De lente equinox

Gepubliceerd op 20 maart 2018 door Willem

DE LENTE-EQUINOX

In mijn vorige artikel heb ik proberen duidelijk te maken dat alle feestdagen van oorsprong een kosmische relatie hebben; sterker nog dat alle feestdagen onze diepe verbondenheid met de kosmos tot uitdrukking brengen, maar dat dit gegeven geheel naar de achtergrond is gedrongen vanaf het moment dat godsdiensten overal ter wereld zich feestdagen hebben toegeëigend en het karakter ervan helemaal hebben veranderd.

De Kerstviering en de oorspronkelijke betekenis ervan was daar een mooi voorbeeld van zoals je daar hebt kunnen lezen.

Deze keer wil ik graag eens stil staan bij een andere kosmische relatie waar bijna niemand nog zicht op heeft.

De vieringen en feesten verbonden aan de eveningen.

De lente-equinox en de herfst-equinox.

In een wereld waarin we er steeds vaker in slagen om zaken naar onze hand te zetten, blijven er een paar over waarop we, goddank, geen invloed hebben.

Sterker nog, deze door ons handelen niet te beïnvloeden gegevens, bepalen ons in hoogste mate.

Ik doel hier op het fenomeen dat wij met zijn allen niet in staat zijn, of ooit zullen zijn om de schuine stand van de aardas te veranderen.

Tijdens het ontstaansproces van ons zonnestelsel en de puberteit van onze planeet Aarde heeft de stand van de as van onze moeder-planeet haar definitieve evenwicht gevonden in een stand met een helling van ongeveer 23 graden ten opzichte van het vlak waarin alle planeten hun baan rondom de zon afleggen.

En het is deze stand die bepaalt dat rond 21 maart de zon recht boven de evenaar staat en dat op het noordelijke halfrond de lente begint, gevolgd door de zomer. Een half jaar later, als de aarde een halve ronde verder is in haar baan rond de zon en we op de kalender 21 september lezen en de zon wederom recht boven de evenaar staat is het zuidelijk halfrond aan de beurt en begint bij ons de herfst gevolgd door de winter.

Deze situatie heeft de mens geconfronteerd met het feit dat het Grote Leven via een nieuwe geboorte zich op zijn meest uitbundige wijze in allerlei verschijningsvormen aan ons toont gedurende een halve ronde van onze planeet, een halve ronde die we dan lente en zomer noemen en dat daarna via het proces dat we dood noemen het Grote Leven ons toont hoe die vorm van leven eruit ziet wanneer zij zich schijnbaar terugtrekt naar binnen, naar een gebied waar wij niet kunnen komen, het onzichtbare in.

De matrix voor heel het leven op de planeet toont zich in deze drie aspecten en wordt zo de basis niet enkel voor het natuurlijke leven maar ook vormt zij de matrix voor heel ons psychisch functioneren.

Ook heel ons psychisch functioneren is doordrongen van het besef dat zich schijnbaar twee oer-krachten aan ons tonen en diep in ons werkzaam zijn.

Aan de ene kant geboorte, ontluiken, groei, volgroeien, uitbundigheid, warmte, overvloed en gelukzaligheid tegenover veroudering, afsterven, verrotten, terugtrekken, doodgaan, kristallisatie, koude, inkeer, bezinning en stilte.

 

 

Een een derde, onophoudelijke op de achtergrond werkende derde kracht die maakt dat dit gebeuren zich herhaalt in een eeuwig durende cyclus. De voortdurende beweging, want niets komt tot stilstand, standpunten worden niet ingenomen, de voortdurende beweging van de aarde in haar baan om de zon.

Een kracht die maakt dat geen van de twee de overhand krijgt. Dat de een op zijn hoogtepunt wordt afgelost door de ander.

We zouden dit in moderne termen een morfogenetisch gegeven kunnen noemen en we zouden het als we het opnieuw zouden achten kunnen opnemen als grond voor een jaarlijks feest, een ritueel waarin deze achting tot uitdrukking gebracht wordt.

Laten we de 21e maart uitroepen tot een nieuw mondiaal feest waarin we de kracht van het begin eren en achten. Het initiatiefeest.

Maar er gebeurde heel iets anders.

Na duizenden jaren waarin volkeren middels magische rituelen eer betoonden aan deze grote drie krachten die in de natuur alles stuurden, begon men op den duur deze krachten te verheffen tot goden en op deze goden en godinnen werden talloze menselijke aspecten geprojecteerd waardoor zij alsmaar meer macht begonnen te krijgen.

Zoveel macht dat hieruit godsdiensten groeiden die mensen duidelijk maakten hoe te leven opdat deze goden tevreden en gunstig gezind zouden blijven.

Op den duur wierpen enkelen zich op profeten te zijn van deze goden en de mensen te vertellen hoe de goden wensten dat de mensen zich zouden verhouden tot de hogere krachten. En zo ontstond langzaam het idee om allerlei waarden aan hen toe te kennen met als gevolg dat op den duur de mensen het niet meer dan normaal vonden om de periode van de lente en de zomer als voorspoedig en goed te benoemen en de periode van herfst en winter te zien als iets om te vermijden, desnoods te verduren en de connotatie van slecht kreeg.

De oorspronkelijke krachten die zich verhielden als tegendelen tot elkaar kregen langzaamaan de eigenschap van polariteiten toebedeeld.

Goed kwam tegenover slecht te staan. Warm tegenover koud, wit tegenover zwart. Voorspoed tegenover gebrek en ga zo maar door.

Er was niet veel voor nodig om de mensen op het punt te krijgen dat men volmondig voor het een en tegen het ander was.

Laten we eens kijken hoe het onze feestdagen is vergaan.

Het oorspronkelijke feest dat het begin van de lente vierde is langzaamaan door de overheersende cultuur van een Joods-Christelijke invloed overgegaan in een feest dat de naam Pasen kreeg waar de opstandigsgedachte centraal staat. De overwinning van het licht op de duisternis.

Een duidelijk polair thema.

Sterker nog een half jaar later is er op de Christelijke feestdagenkalender geen aanleiding iets te vieren dat lijkt op een even zo groot feest. Er is nog een verwijzing naar het feest van St.Michael maar geen mens weet nog wat daar de bedoeling van was.

Over eenzijdigheid gesproken.

Terwijl de oude Kelten die toch aan de basis hebben gelegen van onze volksaard, wel degelijk stil stonden bij deze twee belangrijkste momenten van het jaar.

 

 

Voor hen was de Triskell heilig, de werking van de drie oerkrachten.

Wat we eens hadden zijn we volledig kwijt. Het zicht op de werking van de twee krachten in het leven die als tegendelen elkaar aanvullen en elkaar niet uitsluiten en in evenwicht worden gehouden door een derde onzichtbaar op de achtergrond werkende kracht.

In een tijd dat godsdiensten hun gebedshuizen zien leeglopen en waar feestdagen enkel nog commerciele hoogtepunten zijn, wordt het wellicht weer eens tijd dat we ons onze oorsprong herinneren.

En weet dat dat niet ver af is.

Heel de wereld is doordrongen van het feit en werkt elke dag op allerlei manieren met deze werkelijkheid.

Want.

Op miljoenen toetsenborden zijn mensen elke dag bezig uitdrukking te geven aan een creatieve impuls. Een inspiratie moment dat als een verzoenende kracht werkt en de twee oer elementen in de computer, de plus en de min, het binaire systeem waarop heel dat apparaat werkt, zo te bewerken dat uit de juiste verbinding van die twee elementen iets naar voren komt, aan het licht treedt dat de manifestatie wil zijn van een oorspronkelijk, in het verborgen levend, idee dat op die wijze tot aanschijn komt.

Jij coördineert de twee handen en de bijbehorende vingers op een dusdanige wijze dat de machine via allerlei verborgen handelingen onder de motorkap, miljarden enen en nullen laat dansen opdat zij samen iets voortbrengen wat niet eerder werd vertoond, je tonend dat je medeschepper kunt zijn als onderdeel van een groot mysterie.

Reden voor een feestje.

 

©  Willem Versteeg

21 maart 2018

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: