Over sluiers en versluiering

Gepubliceerd op 23 augustus 2021 door Willem

Een “nieuwe maand” is wederom aangebroken, de periode waarin de zon door het beeld van de Maagd beweegt vanaf 23 augustus.
Zij die geboren zijn in deze periode die loopt tot ongeveer 22 september gaan als “Maagd” door het leven.
Vreemd toch dat vrijwel iedereen die je er naar vraagt precies weet onder welk teken hij of zij geboren is. Terwijl slechts weinig mensen in staat zijn om bv. op hun lichaam de plaats aan te wijzen waar hun lever of milt zich bevindt.
Het weet hebben van je eigen “zonneteken” is voor vrijwel iedereen een zekerheid.
Het geeft maar weer eens aan dat we op een veel diepere wijze, maar grotendeels onbewust, verbonden zijn en ons verbonden weten met een groter gebeuren.

Ik hoop van harte dat deze verhalen een ieder kunnen helpen om wat meer bewust te worden van deze verbondenheid.

Ik wilde deze keer weer eens stil staan bij waar het beeld van de Maagd zoal voor staat.
Maar eerlijk gezegd heb ik in de verhalen die over de Maagd gaan, haar,
al zeg ik het zelf, heel uitgebreid beschreven in de reeds gepubliceerde verhalen. 

Daarom stel ik voor dat je nog eens terug kijkt.

“De knoppen aan de bomen en de Witte Wieven over de velden in september”

https://www.poustinia.be/willem/de-knoppen-aan-de-bomen-en-de-witte-wieven-over-de-velden-in-september/

“Een  verborgen feest in september”

https://www.poustinia.be/willem/een-verborgen-feest-in-september/#more-877

“De Maagd leert ons kritisch te durven kijken naar.”

https://www.poustinia.be/2020/08/

 

Dat geeft me tevens de ruimte om iets anders aan te kaarten.

De Maagd verwijst naar het diep menselijke vermogen om diep van binnen weet te hebben van de juistheid van iets. We hebben in ons hart als het ware een soort meetinstrument dat wikt en weegt.
Dit is een instrument dat onbezoedeld is en onbezoedeld gehouden dient te worden.
Vandaar dat het diep verborgen is, moeilijk bereikbaar, afgeschermd, versluierd.
Aan het beeld van de Maagd hangen ook de connotaties en associaties vast van onbereikbaarheid, mysterieus, ontoegankelijk, afstandelijk, nurks, kritisch.
Allemaal bedoeld om dat ragfijne instrument haar werking niet te laten verliezen.
Daarom hangt dat rond haar.
Dat maakt dat het het meest kostbare element van haar wezen is.
Maar wat kostbaar is maakt hebzuchtig in de ogen van degene die het in zichzelf niet kan terugvinden.
Wat je zelf niet hebt of denkt te hebben, zoek je bij de ander. 

 

Ga eens met me mee in de volgende overweging.

De bronnen van onze beschaving liggen in Azië en met name in het gebied dat we nu kennen als Syrië, Irak, Iran en Afghanistan.
Wij hier in het Westen, zoals we dat noemen, hebben een zeer aparte relatie met deze gebieden.
Ik durf te beweren, kijkend vanuit kosmische verbanden, dat we ons nog maar nauwelijks realiseren dat onze wortels daar liggen en dat we nauwelijks moeite doen om dit feit te achten.
Deden we dat wel dan zou onze relatie met die gebieden op slag veranderen.
Maar omdat we dat niet doen worden we door allerlei “oorzaken” gedwongen om de relatie met deze gebieden en alles wat daar gaande is, onder ogen te komen.
We worden willens en wetens geconfronteerd met wat daar gaande is.
Dat kan goedschiks en dat kan kwaadschiks; maar er is geen ontkomen aan.
En dat komt omdat we onze wortels die daar liggen niet achten.
Dat komt omdat we onszelf beter achten dan.

Wij hebben hier in het Westen bv. een beeld van de Maagd dat is verbonden met het beeld van Maria. Het christendom, dat zich, zie de geschiedenis van de godsdienstoorlogen door de eeuwen heen, superieur waant tegenover de islam bv., heeft Maria de hemel ingeprezen en haar een goddelijke status gegeven en haar onderdeel gemaakt van een wonderbaarlijke gebeurtenis, zijnde de maagd die een zoon van God op aarde brengt.

Het beeld wat ik hierboven beschreef van de Maagd, verwijzend naar het vermogen om van binnen te weten wat waar is, wat juist is, wat klopt en de strikte wijze waarop ze dit beschermt in zichzelf, deze archetypische beschrijving van een menselijk vermogen diep in ons dat om ontwikkeling vraagt, leunt nauw aan bij het beeld dat de soefi’s, de mystieke tak van de islam, ons sedert eeuwen toont middels talloze mystieke teksten en gedichten.

Waar een gangbaar geloof bij ons, ons probeert te laten geloven in wonderen, toont een oeroude mystieke stroming zoals de soefi’s, ons een ander beeld dat nauw aansluit bij de nieuwe inzichten die de nieuwe stromingen binnen de ontwikkelingspsychologie, zoals de transpersoonlijke stromingen en de Jungiaanse inzichten ons tonen.

Beelden die spreken over diepgewortelde menselijke eigenschappen die een kosmische relatie tonen en om bewuste ontwikkeling vragen.

 

We ontkomen niet aan de confrontatie.

Wat je via je voordeur naar buiten werpt komt in het geheim via je achterdeur weer terug binnen.

Is dat wellicht de reden waarom de Perzische dichter en soefi-mysticus van Afghaanse komaf, Jalal ad-Din Rumi, de meest vertaalde en gelezen dichter in de Verenigde Staten is?

Is dat de reden dat we essentiële grondstoffen voor onze Westerse economieën weghalen, desnoods roven, uit die gebieden?

Hoe zou het komen dat Afghanistan de grootste producent is van opium in de wereld?

Waar liggen onze werkelijke belangen als het gaat om relaties onderhouden met deze gebieden?

Hier is veel versluierd.
Hier wordt veel versluierd gehouden.
In het nieuws komen slechts de gevolgen van dit al.
En ze raken ons diep in het hart.
Tot de volgende overstroming dicht bij eigen huis ons treft!

Want de werkelijke samenhangen worden niet gemeld en besproken. Althans niet in prime time.
Deden we dat wel dan zouden we samen bijeen komen omdat we elkaar en elkaars wortels leren kennen en achten.

Dan zou de boodschap van Rumi bv. tot ons komen dat er een centrale as is, verbeeld als de as die loopt tussen de Maagd en de Vissen als beeld voor de grote zuil die de tempel draagt.
Geworteld in een oceanisch collectief (Vissen) kan elke mens zich afstemmen op de kracht om te weten hoe juist te handelen (Maagd).

 

Daarbij neemt hij de zuil vast en begint langzaam rond de zuil te draaien.
En al draaiende, zoals Rumi zelf beschrijft, het juiste ritme vindend, stroomt de inspiratie van boven naar beneden binnen. Om het vervolgens verder-te-dragen.
Zoals de zuil het dak van de tempel draagt, draagt de danser rond de zuil de inspiratie verder de wereld in. 

In de vorm van verdraagzaamheid.

 

© Willem Versteeg

23 augustus 2021

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: