Haver als voedsel voor de geest in ons.

Gepubliceerd op 26 juli 2022 door Willem

Als ik van mijn beeldscherm opkijk, door het raam naar buiten, zie ik duizenden goudgele halmen een trage dans uitvoeren. 

Een haverveld.

Haver, naast rogge, tarwe, spelt en gerst de bekende graangewassen die duizenden jaren geleden door de mens herkend werden als belangrijk voedselgewas.

Al die soorten hebben allerlei vormen van veredeling doorgemaakt in de vele pogingen van de mens het gewas aan te passen aan de wensen en de eisen van de omgeving.

Maar wat al die tijd hetzelfde is gebleven is de uiterlijke vorm.

 

 

Het start als een snelgroeiende groene grassoort die menig onkruid voorblijft in zijn race naar de zon. Werkt zich ongeveer een meter omhoog. Het groene gras dat niets anders doet dan zonlicht opslaan om de halm in stand te houden en te laten groeien zodat nog meer oppervlakte zonnepaneel gebruikt kan worden voor haar doel. 

De pluim, de bekroning, een aparte stengel die snel goudkleurig oprijst, de aar, die straks de bloemen ontvouwt en opent naar de zon alwaar het wonder van de vruchtzetting plaatsvindt, waardoor de zaden zich vormen in vele aparte bloemkronen die neerhangen en onder invloed van de zon samen met heel de plant verkleuren en de zon gelijk worden.

Van zon doortrokken tot in de kern.

De graankorrel in al zijn vormen, is in wezen een pakketje zonlicht.
Zonlicht verpakt in een korrel die straks geplet, gewalst, gebroken, verknipt wordt.
Na heel dat proces van groeien naar het licht, zelf worden tot licht, wordt de uiterlijke vorm vernietigd om het zonlicht opneembaar te maken.
Alleen zo kan het organisme, mens of dier, dat de gebroken korrel tot zich neemt, de vrijgekomen energie benutten om het ultieme verbrandingsproces op cellulair niveau mogelijk te maken.
Zonlicht, op allerlei wijzen getransformeerd, komt vrij en wordt drijfkracht, energie voor nieuwe vormen van schepping. 

Wetmatig ingeschakeld in het grotere geheel heeft elke halm dat ene doel voor ogen.
Door de zon te worden tot een zon.
Uitdrukking gevend aan het begrip zoon van.

Zij laat zien dat zij gezonden werd door de zon en met recht de titel gezond mag dragen.

Ook toont deze familie van de grassen waartoe het haver behoort, dat zij ontworpen is voor en weet heeft van haar lot, gebroken te worden.
Ontloopt zij haar lot, blijft zij heel, wanneer ze niet geoogst wordt, dan rot ze weg op het land en breekt alsnog en soms als de condities daartoe bijdragen, ligt zij aan de wieg van een nieuwe cyclus.
Maar voor de meeste korrels ligt er een geheel nieuwe wereld op hen te wachten.
De wereld na de dood, waar zij opgenomen wordt in een nieuw stralend verband.
Waar zij deel wordt van een hogere structuur, een nieuw facet van de schepping binnen treedt.

Uitkijkend over zo’n veld. Gewoon kijkend, toont zich een vergezicht.
Toont zich een belofte wanneer we ons ingeschakeld durven weten in een groter geheel en ligt er ook voor ons een belofte klaar.
Over enkele weken wordt het veld geoogst. Het is dan rijp.
Maar dat is niet het doel. Het is slechts een station in een groter proces.

Kijken naar zo’n veld helpt in te zien dat elk station nooit het doel op zich is.
Het is enkel een herkenbare fase in een groter proces. Het ligt ergens op en aan een lijn.
Noem het een spoorlijn. Een lijn die aanspoort tot. Die sporen trekt, herkenbaar voor zoekers die achter ons komen.
Die spoort.
De twee rails op voldoende afstand van elkaar maken de reis voor, van en met een derde mogelijk.

De oogst is zo’n station.
Dit station, één van de twaalf grote stations van het zonnejaar.
Oogst is verwant met de maand augustus. Août op zijn frans.

Het is de tijd van de Leeuw, die heerst over deze oogstmaand en de mensheid toont dat de groei op zichzelf nooit het doel mag zijn. 

Groei is een middel tot.
Geld een middel tot.
Goud een middel tot.
God een middel tot.
Goed een middel tot.

De Leeuw wijst naar zijn toekomst, de Waterman die ons toont dat een individueel bewustzijn zich onder invloed van de zonnekracht kan ontwikkelen tot een planetair bewustzijn. Een bewustzijn dat de gemeenschap vooropstelt, een gemeenschap waarbinnen elk individu precies die plek inneemt die het beste bij hem of haar past.

Waar elk individu zich op zijn plek weet en bijdraagt aan een gezamenlijk beleefde groei
die het geheel ten goede komt en daardoor ook door het individu als vervullend ervaren wordt.

Wie de zon als doel neemt en enkel zijn eigen individu tot doel neemt en het proces daarvoor gebruikt en het dus omkeert, leert de keerzijde van de zon kennen.

Zij maakt alles zwart doordat ze alles wat niet dient of zich zelf zoekt verbrandt.

Het innerlijk vuur van de zon dient door alle levensvormen opgenomen te worden opdat zij, wanneer ze getransformeerd wordt teruggegeven, haar innerlijke kracht vrijgeeft en de schepping nieuwe impulsen kan geven.

Wordt ze niet getransformeerd teruggeven zal zij haar vernietigende kracht openbaren aan de degenen die haar tracht op te slaan en tot bezit verklaart.

Laten we eindelijk stoppen met ons zelf in het midden van onze wereld te plaatsen.

Laten we de zon in ons werken. Laat toe dat zij het beeld dat wij van onszelf hebben, dat zij dit beeld breekt, walst, plet,
verknipt, opdat zij ons transformeert tot wie we beloofd zijn te worden. 

Het enige dat groei als doel heeft in ons universum is ons zelf-bewustzijn.

Dat bijzondere vermogen in ons dat ons beschouwt, dat ons ziet en peilt. Dat ons leidt en inspireert. Dat ons verbindt met de bron en op het juiste spoor houdt.

Het mag zo groot worden als de kosmos zelf. God omvattend. En dan is het goed.

 

Wij zelf zijn niet het centrum.

Alles draait niet om ons, ook al lijkt het zo te zijn.

Al meer dan vierhonderd jaar weten we dat het andersom is.

Laten we ernaar handelen.

Wij kunnen samen dit stelsel GE-ZON-D houden.

Door de Leeuw en de Waterman met elkaar te verbinden.

 

©             Willem Versteeg

26 juli 2022

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: