Met behulp van de Weegschaal uit de chaos komen.

Gepubliceerd op 22 september 2021 door Willem

Ga eens mee in het volgende beeld van zo’n ouderwetse weegschaal.
Zo’n mooie koperen weegschaal met twee glinsterende schalen die lichtjes bewegen en op zoek zijn naar hun evenwicht dat door zo’n mooie lange, statige wijzer uiteindelijk wordt aangegeven wanneer de rust gevonden  is.

Het is een heel subtiel mechanisme dat ontworpen is rondom één exact gekozen ophangpunt. Dat ligt precies in het midden van een lange baar waaraan de twee schalen middels een aantal ragfijne kettingen hangen.

Door op één van de schalen iets te leggen dat gewicht heeft, komt het geheel in beweging.
De schaal met het gewicht zakt naar beneden en de andere schaal komt omhoog en vraagt.
Vraagt iets te mogen ontvangen opdat ook zij iets in de schaal gelegd krijgt, zodat het evenwicht hersteld kan worden.

De bewegingen die aldus tot stand komen zijn gracieus en getuigen van een harmonische schoonheid.

Zo heel anders dan de uiterst chaotische en lachwekkende bewegingen die ontstaan wanneer je per ongeluk tegen het toestel zou aanlopen.

Als het toestel al niet omvalt, vertoont het de meest disharmonische toeren en het laat zien hoeveel moeite het heeft om zijn balans te hervinden.

Maar als we de weegschaal achten gebeurt dat niet.

Dan gaan we er voor-zicht-ig mee om.

 

Achten betekent namelijk dat we ons realiseren dat elke actie een verantwoordelijkheid met zich mee brengt.

Elke actie heeft een gevolg en elk gevolg zoekt de actie weer in evenwicht te brengen met het origineel. Daarmee de kringloop voltooiend. Gehoorzamend aan een natuurwet.

Precies datgene dat een weegschaal toont.

Elke actie aan de ene kant heeft een gevolg voor de andere schaal.
Elke actie creëert een onevenwicht. En de natuurwet dwingt het gevolg af.
Er zal, wetmatig, iets moeten gebeuren om het evenwicht te herstellen.
Het hervonden evenwicht zal op zijn beurt weer uit evenwicht geraken door wat we het leven noemen.
Leven is namelijk een beweging binnen van te voren bepaalde grenzen, zich zelf telkens vernieuwend door de versmelting van de twee zg. tegengestelde krachten die zich manifesteren.

Vandaag, 22 september 2021, staat de zon recht boven de evenaar,
de dag duurt even lang als de komende nacht.
We hebben een half jaar van actie achter ons.
Het leven dat zich een nieuwe vorm aanmat bij het begin van de lente zal vanaf vandaag zijn gewicht verplaatsen naar de andere schaal. 

Wetmatig.

De intensiteit van het licht neemt af. De nieuw gecreëerde vormen zullen langzaam hun vorm vrij geven.
De herfst komt en de winter bezoekt ons straks weer.
Zo toont de kosmos ons een cyclus waarbinnen we leven.
Geen ontkomen aan.
Het gevolg van een beweging binnen bepaalde grenzen die ons de twee aspecten toont.

Lente en zomer tegenover herfst en winter.
Of anders; geboorte en dood.
In het klein; een inademing gevolgd door een uitademing.
Een etmaal bestaande uit een dag en een nacht.

Beschouw de werking van je eigen hart eens nauwkeurig en zie hoe de wijze waarop deze wijze werking van dit orgaan ons telkens in elke klop de grenzen toont die de Kosmos heeft ingebouwd.

 

We leven binnen een grote driehoek. 

Kosmos, Natuur en Cultuur.

Deze driehoek bepaalt de grenzen waarbinnen dit leven vorm aanneemt.

 

Het Leven wil zich in deze driehoek uitdrukken.
En op deze plaats, op onze planeet die we Aarde noemen, gebeurt dit doordat de mens middels wat hij cultuur noemt een relatie aangaat met de hem omringende natuur.
Dit alles binnen de grenzen die de Kosmos hem oplegt.
Hij heeft alle vermogens in zich om dit Leven op deze Aarde uit te drukken
op een wijze die maakt dat hij een paradijs op aarde creëert.

Als hij de Weegschaal juist hanteert en de werking ervan begrijpt.

Als hij de grenzen die de Kosmos hem oplegt acht.

 

Maar we gedragen ons als pubers die hun eigen gang gaan.
Zich weinig aantrekkend van de gevolgen van de eigen acties.
Als dronken olifanten denderen we door de natuur en dringen haar een cultuur op die zich nauwelijks nog iets aantrekt van de grotere verbanden.
Voor de meesten van ons mag het altijd lente en zomer zijn.
Totdat de weegschaal wetmatig de andere schaal naar boven duwt en ons toont wat de gevolgen zijn van onze acties en ons dwingt de verantwoordelijkheid op te nemen het evenwicht te herstellen.

Als we de cultuur zo willen vorm geven dat de natuur haar eigen plaats niet verliest en een essentieel levengevend element van diezelfde cultuur kan zijn, dan kunnen we niet anders dan het derde element, de kosmos, als leidend gegeven accepteren.

 

Laat ik besluiten met een enkel voorbeeld te geven hoe dat er in de praktijk kan uitzien.

Er bestaat een Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens.

Wat ontbeert is een Universele Verklaring voor de Rechten van de Natuur.

En een Universele Verklaring voor de Achting van de Kosmische Wetmatigheden waarbinnen de mens en de natuur op deze planeet zoekt een Leven uit te drukken.

Het is de erkenning dat de natuurwetten niet enkel gelden voor het zichtbare universum, maar dat zij tevens gelden voor de onzichtbare wereld van het bewustzijn in al zijn diverse niveau’s en schalen.

 

Met deze drie drukken we onze achting uit voor:

De Kosmos als leidend principe
met de kosmologie en haar principes als richtinggevend voor.

De Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens
als ijkpunt voor de vormgeving van de nieuwe cultuur.

De Universele Verklaring voor de Rechten van de Natuur
als ijkpunt voor onze verhouding tot alle levensvormen op de planeet Aarde.

 

Dit is waar de Weegschaal, het instrument dat de Kosmos representeert,
ons oproept mee aan de slag te gaan.

Er is geen andere weg om uit de chaos te komen.

pastedGraphic_1.png

 

©      Willem Versteeg

22 september 2021

 

Willems blog over de kosmische samenhangen – https://www.poustinia.be/blog/

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: