De grondtoon van oktober en november

Gepubliceerd op 25 oktober 2022 door Willem

Wanneer je bij ons in Poustinia de Kapel van de Schepping binnengaat, ietwat gebukt onder het lage deurtje door, dan kom je in het voorportaal en vandaar uit kijk je door de grote opening waar geen deur in zit, binnen in de kapel.
Aan weerszijden van deze opening zitten links en rechts een serie van zes medaillons die de twaalf werken van het jaar verbeelden. Het zijn kopieën van de medaillons zoals je die terugvindt in de basiliek La Madeleine in Vezelay.

Hier zie je zo’n medaillon.

Op elk medaillon wordt de typerende bezigheid voor die periode van het jaar binnen een agrarische samenleving gedurende de Middeleeuwen, uitgebeeld.
Sommigen van ons kennen ze nog als de oude namen voor de maanden van het jaar.
Tellend vanaf januari waren dat de louwmaand, de sprokkelmaand, de lentemaand, de grasmaand, de bloeimaand, de zomermaand, voor juli was dat de hooimaand, daarna de oogstmaand, de herfstmaand, de wijnmaand (voor oktober), de slachtmaand en de wintermaand.
Op oude afbeeldingen uit almanakken, gebedenboeken en kalenders vind je ook steevast de relatie tussen de afbeeldingen en de beelden van de dierenriem.
In Vezelay zie je ze daar ook en bij ons in de kapel uiteraard ook aangezien we deze oersymboliek als uitgangspunt hebben genomen voor de bouw van deze ruimte die in symbolen uitdrukking geeft aan de basiswetmatigheden die in de Schepping verankerd liggen.
En omdat wij als mens een wezenlijk onderdeel van deze Schepping zijn, erkennen we hiermee tevens dat we dezelfde wetmatigheden ook in ons zelf erkennen en achten.
Middels het gebruikmaken van de principes van de sacrale geometrie hebben we deze kosmische grondprincipes zo vormgegeven in onze kapel dat wanneer men de ruimte betreedt, men letterlijk een gesymboliseerde wetmatigheid binnentreedt.
En aangezien wij als mens volgens dezelfde principes zijn ontworpen, resoneert ons lichaam en onze ziel hiermee.
Een ervaring die zich moeilijk laat beschrijven maar vooral laat voelen eens je de drempel overschrijdt.

In de periode tussen 1989 en 1995 hebben we aan de kapel gewerkt en vanaf dat allereerste moment zijn de twaalf grondprincipes waarop het ontwerp is gebaseerd onze grootste inspiratiebron geweest.
We hebben dan ook nooit naar thema’s hoeven zoeken voor bv. feesten, onze workshops, onze werkzaamheden.
Elk jaar stemmen we af op de zg. Twaalf Heilige Nachten tussen Kerstmis en Driekoningen waarin we zoeken contact te leggen met hetgeen zich het nieuwe jaar hier wil verwezenlijken.
Want medeschepper zijn betekent vooral dat je zoekt en leert uitdrukking te geven aan krachten die zich middels ons mensen willen manifesteren.

 

We zijn tenslotte zo ontworpen dat we de ideeën uit een grotere werkelijkheid kunnen opvangen en middels onze menselijke kwaliteiten, die we al groeiend ontwikkelen, in creatieve vormen mogen uitdrukken.

Zo heeft de periode die nu voor de deur staat, vanaf het moment dat de zon het beeld van de Schorpioen binnengaat, een symbolische eeuwenoude wijze om aan te geven dat er weer een andere “energie” in de lucht hangt, alles te maken met het thema….

Ja, welk thema?
Waar komen die thema’s vandaan.
Waar vinden we de bron?

Ik grijp even terug naar een zin die even hiervoor geschreven werd:

We zijn tenslotte zo ontworpen dat we de ideeën uit een grotere werkelijkheid kunnen opvangen en middels onze menselijke kwaliteiten, die we al groeiend ontwikkelen, in creatieve vormen mogen uitdrukken.

Antwoord op de vraag: waar vinden we de bron?, krijgen we als we deze regels eens rustig en diepgaand bestuderen.
Wat vinden we dan.

We zijn tenslotte zo ontworpen…

Dit betekent dat we ons zelf niet hebben gemaakt of ontworpen. We zijn een product van een kosmische werkelijkheid. Al onze atomen van alle bouwstenen van ons lichaam komen uiteindelijk van onze zon waar rond wij draaien.
En aangezien het heelal zoals wij het nu kennen is opgebouwd aan de hand van een aantal fundamentele natuurwetten, werken deze natuurwetten in alle onderdelen ervan door.
En dus ook in ons.
Ook wij bv. vallen allemaal, als we vallen, naar beneden.

dat we de ideeën uit een grotere werkelijkheid kunnen opvangen

Alle grote ontdekkingen, alle grote inzichten die hebben bijgedragen aan het verzamelen van de kennis van de fundamentele wetmatigheden binnen de Schepping, zijn steevast het gevolg, niet van nadenken over, niet van deductie, niet van rekenwerk, maar telkens het gevolg van een ontvangen inzicht verkregen middels een droom, een visioen, een openbaring, een flits van.
Voor het gemak noem ik dat even een grotere werkelijkheid.
Deemoedigheid maakt dat ik besef dat we slechts een heel klein stukje van de hele werkelijkheid kennen en dat stukje dat we kennen daarvan kennen we slechts maar een klein percent.
Elke astronoom, elke hersenspecialist, elke celbioloog, kan je vertellen dat we al veel weten, maar dat het in verhouding niets voorstelt.
Voor elke nieuwe ontdekking duiken er minstens twintig nieuwe problemen op.

Het is erg vleiend te geloven dat wij zelf aan de basis liggen van onze ideeën maar een hedendaagse onderzoeker in de bionica bv. slaagde er pas in om waterdichte kleding te ontwikkelen nadat hij zorgvuldig had bestudeerd hoe het vel van haaien is ontworpen.
Of internetgebruik en de daarmee samenhangende principes achter webhosting werden pas dan actueel en toepasbaar nadat uitvoerig het coöperatieve gedrag tussen vogels, vissen en insecten bestudeerd en begrepen werd.
Vraag het aan kunstenaars, musici, koks, aan jezelf; als we praten over inspiratie dan hebben we het over de werking van de geest, wat dat dan ook is.

kunnen opvangen en middels onze menselijke kwaliteiten

Wat het dan ook is, deze werking van de geest, als we het erkennen in zijn werkzaamheid (dat is wat het oude woord “ootmoed” uitdrukt) als we er voor buigen (dat is wat het oude woord “deemoed” bedoelt), en als we vervolgens de “Moed” hebben om ernaar te handelen dan doen we wat de regel zegt:

we vangen de inspiratie op en met onze menselijke kwaliteiten gaan we aan de slag.

In onze psyche sluimert een vermogen dat zich laat ontwikkelen als we er tenminste aandacht aan besteden; een vermogen dat we verbeeldingskracht noemen.
Het lezen van verhalen roept dit vermogen wakker. Trouwens als we niet wakker zijn gaat het vanzelf, want zo belangrijk is het voor de mens.
Ontneem de mens zijn mogelijkheid tot het verbeelden van, bewust of onbewust, en hij sterft een gruwelijke dood.

Door het stimuleren en ontwikkelen van dit vermogen wordt als het ware de “antenne-functie” van ons brein geperfectioneerd.
Naast het feit dat we aangeboden beelden van anderen (verhalen), beelden die we zelf bedenken (fantasie) kunnen ervaren, zal de “antenne” zich vroeg of laat kunnen richten op een heel ander gebied, een heel andere frequentie.
In plaats van naar de wereld (verhalen) of naar de eigen wereld (fantasie) kan de “antenne” ook gericht worden op een werkelijkheid die buiten de onze ligt.
Je hoeft hem enkel te veronderstellen. Aan te nemen dat er iets groters is dan de wereld die je kent en je eigen wereld.

Vroeger noemde men dat “de weg van inwijding gaan”.

onze menselijke kwaliteiten, die we al groeiend ontwikkelen, in creatieve vormen mogen uitdrukken.

Inwijding verwijst dus naar de ontwikkeling van die specifieke menselijke kwaliteit die ik de “antenne-functie” noem.
Daarnaast is er de “normale” ontwikkeling van de menselijke kwaliteiten.
Gebaseerd op de vier basiselementen waarmee alles is opgebouwd in ons zonnestelsel, de vier grote lego-bouwblokken zogezegd; aarde, water, lucht en vuur.
Ook in onze psyche hebben we die kunnen terugvinden.
Het zijn ons vermogen tot waarnemen, onze intuïtie (ons aanvoelen), ons denken en ons vermogen tot voelen (niet tasten maar ons gevoel).
Opvoeding en onderwijs heeft, of zou moeten hebben, tot doel het evenwichtig ontwikkelen en leren gebruiken van deze vier instrumenten.
Vier instrumenten waarmee we alle mogelijke creatieve uitdrukkingen kunnen geven aan de ideeën die tot ons komen.

Zo komen we langzaam bij een antwoord op de vraag:
Waar komen die thema’s vandaan? De thema’s die symbolisch horen bij de oude beelden van de dierenriem.
Die dus verwijzen naar fundamentele scheppingskrachten.
Archetypische krachten die in mensen werkzaam zijn.

Deze vier instrumenten die we nu hebben blijken ook nog eens aangestuurd te worden door een drietal grondprincipes.
Deze drie vormen tezamen de basis waarop heel de Schepping is gebaseerd.
De basis driehoek.

onze menselijke kwaliteiten, die we al groeiend ontwikkelen, in creatieve vormen mogen uitdrukken.

Voor een goed begrip weer even terug.

De mens maakt contact, door de eeuwen heen, middels zijn antenne-functie, met de diepere werkelijkheid; komt op het spoor van kosmische principes.
Maar elke cultuur op Aarde heeft daar door de eeuwen heen zijn eigen taal, zijn eigen beeld op geplakt.
Ik noem er een paar:

In Egypte sprak men van Osiris, Isis en Horus.
Zo noemden zij de Drie Grote krachten.
Chinezen (Taoisten) spreken al eeuwen lang over Yang, Yin en Tao.
In het Hindoeisme; tot op de dag van vandaag eren miljoenen mensen Shiva, Parvati en Vishnu.
In India zijn er hele volksstammen die de werkzaamheid van de drie guna’s achten: Rajas, Tamas en Sattva.
In de middeleeuwse alchemie: alle dingen werden gezien als variaties van de drie elementen zout, zwavel en mercuur.
In het Katholieke geloof spreekt men over de Drievuldigheid van Vader, Zoon en Heilige Geest.

Wordt het niet de hoogste tijd dat we met elkaar beseffen dat we het allemaal gewoon over hetzelfde hebben! Dezelfde principes, elk in een eigen jasje!

Drie wezenlijke krachten die in alles werkzaam zijn, alles doordringen. Sterker nog alles wat is, is een manifestatie van een bepaalde manier waarop deze drie zich met elkaar verbinden, zich tot elkaar verhouden.

Een voorbeeld uit de wereld van de drukkerij.

Het kleurenoctaaf strekt zich uit van blauw tot rood. Beide aan het einde van het spectrum. (laten we zeggen de één staat voor Yang en de andere voor Yin).
Je kunt die mixen, maar de onvoorstelbare hoeveelheid verschillende tinten ontstaan maar als je er de derde basiskleur geel bij haalt.
Die ligt exact in het midden van het spectrum, is daardoor middelaar (Tao) en wordt zo als derde de basis voor de enorme hoeveelheid kleuren.
Ik kan nog talloze andere voorbeelden geven van hoe de drie samen werken en elk verschijnsel mogelijk maken, maar dat is voor een andere keer.

Het moge duidelijk zijn dat we in wezen over heel de wereld het eigenlijk wel met elkaar eens zijn als het over die drie gaat.
Voor een goed begrip. Het gaat hier over relativiteiten.

Niets is enkel Yang (actief). Niets is enkel Yin (passief). Dat kan niet bestaan. En niets is enkel Tao (verbindend).
Elk verschijnsel ontstaat en is doordat deze drie zich op een bepaalde wijze tot elkaar verhouden en een relatie aangaan.

De vier elementen, aarde, water, lucht en vuur kunnen zich dus elk zo manifesteren dat bv. water zich zo gedraagt dat de actieve kracht sterker op de voorgrond treedt dan de andere twee.
Of water gedraagt zich zo dat de passieve kracht sterker op de voorgrond treedt.
Of dat de bemiddelende kracht zich steker manifesteert dan de andere twee.

Vier principes die elk op drie manieren zich manifesteren leiden zo tot twaalf modaliteiten.

In deze zin ligt de grondlag voor de schepping van ons zonnestelsel vervat.

Ik zal een andere keer wel dieper ingaan op één en ander. Nu wil ik even stil staan bij het thema voor de periode in het jaar die ingaat rond 24 oktober en loopt tot ongeveer 23 november.
Dat heet bij de ouden de tijd van de Schorpioen. De wijnmaand.
De achtste maand gezien vanuit de oude telling die start met het begin van de lente op 21 maart.
De grondtoon voor deze periode is het element water. Water dat in zijn gedrag sterk de passieve kant toont met op de achtergrond de andere twee.
Voor de duidelijkheid: dat betekent niet dat water zich enkel in deze maand zo gedraagt.
Water heeft altijd de mogelijkheid om zich zo te gedragen, maar in deze tijd van het jaar zal dit gedrag (in verhouding) zich vaker manifesteren.
B.v het typische fenomeen dat water zich begint terug te trekken in bomen, waardoor de bladeren verkleuren en beginnen te vallen, is typerend voor deze periode.

Volgens de oude traditie is het archetypische beeld van de Schorpioen verbonden met het thema leven en dood. Transformatie in al haar vormen.
Dood als voorwaarde voor nieuw leven.
Er is heel veel meer over te vertellen, maar je weet ondertussen, dat is voor een andere keer.

Dit is voldoende om te zien wat de grondtoon hierover ons toont.

Water in zijn introverte, passieve staat.

Als water zich van de bemiddelende, verbindende kant toont dan is zij als de zee, voortdurend bewegend, aangejaagd door de rommelende oceaanbodem (aarde) en de opzwepende winden (lucht), zich klaarmakend om op te stijgen door de werking van de zon (vuur).
Water wordt damp, wordt regen en reist zo over heel de wereld en legt met alles zo een relatie.
Als water zich van haar actieve zijde toont is zij de vallende regen, de zich verzamelende stroom die naar beneden dendert en ook al is zij zacht van aard, verwoestend kan uithalen.
Maar als water vrijwel tot stilstand komt in poelen, vennen, moerassen, mangrovebossen, in baaien en inhammen, meren en plassen.
Als zij ingesloten raakt in de bodem en zich vermengt met de aarde.
Als zij op zeer grote diepte in troggen en oceaankloven niet meer deel uit maakt van de grote stromen die over de aarde trekken, dan wordt zij het belangrijkste ingrediënt van alle kraamkamers van deze aarde.
Vrijwel stilstaand water, passief van aard, diep zoekend, is en wordt het ideale medium waar allerlei stoffen zich in kunnen oplossen waardoor de processen van dood en leven op gang komen.

Voor nieuw leven is water nodig dat in haar Yin-element duikt.

Voor nieuw psychisch leven is het nodig dat het gevoel, want dat is wat water is voor de psyche, ons gevoel, dat dit gevoel bezien, beluistert, beschouwt wordt.
Waar niet direct actief op geacteerd wordt. Maar dat zich zelf langzaam toont, ontvouwt, rijpt en tot nieuwe bloem wordt.
Water dat passief wordt heeft graag een bodem nodig, zoals aarde in de vorm van een bedding. Waar het gedragen wordt en opgevangen. Een bodem die langzaam richting geeft, meebeweegt en kronkelt. Maar stevig genoeg is om niet doorheen te zakken.

Water kan een tijdje gedragen worden zelfs door handen, als ze maar niet grijpen naar haar.
Daarom is water, daarom is het gevoel niet te be-grijpen.
Daarom moet het denken terugtreden, passief worden en overgaan in haar modaliteit van schouwen over. 

Moet “schorpioen” worden die de diepte zoekt en weet dat nieuw leven enkel te vinden is in het rijk van de dood, dat rijk dat niet geschuwd wordt maar waar men doorheen gaat op voorwaarde dat men de drie anderen elementen op zijn plek heeft.
Men neemt een licht (vuur) mee in dat rijk, men gaat grondig en goed voorbereid te werk (aarde) en houdt het denken op een afstand, laat het schouwen, wordt als een schoorsteen, een kanaal dat lucht in de grond brengt, puur functioneel, in de hand gehouden om daar in de diepte Haar te leren kennen.

Wat wil Zij, de ziel, ons vertellen middels haar eigen instrument, het gevoel.

In de achtste maand van het kosmische jaar, de acht die tevens de lemniscaat is als zij gaat liggen, toont ons de kracht van de Schorpioen die ons kan leren wat de macht van het gevoel is als zij haar diepste waarheden toont.

Er is er één die er als de dood voor is.
Dat is dat deel in ons dat denkt dat hij zelf de belangrijkste, de slimste is.
Hij is zo bang omdat hij weet dat hij diep van binnen enkel van haar geen verstand heeft.
Zijn tegenpool, zij, daar beneden, ergens in die buik, in één van die vele plooien, waar zij leeft en heerst… 

 

© Willem Versteeg.

25 oktober 2022

Huize Poustinia

 

 

Mee met de golfbeweging de diepte in

Gepubliceerd op 24 oktober 2021 door Willem

 

Geruisloos zijn we een nieuwe maand binnengewandeld.

Gerekend volgens de kosmische kalender die aangeeft dat de zon op haar reis zich onderdompelt in de energie van een nieuw beeld. 

Het beeld van de Schorpioen. We gaan diep de herfst binnen.

De herfst, de periode tussen 21 september, de herfstevening en 21 december, de winterzonnewende, waar de dagen korten, de bladeren vallen en een fantastisch kleurenpalet zich ontvouwt aan talloze bomen.
Midden in deze periode vallen een tweetal dagen die voor velen van ons een bijzondere betekenis hebben.
Allerheiligen en Allerzielen.
Lang geleden door kerkvaders op de kalender geplaatst.
Aansluitend, want ze kenden hun klassiekers, bij de oude gevoeligheden, de oude culturele feesten die vanuit een donker verleden tot ons kwamen en komen.

Cultuur legt telkens een nieuwe laag over een oudere en wekt zo de indruk te evolueren, te veranderen, te verbeteren, meent uitdrukking te geven aan wat men dan vooruitgang noemt.

Maar als je uitzoomt en/of diep graaft zoals archeologen ons tonen, die ijverige mieren die al die lagen blootleggen, dan blijkt dat elke cultuur een nieuwe poging doet aan één bepaald grondthema een nieuwe uitdrukking te geven.

Bij archeologisch onderzoek dat plaatst vindt in het jaar 2974 na Christus, als die toevoeging dan tenminste nog gebruikt wordt, zal men vinden dat ongeveer 1000 jaar daarvoor het een gewoonte was om op begraafplaatsen de doden te omringen met een bepaalde soort bloem die wellicht een bijzondere kracht in zich droeg en de zielen na de dood van het lichaam begeleidde naar wat men toen ‘de hemel’ noemde.

Bij archeologisch onderzoek dat onlangs in de buurt van Stuttgart in Duitsland plaatsvond vond men aanwijzingen in een Keltische grafkamer dat de toenmalige koning van een Keltische stam op rituele wijze onthoofd werd en dat zijn lichaam samen met zijn bezittingen die van onschatbare waarde waren werden begraven.

Een jaar later, tijdens een zelfde ritueel, Samhain genoemd, nam de nieuwe koning zijn plaats in.
Men doodde de koning opdat de stam zou welvaren.

Het gemeenschappelijke gegeven van beide voorbeelden is de datum.
Op 1 november vond dit plaats.
Op en rond 1 november blijken culturen op het Noordelijk Halfgrond in West-Europa zich bezig te houden met de dood.
Het is slechts één van de vele voorbeelden die laat zien dat culturen telkens zoeken naar de op dat moment meest geëigende vorm om uitdrukking te geven aan…

Hier raken we aan de kern van de symboliek en de betekenis van de archetypische beelden die uit een ver verleden tot ons zijn gekomen in de vorm van de twaalf beelden van de dierenriem.
En ik beschouw dit gegeven strikt vanuit de kosmologie.
Lang geleden waren astronomie en astrologie nauw verbonden met elkaar. Men sprak eerder over kosmologie en bedoelde daarmee de studie van de grote samenhangen en verbanden. De relatie van het deel tot het geheel. De relatie van de mens tot de kosmos.
Deze studie deed de mens zoeken naar de zin en betekenis van zijn plaats in deze schepping.
Eén van de grote inzichten die vanuit deze kosmologie nog altijd herkenbaar is, is het gegeven dat men in het tijdsverloop van elk jaar een twaalftal fasen kan herkennen die elk hun specifieke karakter hebben.
We kennen ze allemaal als de twaalf maanden van het jaar. En al een paar jaar probeer ik daarover in mijn blog te getuigen en mensen hiervoor gevoelig te maken, hopend dat je daardoor je meer verbonden weet met de grote krachten in de schepping.
Elke maand heeft een bepaald karakter, een bepaald kenmerk. Elke maand hangt er een speciale energie “in de lucht” waar de natuur en de mens middels de cultuur uitdrukking aan geeft.
De “Ouden” hebben dit karakter een naam en een symbolisch beeld mee gegeven.
Voor deze maand van het jaar, die loopt van 23 oktober tot 22 november spraken zij over de “Schorpioen”

De “Schorpioen” als symbool is verbonden met het element water.
Dat wil zeggen dat het gebied waar we de energie het sterkst zullen opmerken is in het element water.
Voor de natuur zullen we daarom eens nader naar het water kijken en wat de cultuur betreft, het mensengebeuren, is dat analoog aan water het menselijk aspect van zijn gevoelsleven.
De “Schorpioen” beschouwd naar het karakter van de energie, laat zien dat de energie naar binnen gericht is, introvert, de diepte zoekend, passief.

 

Water in de natuur dat zich in een rustige, passieve toestand bevindt vinden we terug in poelen, in moerassen, in delen van meren en beekjes waar de stroming bijna in zijn geheel tot stilstand is gekomen.

Als water zich in die toestand bevindt dan leunt het aan bij de dood. Bij het proces van sterven. Maar stervensprocessen in de natuur leunen dicht aan bij het tegendeel ervan, de geboorte. Daarmee de driehoek van leven, geboorte en dood tonend.
Het is in de poelen, de moerassen waar het wemelt van nieuwe levensvormen temidden van rotting en bederf.
Het is ook uitgerekend in deze streken, de venen, dat men vele veenlijken heeft gevonden.
Zoals onze Keltische koning van hierboven!

 

 

Of om even uit te zoomen naar een ietwat groter verband.

Miljoenen jaren geleden stond de maan veel dichter bij de Aarde dan nu.
En dat had enorme consequenties.
Ze verscheen als een enorme gestalte aan de hemel. Er waren nog geen mensen die haar gezicht konden zien, maar de natuur uit die tijd kreeg de volle laag.
Want door de korte afstand ten opzichte van de Aarde klotste het water werkelijk naar alle kanten. De aantrekkingskracht was zo gigantisch dat het water tot honderden meters hoog door de oceanen trok en enorme getijden veroorzaakten. Met gigantische overstromingen tot gevolg. Ook over het land trok het water met enorme massa’s overal diepe kloven achter latend.
Het leven zoals wij het kennen heeft zich maar pas kunnen ontwikkelen toen de afstand tussen de Aarde en de Maan steeds groter werd en de oceanen langzaamaan tot een relatieve rust kwamen.
En dan pas kreeg de ontwikkeling van nieuwe levensvormen in de oceanen een kans.

Natuurlijk kun je het hele jaar door bezig zijn met een thema als de dood. Maar er is één moment in het jaar dat je de wind mee hebt.
In principe kan een vogel elk moment een ei leggen, maar het is het handigste als zij dat doet op het moment dat er voldoende voedsel in de omgeving te vinden is als het ei uitkomt. Vandaar.

Maar wij zijn geen vogels.
Wij tenderen naar het leggen van eieren het hele jaar door.

De natuur toont ons dat de dood, de pijn, het verdriet, het afscheid, de omvorming, de transformatie, allemaal basale aspecten van het leven zelf zijn. En dat het goed is om daarvoor een plaats in te ruimen in ons leven. Opdat we er een bewuste relatie mee kunnen aangaan.
Dat het ons niet onverwacht bezoekt en we er onvoorbereid oog in oog mee staan.
Als we dit allen heiligen hoeven we niet allemaal zielig te zijn.

 

En uitgerekend, over synchroniciteit gesproken, kruipt er uit een spleetje op mijn bureau, een kleine pissebed tevoorschijn en wandelt naar mijn toetsenbord toe.
Ik heb mijn wijsvinger nat gemaakt met wat speeksel en mijn vinger voorzichtig op zijn rug gelegd.
Hij blijft dan mooi plakken en zo heb ik hem buiten op een plant gezet.

In oktober en november krijgen we volop de kans ons te verbinden met de donkere kanten van het leven om te ontdekken hoe waardevol deze fase is.
We kunnen denken aan de beelden van mensen die samen staan te dansen met blote voeten ondertussen de druiven plettend.
Of aan de tarwe- of speltkorrel die traditioneel in deze tijd van het jaar gezaaid wordt.
De korrel heeft geen keuze. Wetend dat hij onderworpen is aan kosmische wetten sterft hij.
En wordt tot kiem van nieuw leven.

Wat zou de graankorrel ons antwoorden als we hem vroegen hoe hij zijn sterven ervaart?

Of waar komen onze connotaties, de door ons zelf gegeven bijbetekenissen vandaan
bij ervaringen als sterven, breken, pijn en lijden?

 

Ter afsluiting een fragment uit “De Profeet” van Kahlil Gibran

… en een vrouw sprak, zeggende: 

Vertel ons iets over pijn.       

En hij zeide:

Je pijn is het breken van de schaal die je inzicht omsluit. 

Zoals de steen van de vrucht breken moet, 

opdat haar hart in de zon moge staan, zo moet jij pijn kennen. 

En zo je in je hart de verwondering levendig kon houden 

om de wonderen in je dagelijkse leven, 

zou je pijn je niet minder wonderlijk voorkomen dan je vreugde; 

en je zou de seizoenen van je hart aanvaarden, 

zoals je steeds de seizoenen hebt aanvaard 

die over je velden gaan….

Kahil Gibran

 

©          Willem Versteeg

24 oktober 2021

vanuit Huize Poustinia

 

Zorgen voor het levensweb

Gepubliceerd op 21 oktober 2020 door Willem

WAAR HEMEL EN AARDE EEN HUWELIJK SLUITEN

 

 

Automaten zijn voorwerpen die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet, maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.

Ieder van ons is vertrouwd met allerlei automaten en daardoor weten we allemaal dat automaten enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren. De ontwerpers hebben namelijk in de automaat een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de automaat het gewenste resultaat.

Een automaat gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen.

Bij de eenvoudige automaten zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn  uiteraard ook automaten die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.

Denk maar eens aan de computer of de smartphone die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.

Dat zijn twee voorbeelden van ingewikkelde automaten die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.

Om het allemaal wat hanteerbaar te houden hebben de ontwerpers ervoor gekozen de automaat een aantal basishandelingen mee te geven die de ontwerper de basisinstellingen noemt en waarmee de meeste gebruiker meer dan genoeg kan doen.

Kijk maar weer eens naar de computer. Dit apparaat kan ongelooflijk veel doen, zeker als hij wordt uitgebreid met allerlei verschillende softwarepakketten die niet standaard bij het apparaat zijn geleverd.

De meeste van ons werken met een computer en gebruiken enkel de meegeleverde programma’s en velen van ons doen nog minder met dit apparaat en voor de meesten van ons is het een veredelde schrijfmachine en een middel om contact te leggen middels email en webbrowsers.

Dat de computerontwerper nog een hele resum aan verborgen mogelijkheden heeft ingebouwd, de zg. parameters of systeeminstellingen, die maakt dat het apparaat zich gedraagt op een wijze die voor de gebruiker als aangenaam wordt ervaren en wat dichter bij de eigen belevingswereld ligt, is voor velen van ons wellicht wel bekend, maar weinigen doen moeite om daar contact mee te leggen, laat staan daardoor het apparaat een eigen “karakter” te geven.

Het wordt over het hoofd gezien, als te veel tijd rovend gezien, te ingewikkeld.

Vandaar dat de meesten van ons nog geen fractie van de mogelijkheden van het apparaat gebruiken.

Computerontwerpers hebben dat snel ontdekt en als gevolg van dit specifieke gedrag van de gebruikers, dat in grote mate voorspelbaar blijkt, zijn zij zich gaan richten op het ontwikkelen van nog betere systemen om het gedrag van de gebruiker tegemoet te komen en zo ontwierpen zij wat zij het algoritme noemen.

Om het verhaal simpel en begrijpbaar te houden zal ik niet in detail gaan maar een bedrijf als Apple schotelt ons een appel voor om in te bijten en als we niet wakker worden wanen we ons in een door hen gecreëerd paradijs.

Microsoft toont ons diverse “windows” waar we doorheen schouwen en we krijgen een wereld voorgeschoteld die door hen is ontworpen en zich aan ons opdringt en ons eigen vermogen tot verbeelding in de schaduw stelt.

De internetreus Google, wiens naam verdacht veel lijkt op het woord “goochelen”, maakt dat het woord zinsbegoocheling een wel heel bijzondere bijbetekenis krijgt. 

Wie de algoritmen die zij ontwikkeld hebben, blindelings, als een automaat volgt, heeft niet in de gaten dat de informatiestroom die zij ons voorschotelt ons een wereld binnenleidt waarvan we op den duur zelf niet meer weten wat we er nu van moeten geloven. Maar ja als Google het ons voor-tovert?

Dit terzijde, maar kijk zeker ook nog even naar een item uit de uitzending “Zondag met Lubach” van afgelopen zondag 18-10 op Nederland 3, de “Fabeltjesfuik”

(https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/532160/Zondag_Met_Lubach.html#)

(goed kijken; achter “Zondag” en achter “Met” staat een “underscore”)

Als ik mijn ogen sluit duiken er beelden op van mensen die in coma op hun rug liggen, aangesloten op grote gekleurde buizen, “tubes” die helemaal zijn afgestemd op “you”.

Heb je ooit de film “The Matrix” gezien?

 

Google brengt binnenkort een applicatie op de markt die jouw gedrag zo heeft bestudeerd dat hij in staat is om een brief die je bent beginnen schrijven, of het eerste hoofdstuk van je boek of de eerste regels van jouw eigen unieke gedicht, voor jou verder afmaakt en dat wanneer een ander het leest het niet van echt is te onderscheiden!

Dit is geen fake-news. Je kunt het controleren als je er even naar “Goochelt”.

Dit nieuwe programma begrijpt zelf geen snars van wat het schrijft maar het past zich zo foutloos aan aan jou dat het jou op den duur overbodig maakt of je verlost van een “writers block”.

 

The crux zit hem in het feit dat het programma, het apparaat, de computer geen zelfbewustzijn heeft. Niet kan reflecteren.

Het kan leren, het kan zijn kunstmatige intelligentie op een hoger niveau tillen. Maar het is niet, of nog niet in staat om te reflecteren.
Laat staan dat het bij de zelfreflectie ook het vermogen heeft om in een diepgewortelde “database” te schouwen naar de ethische consequenties van wat het waarneemt.
Dat is iets dat mensen kunnen.

Althans laten we het hopen. Laten we hopen dat we op tijd wakker worden en niet verworden zijn tot automaten.

Hoe je dat te weten kunt komen of het al zo erg is ?

Wel, begin mijn verhaal wat ik hier boven begonnen ben maar opnieuw eens te lezen en elke keer dat ik het woord automaat of apparaat of computer gebruik, vervang het dan door het woord MENS.

Ik help je een stukje op weg, maar dan moet je het zelf maar verder zetten:

Mensen zijn wezens die zijn ontworpen om zelfstandig een taak uit te voeren. Natuurlijk moeten ze eerst worden aangezet (geboren), maar vanaf dat punt mag je verwachten dat ze doen waarvoor ze zijn ontworpen.

Ieder van ons is vertrouwd met allerlei medemensen en daardoor weten we allemaal dat mensen enkel die dingen doen die hen van te voren zijn verteld te moeten uitvoeren (die hen aangeboren zijn om te doen). 

De ontwerpers hebben namelijk in de mens een aantal gedragshandelingen ingebouwd die in een bepaalde volgorde ten uitvoer gebracht worden en op die manier levert de mens het gewenste gedrag.

Een mens gedraagt zich dus volledig overeenkomstig het in hem geprogrammeerde plan van handelingen. (genetische bepaaldheid, overgeërfde structuren, instinctieve handelingen, reptielbewustzijn)

Bij de eenvoudig ontwikkelde mensen zijn dat maar weinig specifieke handelingen. Maar er zijn  uiteraard ook mensen die vele verschillende, vaak ingewikkelde handelingen tot hun mogelijkheden hebben.

Denk maar eens aan de hoogopgeleide blanke westerling en de gekleurde medemens die volop van het koloniale systeem heeft weten te profiteren die ons ondertussen allemaal vertrouwd zijn.

Dat zijn twee voorbeelden van ontwikkelde mensen die ongelooflijk veel mogelijkheden hebben.

 

Om het allemaal wat hanteerbaar te houden… 

ga terug naar boven en lees verder en probeer zelf het verhaal op een menselijke manier af te maken…

Ik ga niet als een automaat hier alles voor je doen…

 

 

welkom terug…

 

Als we niet op tijd wakker worden, wordt bewaarheid waar futurologen in de jaren zestig en zeventig naar verwezen. De intelligente machine die de mens verdringt naar de betekenisloze achtergrond.

Onze enige uitweg ?

Wakker worden in zelfbewustzijn. In de mogelijkheid tot zelfreflectie.

We hebben de kans om uit de automatische modus te stappen en te zien wat we doen. Daarvoor moeten we optreden tegen alle impulsen in ons die ons naar automatisch handelen trekken. 

Automatisch handelen en gemakzucht liggen dicht tegen elkaar. Zo dicht dat we er nauwelijks in slagen wakker te worden, zo hebben we onszelf overgeleverd aan de de programma’s die in ons werken en ons dieper wezen volledig in slaap hebben doen sukkelen.

Het enige wat helpt is een daverende explosie, een schrikreactie die ons doet opveren en ons met ons hoofd tegen een balk doet stoten. Opdat we eindelijk de sterren weer eens zien. En wellicht vangen we een flits op van onze afkomst…

Een explosie die ons op de rand van …… brengt.

 

Ik was 14 jaar toen in 1968 de hel los brak.

Vele gebeurtenissen in dat jaar hebben een diepe indruk op me gemaakt.

De oorlog in Vietnam die uitgebreid op televisie te volgen was. De studenten opstanden in Leuven en in Parijs. De moord op Martin Luther King en later Robert Kennedy, de broer van.
Apollo 8 die voor het eerst rond de maan vloog en de epische foto, “Earth Rise”, naar de aarde stuurde.
Het was vooral dat beeld dat voor eeuwig op mijn netvlies is blijven branden.

 

 

Samen met het nieuws dat in april van dat jaar er in Rome een groep wetenschappers bijeen kwamen, die zich de Club van Rome noemden en vier jaar later in 1972 hun rapport publiceerden “Grenzen aan de groei”.

Voor het eerst leerde ik het woord “ecologie” kennen.

Deze twee monumenten hebben mijn verdere leven bepaald op zo’n manier dat ik nu begrijp waar het huwelijk tussen man en vrouw een afspiegeling van dient te zijn.

Er is een eeuwig durend verbond tussen onze Vader die we leren kennen in de kosmologie en onze Moeder die we leren kennen in onze Aarde die ons geboren laat worden.

En het is aan ons om deze twee te vieren door met beiden een levende verbinding aan te gaan. De mens wordt zo de derde kracht die de verborgen krachten van beiden ontsluit.

Ik denk dat dit de boodschap is die alle religies van alle tijden en alle oude culturen ons telkens weer trachten te vertellen, maar wij zijn getrouwd met ons zelf. En regelrecht op weg naar een ramp.

Nu bijna 50 jaar later moeten er nog altijd mensen overtuigd worden van die naderende ramp.

——-

We staan op de rand van de dood.

We gaan richting 1 november, de tijd van het jaar om stil te staan bij de grote overgang.
We gaan het teken van de Schorpioen binnen op 22 oktober.
Het rijk van Pluto. 

Beslissende weken op weg naar onder andere verkiezingen in de Verenigde Staten…

Sedert meer dan een jaar worden we geconfronteerd met een levensvorm die zich in ons heeft genesteld en leeft in en van ons en vooral door ons.
In de computerwereld spreekt men dan van een virus.
In de mensenwereld spreekt met dan ook van een virus.

Wanneer het in de computerwereld speelt dan weet men dat iets of iemand het er daar bewust heeft geplaatst en dat het zeer negatieve bedoelingen heeft.
Als het bij ons speelt dan weet men dat…

Als we het aan de natuur (Moeder Aarde) en zijn ingebed zijn in de grotere wetmatigheden (Vader Hemel) hadden gevraagd, maar dat is een hele grote als, dan begrijpen we dat virussen levensvormen zijn die onderdeel uitmaken van het gehele spectrum van alle levensvormen. 

Bestudering van dit geheel maakt dat we begrijpen dat deze levensvorm zich als zeer negatief toont, wanneer ons handelen in deze wereld een onverantwoord karakter heeft dat tot gevolg heeft dat het levensweb verstoord wordt; een handelwijze waarin wij het virus een voedingsbodem geven waarop zij niet alleen kan leven maar waarop zij zich exponentieel kan vermenigvuldigen.

Het is dus aan ons om te zien welke voedingsbodem het is die wij haar geven.

En hoe ziet die voedingsbodem er dan uit?

Wij tenderen te leven als een automaat, als een apparaat. 

Lees het verhaal in die gedachte nog maar eens terug.

Wij vallen terug op vooringestelde programma’s die door anderen zijn ontworpen.
Wij zoeken nauwelijks naar de verborgen mogelijkheden die ingeschapen zijn.
Wij nemen de basisinstellingen over.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als juist voelen.
Wij kiezen niet voor de instellingen die voor ons als “in tune” met het geheel voelen.
Wij keren ons enkel nog naar diegenen die voor ons weten wat goed voor ons is
Wij herkennen onze echte scheppers niet meer.

Dat we van sterrestof zijn gemaakt door onze Vader en dat Moeder Aarde onze grondstoffen heeft aangedragen, is leuk voor in songteksten en gedichten maar daar wordt niet meer rond gevierd, laat staan acht op geslagen.

Wij vallen terug op de instellingen die het apparaat in stand houden, dat heet kiezen voor je zelf, van het voeden van het lichaam tot het nastreven van het hiernamaals al of niet met vele bruiden, zo verlicht worden dat we als vanzelf naar de hemel zweven.

Zelfliefde en alle andere ego-begoochelingen en voor de meeste van ons is dat genoeg en we zien niet wat daar dan de gevolgen van zullen zijn.

Laat staan dat we acht slaan op het feit dat ons handelen direct het levensweb raakt.

We hebben helemaal geen zicht meer op het feit dat anderen hier handig gebruik van maken en ons voor allerlei karretjes laten lopen terwijl ze ons het paradijs voorspiegelen met appels en windows voor ons openen die ons zicht geven op hetgeen ons wordt beloofd.

Hoor je het ook; de verzuchting van mensen…

“Het is toch wel heel vervelend om een mondkapje te dragen de hele dag en dat het uitgaan in het weekeind je wordt ontnomen.”

Zucht; 

het is een kwestie van instelling. 

Je bent vrij om te denken:

Ik treed een tijdje terug om zelf geen voedingsbodem te zijn voor. Daarmee bescherm ik de ander en daardoor het geheel waar ik op die wijze een levend en verantwoord deel van uitmaak.

Dat heet; een andere instelling kiezen.

Een instelling die leidt tot een ander gedrag.
Een gedrag dat nieuwe ervaringen oplevert.
Net voldoende nieuwe ervaringen om samen te ontdekken waar wij met zijn allen voortdurend elkaar zieke voedingsbodems voorschotelen.
Eens dat in beeld komt, zullen we blij zijn dat Saturnus en Pluto ons dwingen om even terug te plooien in de hoop dat we ons bewust worden van ons automaat-zijn en dat een nieuwe toekomst niet gebouwd kan zijn op de dictatuur van die automaat. 

Maar wel op de mens die zich verbonden weet met het levende geheel dat ons allen voedt als we ons op dit levende geheel INSTELLEN.

Die zich verbindt met een enkele draad en wordt tot een levenssnoer om zo tezamen met anderen meebouwt aan een pulserend, vibrerend en volop levend levensweb.

We behoren bij de rijkste kinderen van de klas. 

We schakelen even enkele maanden terug en wanneer het voorjaar van 2021 terugkeert kunnen we de plannen waarop we met zijn allen hebben zitten broeden, langzaam, gezamenlijk ten uitvoer gaan brengen. 

Doe je mee?

 

20 oktober 2020; in getallen 20-10-2020

©             Willem Versteeg.

 

Huize Poustinia

We zijn nog altijd gesloten en blijven dat tot het voorjaar van 2021. 

We zijn in goede gezondheid. 

Ook de moeder van Huguette die in haar kangoeroe-woning onder de kapel huist.

We werken hard aan het in stand houden van het web. 

Op de achtergrond, maar gemotiveerder dan ooit.

We zijn in de overlevingsstand gegaan en dat werkt wonderwel zeer goed. 

Zorg goed voor elkaar, dan hoef je je geen zorgen te maken over jezelf.

info@poustinia.be     www.poustinia.be

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: