Feest van de Zon

Gepubliceerd op 21 juli 2021 door Willem

In mijn verhaal dat verscheen op de eerste mei van dit jaar 2021 heb ik een pleidooi gehouden om een serie nieuwe feesten op de kalender te zetten ter vervanging van de oude, vaak religieus geïnspireerde feesten. 

Je kunt het hier terug vinden:

https://www.poustinia.be/willem/pleidooi-voor-nieuwe-feesten/

Op 21 juli zouden we dan het feest van de Zon kunnen vieren.

Dit toekomstige feest zorgt er elk jaar opnieuw voor dat onze kosmische verbondenheid gevierd wordt en we al feestend herinnerd worden aan onze oorsprong en de onlosmakelijke verbinding die we hebben met de centrale ster van ons zonnestelsel.
Als mensheid bevinden we ons op een kantelpunt in onze wereldgeschiedenis.
We worden ons langzaamaan steeds bewuster van het feit dat onze manier van leven een effect sorteert op het huis waarin we met zijn allen wonen.

We staan op het punt dat we, of samen hangen, of dat we de samenhangen eren en vieren.

Alles hangt aaneen. Alles is met alles verbonden. 

Het nieuwe feest van de zon kan er voor zorgen dat er al maar meer aanhang komt voor de idee dat alles met alles verbonden is, dat alles leeft in één groot ge-heel waarbinnen al-les van elkaar afhankelijk is.

Ga eens mee in het volgende beeld.

Schakel dat unieke menselijke vermogen eens in dat we verbeeldingskracht noemen en stel je voor dat je je heel ver buiten het zonnestelsel bevindt, heel ver voorbij de buitenste regionen, nog veel verder dan de verst bekende dwergplaneet Pluto.

Stel je voor dat je in de buurt van de ster bent die het dichtst (4,24 lichtjaar) bij de Aarde staat.
Dat is de ster Proxima Centauri in het stelsel Alpha Centauri.
Rond Proxima Centauri cirkelen twee planeten. Een daarvan is een soort super-Aarde, maar daar ga ik nu verder niet op in.

Het gaat me om het volgende beeld dat je oproept.
Stel je voor dat je op deze planeet bent en je kijkt de ruimte in. 

Dan zie je, los van je verbeelding want dit is echt zo, in de verte een lichtvlekje aan de hemel. Dat is onze Zon.

Houdt dit beeld van dat lichtvlekje, onze Zon even vast.

Nu hebben we een tweede beeld nodig om verder te kunnen.

Roep het beeld op van een immens groot grasveld en in het midden daarvan staat een grassproeier. Een watersproeier met vier armen die het grasveld besproeit.
Doordat de sproeier snel rond haar as draait worden de waterdruppeltjes gelijkmatig naar alle kanten uitgestrooid.
In het voorbeeld is het een enorm grote sproeier die een enorme wolk van water produceert die rondom op het veld valt.
Als je aan de rand van het immense veld staat en je kijkt naar het midden dan zie je enkel een mist van waterdruppeltjes die overal gelijkmatig neerkomen.

Het is pas als je naar het midden loopt en je laat je nat regenen dat je de watersproeier ziet die zijn werk doet.

Combineer nu de beide beelden in die zin dat wanneer je vanuit de planeet rond Proxima Centauri kijkt dat je als het ware aan de rand van een veld staat en in de verte zie je de Zon.

Maar wat je eigenlijk ziet, nu weer zonder verbeelding, is de rand van de zonnewind die als een wolk uitgestort wordt in het zonnestelsel.
Pas als je de planeet verlaat en je reist richting de Zon dan zal je op een gegeven moment merken dat je deze zonnewind-wolk binnentreedt, alsof je de wolk regendruppels van de sproeier binnengaat en nat wordt.

De Zon stort zichzelf uit in het zonnestelsel en haar “druppels”, die we de zonnewind noemen, reikt tot ver buiten de laatste regionen van haar stelsel.
Alle planeten in hun banen, ook onze Aarde, zijn gehuld in een gigantische nevel van zonnewind.

De Zon straalt uiteraard licht uit en alle andere energiefrequenties van het spectrum in de vorm van allerlei electro-magnetische stralingen.
Maar ook effectief deeltjes van zichzelf. Wanneer deze deeltjes in aanraking komen met het magnetische veld van de Aarde veroorzaken ze aan de polen van onze planeet de z.g Aurora’s, de poollichten.

Als we beide beelden combineren dat zien we dat we eigenlijk binnen in de zonnewind leven; dat we geheel gehuld zijn in haar sfeer en dat zij ons volledig bepaalt.

Het gaat veel te ver om in detail te treden, maar in feite stuurt de zon op deze wijze alle levensprocessen aan.

En beïnvloedt ze op de kleinste schaal de werking van ons DNA middels minieme electro-magnetische frequenties en op wat grotere schaal is ze verantwoordelijk voor het klimaat op de verschillende planeten in relatie tot de eigenaardigheden van elke planeet.
Haar afstemming, haar ingesteldheid, haar cycli bepalen het verloop van alle soorten geschiedenissen in het groot en in het klein.
Gedurende heel de geschiedenis van de mensheid, hebben wij op haar, ons zoeken naar een opperwezen geprojecteerd.

