Het contract met de wasbeer

Gepubliceerd op 20 juni 2022 door Willem

Aan de achterzijde van ons huis, Poustinia, daar waar de nieuwste kamers zijn voor de gasten, zit boven op een oude Ardeense muur, onder de dakgoot een nest met wasberen.

Al weken horen we veel kabaal daar bij de aansluiting van die muur daar waar ze aan de kapel grenst, daar heeft moeder wasbeer van een gat in de muur (je weet wel zo’n klus die maar blijft liggen, “moet ik nog eens doen”) gebruik gemaakt, om onder het dak op die muur te klauteren en haar nest te maken.

Ik heb een wildcamera gekocht en enkele weken geleden verscheen zij voor het eerst voor de camera. Toen wisten we het zeker dat zij het was die ’s nachts al het kattenvoer oppeuzelt.

Maar ze was niet alleen.

Een steenmarter kwam voorbij, afgewisseld door een vos en een kat van de buren en allemaal “mee-eten” natuurlijk.

Het was nog een heel gedoe om tot goede afspraken te komen.

Uiteindelijk hebben we het volgende compromis gevonden.

De wasbeer heeft zijn eigen drinkbak, een heel grote waar hij zelf makkelijk middenin kan gaan zitten. Doet hij graag. En een eigen voederbak met kattenvoer achter het huis.

De poezen hebben naast het huis aan de tuinzijde hun eigen voorziening. 

En dat werkt prima want nu laat de wasbeer de bloempotten met rust die hij telkens omgooide en leeggroef op zoek naar insecten. Mieren, pissebedden en ander klein grut.

De vrede is getekend en de afspraak die we hebben gemaakt is de volgende:

Hij mag hier blijven wonen tot zijn jongen zo groot zijn dat het nest verlaten wordt.

Dat zal op een bepaald moment gebeuren en dan gaat een wasbeer normaal gesproken met de kleine pubs op stap op zoek naar een andere schuilplaats ergens buiten.

Zo lang duurt het huurcontract; dus is het wachten op het moment dat we de kleine pubs zien rondscharrelen op camera.

Want dat is het moment dat ik de oorzaak kan aanpakken.

Dat gat dicht maken en het dier verder geen enkele gelegenheid meer bieden hier illegaal onderdak af te dwingen. Hij moet het dan doen met de voorhanden natuur.

Ook al hoort hij daar ook niet, want het is een asielzoeker, achtergelaten door Amerikanen na de 2e Wereldoorlog ( de racoon was hun mascottedier ) en door pelshandelaren die de beesten hier hadden ingevoerd om hun pelsen. Verschillende ontsnapte exemplaren hebben ervoor gezorgd dat de wasbeer nu een roofdier is dat ook in de Ardennen vaste voet begint te krijgen.

Als het aan de gemeente ligt, wordt hij vernietigt. Maar deze politiek ligt me niet.

Ik zoek liever de oorzaak aan te pakken.

En voor zover mijn invloed gaat is het enige dat ik kan doen haar geen gelegenheid meer geven om zich te vestigen.

De last die zij veroorzaakt heb ik mezelf op de hals gehaald door dat gat een gat te laten.

Als dat dicht is, zal zij andere plaatsen zoeken.

Ergens in de natuur hopelijk. Ook al is zij een z.g. invasieve soort, het voelt niet goed om haar om te brengen.

Maar ik moet er beslist geen huisdier van gaan maken.

Vandaar ons contract.

En wel; deze ochtend maak ik de camera open en bekijk de beelden en zie de afbeelding:

 

 

Moeder en dochter ? Moeder en zoon? Geen idee. Maar het is er maar één!

Dat had ik niet gedacht.

Ik kijk het nog een paar dagen aan en dan gaat het gat dicht. En is het gedaan met de voorstelling. Einde contract.

Het is nodig een stevig standpunt in te nemen want de andere stem poogt ruimte te krijgen. De stem die verleidt. Zo’n lief koppeltje, daar kunnen we toch wel even van genieten. Enzovoorts….

Moederschap en vaderschap. Twee polen die beiden vragen om aandacht. Om geleefd te worden.

Een typisch archetypisch thema dat de Ouden verbonden met de oerbeelden van Kreeft en Steenbok.

En in het zonnejaar hun plaats hebben rond de oude feesten die horen bij de zomerzonnewende en de winterzonnewende.

De twee kruispuntfeesten van het jaar.

Twee archetypische krachten die ons in contact brengen met twee thema’s die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. 

Ruimte geven aan en begrenzen.

Openen en afsluiten. 

Moederschap en vaderschap; liefst tegelijk.

Omdat het twee polen zijn van één principe. 

