De jaarronde en Ode aan de ander
DE JAARRONDE IN POUSTINIA
We bewegen ons nu in de eerste dagen van de Winter waarin het jaar zichzelf met de Midwinter afrondt om zich met Kerstmis weer in het perspectief van openbaring verder te ontvouwen. Nieuwjaar neemt straks de vaandel over en draagt in zich de belofte van nieuwe kansen en mogelijkheden. Het is de mens gegeven om deze te ontwikkelen.
We worden er zo voortdurend aan herinnerd dat we niet aan het oude vastgekluisterd zitten opdat het zich eindeloos zou herhalen maar dat uit het oude een nieuwe levensdrang ontstaat die het oude in een ander perspectief plaatst. Een perspectief dat we gaandeweg doorheen het nieuwe jaar ontdekken.
Zoals ook de jaarringen van een boom spiraalsgewijs groeiend, immer weer vorm geven aan de stam die zich oprichten wil om de kruin te dragen, zonder de wortels te veronachtzamen.
We leefden een jaar waarin zich vele veranderingen voltrokken. Zowel in de vormgeving van het huis als in de werking hier, als in de wijze waarop we ons naar buiten profileren.
Onder de meditatieruimte, werd een kleine woonst voor Denise, mijn moeder, ingericht, die nu hier met ons op haar negenentachtig jaar haar leven deelt.
Ze is blij met haar kangoeroe-woning en leeft haar eigen leven, zoals wij dat ook doen maar in een gezamenlijke bedding. Menige gast kon getuige zijn van haar enthousiasme over haar kleine droomhuisje, waar ze zonder trappen te trotseren de weg naar de tuin kan wandelen. Een rust en werkplekje waarin ze zich van dag tot dag creatief ontvouwt en in de geest van het huis aan zichzelf toekomt.
Ondertussen bouwt Willem naarstig verder, het huis steeds weer met toewijding de zorg gevend die het behoeft om de weekenden structureel en sfeervol te omkaderen. Vorm en inhoud raken elkaar daar waar voorbij de woorden de materialen in stilte getuigen van wat handen overeenkomstig de inspiratie van de plek creëren. Een onmisbaar deel van het geheel van het leven hier.
In december 2016 maakte ik de keuze om na jaren veldonderzoek en werken met mensen een conferentie te organiseren rond “Perspectief geven aan geestelijke kwetsbaarheid”.
Dank zij de waardevolle medewerking van Phil Borges en enkele geëngageerde psychiaters konden we vorm geven aan een vruchtbaar samen aftasten van een boodschap over geestelijke kwetsbaarheid waarin naast het benoemen van wat er speelt ook veel ruimte is om te exploreren wat er zich onder een crisis beweegt. Er werd een sterk appèl gedaan op meer bewust kennis nemen van wat onze geest bedreigt en wat ons als mens geestelijk gezond houdt.
Als we deze vraagstelling au sérieux nemen kunnen we meer kwaliteit aan het leven toevoegen door weerbaarder te leven wat op ons pad komt en het als een deel van het leven te leven in plaats van het te ontkennen.
In deze dagen werken we hard aan de inhoud van de tweede conferentie op 9 maart 2018, waar we vanuit het perspectief van weerbaarheid naar het proces kijken van mensen die hun crisis perspectief weten te geven door de inhouden van wat zich tijdens het proces aandiende in hun leven te integreren.
Wederom heeft Phil Borges zijn medewerking toegezegd waarbij hij nieuw beeldmateriaal met duiding omgeeft zodat we leren van de getuigenis van mensen en begeleiders die bereid zijn hun crisis als leerervaring te leven en ze aan anderen ten dienste te stellen.
Herkenning speelt een belangrijke rol als het gaat om een plek geven aan wat in een eerste vorm als niet te vatten en niet te hanteren wordt geleefd.
Het is ook het bieden van herkenning dat aan de grondslag ligt van de vele themaweekenden die we doorheen het jaar organiseerden. Mensen worden steeds meer gewaar dat er zich veel veranderingen voltrekken en dat in deze ongelooflijke boeiende tijd zinnige respons geven de grote uitdaging is. De vraag rijst dan: Wat kan hierbij inspireren of als een voedende leidraad fungeren?
Wat hebben we in het geestelijke erfgoed van onze cultuur aan inspiratiebronnen, die ons helpen wortelen om stam en kruin te kunnen vormen?
Welke groeiprocessen dienen we door te maken en te achten om vanuit onszelf geïnspireerd te blijven?
Welke levens-dynamieken liggen aan de grondslag van het leven en hoe kan het leven zelf hiervoor leidraad zijn?
Hoe onze menselijke natuur leren aanspreken en hiervoor de natuur als spiegel leren lezen?
Vragen die ons blijvend beroeren en waarvoor we omkadering bieden, zowel hier waar het hart van onze werking klopt als elders, waar raakpunten ontstaan.
Zo ontvouwden zich veel thema’s voor weekenden die op zich door de interactie van de deelnemers een proces op zich waren. Ook mystieke bronnen en reizen naar inspirerende plekken maken er deel van uit, net zoals onze jaarlijkse reis naar Bingen, waar we ons voeden aan de geestelijke erfenis van Hildegard van Bingen.
We gaven enkele weekenden buitenshuis en verzorgden ook enkele dagen in het kader van het natraject van de conferentie.
Er lopen eveneens een aantal doorlopende groepen, die ons telkens door diepgang verrassen en ons motiveren om deze bij de deelnemers te voeden en te ondersteunen.
Zo zijn we ons nu aan het voorbereiden op de Heilige Nachten, waarin we naar jaarlijkse traditie met een groep mensen, die jaarlijks anders is samengesteld, peilen naar de verborgen betekenis van deze zeer inspirerende thematiek, hier ten lande steeds geleefd als de voorbeschouwing van het komende jaar. Een traditie die we in deze tijd een vertaalslag geven om ze als inspiratie doorheen het jaar te leven en vorm te geven.
We kijken nu al naar het nieuwe jaar met de thema’s die zich in hun rijkdom aan ons zullen tonen, naarmate een vruchtbare uitwisseling hierover kan ontstaan. Naar de vele ontmoetingen die ons vanuit gedeelde inspiratie zullen ten deel vallen en onze stappen leiden.
Het werkjaar 2017 zit er voor ons op en we kijken dankbaar terug en schouwen vol vertrouwen op wat op ons pad zal komen. Moge dit weer anders zijn zoals ook elk jaar anders is en elk mens zich steeds weer anders openbaart zodat wij ons over het leven kunnen blijven verbazen.
In de hoop elkaar hier of elders te ontmoeten en met het vertrouwen dat dit tot wederzijdse geestelijke verrijking voert.
Huguette
Ode aan de ander.
Wie ben jij ?, zegt de slak
Ik ben anders, antwoordt de rups.
O, zucht de slak, anders,
wat betekent anders ?
Hetzelfde en toch weer niet, kucht de rups.
Anders maakt hetzelfde anders.
We zijn beiden niet zo snel, voegt de rups eraan toe.
Dat klopt, beaamt de slak,
maar wie van de twee is dan sneller of het snelst?
Of anders gezegd:
het meest anders dan anders.
Dat we dit niet zo precies weten,
is nou net wat ons anders laat zijn, zei de rups.
We zijn hetzelfde en ook iets wat we niet precies
kunnen meten maar toch ervaren
en op een bepaalde wijze weten.
Anders zijn kan je niet wegen, of berekenen,
je stelt het vast en verder niets,
en je herkent hetzelfde in de ander,
maar hetzelfde anders.
Wat is er nou meer waard dan herkennen
dat je anders bent
zelfs anders dan het anders zijn van de ander.
Wat nou net de meerwaarde is
van anders zijn.
Anders kunnen en mogen zijn
daar draait alles om.
Dat maakt ons rijk en
aanvullend voor elkaar.
Zo filosoferen de slak en de rups
nog uren onder de blauwe hemel van de Kerstnacht,
verscholen voor de kou van de winter
onder een grote stapel houtblokken,
in de oude schuur, waarvan het dak,
half doorbreekt onder de dikke sneeuwvacht.
Boven hangen sluiers van sterren
allen anders,
flikkerend in hun verscheidenheid.
In hun spiegel van fonkelend licht
weerkaatst het gelaat van de Ander
onnoembaar anders
van uur tot uur,
van nacht tot dag.
Er is stilte,
een grote dragende stilte,
die dit anders zijn omarmt
in het hart van de Ander,
zonder einde noch begin,
dat ononderbroken zijn oorsprong geeft
aan de slak en de rups,
het schaap en de geit,
de vis en de vogel,
de blanke en zwarte,
het zwakke en het sterke.
Een niet te stuiten steeds weer
andere levensdrang
ontelbaar verdicht,
in de witte kristallen van de sneeuw
stuwend, barend, vormend
in de grote gewijde nacht,
waarin de stilte zingt,
o, zo anders dan anders.
Een lied waarin al het andere
anders dan anders.
het Andere wordt,
dat het leven zijn,
eeuwige veranderlijkheid schenkt,
als een onafgebroken scheppende beweging,
van het andere tot de ander.
Kerstmis 2017
~
Huguette
ten huize Poustinia
© Huguette Beyens
