitische kalender gaan we nu het jaar 1442 binnen, bij de Joden tellen ze 5782, de Perzische kalender vertelt de Iraniërs dat het jaar 1400 is begonnen en als de Egyptische farao’s het hadden overleefd in Egypte dan telden zij nu het jaar 6258.
Het geeft maar weer eens duidelijk aan dat tijd niet voor iedereen hetzelfde is. Of op zijn minst anders beleefd wordt.
In mijn verhalen over de kosmische verbanden keert heel vaak het verband terug tussen de grote feesten van allerlei culturen en de kosmische samenhang.
Sterker nog grote culturele feestdagen al of niet verbonden met een religie blijken als het om de essentie van die feesten gaat, vaak veel ouder dan de religie waarbinnen zij zo’n grote rol spelen.
Bijna altijd blijkt er een kosmisch verband op de achtergrond aanwezig te zijn.
En het is juist dit gegeven dat we in de grond van de zaak een veel sterkere verbinding met de kosmos hebben dan we zelf wel denken, die maakt dat deze feesten zo diep verankerd liggen in het leven van alleman.
Zo sterk dat zelfs kalenderhervormingen nauwelijks invloed hebben gehad op de meeste vieringen en feesten.
Rituelen blijken heiliger te zijn dan we denken.
Daar branden we ons beter niet aan.
Daar werd en wordt voor gevochten.
De mensheid weet en voelt dat het zijn oerwortels niet mag kwijtraken.
Daarom houdt elk volk zo stevig vast aan zijn wortels.
Dat verwijst naar de volgende drie zaken die de authenticiteit van elk mens en elk volk bepalen.
Ten dode opgeschreven is hij die de verbinding kwijt raakt met:
– zijn eigen roeping
– de verbinding met de gemeenschap waarbinnen hij geboren werd
– de geestelijke wereld vanwaaruit hij afkomstig is en weer naar terugkeert
na zijn tijdelijke doorgang die we het leven noemen;
de wereld die bevolkt wordt door zijn voorouders.
Het zijn deze drie schakels die door alle volkeren in alle tijden geëerd en geacht werden
en tot uitdrukking kwamen en komen in al hun rituelen, vieringen en feesten.
Elke cultuur kent één of meerdere initiatieriten waarbij de verbinding met de roeping bekrachtigd wordt.
Elke cultuur kent één of meerdere cultureel gekleurde volksfeesten waarbij de verbinding met de stam, het volk, de cultuur en de kosmos tot uitdrukking wordt gebracht.
En elke cultuur kent een vorm waarbij de voorouders geëerd worden en deel uit maken van het leven binnen de vorm.
Een nieuw jaar?
Het begin van het nieuwe jaar valt strikt genomen 10 dagen later dan het moment in het jaar dat er in wezen een start gemaakt wordt met een nieuwe ronde.
21 december is sterk kosmisch verbonden omdat dat een kantelpunt is voor de Aarde in haar baan rondom de Zon.
Midwinter kondigt de terugkeer van het licht aan voor het Noordelijk halfrond van onze planeet en de terugkeer van de duisternis voor het Zuidelijk Halfrond.
Dat we het nieuwe jaar op 1 januari beginnen hebben we te danken aan Julius Caesar die de Oudromeinse tijdrekening afschafte en de, uitaard naar hem genoemde, Juliaanse tijdrekening invoerde op 1 januari 45 voor Christus.
De datum lag dicht tegen de Saturnalia aan, een reeks feestdagen eind december die o.a het verbond tussen de God Saturnus, de schenker van o.a de landbouw ten tijde van koning Janus vierden.
Janus, een zeer belangrijke God bij de Romeinen, uitgerust met twee hoofden, één die naar het verleden keek en het andere dat naar de toekomst keek. Zijn naam Janus werd gegeven aan de nieuwe eerste maand Januari van het nieuwe jaar.
En zo braken de Romeinen met de kosmische verbinding die het jaar oorspronkelijk had toen het vóór deze invoering begon op 21 maart, de lenteevening.
We hebben dus in de grond weinig te vieren rond deze jaarwisseling. Maar mensen blijven mensen en voelen de onbewuste drang om uitdrukking te geven aan wat hen diep van binnen beweegt.
Vooral dan wanneer de gangbare cultuur al maar minder ruimte geeft om aan de oorspronkelijke gevoelde verbinding volop de ruimte te geven.
Daar waar rituelen en feesten verdwijnen en de verbinding verloren dreigt te gaan, drukt de behoefte zich vaak uit op een anarchistische wijze.
Breekt uit de ketenen en vermengt zich met andere ongenoegens die onderdrukt werden en vindt dan vaak een vorm die vaak meer kapot maakt dan dat zij heelt.
Vreugdevuren verworden dan al te vaak tot vuren die, omdat ze niet langer beheerd worden, vernietigen.
Je kunt een kind uit angst voor vuur verbieden met lucifers te spelen.
Vroeg of laat zal het een brand veroorzaken die hem overmeesterd.
Tenzij de ouder zelf de brand meester wordt omdat hij het vuur heeft leren kennen en eren tijdens de juiste vuurinitiatie.
Dan leert hij zijn kind de weg van het vuur, leert het kind het vuur ontdekken in zijn eigen hart. Gaat het kind in enthousiasme voor in de vele vieringen en feesten en weet dat na hem zijn kinderen voor hem een kaarsje zullen brandende houden.
Wat niemand gaat de weg alleen omdat geweten is dat allen één zijn onder de Zon.
Hoe dan ook, een heel volledig nieuw jaar 2022 vanuit Huize Poustinia.
Willem en Huguette
2 januari 2022