De zorg voor nieuw leven.

Onze grootste opdracht. Of we dat nu tot uitdrukking brengen in de vorm van de opvoeding van onze eigen kinderen of dat dat onze houding bepaalt in de zorg voor onze geesteskinderen. Of de wijze waarop we ons verhouden als tuinier in onze zorg voor onze tuin.

Of onze grondhouding in de wijze waarop we de ander hulp verlenen.

Als je de beide krachten acht verandert je grondhouding compleet.

Lief zijn voor is dan soms ook de ander duidelijk maken waar voor jou de grens ligt.

De ruimte die de ander eist voor zijn ogen sluiten.

Laten zien dat nee evenveel achting vereist als ja.

Aan het begin van de lente laat de kosmos zien wat geboorte vermag als kracht binnen de schepping. Reden voor een feestje. Voor de één heet dat dan Beltane, voor de ander Pasen.

Aan het begin van de herfst laat de kosmos zien wat dood vermag als kracht binnen de schepping.

Reden voor een feestje? Ik dacht het niet.

We hebben ons losgemaakt en doen liever onze goesting heet dat in Vlaanderen. Of onze eigen zin in Holland.

Het verband is gelost. En waar verbanden gelost zijn, dringt de infectie binnen. En gaat er iets mis. Om ons te tonen dat het verband gelost is.

Het verband eenmaal hersteld, toont ons de twee die van nature verbonden zijn en door ons verbonden beleefd en geleefd kunnen worden. Zodat daaruit een derde ontstaat. 

Iets geheel nieuws. Nooit eerder vertoond!

Geboorte en dood kunnen verbonden worden als we de moeder en de vaderkracht evenwaardig in ons laten werken. Want het zijn die twee krachten die samen zorg dragen voor dat nieuwe leven.

De natuur geeft ons geboorte en dood met de lente en de herfst.

De zomer en de winter herinnert ons er aan dat we de Kreeft, moederschap en de Steenbok, vaderschap samen in ons moeten laten werken zodat we vandaar weten hoe we met geboorte en dood moeten omgaan.

Als we deze vier in het juiste verband leggen, in een kruis; een gelijkarmig kruis, dan zijn wij het die, de twee verbonden houdend in het midden, als vijfde element dit kruis kunnen laten bewegen in de richting die het wil. 

Zoals een klein kind aan het strand dat van nature leert, wanneer het zittend aan de waterkant, met zijn schepje en emmertje, speelt met water en zand, terwijl de wind om hem heen waait en de zon zijn bolletje verwarmt.

Of als hij wat groter is, samen met zijn vader zijn eerste vlieger op laat.

Thuis heeft hij van zijn vader twee bamboestokken gekregen die hij nauwkeurig bijeenbindt met touw in de vorm van een kruis. Zijn moeder heeft van wat restjes zijde een lap gemaakt van vier kleuren, die over het raamwerk, de ruit, getrokken worden en vastgemaakt.

Met zijn vader en zijn moeder gaat hij naar het strand. Legt de vlieger in het zand. Brengt de staart met vele gekleurde linten aan. Bevestigt het vliegertouw aan de vlieger. Maakt de lijn van vliegertouw vast aan de vlieger en aan de houten klos die straks in zijn hand ligt.

Zijn vader tilt de vlieger op. Zelf loopt hij weg van zijn vader met de lijn in zijn handen die zich langzaam afrolt van de klos.

Dan draait hij zich om en als de wind goed staat, gooit zijn vader de vlieger een klein stukje de lucht in en dan….

Zal hij leren dat de kunst van het vliegeren erin bestaat het evenwicht te vinden tussen:

Ruimte geven aan het touw en op tijd het touw vastpakken en vastzetten.

Ruimte geven aan de vlieger en op het juiste moment de vlieger stil te zetten. 

Zodat de wind juist daardoor de vlieger brengt waar hij moet zijn.

Dit vinden van dat juiste evenwicht, zoeken en vinden wat de lucht, de geest, wil met de vlieger, dit wonderlijke gebeuren daar is een woord voor.

In het vliegeren leer je wat vieren betekent.

Leer je wat ruimte geven aan en begrenzen doen met de geboorte en dood.

Waar vieren en leven bij-één komen.

 

 

© Willem Versteeg

20 juni 2022

 

Willems blog over de kosmische verbanden

Huize Poustinia

 

Wat we altijd hebben geweten hebben we gewist

Gepubliceerd op 24 juni 2021 door Willem

 

 

En omdat we het hebben gewist, 

wisten we niet langer meer wat geweten was. 

Was het wissen maar geweten. 

Maar we weten zelfs niet meer dat er een geweten is.

Is geweten wat was?

Is geweten wat je nog wel weet?

Is geweten het per ongeluk gewiste weten?

Kun je weten wissen?

Heb je het dan geweten?

Wie het weet mag het zeggen!

 

 

Diep in ons ligt het Gehele Weten opgeslagen, als een ineengerolde spiraal, gelijk een slang in winterslaap.
Het is een Weten dat de drie aspecten omvat.
Het heeft weet van verleden, heden en toekomst.
Dit Weten weet dat deze samen één zijn.
Maar wanneer dit Weten aanklopt aan de deur van ons bewustzijn, wordt dit Weten gefilterd.
Bewustzijn op zichzelf kent een stadium van ontwikkeling.
Afhankelijk van dit ontwikkelingsstadium waarin dit bewustzijn zich bevindt, zal het dit Weten toelaten, hanteren, filteren, bewerken enz.
Daarnaast heeft het bewustzijn ook een orgaan nodig waarmee het zich kenbaar maakt.
En ook dit orgaan, zijn eigenschappen en de mate van ontwikkeling, heeft invloed op hoe via dit bewustzijn het Weten de ruimte krijgt om zich kenbaar te maken.
En wat wellicht nog belangrijker is; het bewustzijn van de mens is door de jaren heen ook volgestopt met ervaringen, met feiten, met allerhande informatie uit allerlei bronnen.
Deze informatie ligt opgeslagen en zal op zijn beurt ook weer een filter worden die gebruikt wordt wanneer nieuwe informatie binnenkomt.
Veel informatie die op die wijze is vergaard heeft ook een bepaald stempel.
Sommige informatie heeft als stempel “waarheid”, of “feit”, of “ervaring”.
Andere informatie is geordend in de map “geloof” of “bijgeloof”.

In welke map de informatie zich ook bevindt, door de aard van het orgaan, de hersenen en de werking van het bewustzijn, zal nieuwe informatie, of die nu van buiten komt of van binnen uit vanuit die heel diepe laag in ons waarover ik in het begin sprak, langs al deze filters gaan en zo al of niet een plek krijgen in één of andere map.

Op je bureaublad, klaar voor gebruik of ver weggestopt in een obscuur gedeelte van het archief.

Als jouw bewustzijn je nu vertelt dat er helemaal niet zo iets bestaat als een diep verborgen laag in ons die een universele laag van Weten bevat, wel dan houdt hier mijn verhaal op te bestaan…
Mocht je de weg vrij houden voor…
dan ben ik benieuwd in welke map mijn verhaal terecht zal komen.

 

WAT WE ALTIJD HEBBEN GEWETEN HEBBEN WE GEWIST

Je kunt deze zin in overweging nemen, maar als je dat doet weet waar je aan begint.
Probeer je eens te herinneren waar jij als kind, hoe klein je ook was, heel sterk door gefascineerd was.
Wat komt er dan als herinnering naar voren?
Welk mapje gaat nu open?
Welk gevoel springt tevens mee naar buiten?
Kijk eens naar de context waarbinnen dit zich afspeelt.
Wat het thuis? Op school? Bij een opa of oma thuis?
In de natuur?
Waar was het dat je dat intense gevoel ervoer?

Als ik even mee doe, dan zie ik me zelf als een jongetje van 13 jaar op de middelbare school tijdens de eerste lessen die onze wiskundeleraar ons gaf waarin hij op het bord een driehoek tekende.
Ik kreeg na de les een boek mee naar huis over Planimetrie.
Een geheel nieuwe wereld opende zich voor mij.
Ik dook middels dat boek in de wereld van de vlakke meetkunde.
En ik was “verloren”.
Uit puur enthousiasme heb ik alle opgaven uit dat boek allemaal achter elkaar gemaakt, lang voordat de leraar ze als huiswerk opgaf.
Voor dit vak heb ik nooit geen huiswerk gemaakt op het moment dat de leraar het mij opgaf.
Elke opgave was reeds lang op voorhand uitgewerkt in een speciaal voor die gelegenheid gekocht schrift.

Geef mij een passer, een liniaal en een geo-driehoek.
En je hebt geen kind meer aan mij.
Dit kind was toen diep gelukkig en is het tot op de dag van vandaag als het met deze attributen kan spelen.

Van Planimetrie, vlakke meetkunde heeft mijn interesse zich ontwikkeld tot de studie en de beoefening van de sacrale geometrie en de studie van de archetypische krachten die in de kosmos werkzaam zijn.
En via deze lange weg leidt zij mij tot de studie van dezelfde krachten zoals ze diep in ons menszijn werkzaam zijn.
Want deze archetypische krachten, die we vroeger goden noemden, hebben niet enkel de kosmos vorm gegeven maar dezelfde grondpatronen drukken zich ook uit in ons psychisch functioneren.

Daar diep van binnen wordt iets geweten over jou.
Wordt dus iets geweten voor jou.
Daar heeft iets weet van jou.
Op voorwaarde dat dat deel niet gewist is, kan het opnieuw geweten worden.

 

Even voor de duidelijkheid, over geweten.

Er bestaat een oud begrip, het geweten in ons.
Dat is een deel dat weet of iets dat we willen doen of doen, of dat juist is. Beter gezegd of het in overeenstemming is met wie we diep van binnen zijn. Of het wezenlijk bij ons hoort.
Of het bijdraagt aan de wezenlijke ontwikkeling van wie we in potentie zijn.
Ik noem het voor het gemak even een instrument.

Laten we ons voorstellen dat we hiervoor een oude weegschaal nemen met twee van die koperen schalen.

De weegschaal is het instrument, het geweten.
Op de ene schaal leggen we onze voorgenomen actie of handeling en op de andere schaal maken we plaats voor het diepere weten diep in ons.
Plaats maken voor doe je door aan het hart te vragen wat het er van vindt. Niet wat jij er van vindt, maar wat zij, het hart, er van vindt.

Opdat niet mijn woord, maar …

Zij stuurt vervolgens een gevoel naar boven. Een gevoel dat door de weegschaal opgenomen wordt.
Als ons plan overeenstemt met het diepere Weten dan zullen de schalen in evenwicht, in balans zijn. 

Dit is wat het instrument, het geweten ons toont.

Als ons plan niet in overeenstemming is met het diepere Weten dan komen de schalen niet in balans.
Ons plan legt dan niet voldoende “gewicht” in de schaal om de andere schaal naar boven te krijgen.

Dit beeld maakt heel duidelijk dat niet al onze plannen in overeenstemming zijn met ons eigen diepere Weten.

Wat het ook laat zien is dat wanneer we een oorspronkelijk plan of idee hebben dat we willen uitvoeren, dat alleen al door de vraag te stellen, het instrument zijn werk te laten doen, we te zien krijgen of de schaal van het diepere Weten omhoog komt. En als ze omhoogkomt en ze brengt de beide schalen in balans dat we dan ook zicht krijgen op wat er op die andere schaal ligt.

En het is enkel op deze wijze dat we zicht krijgen op wat er zoal verborgen ligt in de diepere lagen van ons menszijn.

Door het instrument te gebruiken, door allerlei zaken af te wegen, en hier gaat het dus niet over diep nadenken of piekeren over, door het tonen van de bereidheid om in over-weging te nemen wat iets diepers in de schaal wenst te leggen, leren we niet enkel het instrument beter kennen maar door dit gebruik verkennen we de diepere lagen van ons zelf en ontsluiten we geleidelijk aan onze diepere bronnen.

 

Om niet in verwarring te geraken moet ik ook iets vertellen over een ander geweten.

We kennen namelijk ook allemaal het z.g. sociale geweten.

Dit is een verzameling regels, voorschriften, wetten, waarvan we in de loop van de tijd gebruik hebben leren maken omdat onze opvoeders en onze omgeving ons dat hebben ingeprent.
Dat kan gaan van de meest alledaagse zaken zoals dat je voor het eten je handen wast, tot dat je als jongen je verdriet niet toont en altijd stoer blijft tot dat je als vrouw je zelf wegcijfert en je braaf de opdrachten van je echtgenoot uitvoert ook al gaat dat tegen je eigen zin in.
Ook de typische familiegewoonten en daaruit voortvloeiende regels vallen daar onder.
De typische gebruiken die horen bij je land en je volk en niet te vergeten de voorschriften die je godsdienst je opleggen en zonder welke je het eventuele hiernamaals nooit zult bereiken.
Al deze zaken worden op den duur ingebakken aspecten van je z.g persoonlijkheid waarmee je door het leven gaat.
Je bent al of niet vrij om hier een relatie mee aan te gaan, maar weet dat het slechts een aspect van je “gedrag” uitmaakt.
Het is letterlijk datgene wat “ge”, gekregen van een ander, verder “draagt”. 

Hoe je dit verder draagt of verdraagt is aan jou, maar het heeft niets te maken met wie je in je diepste wezen bent, want al deze wezenlijke aspecten van je eigen individualiteit, die in jou tot volle wasdom willen komen, liggen opgerold diep binnen in jou te wachten op ontwikkeling. 

Je persoonlijkheid, je ego of je ik, verschillende namen voor de wijze waarop je je toont aan de buitenwereld, de persoon waar je ik tegen zegt, degene die je aan de wereld en aan jezelf toont, is een verzameling van allerlei gedragingen die je hebt aangeleerd. 

Eigenschappen, eigen-aardigheden, vaardigheden, houdingen, normen enz, die je hebt en hanteert omdat je hebt ervaren dat deze manier van jezelf presenteren jou het gevoel geeft iemand te zijn, erbij te horen, hiermee oogst je waardering, krijg je doorgaans wat je denkt nodig te hebben om te leven en jezelf in stand te houden. 

Op die wijze ben je geliefd en ligt er een toekomst voor je.
Het is een relatie die je aangaat met je zelf en de buitenwereld waarbij inspelen op en aanpassen aan centrale thema’s zijn.
Dit hele pakket gedragingen vormt je gedrag en bepaalt hoe je je gedraagt.

 

Maar niet wie je bent.

Niet wie je kunt worden.

Als de graankorrel niet sterft”

 

In de graankorrel ligt een belofte opgeslagen.
Zoals in de eikel een volwassen eik klaar ligt om gerealiseerd te worden.
De graankorrel en de eikel zullen zich moeten overgeven aan de grond en de vier elementen en sterven om de belofte waar te maken.
Elke keer als er in een sprookje of een mythe verhaald wordt over dit sterfteproces dan verwijst men naar de mogelijkheid tot transformatie.
De rups die de cocon maakt opdat hij tot vlinder kan worden.

Hetzelfde proces is ook voor ons weggelegd.
Na de geboorte bouwen we een persoonlijkheid op die als een ego door het leven gaat. 

Het bewuste sterfteproces zit hem in de keuze van de persoonlijkheid om zich in dienst te stellen van het Wezen dat in de kern als een opgerolde slang ligt te wachten tot hij gewekt wordt.

En zo zijn we aangeland bij het begin van mijn verhaal.

Diep in ons ligt het Gehele Weten opgeslagen, als een ineengerolde spiraal, gelijk een slang in winterslaap.
Het is een Weten dat de drie aspecten omvat. Het heeft weet van verleden, heden en toekomst.
Dit Weten weet dat deze samen één zijn.

De persoonlijkheid kan als hij daar dus voor kiest besluiten dit diepere Weten, zijn oorspronkelijke Zelf te leren kennen.
Talloze malen heeft dit Weten zich reeds kenbaar gemaakt aan de persoonlijkheid middels gevoelens en inspiraties die door de persoonlijkheid werden opgepikt.
In oorspronkelijke ideeën, tijdens sterke gevoelens van enthousiasme, maakte de persoonlijkheid af en toe contact met dit Weten.
Gebruikmakend van de Wet van de Resonantie, ontwaakte een deel van mijn diepere Zelf op het moment dat mijn persoonlijkheid kennis maakte met de vlakke meetkunde waarover ik vertelde.
Mijn Wezen herkende hierin een deel van de reden van mijn bestaan.
En dit sterke gevoel is voortdurend de drijfveer geweest om dat deel verder te exploreren.

Zo heeft elk mens de herinnering aan een moment dat je contact maakte met iets of iemand die vanaf dat moment van doorslaggevende betekenis is geweest voor je verdere leven.
Zoiets overkomt je, komt over je heen en neemt je bijkans in bezit.

Het zijn deze resonantie-momenten die ons eraan herinneren dat er diep in ons een Weten ligt te wachten dat voor ons weet heeft van de weg die we kunnen gaan, die we wellicht zouden moeten gaan.

De vraag is nu: willen we als een moeder en een vader zijn voor dit unieke deel van ons zelf?

De vaderkracht in ons geeft ons de mogelijkheden om ons leven juist die structuur te geven die maakt dat in ons, ons wezen zich kan ontwikkelen en uitgroeien tot een leidende kracht.

De moederkracht in ons leert ons dat onze diepere gevoelens de boodschappers zijn uit onze bron die ons melden wat we diep van binnen al wisten.

Deze twee krachten verwijzen naar de oude archetypische beelden die vanuit de oudheid tot ons gekomen zijn. Het beeld van de Kreeft en de Steenbok.

We naderen één van de belangrijke keerpunten van het jaar waar we stil kunnen staan bij deze elementaire krachten.

Aan het begin van de zomer, komende maandag de 21e juni, vroeg in de ochtend, wandelt de zon het beeld van de Kreeft binnen en staat zij zogezegd recht boven de Kreeftskeerkring.
Daar start zij haar terugtrekkende beweging op weg naar de Steenbokskeerkring die zij bereikt op 21 december.
Natuurlijk wandelt de zon niet, het is de Aarde zelf die deze beweging maakt en ons eraan herinnert dat wij zelf ook deze beweging zouden kunnen maken.
Innerlijk wel te verstaan.

Elk jaar opnieuw, in haar rondgang door het zonnestelsel, toont het zon-, maan en aardestelsel ons dat we contact kunnen maken met een aantal kosmische principes die hebben gemaakt dat we zijn wie we zijn. Maar vooral dat we kunnen worden wie we in potentie zijn.
De jaarlijkse rondgang is niet enkel bedoeld om alles eeuwig te herhalen. De jaarlijkse rondgang herinnert ons eraan dat tijd niet enkel lineair is, maar ook, op een dieper innerlijk niveau, circulair is, beter gezegd spiralend.
De spiraal toont dat de cirkelbeweging zich langzaamaan verheft.
De cirkels worden herhaald maar de ontwikkeling bereikt telkens een nieuw niveau.

En het is hierin dat onze opdracht ligt.

Er is een zaad geplant. Een zaad dat wil kiemen en een belofte in zich draagt.

Groei in de kosmos geschiedt wetmatig. En op onze plek in de kosmos is het zo gearrangeerd dat wij onze ontwikkeling doormaken op een planeet die onderhevig is aan een aantal kosmische wetmatigheden die de ontwikkeling sturen.
Die wetmatigheden drukken zich uit middels het kruis.
De as van het kruis wordt gevormd door de archetypische krachten van de Kreeft en de Steenbok, symbool staand voor twee principes die we kennen als de moeder -en de vaderkracht in de schepping.
Het is de as waarrond de aarde zelf draait.

Jij bent hun kind. 

Maar dit kind dat jij bent voelt de drang tot volwassenwording.

Volwassenwording is het resultaat van de integratie van de twee oerbeelden van de moeder en de vader waar Kreeft en Steenbok symbool voor staan.
Jouw unieke vereniging van de mannelijke en de vrouwelijke energie in jezelf, maakt dat er een nieuwe vruchtzetting kan plaats vinden, geheel analoog aan de periode in de natuur die nu aanbreekt.

Maandag vieren we de verbinding met de moederkracht in de zomerzonnewende en richten we ons op de komende fase die leidt naar de Steenbok rond 21 december.
Want ook al is de zomer dan begonnen, moet de grootste warmte nog komen, ligt de vakantie voor ons, de zon treedt alweer terug en gaat op weg naar zijn diepste punt, want voor haar is de winter weer begonnen.
Totdat we beseffen dat ons taalgebruik niet klopt.
Het is de Aarde die draait en al deze bewegingen veroorzaakt.
En aangezien wij de kinderen van diezelfde Aarde zijn, maken wij al deze bewegingen en redeneringen.

 

Zij, de Zon, vecht niet, noch met het één, noch met het andere. 

Zij is één in zichzelf. Stralend zich zelf.

Zij is de inspirerende geest van ons leven. 

Een deel van haar ligt diep verscholen en verankerd in ons. 

Zoals het vuur van haar in het diepste van de Aarde brandt.

Brandt een deel van haar diep in ons. 

Ons hart heeft daar Weet van.

Alles draait om haar.

Als voorbeeld voor ons.

Het is de plaats waar het Weten huist.

 

 

 

© Willem Versteeg

20 juni 2021

Zomerzonnewende 2020 life te volgen

Gepubliceerd op 20 juni 2020 door Willem

Willems blog 

de archetypische betekenis van wat er deze maand van 20 juni tot 21 juli 2020 in de lucht hangt.

Zomerzonnewende en zonsverduistering 2020

life te volgen

 

 

Ze zijn er nog, de zonaanbidders, maar morgenochtend om 5.53 uur zullen de meeste van hen online de opkomst van de zon, de zomerzonnewende, kunnen meemaken vanaf hun computerscherm via een online stream die English Heritage verzorgt omdat Stonehenge gesloten is.

Elk jaar trekken zo’n tienduizend zonaanbidders naar deze heilige plaats op de vlakte van Wiltshire in Zuid-Engeland om getuige te zijn van de opkomst van de zon op deze speciale dag.

Als je namelijk in het verlengde van de grote as van het monument staat en je kijkt door de halve boog in de richting van de Heel Stone, die even buiten de “Henge” ligt, dan zie je dat recht achter de Heel Stone, daarom staat hij dáár, de zon opkomt.

Ga naar deze site: https://earthsky.org/earth/gallery-the-summer-solstice-as-seen-from-stonehenge en ben vanaf deze avond 20 juni om 22.30 tot aan de volgende ochtend getuige van het fenomeen.

Je kunt natuurlijk ook gewoon je wekker zetten op zondagochtend 21 juni om 5.30 en dan mis je het grote moment niet.

En weet dan dat je dat moment met velen over heel de wereld deelt.

Het is een bijzonder moment vooral ook omdat enkele uren later er een zonsverduistering zal plaatsvinden. Weliswaar in onze streken niet waarneembaar, dan moet je een stuk zuidelijker gaan. De eclips is te zien in Midden-Afrika, Jemen, Noord-India, Zuid-China.

De maan staat wat dichter bij de aarde dan gebruikelijk vandaar dat er een zeer speciale ringverduistering zal optreden.

Op het hoogtepunt zal er van de zon nog slechts een prachtige dunne ring van licht te zien zijn omdat de maan, die dan iets kleiner is dan de zon, er mooi voor schuift en zo de vurige zonnering tevoorschijn tovert.

Wil je het zien: https://www.timeanddate.com/live/eclipse-solar-2020-june-21

De zon gaat vanavond om 23.53 uur het teken van de Kreeft (Cancer) binnen en daarmee begint de zomer. Morgenochtend op 21 juni om 8.40 uur schuift de maan tussen de aarde en de zon, wordt zo Nieuwe Maan en verduistert de zon grotendeels.

Beide hemellichamen staan dan in het teken van de Kreeft.

Een maand later wanneer het opnieuw Nieuwe Maan is zal deze samenstand  plaatsvinden op 20 juli om 19.32 en wat het heel bijzonder maakt is dat beiden dan nog steeds door de Kreeft lopen.

We hebben dus binnenkort twee maal een nieuwe Maan in de Kreeft.

Het zal me een zorg wezen zal je denken. Voor de meeste van ons is dat natuurlijk zo.

Maar in de tijd van Stonehenge wisten de druïden van toentertijd wel beter.

De zon staat recht boven de Kreeftskeerkring, vandaar dat de zomer begint. En laat nu de Kreeft het archetypische beeld zijn dat verbonden is met de Maangodin.

Als de Maan dus door de Kreeft gaat, en daar doet hij precies een maand over, gebeurt het deze keer dat hij twee maal de Zon als het ware kust.

Het beeld dat hij ons mensen laat zien is dat de Maan het zonlicht afschermt en slechts een ring van licht overlaat. 

Hij toont als het ware, symbolisch gesproken, het zwarte hart van de zon. 

En dat is één keer ook werkelijk te zien voor heel veel mensen op deze wereld.

Dit hele fenomeen ontstaat door de werking van de schaduw.

Het samenspel van de drie waarbinnen ons leven verankerd is, het samenspel van zon, maan en aarde, toont ons nu wel een heel bijzonder beeld.

Het laat ons exact zien wat er op dit moment wereldwijd bezig is te gebeuren.

De zon, bedoeld nu als archetypisch werkend principe in de psyche van de mensheid, die staat voor zelfexpressie, voor de manier waarop hij in het leven staat en door het leven gaat, de constellatie aan de hemel deze maand vraagt aan de mensheid of hij bereid is te kijken naar het zwarte deel van de zon.

Anders gezegd; zijn we bereid te kijken naar en verantwoordelijkheid op te nemen voor ons eigen onjuiste handelen, onze manier van in het leven staan en door het leven gaan die maakt dat wij het leven niet dienen, maar corrumperen. Kijken naar de keren dat wij het leven naar onze eigen hand zetten. Dat wij nemen wat ons goed uit komt. Dat wij onze eigen dienaar zijn. En daarbij verschrikkelijke keuzes hebben gemaakt die ten koste gingen van.

Het gaat om erkenning van. En voelen wat het hart er van vindt.

Ik moet onvermijdelijk denken aan de rol van Melkor (Morgoth) in “In de Ban van de Ring” en zijn dienaar Sauron. Hij was de “Lord of the Rings”, morgen zichtbaar aan de hemel.

De hoofdrolspelers uit dat verhaal konden enkel samen de oplossing voor het grote conflict vinden door zelf het kwaad in henzelf niet uit de weg te gaan.

Er is niet zoiets als een theodicee dat bepaalt dat wat nu gebeurt op de wereld een godsoordeel is. Ook de natuur slaat niet terug.

Al dit soort gedachten komen voort uit tweeheidsdenken. In denken in polariteiten. In oorzaak en gevolg. In goed en kwaad. 

Het gaat hier enkel maar om één gegeven.

“Waar twee in Mijn Naam bijeen zijn, zal Ik zijn”

Archetypisch kijken naar kosmische verschijnselen zoekt naar synchronistische gebeurtenissen die een betekenis in zich dragen.

Aan ons om te herkennen.

Het Jungiaanse gedachtengoed leent zich bijzonder goed om ons wat dit betreft op pad te zetten.

“Waar twee in Mijn Naam…”, verwijst, zoals de hemellichamen tonen, dat we een eerlijk zicht moeten hebben op de twee aspecten van de schepping. Zon en Maan.

En dat beiden een donkere zijde hebben.

De Zon toont zijn donkere zijde als we ons afkeren van haar. En als we dat doen, doe het maar eens dan zie je je eigen schaduw voor een stuk.

Het zijn de delen van ons menszijn die we niet willen of kunnen zien.

Niet omdat we het niet kunnen. Maar het zijn onze eigen oordelen erover die ons in de weg zitten. Onze voordelen zijn zo vergiftigend dat we nog liever de ander de schuld geven en hen vervolgen voor wat we denken te zien in hen.

De Maan heeft een donkere zijde. De Dark Side of the Moon.

Pink Floyd wist daar alles van in de jaren zeventig van de vorige eeuw toen ze fantastische liederen maakten over Money, over The Machine, over Brain Damage, over Time, over de Eclipse en over Us and Them.

Het werd tot op de dag van vandaag de meest verkochte plaat ooit! 

Samen met Thriller van Michael Jackson. Over donkere zijdes gesproken.

De oplossing ligt in de simpele, maar o zo moeilijke acceptatie van het feit dat ze beide ook in mij en jou bestaan.

En het is aan ons om er een relatie mee aan te gaan.

Om in het midden van die twee te leven en beide te verbinden.

En er is een derde kracht in de schepping voorhanden die te hulp komt als we NIET meer kiezen voor het één of het ander, maar beiden omarmen en die hulp aanroepen en er mee werken om te ontdekken dat uit de oplossing der tegendelen een nieuwe schepping zich kan ontvouwen.

Dat is “Waar twee in Mijn Naam bijeen zijn, zal Ik zijn.”

Toen heel lang geleden het z.g. Christendom in Glastonbury in Zuid-West Engeland voet aan wal zette, ontmoette het daar een eeuwenoude religie die sterk natuurverbonden was en als hoogtepunt haar viering hield in de Stone-henge in Wilthire.

Restanten van nog veel oudere culturen die de boodschap van de hemel kenden en eerden en vierden en trachtten toe te passen in hun dagelijkse leven.

Dus als je tijd hebt nodig ik je van harte uit om morgen de “Ring in the Sky” te zien en een besluit te nemen en een wens te doen.

PS

Voortaan zullen mijn blogs van de maand telkens verschijnen rond de 21e van de maand.

© Willem Versteeg

20 juni 2020

Quintilus, de Kreeft en de maand juli

Gepubliceerd op 1 juli 2018 door Willem

Quintilus, de vijfde maand van het jaar volgens de Romeinen (zij begonnen te tellen vanaf maart) verdween als naam in de vergetelheid nadat de dictator Julius Ceasar deze maand zijn eigen naam meegaf. Julius.

En wij leven sedert die tijd met de naam van de maand die na juni komt in de maand juli.

De zon is al een week geleden begonnen met haar z.g. terugtocht. Vanaf 23 juni staat de zon elke dag een paar minuten korter aan de hemel, de dagen worden daardoor korter en de nachten weer wat langer en dat duurt dan tot aan 22 december en dan keert dat weer om.

De Mesopotamiërs zagen in het sterrenbeeld dat zij de naam van de Kreeft gaven vooral de typische scharen terug van het dier. Ook zijn er bronnen die verwijzen naar een eerdere naam die betrekking heeft op de ezel ivm de sterrenhoop  de Praesepe, de voederbak, in  het midden van het beeld, waarover ik al eerder schreef in het artikel van 28-12-2017 over de achtergrond van de feestdagen (zie de voetnoot aldaar)

Er is ook een mooie relatie met de feestdag van Johannes de Doper die geplaatst werd op 26 juni.

Een bekende uitspraak van hem: “Ik moet kleiner worden en Hij groter.” 

Hierbij doelend op degene die hij even daarvoor doopte, Jezus van Nazareth. Hij zag in hem zijn opvolger.

Maar de analogie ligt hem in het feit dat het tevens verwijst naar het moment in het jaar dat de kracht van de zon, symbolisch belichaamd door Johannes, begint af te nemen, zoals de zon ook effectief doet in haar steeds korter wordende dagboog aan de hemel, en dat Hij, verwijzend naar de Christus die een half jaar later geboren wordt als de zon weer terugkeert uit de duisternis rond 24 december, dus groter moet worden.

Terugtreden voor wordt daarmee een centraal thema voor deze periode van het jaar.

Lees verder »

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: