Gepubliceerd op 19 februari 2023 door Willem
De zon wandelde vandaag het beeld binnen van de Vissen. Het laatste beeld van de dierenriem. De voltooiing van wederom een jaarcyclus.
Vandaar dat het beeld van de terugkeer verbonden is hiermee.
Het grote thuiskomen.
Na negen maanden in een oceanische toestand verkeerd te hebben, worden we geboren doordat de navelstreng wordt doorgeknipt. Van een toestand van al-één komen we alleen ter wereld weliswaar met onze moeder in de buurt (als alles goed gaat), maar toch.
Sommige mensen beschouwen het dan startende leven als één grote zoektocht naar dat oorspronkelijke oceanische gevoel van daarvoor. Daar in de veilige, warme moederschoot.
Anderen doen hun uiterste best om in dit leven zelf dat oorspronkelijke gevoel nieuwe vormen te laten aannemen. Om hier op aarde een hemel te creëren.
Het is tussen deze twee uitersten in dat de archetypische kracht die uitgedrukt wordt in het oerbeeld van de Vissen, zich beweegt en zich poogt uit te drukken in. Tot manifestatie wil komen. Vormen tracht aan te nemen. Drijvende kracht wordt voor, de grote motivator voor hoe in het leven te staan.
Het creëren van een hemel hier op aarde, in tegenstelling tot het vinden van een hemel hierboven, wat niet meer is dan een projectie van het eerste, wordt zeer krachtig gestimuleerd door een diep aangevoelde werkelijkheid dat mensen onderling meer verbonden zijn dan dat ze verdeeld zijn.
Het is de archetypische kracht van de Vissen, die in elk van ons werkzaam is, die maakt dat we diep van binnen weten dat onze oorsprong voor een ieder dezelfde is.
Evolutiebiologen wijzen dan naar de processen die de foetus in de baarmoeder doormaakt, processen waar het jonge leven snel alle evolutiestadia doormaakt, alsof het daardoor nog even herinnerd wordt aan waar het vandaan komt alvorens zijn individuele taak op zich te nemen.
Het is in de oceaan waar het allemaal is begonnen. Of dat nu een kleine was of een grote.
We hebben water gehapt voordat we lucht hapten.
Ook in de moderne psychologie ontdekt men dat het lichaam alles wat het heeft meegemaakt in datzelfde lichaam opslaat als herinnering.
In de grond zijn we allemaal gemaakt van sterrenstof.
We dragen diep in ons de herinnering van een collectieve oorsprong.
Elk deel van ons, elke molecuul, elke druppel water was eens een onderdeel van een andere levensvorm.
Na zoveel tijd heeft iedereen deel uitgemaakt van wie weet hoeveel verschillende vormen van manifestatie.
Ik krijg een beeld van een boek dat je vasthoudt, optilt, er hard aan schudt en alle losse letters vallen eruit in een grote bak. Even later komt er iemand langs en haalt de letters er één en voor één weer uit, formeert ze in een ander gelid en “schrijft” er zo weer een ander verhaal mee.
En zo ervaart elke letter hoe het is om deel geweest te zijn van weer een ander verhaal.
Die letters moeten elkaar toch heel wat te vertellen hebben als ze in de grote bak liggen af te wachten wanneer ze weer door iemand opgeroepen worden om deel uit te maken van een nieuw verhaal.
Zoals dat gaat met verhalen en beelden, ga eens mee in het volgende beeld.
Tegenwoordig kennen we allemaal dit fenomeen.
Je begint een kort berichtje te typen op je GSM. De intelligentie ingebouwd in het apparaat helpt je door in te spelen op wat je wilt typen en stelt woorden voor die je wellicht wilt gaan gebruiken. Anticipeert op wat komen gaat.
Dit fenomeen neemt op allerlei terreinen toe. Kunstmatige intelligentie, algoritmen enz.
Maar waarom werkt dit?
Dat komt omdat men ontdekt heeft dat aan de basis van dit fenomeen patroonherkenning ligt.
Onze hersenen zijn zo gebouwd dat ze zeer snel op zoek gaan naar herkenbare patronen.
GSM-men, als dat woord juist is, hebben een eigen-aardige gewoonte. Een gewoonte die hen eigen is. Maar aardig is wat anders.
Want nadat je enkele letters hebt ingevoerd, hebben ze de neiging om ZELF al een woord in te vullen. Wil je toch een ander woord gebruiken dan moet je een extra handeling doen, om toch dat te willen schrijven wat jij wilt.
Hier botst patroonherkenning op originaliteit.
Kunstmatige intelligentie werkt omdat we de neiging hebben onze originaliteit uit handen te geven aan een machine.
Omdat we (ons lichaam) in de grond lui zijn (is).
Waarom zouden we nog langer iets nieuws verzinnen of bedenken of als inspiratie tot ons laten komen, als er een programma bestaat dat alles voor ons bedenkt.
Van automaat tot robot tot ChatGPT, tot een geest die wanhopig op zoek is nog contact te krijgen met een brein waardoor hij zich wil uitdrukken.
Het is waar, we zijn met zijn allen uit de oceaan gekropen. Het land op gegaan. Daar zijn we geëvolueerd tot wezens die rechtop gingen lopen. Tot het moment dat we zo ver waren dat een andere werkelijkheid, de wereld van de geest zich wist te verbinden met deze materiële, lichamelijke vorm omdat de evolutie van de hersenen in de mens daar rijp voor was.
En langzaam brak het licht door en zonder dat hij het zich realiseerde deed hij allerlei ontdekkingen. Hij ontdekte het vuur en leerde het in al zijn verschillende uitingsvormen en toepassingen kennen.
Aan de ene kant miljoenen jaren evolutie van de vorm, het lichaam. De levensboom met ons als laatste loot.
Daarnaast de gestadige inwerking van de geest op dat lichaam.
En de langzame versmelting van de twee die daar het gevolg van was. Leidend tot een langzaam ontwakend bewustzijn.
Een cruciale doorbraak.
De mens, met een lichaam dat bezield is met een geest die in hem werkt en zich uitdrukt.
Een driehoek vormend. Perfect in evenwicht als bekroning van de schepping en de schepping aldus naar een hoger plan brengend.
Echter, we staan op een kruispunt.
Dit is de laatste maand. Een cruciale maand. Hierna kan het afgelopen zijn en vallen we weer terug in de grote oceaan en worden we weer onderdeel van een grote chaotische stroming die de kraamkamer is voor een nieuwe levensvorm. De herhaling van een eeuwenoude cyclus.
Of we laten op het eind van deze maand, de nieuwe impuls toe, de Ram, of als je Christelijk georiënteerd bent, Pasen.
De grote jaarcyclus toont ons deze grootse beelden om ons eraan te herinneren langs welke kosmische wetmatigheden de schepping ineen is gezet.
We staan voor een groots conflict.
De patroonherkenning botst op de originaliteit.
We kunnen enkel overleven als we de originaliteit even veel ruimte geven als de patroonherkenning.
En daar is slechts één manier voor.
Originaliteit werkt in ons middels beelden die tot ons komen. Van binnenuit.
Als je een verhaal leest in een boek, ontstaan er vanzelf beelden in je hoofd. Voorstellingen als het ware die je kunt zien.
Als je stil bent kan een hele binnenwereld in allerlei beelden contact met je leggen.
En je op ideeën brengen. Je inspireren. Je enthousiasmeren.
Zet dat eens naast de beelden die van buiten komen middels allerlei schermen.
Die ons “geschonken” worden door anderen vanuit allerlei motieven.
Die ons in een richting willen laten groeien die ons (of hen)uitkomt?
Die ons op ideeën brengt? Hun ideeën. Jouw ideeën?
Elke archetypische kracht kan op positieve of op negatieve wijze zich uiten.
De Vissen als kracht maakt dat we onze individualiteit verliezen ten voordele van het collectief.
Op zijn tijd kan dat een voordeel zijn. Het kan ook als nadeel werken.
Daarvoor zijn we zelf verantwoordelijk te oordelen wanneer het een waar is en wanneer het andere.
Er zijn vandaag de dag echter krachten bezig die sterk de neiging hebben ons in een collectief gebeuren te dwingen zonder dat we genoeg zelf-bewustzijn en zelf-verantwoordelijkheid aan de dag leggen om ons bewust te zijn van de gevaren hiervan.
Het persoonlijke initiatief, de originaliteit dreigt het loodje te leggen.
We leven als maar meer naar de beelden die ons voorgeschoteld (ja voornamelijk middels schotels) worden.
En braaf eten we deze schotels leeg….
O ja, bijna vergeten te vertellen dat de geest ervoor heeft gezorgd dat er een orgaan in ons lichaam geplaatst is dat af en toe een signaal kan geven om ons te vertellen of wat we doen en waar we voor kiezen, of dat klopt of niet.
Diezelfde geest die heel de schepping aanstuurt plaatste dat daar. In het hart van ons lichaam en niet in het hoofd.
© Willem Versteeg
19 februari 2023
vanuit Huize Poustinia.
Gepubliceerd op 20 februari 2022 door Willem
Hoe laat is het?
Zelden vragen we ons af hoe vroeg het is.
Trouwens als je je dat af-vroeg ben je al te laat met vragen.
Want wie te laat is, is af. Vroeg-af. Te laat!
De tijd als dictator. Als een klok, die ook slaat. Als staal.
Koud en hard dicteert hij of is het een zij, het uur.
En vormt uur om tot duur, het stuurt. Van uur tot uur.
Zo beleven en kennen wij de tijd.
Ver-lopend langs een keurig lijntje, lineair, maar rond op de klok.
Op de wijzerplaat van de oude klokken wordt deze paradox in beeld gebracht.
Lineair verlopende tijd gevangen in een cyclus.
Chronos en Kairos.
Ook de Grieken keken al op meerdere wijzen naar de tijd.
Chronos symboliseert de tijd, het verloop van de tijd.
Terwijl Zeus jongste zoon Kairos staat voor de kwaliteit, het ge-schikt-e moment.
Chronos toont ons het verloop van de tijd volgens een strak schema.
Kairos laat ons zien welke kwaliteit de tijd heeft op dat moment. Wat er als het ware “in de lucht hangt”.
Hou het maar eens in de gaten. Als je woorden tegen komt waarin “(t)eit” staat dan speelt Kairos daar een rol. Woorden met “tijd” erin komen van Chronos.
We leven met Chronos en Kairos leeft ons.
Chronos stuurt ons leven met de tijd en Kairos poogt ons de kwaliteit van de tijd te laten ervaren.
Maar het is zo jammer dat als we naar de klok kijken, we ons enkel nog bezig houden met Chronos.
We hebben de oude klokken zelfs vervangen door digitale exemplaren die exemplarisch zijn voor dit gegeven, aangezien, ja hun aangezicht toont ons slechts cijfers.
Maar ook als we kinderen leren klokkijken vertelt niemand ons nog dat de twaalf tekens rondom de klok symbool staan voor 12 verschillende kwaliteiten; dat er in een dag 12 verschillende energieën in de lucht hangen.
Het waren vooral de Babyloniërs, heel lang geleden, die in het Tweestromenland, dat we nu kennen als Irak, vaststelden dat de zon ongeveer om de twee uur, telkens voor een ander sterrenbeeld aan de hemel stond.
In één dag maakte de aarde als het ware een reis langs de 12 beelden van de zodiac, de dierenriem.
Maar ook in het groot, gedurende het zonnejaar, als de aarde een ronde om de zon had afgelegd, bleek dat er twaalf perioden waren dat de zon ’s morgens op kwam tegen een elke maand andere achtergrond.
Zo werden de 12 sterrenbeelden gekoppeld aan de twaalf perioden (maanden) van het jaar.
Ze stelden nog andere, grotere cycli vast, maar dat voert voor dit verhaal nu even te ver.
Strikt genomen komt het hier op neer dat alles wat leeft op deze aarde door verschillende cycli heengaat. En elke cyclus heeft een specifiek karakter. En het leven hier op aarde, in welke vorm dan ook, is in feite de uitdrukking in de vorm van het typische karakter van deze 12 oerbeelden, deze vormgevende krachten die in de schepping werkzaam zijn.
De innerlijke drijfkracht, de motor zogezegd, het motief, dat de vogel ervaart om te paren en te nestelen, om maar eens iets te noemen, valt samen met de sterke behoefte die mensen in het voorjaar ervaren om naar buiten te gaan, te feesten, de kermis op te gaan en zo uitdrukking te geven aan een kracht die de Ouden het archetype van de Tweelingen noemden.
Of kijk eens naar de oerkracht die maakt dat mensen samen de straat op gaan, alle persoonlijke verschillen aan de kant zetten en zich storten in een collectief gebeuren, als haringen (Vissen) in een ton, waarin men een haast oceanisch gevoel gewaar wordt.
Het oer-carnaval, zo typisch voor deze komende tijd van het jaar.
In de cyclus van het leven in een zonnejaar vinden we vier kwartieren; één van geboorte en opgroei, één van volwassenwording en rijping, één van ouderdom en delen van wijsheid en één van sterven en terugtrekking naar een andere wereld wachtend op een nieuwe geboorte in het volgende kwartier.
Alle levensvormen geven elk op hun eigen wijze uitdrukking aan dit proces.
We spreken dan ook over een ontwikkelingsproces.
Ook bij ons.
Zo laat de laatste periode van het zonnejaar, de fase van 20 februari tot 21 maart, die door de Ouden werd verbonden met het beeld van de Vissen, ons zien dat onze bestemming als individu, het doel van ons ontwikkelingsproces, ligt in het ons bewust worden van het grote, ons overstijgende collectief waar we deel van uit maken.
De persoonlijke ontwikkeling tot een individu, hetgeen betekent een onverdeeld persoon, dat hoort bij het beeld van de Leeuw, leert ons om ons ik-beeld te verbinden met wie we diep in ons hart “zijn”, hetgeen het volgende beeld van de Maagd ons leert.
Na de Maagd gaan we nog een lange weg die ons dan uiteindelijk leidt naar het tegenbeeld van de Maagd, de Vissen, dat ons toont dat ons individuele ontwikkelingsproces uiteindelijk tot doel heeft dat we een bewust levend wezen zijn dat zijn eigen plek inneemt binnen een groter geheel.
Een bewust geworden draad binnen het grotere levensweb.
In het woordje in-wij-ding ligt deze grote opdracht besloten.
We zijn “slechts” een ding in het grotere Wij.
We kunnen het hen niet meer vragen maar degenen die de oerbeelden van de dierenriem rangschikten, waren misschien de eersten die de psychologische ontwikkeling van de mens herkenden in de vormende krachten die zij in het natuurgebeuren ontdekten.
Vormende, Grote Krachten, Goden, die op Hun beurt ook weer uitdrukking waren en gaven aan dat ene beeld dat aan de schepping ten grondslag lag en Licht.
© Willem Versteeg
20 februari 2022
Gepubliceerd op 20 februari 2021 door Willem
Ik zet me neer achter mijn toetsenbord, kijk omhoog, door het raam naar buiten en er trekken drie enorme falanxen met, als ik goed geteld heb, vijfennegentig kraanvogels voorbij, op weg naar het noorden.
Een paar dagen geleden, op veertien februari, de verjaardag van Huguette, net na de ouderwetse winterdagen met de haast ongekende middeleeuwse taferelen, passeerden de eerste groepen.
Trouw gehoorzamend aan een kosmische impuls gaan de vogels op de wieken, ergens in Spanje en Portugal en zoeken de gunstige winden die hen naar hun zomerverblijven ergens in Zweden en Noorwegen brengen.
Ze hebben deze dagen letterlijk de wind mee, want er is warm weer voorspeld.
Sterke winden uit het zuiden maken dat de temperatuur weer uitzonderlijk hoog zal worden en dat we wederom van een vroeg lenteoffensief kunnen genieten aan het begin van de periode die we kennen als de Vissen-periode van het jaar.
De Vissen-periode; vanaf 18 februari is de zon het teken van de Vissen binnengewandeld en blijft daar door lopen tot ze op 20 maart het begin van de lente mag aankondigen.
In deze periode van het jaar dat samenvalt met de Vastentijd, krijgen we de kans om stil te staan bij waar de Vissen symbool voor staan binnen het archetypische spel van ons menszijn.
Daar is veel over te vertellen maar ik word deze maal sterk aangetrokken door het gevoel dat we veel sterker dan we beseffen onder de invloed staan van allerlei diep doorwerkende, collectieve stromen in onze psyche. Stromen waartegen we enkel verstandelijk ons kunnen verzetten. Verstandelijk in de zin van dat het ons vrij staat om over van alles een eigen mening te hebben. En daar vervolgens dan ook sterk in te willen en te blijven geloven.
Los van wat er onderhuids aan allerlei gevoelens als heftige stromingen zich in ons roert.
In deze tijd van het jaar zien we, maar we zien het niet, daar ligt nu net het grote probleem voor de Vissen-energie, dat er ondergronds processen bezig zijn die maken dat alle materie die in de afgelopen winter langzaamaan werd afgebroken, zich nu in een soort oersoep-toestand bevindt.
Allerlei elementen zijn uiteengevallen en bevinden zich nu in een soort colloïdale oplossing. En uit deze oplossing putten de planten en de zaden die wakker worden hun voedsel en kracht om nieuwe gestalten aan te nemen.
Alles van het vorige jaar heeft zich overgegeven aan een nieuwe cyclus en elk onderdeel zal straks deel uit maken van een nieuw verband.
Maar, en dat is waar veel mensen die Vissen georiënteerd zijn, steeds feller mee te maken krijgen, is het thema van de oplossing.
De mens heeft het vermogen om zijn verbeeldingskracht zo te gebruiken dat hij als het ware een andere, nieuwe dimensie binnentreedt.
De Franse theoloog en filosoof Henri Corbin introduceerde daar het begrip “imaginale wereld” voor en de Zwitserse psychiater C. G. Jung heeft als geen ander dit gebied verkend.
Voor de duidelijkheid, we spreken hier in het geheel niet over een imaginaire wereld, een gefantaseerde wereld. Dat is een wereld die zelf gecreëerd wordt.
Nee, hier bedoelen we een werkelijkheid die bewust opgezocht en betreden wordt en waar dan contact gelegd wordt met de inhouden van die werkelijkheid.
Schrijvers, dichters, mystici blijken vaak reizigers van deze wereld te zijn en getuigen op hun buurt van hun ervaringen.
Ze ervaren hierbij een soort “uitzoomen”, een vermogen dat zich langzaamaan opent die maakt dat de werkelijkheid vanuit grotere verbanden overschouwd kan worden.
Een belangrijke ervaring van deze reizigers is telkens weer dat het uitermate belangrijk is om alle balast die men doorgaans bij zich draagt, af te geven bij de douane.
Want elk belastend thema dat in de tas blijft zitten, heeft effect op wat men in die andere wereld beleeft.
Wie met een blauwe bril de grens over trekt, zal in een blauwe wereld terecht komen.
De vraag is dan telkens weer; is de imaginale wereld blauw, of maakt zij het reiziger duidelijk dat de blauwe bril nog steeds op staat.
Het voert hier veel te ver om dit thema verder uit te werken.
Waar ik naar toe wil is het probleem van de oplossing.
Het leven toont ons de cyclus van geboorte en dood, opbouw en afbraak.
Dezelfde bouwblokken worden onder impuls van een geestelijke werkelijkheid telkens in nieuwere vormen gerangschikt daarbij telkens nieuwe eigenschappen openbarend.
Geboorte en opbouw verloopt langs strikte kosmische wetmatigheden evenals dood en afbraak.
Zo gaat het al sedert het begin der tijden in de natuur.
Sedert mensenheugenis is er echter iets anders gaande. Iets nieuws.
Zolang de mens natuurverbonden handelde was er niets aan de hand maar startend bij wat men de industriële revolutie noemt en vooral door de Eerste Wereldoorlog en met name door de Tweede Wereldoorlog, aangejaagd door de wetenschappelijke ontdekkingen die het gevolg waren van deze oorlogen, heeft de mens een hele serie acties ondernomen die in toenemende mate tonen dat hij steeds minder natuurverbonden handelt.
Sterker nog, zijn acties, aangejaagd door allerlei economische motieven, schaden de natuurlijke omgeving waarin hij leeft op een welhaast desastreuze wijze zoals nu langzaamaan duidelijk begint te worden.
Want er gaat iets grondig mis binnen de natuurlijke processen van afbraak en opbouw.
De mens heeft de laatste tijd zoveel gevaarlijke stoffen (chemicaliën, isotopen, onoplosbare koolwaterstofverbindingen, hormonen) in de natuur binnen gebracht met als gevolg dat deze stoffen niet afbreken binnen een éénjarige cyclus en dus als reststoffen mee gaan in de nieuwe opbouw en daarmee een storende werking hebben binnen de nieuwe vorm.
Talloze planten en dieren en evenzoveel mensen dragen de meest exotische stoffen in hun cellen en organen met zich mee en we weten nauwelijks wat daar de gevolgen van zijn.
Maar dat is tot daar aan toe.
Wat veel erger is, en dat is wat de Vissen natuur in de mens het meeste belast, is de opeenhoping op emotioneel en gevoelsmatig vlak van alle balast die het gevolg is van allerlei opgelopen trauma’s als gevolg van onpersoonlijk geweld dat de mens belaagt.
Nu pas begint, maar nog nauwelijks echt erkend, door te dringen wat de gevolgen waren en zijn van oorlogstrauma’s. Met name trauma’s die het gevolg zijn van onpersoonlijk geweld.
Het klinkt vreemd maar de mens heeft eeuwen lang persoonlijk geweld, zichtbaar aangedaan geweld door een ander, een plaats kunnen geven binnen zijn psyche en binnen de gemeenschap.
Vroeger vocht men met open vizier zoals dat heet.
Het vizier, een klep op de helm die de ogen beschermt werd voor de strijd opgelicht zodat je kon zien wie je tegenstander was. De handeling die de klep omhoogbrengt zien we nog terug in het brengen van het saluut.
Het laat zien dat gevechtshandelingen verbonden waren met morele waarden.
Men sneuvelde vroeger op het veld van eer, op een eervolle wijze.
Maar vanaf het moment dat het geweld zich verborg in een mortier, een bom, een gas, een drone, een terroristische aanslag, stond en staat de mens tegenover een agressor zonder gezicht.
En het blijkt in de traumatherapie dat dit een veel groter probleem is dan ooit gedacht.
Het is veel moeilijker om op dit geweld als het ware het juiste gezicht te plakken, reden waarom de psyche niet veel andere mogelijkheden kent dan de ontkenning, de verwerping.
Ieder van ons kent een familielid die getekend is door dergelijke ervaringen.
Het wegstoppen, het dumpen als ware het radioactief afval dat de zoutmijnen in moet of diep op de bodem van de oceaan gedumpt.
In de wereld van de vissen terecht komt.
Vissen-georiënteerde personen voelen dit aan. Hebben hier weet van.
Dragen dit met zich mee. En zoeken hier een oplossing voor. Want het is hun natuur.
De oplossing verzorgen.
Vele Vissen zie je dan ook onbewust naar lucht happen omdat ze makkelijk versmelten (eens in de school altijd in de school) met hen die lijden.
Maar hoe dit te doen zonder de kennis van deze verbanden.
De invloed van het collectief op het individu en dan met name de traumatische collectieve last die we als collectief en als individu te dragen hebben.
Dumpen blijkt geen zin te hebben want de natuur kan niet anders dan alles wat niet opgelost werd terug te brengen. Hetgeen zich uit in de toenemende stroom van wat we geestelijke afwijkingen noemen.
Aan de staat van de geestelijke gezondheid van een volk kan men afleiden hoe het is gesteld met het afvalverwerkingsbeleid.
Fragmenten uit een lied van Paul van Vliet komen bovendrijven:
“Dat zei de zee die me vertelde dat hij moe is
Die zei dat hij er zeer beroerd aan toe is
En als de zee, de zee zegt dat hij moe is
Wil dat zeggen dat het land er zeer beroerd aan toe is”
Heel het lied vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=mCJqf2tmY0s
Waar ligt dan de echte oplossing?
Tegenover het beeld van de Vissen staat het beeld van de Maagd.
Dit grootse archetypische beeld van de Maagd en de Vissen staat centraal in het esoterische Christendom.
De begrippen zuiverheid en overgave vormen hier het koningskoppel.
Overgave als kerngedachte van de Vissen staat tegenover de zuivere afstemming van de Maagd.
De Maagd heeft weinig met de lichamelijke maagdelijkheid te doen; het betreft hier een mentale en gevoelsmatige zuiverheid. Het juist afgestemd zijn op.
Het precies weten wanneer iets wel of niet in orde is. Tot op het materieel niveau aan toe.
Daarom de waarschuwing de imaginale wereld enkel te betreden als je maagd, zuiver afgestemd, bent.
Dat je geen onnodige ballast meedraagt die bezoedelt.
De Maagd heeft een diep onderscheidend vermogen en weet direct of de aangedragen oplossing klopt of niet.
Wanneer ze de tegenovergestelde kracht van de Vissen weet te integreren, het plaatsen in het grotere verband, weet ze zeker.
Maar haar grootste kracht ligt in het vermogen om wat niet deugt in het gezicht te zien.
Ze heeft de durf om het aangedane geweld tegemoet te treden en in het gezicht te zien. Michelangelo drukte dit voortreffelijk uit in de Pietà.
Dit vermogen van Maria staat symbool voor het vertrouwen van de gewone sterveling die geen weg uit de ellende weet en een veldkapel opzoekt en zijn of haar zorgen middels een kaars aanbiedt aan de grote moeder Maria, vertrouwend dat haar kracht mag overgaan op degene die haar bezoekt.
Ze heeft ook een ander vermogen, wellicht nog belangrijker in deze tijden.
Het hart weet, de Zetel van Wijsheid volgens de oude Litanie, uit welke hoek de ware boodschappers komen. Wat is echt en wat is fake!
Ze herkent de echte boodschapper uit de imaginale wereld.
Begrijpt dat Gabriël haar een boodschap komt brengen.
En ze ervaart de bevestiging van dit feit in haar Magnificat.
Het grootste vermogen van de Maagd is haar vermogen tot des-identificatie.
Ze kan, als ze haar tegenpool van de Vissen integreert, het zich bewust zijn van het collectief, zo dragen dat ze niet één wordt met hetgeen ze ervaart.
Daarmee kan ze zelfs de grootste smarten dragen omdat ze zich er niet in verliest en ermee versmelt, maar ze draagt doordat ze ze aanschouwt.
Maria geeft zo geboorte aan de bodhisattva, de verlichte geest van het Vissentijdperk die de compassie belichaamt.
© Willem Versteeg
zaterdag 20 februari 2021
Gepubliceerd op 1 maart 2020 door Willem
AANGESTOKEN DOOR HET INNERLIJKE VUUR OF GEINFECTEERD?
Waar in hemelsnaam te beginnen?
De maand maart staat op het punt te beginnen; het oude beeld van de Vissen heerst over deze periode van het jaar. Over de laatste maand van de winter.
De periode van 21 december tot en met 21 maart beslaat de winter. De periode van het jaar dat onze aandacht zich naar binnen kan wenden.
Van ouds een tijd om ons te bezinnen op en te vieren rond.
Vandaar de vele feesten rondom licht in december en zelfs een oud licht-feest rond 2 februari.
Vroeger was er meer dan nu, behoefte om lichten aan te doen in deze tijd van het jaar. Lichten die verwijzen naar inzicht, naar doorzicht, naar wijsheid. Naar diepgang. Naar begrip van grotere en diepere verbanden die ons in de lange nachten van toen geopenbaard zouden kunnen worden indien wij ons op een contemplatieve wijze wilden openen voor.
Zoals de oude visser die zijn gehavende netten na de vangst weer herstelt met een boetmes, ja een boet-mes. Boeten is niets anders herstellen nadat het net nauwkeurig werd gecontroleerd.
In onze cultuur worden we middels ons handelen en onze beroepen alsmaar minder geconfronteerd met de samenhang der dingen.
Wanneer de visser in kleermakerszit, naast zijn boot, op de kade, zijn netten herstelt met zijn boetmes, gaan zijn gedachten terug naar de belevenissen en ervaringen op zee.
Al werkend, niet bewust mediterend, brengt zijn werk hem in een bepaalde gemoedstoestand die maakt dat hij schouwend beelden ontvangt die hem inzicht geven in. Eén zijn met de elementen brengt hem in immense gevaren en schenkt hem tevens een boterham; hij weet zich deel van een groter geheel dat hem opneemt.
Het is precies die toestand die velen van ons ontberen.
We hebben met zijn allen een samenleving vorm gegeven waarin de levende verbinding met het geheel ons steeds verder ontglipt. Terwijl we langs de andere kant steeds vaker spreken over een globalisatie als nooit te voren.
Maar het is een globalisatie die enkel de aarde aangaat en haar slijk.
Wat ons verbindt is niet onze gemeenschappelijke visie, ons gemeenschappelijk streven naar, datgene waar het archetypische beeld van de Vissen symbool voor staat; het inzicht dat we in de verschillende godsdiensten elk op onze eigen wijze zoeken naar een universeel beginsel dat in elke cultuur een eigen naam heeft gekregen en omdat we samen eigenlijk naar datzelfde zoeken we daarin dus samen één kunnen zijn.
Nee, we plooien terug op onze eigen terp, eigen heuvel, eigen land, eigen ras, eigen kleur, eigen standpunt. Er is slechts één zaak die ons allen verbindt.
Het betaalmiddel dat we kennen als geld en dat enkel maar kan bestaan bij de gratie van het begrip vertrouwen. Hoe is het in godsnaam mogelijk.
We hebben de grootste moeite elkaar te vertrouwen, vooral als we er iets anders uit zien; maar we vertrouwen blindelings op geld.
Waar is het in ons cultuurtijdperk van de Vissen mis gegaan dat we in een dergelijke wereld samenleven.
Geld als symbool voor de verbinding tussen alle mensen, het heeft tenslotte handel mogelijk gemaakt, wereldwijd, heeft tot gevolg gehad tot er een tweedeling begon te ontstaan tussen zij die het hebben en zij die het nodig hebben.
We hebben als mensheid veel te laat begrepen en nauwelijks tot niet ingegrepen om dit te voorkomen. Zo is de kloof tussen wat we arm en rijk noemen ontstaan.
En plots werd duidelijk dat geld nog een andere eigenschap heeft. Het dient enkel zich zelf. Omdat het aangroeit. Wie weinig heeft zal nooit veel krijgen. Wie aardig wat heeft wordt slapend rijk.
Maar wat ook waar is dat we het geld niet de schuld moeten geven. Wij hebben er zelf voor gezorgd dat dit systeem zo ver kon uitgroeien.
Laten we ons eens richten naar de kosmologische verbanden die we in het zicht krijgen als we ons afstemmen op grotere krachten.
Wat gebeurt er in de natuur als dergelijke fenomenen zich aandienen.
Ten eerste dienen deze fenomenen zich niet aan. Het terugkoppelingsprincipe van elk levend systeem, de feedback, zorgt ervoor dat er op tijd wordt bijgestuurd, omdat het geheel boven alles gaat.
Elke verstoring wordt direct op een geïntegreerde wijze aangepakt.
Dit gaat volgens deze wet.
Wat in onze ogen zich toont als ziekte wordt door de natuur beschouwd als een gezonde reactie op een ongezonde situatie.
In de natuur wordt er een half jaar gegroeid en omdat dit niet kan blijven duren, wordt er een half jaar lang gestorven.
Sterven is niet anders dan de bouwstenen weer terug brengen naar de doos waarin ze zaten voordat het speelkwartier begon.
Als de blokken nooit zouden terugkeren en als er enkel maar gespeeld zou worden, enkel maar gegroeid, dan gingen de blokken na verloop van tijd kapot en viel er snel niets meer te spelen.
Wanneer het speelkwartier voorbij is, gaat de bel en is het opruimen geblazen.
In de herfst en de winter breekt de natuur alles weer af en ruimt het de afvalstoffen die niet meer dienen op. De ruwe grondstoffen blijven over en de blokken zijn weer als nieuw en wachten.
Dit opruimen van de afvalstoffen, het poetsen van de blokken, is een fenomeen dat bij de mens zich ook voltrekt in de herfst en de winter.
Doorgaans merken we daar niet veel van, tenzij we een periode kennen waarin er veel afvalstoffen vrij komen omdat er nogal wild is gespeeld en niet goed werd opgelet tijdens het spelen. Iedereen zijn gang maar ging. Alsof het niet op kon.
Dan treedt er een symptoom op, de gezonde reactie op een ongezonde situatie zeg maar.
In de natuur hebben ze daar een heel leger hulptroepen voor die werken aan de afbraak en de opruiming. Schimmels, bacteriën en virussen. En die werken zich te pletter dat het een lieve lust is; ze zijn daar trouwens voor ontworpen. En klagen ook niet.
Of we het willen of niet ons lichaam is en blijft ook een natuurfenomeen en gehoorzaamt aan dezelfde wetmatigheden. Of we dat nu leuk vinden of niet.
Enkele dagen geleden zag ik op de televisie een wetenschapper die zich verbaasde over het feit dat hij had geconstateerd. In een gemiddelde bodemstaal van agrarisch bewerkte grond trof men vijf jaar na datum nog altijd enorme hoeveelheden pesticiden en andere door de mens ingebrachte stoffen waaronder kunstmest, metalen, koolstofverbindingen enz.
De verwachting was dat deze stoffen afgebroken en opgelost zouden worden.
Aangezien dat in een zeer laag tempo gebeurde was het gevolg daarvan dat veel van dergelijke stoffen in onze voedselketen terecht zouden kunnen komen en uiteindelijk terug uitkomen bij de mens in zijn lichaam via de voeding.
De conclusie uit deze bevinding was simpel en confronterend.
Wij grijpen als mensheid met onze landbouwmethoden die gebaseerd zijn op een snelle opbrengst tegen de laagste kost op een dusdanige wijze in een natuurlijke cyclus die tot gevolg heeft dat het bodemleven zichtbaar en snel verslechterd met als gevolg dat de producten die daar van voortkomen van steeds slechtere kwaliteit zijn, terwijl zij aan de basis liggen van onze voeding voor onze lichamen die daartoe steeds sterker onder druk komen te staan en langzaamaan steeds meer essentiële bouwstenen beginnen te missen en ons lichaam alsmaar harder moet werken om lichaamsvreemde en vijandelijke stoffen af te voeren.
Wel en daar heeft de natuur zo zijn middelen voor.
Hij reageert met een gezonde reactie op een ongezonde situatie.
De mensheid bevindt zich een steeds grotere ongezonde situatie, reden voor de natuur, niet omdat ik dat vind, maar omdat de natuur langs wetmatigheden is ontworpen, reden voor de natuur om een gezonde reactie op te roepen. En de natuur heeft middelen te over. Schept desnoods nieuwe om hoe dan ook het evenwicht te herstellen. En herstellen is synoniem aan boeten. En nogmaals niet omdat ik dat vind, maar omdat vissers dat al eeuwen weten.
Scheuren in het net, scheuren in het levensweefsel, dienen geboet te worden.
Wat dacht je van nieuwe (of oude) middelen zoals corona virus of klimaatsverandering?
En hier komt het grote nut om de hoek kijken van kijken vanuit kosmische verbanden.
Het eerste wat verandert als je deze wijze van kijken toepast is dat je ophoudt te vechten tegen. Er is geen voor en tegen. Er zijn er drie.
Elk fenomeen roept automatisch het tegendeel op. En het is de derde verbindende kracht die dat doet. Het erkennen van de twee, het afzien van het gevecht, maakt de weg vrij voor de verborgen inhoud van de derde kracht. De verzoenende factor.
Terug naar de natuur. Schimmels worden ingezet waar afbraak nodig is. Schimmels zullen nooit overheersen, want na de afbraak, als de zon weer terug komt en het weer speeltijd wordt kan er weer met de blokken gebouwd worden.
De twee wisselen af en voeren geen oorlog.
Door de derde die zorgt voor afwisseling en evenwicht.
Maar als er geen afwisseling is. Wanneer er onbegrensde groei is, dan is de natuur genoodzaakt veel meer schimmels op te roepen. Zoveel meer dat ze in het oog lopen.
Dat ze herkenbaar worden. Zichtbaar. Aanwezig. In de weg lopen. Vervelend worden.
Lijkt wel oorlog.
En dan kun je dus kiezen.
Terug vechten of begrijpen hoe samenhangen werken.
Als je de samenhang begrijpt, beperk je de groei tot het speelkwartier. En laat je de herfst en de winter hun werk doen. Begrijp je nu waarom griepvirussen zo tegen eind januari actief worden, acht weken hun (nuttige) werk doen en dan weer plaats maken voor.
Als je wil vechten tegen, dan doe je een mondkapje op, als ze er nog zijn.
Het derde verbindende alternatief is bewust kiezen voor een voeding op basis van lokaal geteelde biologisch-dynamische voedingsmiddelen die zo veel als kan horen bij de seizoenen van het jaar.
Ja wel wat duurder hoor ik je denken. Zeker maar niemand rekent uit hoeveel kosten je er aan de andere kant mee uitspaart.
Het Vissen-bewustzijn is afgestemd op het grote levensweefsel en draagt de zorg voor het feit dat een ieder hierin een levende plek vindt terwijl de Maagd als tegenbeeld de zuivere afstemming van het detail tegenover het geheel bewaakt.
Veel sterkte de komende maand.
Tot de 21e maart als de lente echt weer begint.
© Willem Versteeg
1 maart 2020
Gepubliceerd op 1 maart 2019 door Willem
We zijn aangekomen bij de bespreking van de laatste periode van het jaar; de maand maart en het beeld dat daarbij hoort, dat van de Vissen.
Getalsmatig begint maart op 1 maart; zinnebeeldig begint zij met het begin van het beeld van de Vissen dat de periode bestrijkt van 19 februari tot 20 maart. Vanaf 21 maart, de lente-evening, regeert Mars, daar heeft maart zijn naam aan te danken en start het nieuwe symbolische jaar met de Ram.
Maar laten we niet ram-achtig doen en vooruit gaan lopen.
Terwijl ik dit schrijf word ik me bewust van een bijzonder fenomeen.
Alle namen van de maanden, zoals blijkt in de serie beschrijvingen waaruit mijn blog van het afgelopen jaar bestaat, blijken in meer of mindere mate te verwijzen naar de oude symboliek die verbonden is aan de beelden van de dierenriem.
Maar de naam maart verwijst rechtsreeks naar de god Mars. En de symboliek van deze godheid komt zeer sterk terug in het beeld van de Ram, die pas begint op 21 maart.
In de naam maart komt vrijwel niets terug van de symboliek van de Vissen; alsof de Ram gehaast was om dit Vissenbeeld te verdringen; iets wat typisch is aan het Ram-gebeuren.
Maar ik wil trouw blijven aan mijn uitgangspunt en toch de relatie zoeken tussen de naam van de maand en het beeld dat de Ouden hebben verbonden aan deze periode van het jaar.
Het waren tenslotte de Romeinen die deze naam gegeven hebben aan deze periode van het jaar.
En waarschijnlijk, door het “Ram-karakter” van hun eigen cultuur, geen oog hadden voor de Vissen symboliek die daar oorspronkelijk mee verbonden was.
Zij zijn tenslotte als een niets ontziende ram door Europa en het Midden-Oosten getrokken om hun enorme rijk daar te vestigen.
Pas op het eind van hun “tijd” omarmden zij de Vissen-cultuur beter bekend als het Christendom.
Willen we dus begrijpen waar de laatste maand van het jaar mee verbonden is dan moeten we weer kijken naar het natuurbeeld om te begrijpen waarom de Ouden het beeld van de Vissen verbonden met deze tijd.
Ik was van plan daar van alles over te vertellen (maar dat bewaar ik voor de volgende serie verhalen) ware het niet dat er onlangs is heel bijzonders is gebeurd vlak bij ons huis.
Ons huis Poustinia ligt op de top van een kleine heuvel, in het oosten uitkijkend over het dorpje Beho en als we verder rondom kijken zien we velden en akkers omzoomd door bossen.
In de verte, bij de rand van het bos, vlak bij de restanten van de ruïne van het geboortehuis van de eerste eigenaar van ons huis, bevindt zich de bron van Beho. Een bron die volgens de dorpsgeschiedenis al eeuwen oud is, als pelgrimsplaats vaak werd bezocht en nog nooit is stil gevallen en het begin vormt van een beekje, de Glain, die uitkomt in de Salm en zijn weg via de Amblève en de Maas zoekt naar de Noordzee.
Vorig jaar hebben we een tweetal bronweekeinden gehouden en gingen we met een groep deelnemers naar de bron, verstoorden daar twee slapende vossen, die slecht gehumeurd met de staart tussen de poten afscheid namen van ons. Aangekomen bij de bron, overvalt een vreemd soort stilte je als je oog in oog staat met een eenvoudige waterpoel die lichtjes beweegt en ondergronds verdwijnt om enkele honderden meters verder op weer bovengronds te komen en daar beek wordt.
Enkele maanden later gingen we met een tweede groep, je weet wel in die grote droogte van afgelopen zomer, nog eens naar de bron en wat we zagen was verbijsterend, want er was geen waterpoel meer. Hij stond compleet droog.
Nooit eerder gezien in al die 35 jaar dat we hier wonen.
Iets verder bleek de beek er nog wel te zijn ook al was het slechts een heel klein straaltje.
We zijn ondertussen een half jaar verder en het grondwaterpeil heeft zich een beetje hersteld.
De waterpoel van de bron is teruggekeerd, maar met een heel laag peil.
Vorige week liep ik naar Tara, onze ezel, om die zijn hooi te geven en keek in de verte naar de velden toen mijn blik werd getrokken door een bijzondere verkleuring in de wei.
Mijn interesse was gewekt dus besloot ik op onderzoek uit te gaan en wandelde naar die wei in de verte. In de buurt van de plaats waar het water van de bron voor het eerst boven de grond komt en beek wordt.
Terwijl ik de plek naderde werd duidelijk dat de verkleuring in de wei een plasje water bleek te zijn en toen ik ter plekke was stond ik oog in oog met een zevental compleet nieuwe bronnen.
Op zeven plaatsen, waarvan drie heel sterk, stuwde het water als kleine fonteintjes, zo’n kleine 10 centimeter hoog, uit de grond omhoog. Daar midden in het gras van een wei wist de natuur niet beter om voor haar grondwater een nieuwe uitweg te vinden.
Zeven nieuwe kinderen, die samen een nieuwe tak vormden die leidde naar de Glain.
Deze foto getuigt van mijn ontroering daar ter plaatse.
Zo rond de 19e februari 2019 gebeurde dit, het begin van de periode verbonden met de Vissen en ik moest dit gebeuren vertellen want het houdt verband; het houdt steek zoals dat heet.
Waterstromen, vooral de ondergrondse en de hele grote zijn verbonden met het oerbeeld van de Vissen. De grote voedende kracht aan de basis van de natuur verbonden met de aarde.
In de maand maart beginnen de waterstromen wederom in beweging te komen. Ondergronds gebeurt er van alles. Alles schiet wakker. Water komt in beweging. En water is het grote oplosmiddel voor alle voedingsstoffen in de grond en tevens transportmiddel. essentieel voor alles wat tot groei wil komen. Tot aanschijn wil komen. Voorwaarde voor het spektakel van de lente. Groei is dus enkel mogelijk als de relatie met de oergrond, het grote water in tact is.
Daar waar de natuur haar eigen gang kan gaan, zoals hier in de weiden rondom ons gebeurt, is dit principe verzekerd.
Maar het is tevens spiegel voor ons eigen functioneren, voor onze eigen groei en ontwikkeling.
En dan komen we tot de volgende overpeinzingen. We kijken dan naar het beeld van de Vissen en kijken naar de vis en zien wat de beelden ons tonen.
De vis is niet in het water; het water is in de vis.
De vis is een dier dat zo ontworpen is dat hij compleet op kan gaan in zijn element het water.
Hij kan zelfs de levenskracht die nodig is voor zijn bestaan, de zuurstof, uit het water halen. Daardoor kan de vis van zich zelf zeggen dat het water in hem is. Symboliek voor hoe het individu opgaat in het collectief.
De Vissen symboliek toont ons dat de mens zijn basis heeft in het collectief.
Dat heel ons zijn en handelen ingebed is en bepaald wordt door veel grotere stromen. Veel grotere verbanden. Door familiale invloeden, culturele invloeden. Nationale invloeden. Kosmische invloeden.
Mooi om te zien dat we hier spreken over in-vloeden.
Stromende bewegingen die ons meevoeren naar.
Allemaal bron-werk.
En in dat Vissen gebeuren staat dan een figuur op die volgens de verhalen, maar we bekijken het hier verder symbolisch, langs maagdelijke weg naar deze wereld komt.
(De Maagd staat recht tegenover de Vissen. De tegenpool geïntegreerd garandeert heelwording. Maagd verwijst naar zuiver afgestemd blijven te midden van.)
Met één opdracht. Zich zelf te worden, zich zelf te realiseren.
Diep geworteld in het collectief, nooit het collectief verlatend, het immer achtend, staat hier een wezen op dat werkelijk individueert.
Je leest het goed, het is geen typefout. Die individu-eert. Tot individu wordt.
Een wezen dat alle delen aaneengesmeed heeft.
Licht en donker leeft en eert. Het motto van het nieuwe tijdperk.
De mens staat symbool voor de opgestane vis. Het wezen dat in zijn evolutie de oceaan heeft verlaten. Allerlei ontwikkelingsstadia heeft doorgemaakt en op het punt is aanbeland dat hij uitdrukking kan geven aan zijn bestemming.
Hij heeft dan wel de oceaan verlaten, maar is hem niet vergeten.
Het is zijn bron, zoals elke bron ons eraan herinnerd dat we niets zijn zonder.
De opdracht is dus dat we de kracht uit de oceaan putten, de kracht uit onze bron putten. Mooi woord he, put-ten.
Wie heeft er nog een put. Nee, we hebben tegenwoordig allemaal punten.
We hebben de neiging ons te identificeren met stand-punten.
Kijk eens naar het woord.
Stand staat stil. Punt is gedaan.
Een put is een voorziening die maakt dat datgene dat stroomt, bereikt kan worden. Opgehaald kan worden.
We kunnen ons verbinden met datgene dat ons beïnvloedt en er de kracht voor onszelf uit halen; we kunnen er uit putten.
Als we de kosmos achten, onze nationaliteit achten, onze cultuur achten, onze familie achten, dan kunnen we daaruit de kracht halen ons zelf te worden.
Dan bepalen deze invloeden ons niet langer.
Als we ons niet langer automatisch en onbewust identificeren met wat er aan gevoelens, stemmingen, stromingen, emoties door ons heen trekt, (hetgeen leidt tot het innemen van standpunten die verdedigd en bevochten moeten worden – vandaar dat ik het eerder over stand-punten had toen ik sprak over putten)
maar als we moeite doen ons bewust te worden wat de bron is van deze in-vloeden, dan worden het krachten waaraan we een nieuwe individuele uitdrukking kunnen geven en aldus worden we tot medeschepper van een nieuwe zich midden in transitie bevindende wereld die er in slaagt een nieuw klimaat te creëren voor een ieder.
Rest mij, aan het einde van dit inspirerende jaar waarin we op zoek gingen naar de betekenis van de namen van de maanden van het jaar, al diegenen die de afgelopen tijd hebben gereageerd op de verhalen te bedanken.
Op 21 maart nemen we de draad weer op voor een nieuw jaar met verhalen.
Dit keer staan we stil bij de feesten die horen bij de maanden van het jaar en de verbinding met de dierenriemsymboliek.
Tenminste dat nemen we als uitgangspunt. Want mezelf kennend zal ik ook wel weer ergens anders uit komen.
Tot binnenkort
© Willem Versteeg
1 maart 2019.
