Innerlijke groei

De tweede pijler waarop Poustinia rust.

 

Het grootste misverstand in onze westerse cultuur is het uitgangspunt dat we gevangen zitten in de oertegenstelling van leven en dood. Ieder weldenkend mens zal zijn uiterste best doen te kiezen voor het leven
en te vechten tegen de dood. En dat doen we dan tegen de achtergrond van de onvermijdelijkheid van de dood.

Als we hier even rustig over nadenken moeten we toch inzien dat dit een absurd uitgangspunt is. Het is niet alleen absurd het is tevens onjuist. We zitten niet gevangen in een tegenstelling.

We worden gehouden in een driehoek.

Het is de driehoek die ons draagt. En dit is geen filosofisch standpunt, dit is een fenomenologisch standpunt.
Het is een vaststelling wanneer we kijken naar het leven. Wanneer we de bron opzoeken, (denk aan de herbronning als onze eerste pijler) ons verdiepen in de wetten van de kosmos.

We leven allemaal op een planeet die om haar as draait. Heel lang geleden draaide ze zeer snel, maar tegen de tijd dat de mensheid de planeet ging bevolken was haar rotatiesnelheid een stuk langzamer. Trouwens als zij niet langzamer was gaan draaien zou er geen menselijk leven mogelijk geweest zijn. Maar dat terzijde.

Het feit dat zij draait is het centrale gegeven. De draaiing van onze planeet Aarde staat symbool voor de eeuwige voortgang van het leven.

Het gevolg van deze draaibeweging is dat het leven het ene moment naar het licht gekeerd is en het andere moment naar de duisternis van de sterrenhemel. (en dan te bedenken dat onze werkelijke oorsprong ligt
in het eonen oude sterrenstof van de hemel)

Deze confrontatie met enerzijds licht (bron van huidig leven) en anderzijds donker (bron van oorspronkelijk leven) heeft de mens altijd in verband gebracht met de echte tegenstelling in het leven; die van geboorte en dood.

Leven staat dus niet tegenover dood.

Leven toont zich in haar twee gezichten, geboorte en dood.

Geboorte en dood worden zo overgangsfasen die ervoor zorgen dat de ene keer het Leven zich heeft gemanifesteerd in een (menselijke) vorm en de andere keer dat het Leven zich via de dood terugtrekt naar zijn eigen gebied (doorgaans hiernamaals genoemd). Het komt inderdaad hier-na en we weten er verder niets van; het is de duistere kant.  We kennen enkel de lichtzijde. Die tussen geboorte en dood.

Maar elke boom laat zien dat na de herfst het leven niet verloren is gegaan; het heeft zich slechts teruggetrokken om met de lente wederom te verschijnen, geboren te worden.

Een lange inleiding om iets over innerlijke groei te vertellen.

Wij spiegelen ons aan de natuur.
We beschouwen onze innerlijke groei dus volledig analoog aan de natuurlijke wetmatigheden.

Innerlijke groei is voor ons dus het resultaat van de verbinding van de lichte met de duistere zijde van ons mens-zijn.

Enerzijds het ontwikkelen van alles wat we in onszelf waarnemen als mogelijkheid en potentieel, als talent, als kans en anderzijds ruimte te scheppen voor al die zaken in ons waarvan we geneigd zijn ons af te keren, te ontkennen, te ontdoen; kortom het integreren van onze duistere, onbekende kanten.

 

Er is een derde verbindende instantie in ons die ons doen en laten beschouwt;
zich bewust KAN zijn en worden; die we ook wel eens het geestelijk deel in ons kunnen noemen; ons zelf-bewustzijn dat in staat is beide kanten te integreren opdat ze een vruchtbare verbinding aan gaan waaruit iets helemaal nieuws kan ontstaan; onze bijdrage aan de schepping.

Innerlijke groei beoogt niets anders dan dit proces.

 

 

Lees vooral ook de twee andere pijlers

HERBRONNING en TRANSITIE

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: