Een ernstig gesprek met Sinterklaas over de aard van december

Gepubliceerd op 1 december 2019 door Willem

Onaangekondigd, want Hij klopt nooit aan deuren, kreeg ik vannacht bezoek van Sinterklaas. De Oude zag er oud uit, moe en ietwat verdrietig.

Althans dat was toch mijn indruk. Nu moet je natuurlijk wel oppassen met zo’n oordeel want het was tenslotte een verschijning, dacht ik. 

Maar hij was gedecideerd: “Ik ben het echt! De maan schijnt, ik niet!”

Mijn droom-ik schrok wakker en deed mij denken: “Ik droom, nee hij droomt”, en probeerde mij te wekken. Zeer verwarrend allemaal. Ik kwam er niet uit.

“Wordt nou eens wakker”, riep de Oude.

En prompt zat ik naast mijn bed, keek om, zag mijn lichaam in bed liggen, keek naar de Oude die toekeek en wachtte en ik merkte dat het lijf in bed overeind kwam en langzaam in mezelf gleed zodat we weer één waren en de Oude glimlachte.

“Ja, je wordt ook wat ouder hè, normaal gaat dat wat sneller en word je geacht dat niet te merken.

“Mag ik vragen wat U komt doen?”, vroeg ik.

“Ik ben op zoek naar een spreekbuis. Iemand die aanvoelt waar ik mee zit en dat kan verwoorden voor een wat groter publiek, dat wil zeggen een publiek dat nog wil luisteren.

Een publiek dat nog bereid is te geloven in.”

“Te geloven in wat of wie?”

“In waar ik voor sta! 

Wat denk je, heb je even. Heb je iets om op te schrijven of denk je het te kunnen onthouden. We hebben geen tijd te verliezen!”

We zijn naar beneden gestrompeld, zijn bij de kachel gaan zitten en hij is beginnen te vertellen en dit is wat ik me ervan herinner:

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: