Ode aan de Midzomer

Gepubliceerd op 24 juni 2021 door Huguette

We wensen allen vanuit een bloeiend en groeiend Poustinia een vreugdevolle Midzomer.

Ode aan Midzomer

Zo laag, zo door droogte bevangen,

in een ingehouden beweging,

vorig jaar, in Midzomer,

spiegelde de natuur 

de inwaartse beweging die we, 

bedwongen door corona,

dienden te maken.

Uit eigen beweging 

of niet.

 

Zo hoog, zo de hoogte zoekend,

bewegen de planten nu

in deze Midzomer.

In de regens

van gulzige buien.

Die aarde zoeken 

om de wateren des hemels

ten gronde

bedding te geven.

 

Laag en hoog, 

twee bewegingen,

die ons ergens,

daar tussenin,

het midden doen vinden

tussen wat ons overkomt,

en soms ook bedwingt,

en waar we kunnen naar uitreiken.

 

Net als de bloemen

zijn en worden wij

noch het uitreiken,

noch wat ons overkomt.

We zijn toeschouwers

en hoogstens bemiddelaars,

tussen wat naar beneden 

en naar omhoog beweegt.

 

Buigen voor 

en uitreiken naar.

Een dans die ons in leven houdt,

als even van voorbij de wolken

zonlicht door stormige donkerte breekt,

herinnert aan wat was

en weer zal zijn.

Levensadem,

die niet ophoudt te bestaan,

ook niet na de laatste adem.

Hoe leert een mens klein te zijn

zonder de grootsheid van het leven

waarvan hij de kiem 

in zich draagt 

te vergeten?

 

Hoe kan een mens 

buigen en uitreiken

en zo aan zichzelf toekomen

midden de kleine dingen 

van het leven,

die zich groots ontvouwen

als ware zij 

door een onzichtbare hand 

naar hun bestemming

geleid.

 

Midzomer.

Het is nu

dat we het licht 

mee naar binnen nemen

ook al heeft alles de schijn

van uit grenzen breken

in een roes van groei en bloei.

 

De zon gaat met ons mee

de beweging inwaarts.

Er is geen houden aan

we buigen met haar mee

naar de schoot voorover,

die haar licht 

in zich ontvangt

en het vele maanden 

later

verdicht aan de wereld schenkt.

Tot openbaring

van wat onnoembaar

maar aanwezig

in geboorte 

tot aanschijn komt.

 

Het is nu

dat we de vuren aansteken 

het licht mee naar binnen nemen.

Het is nu 

dat we de innerlijke roep 

om te zijn 

niet langer kunnen weerstaan.

Het overkomt ons vandaag.

 

We worden vanaf vandaag

dag na dag kleiner

terwijl Het Leven roept

en zich groots

in ons ontvouwt, zoals de zon 

het ons schouwt,

in haar neerwaarts bewegen.

Terwijl de zomer

levend als een weelde

grenzeloos in haar schoonheid

vergankelijk in bloei

aan een schoot

haar zaden vrijgeeft.

 

Het is nu

dat we midden in het volle leven

aan Zijn toekomen

zonder meer.

Oneindig vol

oneindig teder

oneindig mild

oneindig aanwezig.

Een zegen.

 

 

© Huguette Beyens

Huize Poustinia

 

24 juni 2021

ST.JAN – MIDZOMER

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: