Verbeelding in februari
Verbeelding in februari.
Ik ben een paar dagen te laat. Het afgelopen weekeind en de dagen daarvoor waren vol van activiteiten. Een geweldig boeiend weekeind over de archetypische achtergrond van de oude beelden van de dierenriem. Ik was helemaal in mijn element.
En nu sneeuwt het. Precies zoals dat hoort. De eerste dagen van februari hoort het te sneeuwen; maar daar zag het even niet naar uit. De temperaturen zijn wederom veel te hoog voor de tijd van het jaar. En de verwachting voor de komende dagen is er ook weer naar.
In Biarritz was het gisteren 27 graden waar het daar eigenlijk 13 graden hoort te zijn.
Jammer dat het klimaat niet afkoelt; dan zouden we er wat meer last van hebben met zijn allen. Wat warmer is wat de meeste mensen wel aangenaam vinden, toch?
Na mijn rondje nieuwssites bekruipt mij deze ochtend een gevoel alsof onze verbeelding wordt gehackt.
Of je nu wilt of niet, als je al het nieuws volgt, moeten we binnenkort met zijn allen toch het loodje leggen door een virus dat de be-kroning van alle bedreigingen lijkt te zijn voor de mens van vandaag de dag.
Ik moet denken aan de metafoor die Yuval Noah Harari gebruikt van het kleine diertje dat in de porseleinkast geen enkel voorwerp kan verplaatsen en daardoor in het oor van de olifant kruipt om daar beginnen te rommelen. De olifant raakt zo geïrriteerd dat hij als een bezetene om zich heen begint te slaan en heel de porseleinkast vernietigt.
Onze verbeelding wordt zo bespeeld dat we nauwelijks nog zicht hebben op de gevolgen ervan.
Het wordt echt de hoogste tijd dat we wakker worden.
Als onze verbeelding dreigt gehackt te worden, wordt het tijd dat we weer gaan inzien dat we zelf baas zijn over dit menselijk vermogen.
Wij zijn de baas over onze eigen zintuigen en wij kunnen bepalen wat zij opnemen door ons bewust te worden waarnaar onze zintuigen zich neigen te richten.
Daarnaast hebben we ook het vermogen om onze douanepost beter in te richten. De post in ons die bepaalt wat er wel en niet binnen moet komen. Wat we wel of niet opnemen.
Want doorgaans staan alle sluizen wagenwijd open en beginnen we daar steeds meer last van te krijgen.
En in plaats van dan maar de buitengrenzen voor iedereen die vreemd is te sluiten, doen we er beter aan, in te zien dat we de neiging hebben om een innerlijk probleem via de buitenwereld op te lossen.
En dan heb ik het nog niet eens over ons vermogen om zelf onze verbeeldingskracht in te zetten en dit unieke vermogen te benutten voor het creëren van een geheel nieuwe wereld.
Als de beelden die we aangeboden krijgen ons niet bevallen, waarom bieden we dan de wereld niet zelf beelden die voor ons gevoel aangenaam en voedend zijn.
Beelden in alle mogelijke vormen die we tot onze beschikking hebben.
In taal, in kunst, in houdingen, in gedachten, in vlogs, in blogs, in wijzen van omgaan met elkaar, in films, in documentaires, in bits en bytes in enz.
En laten we alle media die er toch zijn, daar mee overspoelen. In plaats van vechten tegen, leiden we de rivieren in andere richtingen.
Daar ligt ons vermogen van mensen van alle slag om de aandacht anders te richten.
Beeldt u eens in wat er dan allemaal anders kan.
Zo lang ik hier in Poustinia leef, vertel ik iedereen dat het in de eerste week van februari altijd sneeuwt. Zoals ik daarvoor altijd aan iedereen vertelde dat het op mijn verjaardag op 8 februari altijd regent.
Ik verloor de afgelopen dagen bijna mijn eigen vertrouwen.
Maar deze ochtend was het weer wit. Een schitterende poederlaag bedekte wederom alles waar ik naar keek.
En gaf mij wederom een ontzag-wekkend beeld terug waar ik heel het afgelopen weekeind over heb mogen getuigen.
Er zijn grote, archetypische krachten in het verborgene werkzaam waar we misschien niet altijd zicht op hebben, maar waar we op kunnen vertrouwen.
Ze tonen zich vooral in de grote ordeningen, de grotere wetmatigheden die draaien aan de grote wijzers van het kosmische uurwerk. Dat grote uurwerk waar wij slechts een klein radertje in zijn, ook al beelden we ons zelf helemaal iets anders in.
Maar de vraag is, dat wat we ons zelf inbeelden, van wie of wat komen die beelden.
Hoe oorspronkelijk zijn ze. En wie of wat plantte die beelden daar. En met welk motief?
Wat beelden we ons eigenlijk wel in? Wat verbeelden we ons?
Of,
we zijn we niet meer maar ook niet minder dan, de feitelijke uitdrukking en belichaming van een ontzag-wekkend groot levend wezen dat zichzelf mede door ons wil leren kennen.
Het is de Waterman-energie die vandaag de dag in de lucht hangt die maakt dat de waterstromen langzaam aan weer op gang komen in de natuur. Water dat begint te stromen wekt straks de zaden die aan een nieuwe cyclus beginnen als de temperatuur toeneemt.
In de mens werkt deze kracht de verbeeldingskracht los, opdat ze weer vrij gaat stromen in een richting die voor iedereen bevruchtend is.
Daarom draagt de Waterman zelf een kruik waaruit hij leven-schenkend water giet voor iedereen rondom hem.
Hij is open naar de ideeënwereld die hem ruim voorziet van inspiratie; zijn kruik stroom vol.
Het is zijn verantwoordelijkheid om hem open te houden bij de juiste bron en het vervolgens weg te schenken aan een ieder die wil drinken van.
Deze archetypische kracht werkt in ieder van ons in deze maand wat sterker.
Laat dat voorrecht je niet afnemen, door niets of niemand niet.
© Willem Versteeg
4 februari 2020