En met reden.

Iets heeft er voor gezorgd dat de Zon zich gedraagt zoals zij zich gedraagt.
Iets heeft er voor gezorgd dat ze is afgestemd zoals ze is afgestemd.
Iets heeft haar basisinstellingen aangebracht en op een startknop gedrukt.

Als er ook maar iets verandert aan deze instellingen….

Ons leven hangt hier van af en mee samen.

Misschien is dat de reden dat een boek als de Bijbel NIET begint met de schepping van de mens, maar eerst iets vertelt over de kosmische inbedding.
Die is iets belangrijker dan één van de gevolgen van dit feit.

Het verschijnsel mens.

Misschien is dat ook de reden dat het zonnewiel, de swastika, één van de oudste symbolen der mensheid is en verdacht veel weg heeft van een tuinsproeier.

Misschien is dat ook de reden dat we in de aanblik van de kop van een mannetjesleeuw het beeld van de zon, die zichzelf uitstort in de manen, iets herkennen van het oorspronkelijke karakter van de Zon.

Misschien is dat de reden dat we het archetype van de Leeuw verbinden met de Zon aangezien dit archetype het vermogen in de mens toont dat maakt dat we ons zelf kunnen schenken voor het grotere goed. Dat het ego zich in dienst kan stellen van het zelf.

Misschien is dat de reden dat de mens over heel de wereld de Zon analoog ervaart aan het eigen hart.

Zoals de Zon zichzelf uitstort, stort het hart het levenswater, het bloed uit over het lichaam, aangevuurd door een ritmisch werkend systeem dat elektrisch van aard, één van de eerst werkende structuren is nadat het embryo zich heeft genesteld in de baarmoederwand.

Het is de Zon die we, zoals het plantenrijk het ons in de fotosynthese voorleeft, transformeren tot substanties die maken dat we ons lichaam kunnen opbouwen dat we vervolgens leren gebruiken om ideeën om te zetten in evenzovele scheppingen waarbij we de materie bezielen.

Het is deze gedachte die aan de oude oogstfeesten (oogst-aout-augustus) ten grondslag lag.

(https://www.poustinia.be/2019/08/ en https://www.poustinia.be/willem/keizer-augustus-en-de-oogstmaand/#more-666)

 

De Zon toont ons niet alleen waarvan we leven maar vooral hoe we zouden kunnen leven. Als we haar als voor-beeld nemen.

Zoals de Zon aan de basis ligt van het klimaat op onze planeet, zo zou ons hart aan de basis kunnen en moeten liggen van het culturele klimaat dat we gezamenlijk creëren op deze wereld.

 

pastedGraphic.png

 

 

Genoeg reden om haar eens per jaar te eren en te vieren.

Misschien dat we dan eindelijk de symboliek begrijpen van haar gedrag.
Alle inzicht, elk begrijpen komt tot ons door spiegeling.
Dit spiegelen leert ons dat we, als we werkelijk tot diepere essenties willen doordringen dat we dan het tegendeel moeten durven opzoeken van wat we in eerste instantie gewaarworden.

De Zon speelt dit spel mee.
Ze draait om onze Aarde en ze maakt dat licht wordt afgewisseld door duisternis.
Wie oppervlakkig kijkt en leeft maakt hieruit op dat alles om de mens draait en dat hij zelf in het middelpunt staat.
Ons ik, ons ego doet ons zeggen: alles draait om mij.
Onze diepere essentie, waar ik vorige maand over sprak, weet dat wij haar kind zijn.

Dat we door haar en in haar leven.

Wij draaien rond haar. Wij vervullen een rol in het geheel.
Als we tenminste onze eigen plek respecteren en durven innemen.

Er is een licht, er zijn ontelbare vele lichten, onze Zon is tenslotte een kleine, onbetekenende dwerg temidden van een ontelbare massa lichten.

Er is geen licht óf duisternis.
Beiden zijn aanwezig. Samen het geheel uitmakend.

Zij schijnt ook niet. Ze geeft licht. Altijd.
Maar doordat zij de vier elementen op Aarde aanstuurt die vervolgens het klimaat en het weer vormgeven, laat zij zich niet altijd zien.

Laat ons wakker worden en de zaken benoemen zoals ze werkelijk zijn.
Laat ons inzien dat we van de Zon komen. Uit de Zon komen.
Dat we daarom en alleen dan ge-zond zijn. Ge-zonden met een opdracht.
De opdracht om hier op deze kleine planeet een gezond klimaat te helpen vormgeven met elkaar.

Het zou dood-zonde zijn als ons dat niet lukt!

 

© Willem Versteeg.

21 juli 2021 Feestdag van de Zon.

 

 

Meld je aan met je E-mailadres en blijf automatisch op de hoogte van ons nieuws: